Πόσους χωράει το Σινούκ;

• Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Άμα δεν ακουμπήσεις το δάχτυλο στο σημάδι απ’ τα καρφιά, δεν μαθαίνεις. Πήγα λοιπόν και παρακολούθησα για ώρα μια συνέλευση στο Σύνταγμα. Επειδή την περπάτησα όλη, κατ’ αρχήν σας πληροφορώ ότι οι επάνω, οι πολλοί, ελάχιστοι σχέση έχουν με τους κάτω, που ζουν την κομμούνα τους, τσικνισμένη από σουβλάκια.

Μου είπε δε καλή φίλη κινηματογραφίστρια, ότι μαζί με ομάδα άλλων καλλιτεχνών ανήρτησαν σε καμμιά δεκαπενταριά σελίδες στο facebook ένα κείμενο, όπου όμως έκαναν το λάθος να μιλούν για Έλληνες κι Ελληνισμό. Ε, το κείμενο μέσα σε είκοσι λεπτά είχε κατέβει από παντού! Κεντρικός έλεγχος λοιπόν, μην μολυνθεί από ελληνικότητα η φαντασιακή «επανάσταση» των διαχειριστών. Όλα αυτά βέβαια ερήμην του τεράστιου πλήθους που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις.

Άκουσα λοιπόν καμιά δεκαριά κληρωμένους ομιλητές. Πιτσιρικάδες σχεδόν όλοι, πράγμα που έκανε το όλο θέμα πιο ενδιαφέρον. Γύρω είδα αρκετές φάτσες που μου θύμιζαν Εξάρχεια και βεβαίως σε αυτούς, στους «κάτω», ήταν αισθητή η απουσία της γαλανόλευκης. Απ΄αυτούς επιλέγεται και η «περιφρούρηση». Χμμμ…

Μια κοπελιά, αφού παρομοίασε τις κινητοποιήσεις με το Πολυτεχνείο του 1973, μας δήλωσε ότι ενηλικιώθηκε πολιτικά τον Δεκέμβρη του 2008… Ένας τσαμπουκαλεμένος εικοσάρης ζήτησε να οριστεί μια μέρα την εβδομάδα για να συζητούνται διαδικαστικά θέματα, όπως η εκλογή αντιπροσώπων και από αυτούς κυβέρνηση και να μπορούν ανά πάσα στιγμή οι λαϊκές συνελεύσεις, στα πλαίσια της άμεσης δημοκρατίας, να ανακαλούν τους αντιπροσώπους κι αυτοί με την σειρά τους την κυβέρνηση. Δηλαδή «βουλή» και «κυβέρνηση» stage. Μετά έκανε την ρεαλιστική πρόταση να διαγράψουμε μόνοι μας το χρέος. Όλο. Κιμπάρικα πράγματα και «να συγκρουστούμε με την Ε.Ε. και τον ιμπεριαλισμό».

Όχι, δεν γέλασα, όταν εγώ στα 17 ήθελα να πολεμήσω στην Βηρυτό με τους Φενταγίν εναντίον του Ισραήλ και στα 18 να πάω στη Νικαράγουα και μετά με την εμπειρία μου να απελευθερώσω την Κύπρο, μια χαρά τον βρήκα τον πιτσιρικά. Απλά ήταν κάπως πιο μαξιμαλιστικής από μένα.

Εντάξει, άκουσα τα γνωστά τσιτάτα κι ήταν εμφανής η οργανωμένη προσπάθεια αριστερίστικου καπελώματος της όλης κατάστασης. Αυτό όμως λύνεται πολύ εύκολα. Πάρτε την Σημαία σας, μία είναι η Σημαία, την οικογένεια και τους φίλους σας και κατεβείτε. Το επίδοξο νταβαντζιλίκι, που θέλει να κάνει την πλατεία Υπατία ή Αμφιθέατρο Γκίνη, θα χαθεί μέσα στο πλήθος, θα το καταπιούν ειρηνικά οι Έλληνες και τα σύμβολα τους.

Επειδή πηγαίνω κάθε μέρα στους επάνω, θα σας πω το απλό συμπέρασμα που γράφαμε από το 2009 εδώ στο Antinews: την οργή θα την φέρει η ατιμωρησία. Ήρθε. Σιγά σιγά στους δρόμους βγαίνουν νοικοκυραίοι κι όπως προβλέπαμε, θα αποδειχθεί ότι έχουν πολύ πιο βαρύ χέρι από τους επαναστάτες ημιαπασχόλησης των Βορείων Προαστίων, του Ψυχικού και των Εξαρχείων. Άλλο να κάνεις το κομμάτι σου μεταξύ σχολής και «Sugar» κι άλλο να είσαι φρεσκοαπολυμένος σαρανταπεντάρης με γυναίκα, παιδιά, δόσεις, νοίκια και φροντιστήρια. Και να ΄χεις ψηφίσει και ΠΑΣΟΚ γιατί «λεφτά υπάρχουν»! ΄Ωρε μάνα μου! Αυτοί προς το παρόν μουτζώνουν και γιουχάρουν αλλά άμα η κατρακύλα συνεχιστεί, το επόμενο αγώνισμα θα έχει μαλτεζόπλακα και στυλιάρι.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον Βαγγέλη

Το άλλο ζήτημα, που έθεσε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, στον οποίο στέλνω συναγωνιστικούς χαιρετισμούς, είναι η στάση των εκλεγμένων αντιπροσώπων του Έθνους. Και το έθεσε στη σωστή του βάση, ορθά κοφτά: όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται. Ο εκπρόσωπος του λαού, αδέρφια, άνθρωπος είναι κι αυτός, μπορεί να έχει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του. Ένα πράγμα όμως δεν μπορεί να είναι: κότα. Αν φοβάσαι ν’ αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τον ίδιο τον λαό σου, τότε πως θα αντιμετωπίσεις τους ξένους για να υπερασπιστείς τα συμφέροντα της Πατρίδας; Ο Βαγγέλης, όταν ο αρχηγός κωλοτούμπας τον είπε περίπου «κλέφτη», δεν άρχισε τα συντεχνιακά και τις ρεβεράντζες με την Κομανέτσι του Μνημονίου και τους παρατρεχάμενους του. Απάντησε καταλλήλως και τους πήρε και τους σήκωσε για την μικροπολιτικάντικη και άνανδρη ματσαράγκα που πήγαν να του κάνουν. Δεν πήγε μετά να πιει καφέ μαζί τους, ούτε δέχτηκε συντεχνιακές αβρότητες και χαιρετούρες. Σωστός και διδακτικός. Και σήμερα έθεσε την γραμμή που χωρίζει τους ανθρώπους με σθένος από την κολωνακιώτικη φλωροσύνη και τον αποϊδεολογικοποιημένο ντιντιδισμό: ο βουλευτής πρέπει να έχει τσαγανό, να μην πολιτεύεται για την πάρτη του και να μην είναι έκθετος σε οτιδήποτε. Διαφωνεί κανείς;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση