Στρος Καν. Το ύφος ζωής σοσιαλιστών

Ο Στρος Καν την στιγμή που μεταφέρεται από άνδρες της διεύθυνση σεξουαλικών εγκλημάτων. Μήπως κάποιοι προύχοντες του σοσιαλισμού στην Ελλάδα (υπουργοί, παρατρεχάμενοι, πρωθυπουργοί κ.α.) πρέπει να αρχίσουν να συνηθίζουν στην ιδέα πως θα τος "πάνε τέσσερις";

H αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του Dominique Strauss-Kahn, είναι δείγμα μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς που έχει πάψει από πολλού να είναι μια προοδευτική εναλλακτική λύση, είτε από άποψη τρόπου ζωής ή της πολιτικής προσέγγισης. Λίγο καιρό πρίν, σε ρεπορτάζ (στο Mega;), τον έβλεπα πως μαγείρευε στην κουζίνα του, μία κουζίνα Ρoggenpohl, εξοπλισμένη με συσκευές Scholtes. Αλήθεια, γνωρίζετε πόσο κοστίζουν τα συγκεκριμένα; Την περασμένη εβδομάδα, δανείστηκε Porsche των 150.000 δολαρίων, για να ενισχύσει την εικόνα του σαν playboy. Έμενε σε ξενοδοχεία των 2500 ευρώ ανά νύχτα. Μόλις πριν 3 χρόνια, ο Strauss-Kahn επιβίωσε μιας περίεργης υπόθεσης με κάποια υπάλληλο του ΔΝΤ. Γιατί τέτοια ανάγκη επίδειξης, όταν μάλιστα απευθύνεται και στο σοσιαλιστικό κοινό της χώρας του;

Μήπως αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής των σοσιαλιστών; Συγκρίνετε τον τρόπο ζωής του Στρος-Καν, με του Μιτεράν. Ο τελευταίος είχε ένα ήσυχο και αξιοπρεπή τρόπο ζωής, αποκαλούμενος από τους Γάλλους «la force tranquille», η ήσυχη δύναμη. Και τέλος, ότι προσωπικό του, ερωμένη, κόρη, το είχε απομακρυσμένο από το δημόσιο βίο.

Αλλά ο Στρος-Καν μοιάζει να υπηρετεί τις μεγαλομανίες του και τον φο υλισμό. Μία αριστερή έκδοση του Σαρκοζί. Αλαζόνες και οι δύο, δεν νομίζω ότι θα προβληματίζονταν εάν αποτελούσαν το κορυφαίο πολιτικό δίδυμο της Γαλλίας.

Η απερίσκεπτη και μεγαλοπρεπής προσωπική συμπεριφορά του Στρος-Καν είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης ασθένειας που πλήττει την ευρωπαϊκή αριστερά. Δεν είναι μόνο ότι οι άνθρωποι σαν αυτόν Στρος Καν επιδεικνύουν τον πλούτο τους, αλλά ότι συμμερίζονται τις οικονομικές προοπτικές των πλουσίων. Η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του 2008, ήταν αποτέλεσμα απληστίας των τραπεζών. Τα «κεντρο-αριστερά» κόμματα ήταν συνένοχα σε αυτό. Θυμηθείτε ποιοί κυβερνούσαν τότε την Ευρώπη. Όλοι τους ξεκινούσαν σαν «αριστεροί» και κατέληγαν σαν νέο- νεοφιλελεύθεροι. Και ότι νεο- συνεπάγεται έλλειψη κουλτούρας και πλεόνασμα φανατισμού. Αυτά πληρώνει ο κόσμος. Αργά αλλά σταθερά, η πολιτική γίνεται παιχνίδι life style.

Μέρος του παιχνιδιού αυτού και ο πρόεδρος του ΔΝΤ. Τι ειρωνία, να ζητά από τους λαούς θυσίες και λιτότητα.

Νίκος Πετρόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση