Όταν η είδηση αποκτάει άποψη... κυβερνητική!

• Mέσα Ενημέρωσης Δημοσιογραφικών Απόψεων και Κυβερνητικών Εντολών και ποιους φοβάται το Σύστημα

Μετά από τη...μανία ανάλυσης και φιλολογία που αναπτύχθηκε για τα πανελλαδικής έκτασης «μη προγραμματισμένα» γεγονότα στις προγραμματισμένες εορταστικές εκδηλώσεις με αφορμή την εθνική επέτειο...

Δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση η "ενιαία" στάση του πολιτικού κόσμου (με εξαίρεση τα κόμματα της αριστεράς), ούτε η "ευαισθησία" και η πλήρης συνταύτιση των ΜΜΕ (με εξαίρεση το Alter για τό οποίο υπάρχουν λόγοι).

Τα υπόλοιπα, θεωρούν αυτεπαγγέλτως τον εαυτό τους θιγόμενο ως κομμάτι του "συστήματος", αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι χθες απολαύσαμε το πραγματικό τους χαρακτήρα, δηλαδή την αναμετάδοση όχι πλέον ειδήσεων έστω και με σχόλια, αλλά αναμετάδοση απόψεων με εικόνες (ευτυχώς επιδεχόμενες αυτονόητα αντίθετων ερμηνειών).

Κέρδισαν λοιπόν επάξια τον τίτλο που τους αντιστοιχεί : Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Δημοσιογραφικών Απόψεων και Κυβερνητικών Εντολών (ΜΜΕΔΑΚΕ),

Ο δεύτερος λόγος ανησυχίας είναι ότι αντιλαμβάνονται ότι έρχεται η σειρά τους.

Σε λίγο δεν θα μπορεί πλέον να ακούγεται η απειλή "Θα φέρω τα κανάλια"΄αλλά ίσως ότι θα φέρω τα "μη προς χρήση οπωροκηπευτικά".

Οι σκηνοθέτες πρέπει να αναζητήσουν από τώρα ένα δόκιμο τρόπο να απαθανατίζουν τα γεγονότα όταν τα μέσα που τα απαθανατίζουν δεν θα μπορούν πια !!!!(υπάρχει επαρκές βιβλιογραφικό και κινηματογραφικό υλικό χάρις στο γερμανό σκηνοθέτη Wim Wenders, που έχει αναπτύξει αυτή την τεχνική : Le film dans le film - ταινία μέσα στην ταινία).

Ο βασικός λόγος που ανησύχησε και μάλιστα θορύβησε το δίπολο, είναι ότι ξέρουν πολύ καλά ότι η μεγάλη μάζα των αγανακτισμένων δεν ανήκει αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, σε κάποιο ή κάποια κόμμα/τα, αλλά ότι αυτοοργανώνεται.

Και ότι όπως είναι φυσικό ένα μεγάλο μέρος της αποτελείται από πρώην βολεμένους και νυν ξεβολεμένους.

Το "σύστημα" αυτούς φοβάται περισσότερο. Άλλωστε τους πολιτικούς αντιπάλους του φαίνεται ότι προς το παρόν τουλάχιστον, έχει καταφέρει να τους αναχαιτίσει.

Φοβάται ακόμη ότι η προσφιλής τακτική του να σχεδιάζει και να εφαρμόζει εναλλακτικές "οικουμενικές" λύσεις "εθνικής σωτηρίας" για τη διάσωσή του, αυτή τη φορά δεν θα είναι σε θέση να φέρει τα αναμενόμενα όπως πάντα αποτελέσματα, δηλαδή να αποπροσανατολίσει και να παγιδεύσει τις δυνάμεις της αλλαγής, ώστε να υποδεχθούν με ανακούφιση και χειροκροτήματα το νέο καθεστώς.

Κι αυτό γιατί εκτός από τις γνωστές μεθόδους αυταρχικής και βίαιης καταστολής, δεν διαθέτει πια τα κατάλληλα μέσα που χρησιμοποιούσε παλαιότερα για τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, όπως απολαβές, διορισμούς, ρουσφέτια κ.ά.

Με άλλα λόγια, άλλο το πολιτικό αδιέξοδο για το λαό και τη χώρα και άλλο το αδιέξοδο για το "σύστημα".

Ο πανικός του εκφράζεται εκτός από το "ενιαίο" της αντίδρασης και με την αμεσότητα και βιαιότητα της, καθώς επίσης και με την εμφανή προσπάθεια αλληλοσυμπλήρωσης των ρόλων.

Αυτό που χαρακτηρίζει, όμως, τις αντιδράσεις πανικού του είναι κυρίως το ευτελές της επιχειρηματολογίας και η πλήρης ανικανότητά του να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τον μηχανισμό και τα επιτελεία διαμόρφωσης επικοινωνιακής πολιτικής, τα οποία διαθέτει με υπερεπάρκεια, και τα τροφοδοτεί φυσικά με τον κοινωνικό πλούτο.

Το να προσπαθούν επί ώρες και ενδεχομένως και τις προσεχείς ημέρες να μας πείσουν ότι τα γεγονότα ήταν οργανωμένα και μάλιστα άλλοτε από απλά φασιστικές, άλλοτε από φασίζουσες ή αριστερές και αριστερίστικες πολιτικές ομάδες και κόμματα, όταν χρησιμοποιούμε τους ίδιους με αυτούς "υποδοχείς ακοής και όρασης", δεν αποτελεί απλά πρόκληση και υποτίμηση της νοημοσύνης μας, αλλά στερείται κάθε είδους καινοτομίας και νεωτερισμού στην προσπάθεια επηρεασμού των μαζών και μηρυκάζει γνωστές όχι απλά φασίζουσες, αλλά γνήσιες φασιστικές γκαιμπελικές μεθόδους και μάλιστα απηρχαιωμένες.

Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά – αν και δεν χρειάζεται – την ανακοίνωση της αστυνομίας και την δήλωση του Παπουτσή, δύο πράγματα μπορεί να υποθέσει.

Ή ότι δεν διάβασε την ανακοίνωση, πριν να κάνει τη δήλωση, ή ότι τη διάβασε αλλά δεν τη κατάλαβε, ή ότι μας δουλεύει, ή ...(θα το δούμε στη συνέχεια).

Η ανακοίνωση είναι σαφής :

"Πριν την άφιξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, οργανωμένες ομάδες ατόμων, που πρόσκεινται η μία σε πολιτικό κόμμα και οι λοιπές σε κοινωνικούς, αθλητικούς και εθνικιστικούς χώρους, είχαν συγκεντρωθεί ανάμεσα στο πλήθος των θεατών της παρέλασης. Στα σημεία αυτά είχαν τοποθετηθεί κιγκλιδώματα, καθώς και αστυνομικές δυνάμεις λήψης των απαραίτητων μέτρων ευταξίας.

Αμέσως μετά την άφιξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι οργανωμένες αυτές ομάδες ατόμων, λειτουργώντας αιφνιδιαστικά, απέρριψαν βίαια τα κιγκλιδώματα, απώθησαν τις αστυνομικές δυνάμεις και μετακινήθηκαν στο οδόστρωμα.

Ταυτόχρονα, στο οδόστρωμα μετακινηθήκαν και αρκετές χιλιάδες λαού, ακολουθώντας τις προσκλήσεις και προτροπές τους να καταλάβουν το χώρο, που θα πραγματοποιούταν η παρέλαση των τμημάτων."

Δύο πράγματα είναι εντυπωσιακά:

Το πρώτο ότι χρησιμοποιείται ο όρος "εθνικιστικός", γεγονός ασυνήθιστο, διότι κατά το παρελθόν αποφεύγονταν αυτή η αναφορά, δεδομένου ότι η ίδια η Αστυνομία αυτόν ακριβώς το χαρακτήρα προάσπιζε. Φαίνεται ότι πρόσφατα θα επεκράτησαν νέες αντιλήψεις, από τη στιγμή που ανέλαβε το υπουργείο "αγωνιστής" της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Το δεύτερο όμως και πιο βασικό είναι ότι παραδέχεται σαφώς, ότι ανεξάρτητα από την αφορμή και την έναρξη των γεγονότων το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά μετακινηθήκαν και αρκετές χιλιάδες λαού....

Προφανώς θα εννοεί τις "φασίζουσες μειοψηφίες" του Παπουτσή , ή "τις μειοψηφίες που εμπόδιζαν τους πολίτες να παρακολουθήσουν την παρέλαση" σύμφωνα με τα (ΜΜΕΔΑΚΕ) (βλέπε - άκουγε "MEGA μου").

Αν από την άλλη, θεωρήσουμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ποιο είναι εκείνο το κόμμα που κατάφερε να οργανώσει μαι τέτοια μαζική κινητοποίηση σε πανελλαδικό επίπεδο.

Αν πάλι καταφέρουμε να απαντήσουμε τότε πρέπει να κάνουμε δύο παραδοχές :

ή ότι δεν χρειάζονται πλέον οι δημοσκοπήσεις ή ότι οι εορταστικές εκδηλώσεις – ακόμη και χωρίς στρατιωτική παρέλαση – είναι δυνατόν να αποτελέσουν στο μέλλον ένα αξιόπιστο μέσο δημοσκόπησης.

Όμως παίρνοντας υπ' όψη το μέγεθος και την έκταση των κινητοποιήσεων και την έγκριτη γνώμη των πολιτικών και τη λογική των "δημοσκόπων" σχολιαστών των ΜΜΕΔΑΚΕ, που έχουν εξασφαλίσει το αλάνθαστο μετά από έτη κοπιώδους ενασχόλησης με το αντικείμενο, πρέπει να αναμένουμε ότι στις επόμενες εκλογές, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί μόνιμο αποδέκτη κατηγοριών για κάθε αντιεξουσιαστική έκφραση, ή το κόμμα του Καρατζαφέρη, που ενοχοποιήθηκε μεν, αλλά δεν στοχοποιήθηκε, το ίδιο δε διέψευσε τη συμμετοχή του στα επεισόδια, ή το κόμμα των αγανακτισμένων, που δεν έχει ακόμη συγκροτηθεί, ενδέχεται να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία.

Αυτό που επίσης κατακρημνίζει την φτηνή και τετριμμένη επιχειρηματολογία, περί αντιδράσεων "οργανωμένων μειοψηφιών", είναι το εξόφθαλμο γεγονός της έκτασης, της ποικιλομορφίας και της εφευρετικότητας των εκφράσεων δυσανασχέτισης αυτών που συμμετείχαν στις παρελάσεις και κυρίως των πρωτοβουλιών που πήραν οι μαθητές.

Σημασία έχει το πως ξεκίνησαν, ή το γιατί, το πόσοι συμμετείχαν και τι ήθελαν να εκφράσουν ;

Σημασία έχει αν "νομιμοποιείται" η αγανάκτησή τους ή το κατά πόσον είναι δίκαια και αιτιολογημένη ;

Ο Παπουτσής δεν έμαθε τίποτε από τις πολιτικές που κοίταζαν το δάκτυλο αντί για το φεγγάρι, όπως έλεγαν γλαφυρά τα ανέκδοτα στην "προβουλευτική" φάση της "πολιτικής του σταδιοδρομίας" ;

Όσον αφορά τη στάση της αστυνομίας, που δεν προχώρησε σε βίαιες παρεμβάσεις όπως μας έχει συνηθίσει, μπορεί να δοθούν διάφορες εξηγήσεις, όπως ότι αποφεύχθηκαν εξ αιτίας της μαζικότητας του πλήθους, τις ενδιάμεσης παρουσίας του στρατού προς τον οποίον σαφώς δεν απευθυνόταν η αγανάκτηση, γεγονός που δείχνει ότι το "σύστημα" δεν διαθέτει την αναμφισβήτητη υπεροχή και τις απεριόριστες δυνατότητες ...

Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται περί ανικανότητας, αδράνειας, ατολμίας ή διστακτικότητας, όπως έσπευσε με τη γνωστή τυποποιημένη "ανακοινωσιολογία" να διαμαρτυρηθεί, τραγικά άστοχα και ανώριμα η αντιπολίτευση, ζητώντας την εφαρμογή της "εννόμου τάξεως", σαν να μην έχει διδαχθεί απολύτως τίποτε από το "κοινωνικό γίγνεσθαι".

Πολλά ακούγονται επίσης για το κατά πόσο ήταν ενδεδειγμένο, να εκφραστεί η αγανάκτηση και η οργή τέτοιες μέρες, με αποτέλεσμα να χαρακτηρισθούν οι όποιες αντιδράσεις ότι στην ουσία αλλά και στην πράξη, εκμεταλλεύτηκαν, αμαύρωσαν την εθνική επέτειο και καλλιέργησαν το διχασμό.

Ας έρθουμε σε ένα ένα ξεχωριστά.

Κατ' αρχήν σκέφθηκε κανείς ότι υπάρχει και άλλη ποιο απλή ακόμη ερμηνεία από αυτή που προσπάθησεαν να δώσουν συνδέοντας τις αντιδράσεις με την εθνική εορτή και το πνεύμα της επετείου;

Ότι δηλαδή οι εορταστικές εκδηλώσεις ήταν η μοναδική ευκαιρία να συναντήσει ο κόσμος τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος και μάλιστα όλους μαζί.

Μήπως έχει τη δυνατότητα να εκφράσει οπουδήποτε αλλού τη δυσαρέσκεια του στην κυβερνητική πολιτική, και δεν το έκανε, όπως ισχυρίζονταν χθες τα ΜΜΕΔΑΚΕ, που ξέχασαν ότι κάθε φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο καταλήγει σε θλιβερά επεισόδια από τις βίαιες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής με ή χωρίς κουκουλοφόρους, που τόσο καλά ξέρουν να καλύπτουν τηλεοπτικά !!!!

Ακόμη όμως και αν δεχθούμε ότι ο κόσμος ήθελε να συνδυάσει το ΟΧΙ της εθνικής επετείου με το ΟΧΙ στην κυβερνητική πολιτική, αποδίδοντας σ΄αυτήν την ενέργεια κάποιες ομοιότητες, ποιος έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο πατριώτη από τον άλλον;

Και αν ακόμη αυτό ισχύει για αυτούς που εμπόδισαν την παρέλαση γιατί να μην ισχύει και για τους άλλους οι οποίοι με τις πράξεις τους έχουν θέσει οι ίδιοι υπό αμφισβήτηση τον πατριωτισμό τους;

Ή μήπως υπάρχει το αλάθητο και το απυρόβλητο της κρατικής εξουσίας !!!!

Άραγε δεν τους κάνει εντύπωση η μαζικότητα στη φετινές εκδηλώσεις;

Γιατί νομίζουν ότι συγκεντρώθηκε ξαφνικά φέτος τόσος κόσμος ;

Μήπως το θέμα του συμβολισμού ισχύει μονόπλευρα για τους "ταραχοποιούς" και δεν ισχύει για τους επίσημους εκπροσώπους της πολιτείας όταν έχουν εκπέσει στη συνείδηση μεγάλης μάζας του λαού, όπως φάνηκε, άσχετα αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Αρκεί να κάθεται κανείς στην εξέδρα των επισήμων, για να αποτελεί τιμώμενο πρόσωπο, για να εκπροσωπεί την πολιτεία, την πατρίδα και τις ιστορικές μνήμες, όταν οι πράξεις του και η πολιτική του έχουν θέσει σε αμφισβήτηση, την λαϊκή εντολή που τον ανέδειξε και του παραχώρησε κάποια στιγμή αυτό το ρόλο;

Δηλαδή, τι πιστεύουν ότι θα έκανε ο λαός αν στην περίοδο της χούντας, δεν ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή του στις παρελάσεις;

Είτε δεν θα πήγαινε, είτε θα έβρισκε ένα τρόπο να αντιδράσει. Μην βιαστείτε να απαντήσετε ότι δεν είναι ίδιες οι διαδικασίες με τις οποίες κάποιος ανεβαίνει στην εξέδρα. Αυτό είναι το λιγότερο.

Σημασία έχει τι εκπροσωπεί στη συνείδηση του λαού και κατά πόσον έχει κερδίσει ή διατηρήσει το δικαίωμα να τον εκπροσωπεί .

Σκέφθηκε κανείς από αυτούς μήπως ο λαός το θεώρησε πρόκληση να κάθονται ως επίσημοι, άτομα που με την πολιτική τους, τα έργα και το λόγο τους οδήγησαν μέχρι εδώ τη χώρα ;

Με ποια λογική θεωρούμε ότι κάθε πράξη διαμαρτυρίας ή αντίθεσης στην πολιτική που εκπροσωπούν πολιτικά και κατά συνέπεια θεσμικά άτομα είναι a priori πράξη που προσβάλλει, στρέφεται κατά των θεσμών και κάνουμε παραπλανητικές γενικεύσεις;

Είναι τόσο απίθανο να δεχθούμε ότι το πιθανότερο είναι να περιορίζονται αποκλειστικά στην πολιτική και να απευθύνονται μια δεδομένη στιγμή, όπως είναι αναπόφευκτο, σε κάποιο πρόσωπο λόγω της φυσικής του παρουσίας, και το οποίο είναι λογικό επίσης να διατηρεί τη θεσμική του ιδιότητα.

Μήπως τα κηρύγματα και η υπεράσπιση των θεσμών με στόμφο, εμφατικό και πομπώδη τρόπο και κατ' επέκταση και των προσώπων που τα εκπροσωπούν αποτελούν επιχείρηση η οποία κρύβει την πρόθεση να μην υπάρχει αντίλογος ;

Διάχυτος ήταν και ο ισχυρισμός, ότι πράξεις σαν αυτές δεν εντάσσονται στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών.

Πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, ή ότι η άσκηση βίας είναι μέσο που προάγει το διάλογο ;

Γιατί όμως αφαιρείται και απομονώνεται σκόπιμα το περιεχόμενο των διαμαρτυριών, υπερτονίζοντας τη μορφή τους ;

Στο κάτω κάτω για ποιας "διαλογής" διαολο - διάλογο και για ποιες δημοκρατικές διαδικασίες μιλάμε, όταν αυτοί που τις επικαλούνται τις έχουν ήδη απαξιώσει και καταλύσει;

Μήπως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό, ότι αυτές έχουν καταλήξει να διακοσμούν μόνο έγγραφα και φραστικές διατυπώσεις του πολιτικού μονόλογου της ξύλινης γλώσσας των πολιτικών, που θυμίζει εκθέσεις ιδεών από εγχειρίδια εκθέσεων της μιας και μοναδικής έκδοσης του "κρατικού μονοπωλίου";

Για ποιες προσβολές θεσμικών προσώπων μιλάμε όταν έχουν καταλυθεί οι ίδιοι οι θεσμοί;

Υπάρχει άραγε δυνατότητα, βήμα, λειτουργίες για τη διενέργεια και ανάπτυξη κάποιας μορφής διαλόγου και εμείς το αγνοούμε, η μήπως περιορίζεται σε συνοπτικές διαδικασίες δηλαδή βουλευτικές εκλογές κάθε 4 χρόνια και στο μονόλογο που προαναφέραμε μέσα στη Βουλή ;

Το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν λέει κάτι τέτοιο, εκτός αν υπάρχουν άτομα που έχουν τη δύναμη και την ευχέρεια να δίνουν δικές τους ερμηνείες.

Η δήλωση του Μανώλη Γλέζου είναι άκρως αποκαλυπτική και γι' αυτό αποσιωπείται συστηματικά.

Απ' ότι φαίνεται ενόχλησε το "σύστημα" γιατί ξαφνικά το "σύμβολο" που αποτελεί ο Μανώλης Γλέζος, έρχεται σε αντίθεση με την άποψη του "θεσμού" και όλων αυτών με την υποκριτική "θεσμολογία"

Εμείς όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι "θεσμοί" εγκαθιδρύονται και καταλύονται από τις κοινωνίες, ενώ τα "σύμβολα" δημιουργούνται και παραμένουν αιώνια στην ιστορία.

Ας τολμήσουν λοιπόν οι θιγόμενοι να χρησιμοποιήσουν με την ίδια ευαισθησία και την άποψη του "συμβόλου" μέσα στο "δημοκρατικό τους διάλογο".

Απομένουν όμως και άλλα σοβαρά ερωτήματα που αποφεύγουν να απαντήσουν όσοι έχουν υποχρέωση. Αυτοί δεν είναι φυσικά μόνο εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τη δημόσια τάξη, γιατί το ερώτημα είναι πάνω απ' όλα πολιτικό.

Θα μπορούσε ή όχι να συνεχιστεί η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, όπως άλλωστε έγινε σε άλλες πόλεις ;

Υπήρχε πράγματι δημόσιος κίνδυνος, υπήρχε ενδεχόμενο σύγκρουσης ή σαν τέτοια θεωρούμε μόνο την επέμβαση της αστυνομίας, που είναι η μόνη που μέχρι στιγμής έδωσε απάντηση :

"Οποιαδήποτε αστυνομική επιχείρηση στην προκειμένη περίπτωση θα εγκυμονούσε σοβαρούς κινδύνους πρόκλησης σωματικών βλαβών, ιδίως σε ευάλωτες και ευαίσθητες ηλικιακές ομάδες προσώπων, αλλά και θα αμαύρωνε τις ιστορικές εθνικές επετειακές εκδηλώσεις.

"Οι χώροι τέτοιων εκδηλώσεων, όπου τιμώνται εθνικοί αγώνες και οι πεσόντες στο καθήκον, δεν μπορούν να αποτελούν πεδίο αστυνομικής επιχείρησης αποκατάστασης τάξης".

Άραγε εξαντλήθηκαν όλα τα μέσα που διέθετε η "δημοκρατική ηγεσία" να πληροφορηθεί τι τελικά ζητούσαν η επεδίωκαν οι διαμαρτυρόμενοι και στη συνέχεια να κατευνάσει τα πνεύματα ή ανέθεσε αυτό το ρόλο - που έτσι κι αλλιώς δεν έχει – στην αστυνομία ;

Μήπως ο θόρυβος που δημιουργήθηκε εξυπηρετεί κάποιους και κάποιες σκοπιμότητες;

Οι στιγμές που ζει η χώρα είναι κρίσιμες και απαιτούν σοβαρότητα και ωριμότητα.

Εάν οι κυβερνώντες ανησυχούν για τις "φασίζουσες" νοοτροπίες, καλά θα κάνουν να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στις δικές τους αντιδράσεις.

Δεν πρέπει επίσης να τους διαφεύγει το γεγονός ότι ο φασισμός δεν είναι μονοπώλιο των φασιστικών κομμάτων και οργανώσεων και ότι μπορεί να εκσυγχρονίζεται και να παίρνει οποιαδήποτε έκφραση.

Το χαρακτηριστικό του όμως ήταν και είναι η "πατριδοκαπηλία".

Ας κατέβουν λοιπόν οι υπερθεματικοί και πομπώδεις τόνοι μονοπωλιακής και αποκλειστικής υπεράσπισης εννοιών, για τις οποίες άλλοι έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν πολύ περισσότερα και συγκεκριμένα ο ίδιος ο ελληνικός λαός, που δεν έχει ανάγκη να του υπενθυμίζουν τη πατριωτική του συνείδηση, άτομα που εξακολουθούν να διασύρουν το όνομα του στο εξωτερικό, ούτε εκείνοι που μπήκαν όψιμα και εκ του ασφαλούς στον "αγώνα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" της ελληνικής κοινωνίας, κάτι σαν αυτό που λέμε στη γλώσσα των συνταγματολόγων "τζάμπα μάγκες".

Πρέπει να θυμίσουμε επίσης ότι ο αγώνας για την πατρίδα και κατά του φασισμού δεν διεξάγεται "άπαξ" και ότι οι αγωνιστικές περγαμηνές δεν είναι δυνατόν να εξοφλούνται όπως οι επιταγές.

Ευτυχώς για μας υπάρχουν ακόμη ζωντανά παραδείγματα για να μας το θυμίζουν.

Ο κατήφορος της πολιτικής της υποτέλειας, της εξάρτησης που συνδυάζεται με την εξαθλίωση, τη φτώχεια και χρησιμοποιεί αυταρχικές και απαξιωτικές μεθόδους για την εφαρμογή της, προκαλεί το δημόσιο αίσθημα και προσβάλει το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων.

