Εργολάβοι του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος

Του Μενέλαου Γκίβαλου
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης
του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Δημοκρατία και οι θεσμοί της, οι κανόνες της, χρησιμοποιούνται από τον πρωθυπουργό και την ηγετική ομάδα του ως ένα είδος «πολιτικού καζίνου»... Όμως η μπίλια της ρουλέτας δεν «κάθισε» στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»... παρ’ όλο που «θεοί και δαίμονες» την έσπρωχναν στην «κατάλληλη θέση».

Στη συνέχεια ο Γ. Παπανδρέου, αφού πρώτα «ανασχημάτισε» τον εαυτό του και αποφάσισε ότι μπορεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός –διαδικασία που συνηθίζεται στο «Θέατρο Σκιών»–, ανασχημάτισε και την κυβέρνησή του... Πάλι με τη μέθοδο του «καζίνου», αφού η συγκρότηση και οι τοποθετήσεις των προσώπων στις υπουργικές θέσεις έγιναν με τη μέθοδο της «ρουλέτας»... στα «μαύρα μεσάνυχτα»...

Οι δανειστές μας όμως και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί παράγοντες επείγονται... Ήθελαν άλλωστε μια κυβέρνηση δεσμευμένη με μια –κυριολεκτικώς– «σύμβαση έργου»: Μια κυβέρνηση που θα ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τη νέα δανειακή σύμβαση, και θα «νομιμοποιήσει» τους φορείς του ξεπουλήματος της δημόσιας και εθνικής περιουσίας... Όταν ολοκληρώσει το «έργο» της, όταν λήξει η σύμβασή της, τότε μπορεί ακόμα και να προκηρύξει εκλογές...

Γιατί τότε ασφαλώς η «τρόικα» και το ΔΝΤ θα χρειαστούν μια νέα «κυβερνητική εκδοχή» και μια νέα περίοδο, έστω και προσωρινή, «νομιμοποίησης» για την πιστή εφαρμογή των μέτρων του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος... Εάν στη φάση αυτή προκύψει στη νέα κυβέρνηση ο Α. Σαμαράς, τότε οι πάτρωνές μας θα του υποδείξουν ότι θα πρέπει να συμμορφωθεί πλήρως προς το πρόγραμμα που υπέγραψε ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του...

Η λογική τους είναι απλή: Ή θα συναινέσει τώρα ο Α. Σαμαράς και θα συνυπογράψει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα ή θα αναγκαστεί να το εφαρμόσει εκ των υστέρων...

Αντί όμως ο Γ. Παπανδρέου να ευτελίζει και να «εργαλειοποιεί» τους θεσμούς, αντί να προβαίνει στην πρωτοφανή πράξη της αυτοκατάργησής του, θα μπορούσε να ακολουθήσει τους θεσμικούς-συνταγματικούς κανόνες: Να δηλώσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι αδυνατεί να κυβερνήσει, ότι απαιτείται κυβέρνηση συνεργασίας ή «εθνικής ενότητας». Σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχουν δύο λύσεις: Είτε προκηρύσσονται εκλογές είτε ο Πρόεδρος, έχοντας στα χέρια του την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου, αναθέτει στους αρχηγούς των κομμάτων διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή, ξεκινώντας μάλιστα από τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου... Αυτά δεν τα γνώριζε ο πρωθυπουργός, δεν τα γνωρίζουν οι σύμβουλοί του, οι συνταγματολόγοι υπουργοί του;

Δυστυχώς για τον Γ. Παπανδρέου ο θεσμός της διά τηλεφώνου συγκρότησης κυβέρνησης δεν έχει περιληφθεί ακόμα στις συνταγματικές διατάξεις... Ίσως την προτείνει ο ίδιος στα δημοψηφίσματα που σχεδιάζει «προσεχώς»...

Δυστυχώς η καταπάτηση, η διακωμώδηση, ο ευτελισμός των θεσμών, η μετατροπή του πολιτικού λόγου, του πολιτικού επιχειρήματος, σε μια σειρά από χυδαίους χαρακτηρισμούς, σε μια αλυσίδα από ψεύδη, εκβιασμούς και κινδυνολογίες, αποτελούν πλέον μια παγιωμένη πρακτική για τους κυβερνητικούς παράγοντες, με «πρωθιερέα» τον Θ. Πάγκαλο.
«Αποδέκτες» της πρακτικής αυτής είναι η κοινωνία, τα κόμματα που απορρίπτουν τα Μνημόνια, η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και όσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις... Η λασπολογία περί «αποστασίας του 1965» που εξαπολύθηκε κατά των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ζήτησαν σύγκληση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ είναι ενδεικτική του πολιτικου-ηθικού κατήφορου που ακολουθεί η κυβέρνηση, με απόλυτη ευθύνη του πρωθυπουργού.

Η κατάχρηση της εξουσίας, ο ευτελισμός των θεσμών, η μετατροπή της Βουλής σε μηχανισμό τυπικής «νομιμοποίησης» των Μνημονίων και της επαίσχυντης δανειακής σύμβασης αποτελούν, όπως αποδεικνύεται, αναγκαίους όρους προκειμένου να επιβληθούν με κάθε τρόπο οι απαιτήσεις των δανειστών μας.

Ο ηθικοπολιτικός εκπεσμός της κυβέρνησης –και ευρύτερα των μνημονιακών συμφερόντων– είναι απόρροια της πολιτικής της πλήρους απομόνωσης, της καθολικής αντίδρασης και της αποδοκιμασίας που συναντά σε κοινωνικό επίπεδο.

Ο «μηχανισμός» που κυβερνά σήμερα μοιάζει με απομονωμένο «αγρίμι», που αντιμετωπίζει εχθρικά ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία. Γι’ αυτό και αποβαίνει ένας επικίνδυνος «μηχανισμός εξουσίας», ο οποίος, προκειμένου να κερδίσει πολιτικό χρόνο, να διατηρηθεί στην εξουσία μέχρι να εκπληρώσει τις «υποχρεώσεις» του, δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε είδους μέσα και πρακτικές...

Γιατί τελικώς ο «μηχανισμός» αυτός δρα ως «εκτελεστής συμβολαίων» και στη φάση της πτώσης του γίνεται ακόμη πιο αδίστακτος και επικίνδυνος. Ας ελπίσουμε ότι τόσο η λαϊκή-κοινωνική αντίδραση όσο και κάποιες ενεργές ακόμα συνειδήσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ θα αποτρέψουν την ολική ισοπέδωση, την πλήρη μετατροπή της χώρας και της κοινωνίας μας σε μια σύγχρονη αποικία. Η μάχη δεν έχει χαθεί, αρκεί να το πιστέψουμε και να δράσουμε αποφασιστικά.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση