Έλληνες στην άρρωστη νήσο...
- Γράφει η Ελένη Θεοχάρους
Είναι βαρύτατος ο τίτλος του Έλληνα όταν πρέπει με την στάση σου μες την ζωή και μπροστά στον θάνατο να αποδεικνύεις συνεχώς την πλάνη όλων όσων οι ψυχές έχουν φαρμακωθεί από την χολή και το δηλητήριο που χρόνια σταλάζουν συστηματικά στις ψυχές μας εδώ στην Κύπρο αμέτρητες φορές οι εχθροί μας που "έρχονται ντυμένοι φίλοι".
Είναι βαρύτατη η ευθύνη να είσαι Έλληνας στην άρρωστη νήσο και να νιώθεις γι αυτήν, όχι πως είναι η γριά Μάνα σου που πρέπει να την απομυζάς, αλλά ένα ασθενικό βρέφος που πρέπει να το σώσεις.
Είναι βαρύτατη η έγνοια να αποτρέψεις με την δική σου θυσία τον άδικο θάνατο άλλων, να προστατέψεις τον τόπο από την καταστροφή, να δώσεις ένα μάθημα υψίστης πολιτικής αγωγής προς τους κάθε λογής τυμβωρύχους και ασπάλακες της μισαλλοδοξίας.
Αυτοί που σκοτώθηκαν στην Ναυτική Βάση " Ευάγγελος Φλωράκης" ήσαν όλοι στρατιώτες σ ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού. Φύλαγαν Θερμοπύλες και γνώριζαν πως ο Εφιάλτης βρισκόταν εντός του στρατοπέδου.
Ο Διοικητής του Ναυτικού, Ανδρέας Ιωαννίδης και ο Διοικητής της Βάσης, Λάμπρος Λάμπρου έδιωξαν όλους τους υπόλοιπους γνωρίζοντα πως η έκρηξη δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Ο Αρχικελευστής Κλεάνθης Κλεάνθους και ο Κελευστής Μιχάλης Ηρακλέους, παρέμειναν πιστοί στρατιώτες και απέδειξαν πως η επιλογή του θανάτου για την υπεράσπιση ενός μεγάλου ιδανικού, καταξιώνει την ζωή και την ύπαρξη μας. Οι δύο δίδυμοι ναύτες, ο Χρίστος και ο Μιλτιάδης, διακτινίσθηκαν στον υπέρλαμπρο ουρανό της Κυπριακής ιστορίας που τον φωτίζουν οι ήλιοι των έφηβων ημιθέων μας. Οι Πυροσβέστες Ανδρέας Παπαδόπουλος, Βασίλης Κρόκος, Σπύρος Ταντής , Παναγιώτης Θεοφίλου, Γιώργος Γιακουμής και Αδάμος Αδάμου, μέσα από την λάβα που κατέκαυσε την ανθρώπινη ύπαρξη τους συνομολόγησαν με τον κάθε ευσυνείδητο Κύπριο την υποχρέωση της ενότητας του λαού , όχι στην βάση της ατιμωρισίας των ενόχων ή της εκδίκησης αλλά στην βάση της μεγάλης διδαχής που συνιστά μια ανυπέρβλητη θυσία.
Όλοι υπήρξαν ωραίοι Έλληνες. Χάθηκαν άδικα αλλά η θυσία τους σίγουρα δεν θα πάει χαμένη. Ο Θεός των Ελλήνων να φωτίσει πρέπει όλους μας. Να σταματήσει εδώ η συμφορά. Να συνάξωμε τον νου μας. Να αφήσωμε στην άκρη το εμφύλιο μίσος. Να μην οδηγηθούμε στην παράνοια του παρελθόντος. Να ζητήσωμε συγνώμη από τις οικογένειες των νεκρών, να γονατίσωμε στο πέρασμα της κάθε σωρού καθώς οδεύει προς την λατρεμένη γη μας, να ανανήψωμε. Να προλάβωμε μιαν άλλη συμφορά που θα είναι η τελειωτική.
Όλοι εμείς, φταίχτες και αθώοι, ένοχοι και αδιάφοροι που στρέφαμε τάχα αδιάφορα το βλέμμα όταν εσυντελείτο το φονικό, ας σκύψωμε το κεφάλι και ας απολογηθούμε στο λαό.
Ο λαός ας μας βοηθήσει να γίνουμε όλοι καλύτεροι.
Για να μην είναι η Θυσία των παλικαριών μας χαμένη και άδικη.
Αναρτήσεις
Η απόφαση του διοικητή Ιωαννίδη, μετά τις πρώτες εκρήξεις, να απομακρυνθούν αμέσως οι ναύτες από τη βάση και να μείνει εκεί μόνος του με κάποιους αξιωματικούς, δείχνει ένα σπάνιο είδος ανθρώπου, που σ' αυτή την εποχή πολιτικής αποσύνθεσης φαντάζει μοναδικό. Επαναλαμβάνουν κάποιοι πως στις ένοπλες δυνάμεις αυτά είναι δεδομένα, αλλά για όσους από εμάς έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο σάπιο πολιτικό σύστημα, ένας άνθρωπος σαν τον Ιωαννίδη είναι αυτό το πρότυπο του ήρωα για το οποίο έχουμε διαβάσει, αλλά δεν έχουμε δει ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι αναπαυμένοι. Δεν θα τους ξεχάσουμε.