Αυτά με τη σειρά τους δεν είναι όμως ασφαλής μονόδρομος.

Υπάρχουν πολλοί που καιροφυλακτούν να εκμεταλλευτούν κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις, προς όφελος δυνάμεων που σήμερα αποκαλούνται συλλήβδην "φασίζουσες" και αύριο μπορεί να είναι γνήσιες φασιστικές.

Δεν έχετε παρά να αξιολογήσετε τα τελευταία γεγονότα στα γήπεδα, χώρους που δυστυχώς προσφέρονται για "χουλιγκανισμό" και που δυστυχώς απαντάτε με ασύλληπτα μέτρα αστυνόμευσης, που η χούντα δεν είχε τολμήσει να διανοηθεί.

Οι αντιδράσεις αυτές θα φέρουν με μαθηματική ακρίβεια, στις συνθήκες της σημερινής πολύπλευρης κρίσης, τραγικά αποτελέσματα.

Δεν είναι δυνατόν να μην γίνονται αντιληπτά τουλάχιστον από κάποιους που έχουν μεγαλύτερη πολιτική ωριμότητα και εμπειρία.

Την ίδια στιγμή τέτοιες τακτικές αφήνουν το περιθώριο για υποψίες εφαρμογής οργανωμένου σχεδίου.

Ας σταματήσει το "εθνοσωτήριο" κήρυγμα από τους κυβερνώντες ότι θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα και ότι ο λαός αντιτίθεται σ' αυτό γιατί δεν μπορεί να καταλάβει το συμφέρον του.

Στην ιστορία αυτού του τόπου πάντα υπήρχαν "ξύπνιοι" ντόπιοι και ξένοι, που "ξέραν" το συμφέρον μας καλλίτερα από μας και που μας "πρόκοψαν". Έχουμε χορτάσει.

Εμείς πρώτοι, οι ίδιοι Έλληνες, θέλουμε να αλλάξουμε τον τόπο που φτιάξανε αυτοί που σήμερα μας κυβερνάνε και μας καλούν πάλι για ανανέωση, και αλλαγή, με νέες θυσίες, δικές μας, και όχι δικές τους.

Ο κόσμος είπε όχι σ' αυτή τη πορεία που τον οδηγεί το "σύστημα", στον εθνικό εξευτελισμό, την υποτέλεια, τη δυστυχία και την εξαθλίωση.

Είπε ναι σε μια άλλη διέξοδο που την αναζητάει και που δεν είσθε σε θέση να του προσφέρετε. Το πολιτικό σύνθημα δεν είναι μόνο η αντίθεση στην κυβέρνηση, γιατί προς στιγμή δεν ακούγεται κάποιο άλλο εναλλακτικό σύνθημα.

Αυτό είναι ευθύνη συνολικά του πολιτικού συστήματος, που δεν έχει αξιόπιστη, βιώσιμη, συλλογική και ρεαλιστική πολιτική πρόταση.

Αυτά είναι τα μηνύματα που έπρεπε να πάρετε και δεν πήρατε ή τα πήρατε και τα απαξιώνετε.

Ο 'Ελληνικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να σηκώσει μόνο τον σταυρό του μαρτυρίου και μάλιστα άνισα και μονομερώς, αλλά να σηκώσει ξανά τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα, αρκεί να μην είναι ο ίδιος που σήκωσε πριν από μερικά χρόνια για να καταλήξει εδώ.

Σήμερα ο ήλιος αυτός - μοναδικός στην ιστορία που κατάφερε αντί για φως να φέρει το σκοτάδι – δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πλέον.

Ευτυχώς - είναι προς τιμήν της - φρόντισε γι αυτό η κόρη του Μάνου Λοϊζου.

Οι οιωνοί είναι πολύ καλοί. Φέτος που γιορτάζαμε την εθνική μας επέτειο ξημέρωσε μια μέρα με μια νέα ελπίδα, οι νέοι μας.

Σήκωσαν το ανάστημά τους και παρέλασαν μπροστά μας. Ας τους ευχαριστήσουμε και επιτέλους ας φανούμε αντάξιοι των παιδιών μας !!!!!!

Από την Ομάδα της Newstrap

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση