Υπερβαίνοντας τις αυταπάτες για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά
Εάν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί, δεν αλλάζουν ούτε οι τουρκικές βλέψεις
Χωρίς καμία διάθεση κασσανδρολογίας και προπαντός πρόθεση αρνητικής προσεγγίσεως των σημερινών (παντελώς αγόνων) διαδικασιών στο Κυπριακό, θεωρούμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό τουλάχιστον αφελείς τις προσδοκίες ότι μετεκλογικώς η Άγκυρα θα επιδείξει -όπως κάποιοι ελπίζουν- θετικότερο ενδεχομένως πνεύμα ώστε να διευκολύνει τη λύση του προβλήματος! Και εννοούμε φυσικά λύση αποδεκτή.
Εκτός δηλαδή προδιαγραφών που η τουρκική πολιτική εξαρχής έχει θέσει και ως προς τη μορφή και ως προς το περιεχόμενο του αναζητούμενου ιστορικού συμβιβασμού. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά ψευδαισθησιογόνες προσδοκίες για τα ελληνοτουρκικά, όπου κάποιοι αναμένουν ότι θα εκδηλωθούν ανάλογες τουρκικές διαφοροποιήσεις.
Και είναι τουλάχιστον αφελείς τέτοιες προσδοκίες -όπως εμμέσως διατυπώνονται και από επίσημα χείλη- όχι μόνο γιατί σε όλη τη μακρά διαδρομή αυτών των προβλημάτων επανειλημμένα διεψεύσθησαν, αλλά ειδικότερα σήμερα και υπό τις νυν συγκυρίες, επειδή ούτε η Άγκυρα έχει λόγους περιστολής των στρατηγικών της στοχοθεσιών ούτε και οποιεσδήποτε άλλες δυνάμεις ασκούν υπολογίσιμη τουλάχιστον επιρροή προκειμένου η τουρκική αυτή στάση να διαφοροποιηθεί.
Κοντολογίς: Εφόσον κανένας και τίποτε δεν επενεργεί κατά τρόπο που να ασκείται πραγματική πίεση στην Τουρκία, η τελευταία μόνον από πολιτική μεγαλοψυχία θα ενέδιδε! Αναιρώντας έτσι τις ευανάγνωστες βλέψεις της σ' αυτήν τη γεωγραφία, με την έννοια: αφενός της εγκαταλείψεως των αδοκήτων γεωπολιτικών κερδών της στην Κύπρο και αφετέρου της αναδιπλώσεώς της στα αιγαιωτικά και σε όσα προάγει στη Θράκη.
Και βεβαίως η μεγαλοψυχία δεν υπάρχει ούτε ως ανεκτή ορολογία ούτε (προπαντός) ως πρακτική στην άσκηση της πολιτικής. Ποτέ και από κανέναν. Ούτε ποτέ πριν. Ούτε βεβαίως και νυν, όπου, με τη διαλεκτική του Θουκυδίδη, πλεονάζει μόνον η στρατηγική αδιστακτότης ως ουσιώδης δυναμική.
Όπως λοιπόν και αν προσεγγισθούν οι εξελίξεις και όπως και αν αξιολογηθούν τα σημερινά δεδομένα, εκείνο που πρωταρχικά διαπιστώνεται ως κύριος συντελεστής είναι η εκκωφαντική απουσία ουσιαστικών παρεμβάσεων προς επιθυμητές κατευθύνσεις. Κανένα κέντρο ισχύος (εκ Δυσμών ή εξ Ανατολών) απ' όσα μπορούν να επενεργήσουν με όρους πραγματικού πειθαναγκασμού δεν κινείται. Ούτε καν παρενοχλεί την Άγκυρα! Αντιθέτως πιέσεις κατευθύνονται με ιδιαίτερη επιτηδειότητα προς την πλευρά μας, είτε για «τολμηρότερα βήματα» είτε -στην περίπτωση της Κύπρου- γι' αποδοχή νέων διαδικασιών, που αφ' εαυτών (εφόσον γίνουν αποδεκτές) θα προσδιορίσουν δυνάμει και τον συμβιβασμό, και ως προς τα πλαίσιά του και ως προς το περιεχόμενο εν πολλοίς της τελικής λύσεως.
Η Άγκυρα λοιπόν «το παίζει» εκ του ασφαλούς. Γιατί ένα νέο αδιέξοδο στο Κυπριακό, ενώ δεν θα ήτο ασφαλώς επιθυμητό, δεν θα την ενοχλούσε ιδιαιτέρως εάν τελικά προέκυπτε. Παρόλο που θα ήθελε -τουλάχιστον σ' αυτήν τη φάση- να διευκολυνθεί με διευθέτηση του προβλήματος και για λόγους αναιρέσεως μελλοντικών οχλήσεων και γιατί με ρυθμίσεις που θα εδράζονται στις συνομοσπονδιακές δομές που επιδιώκει διασφαλίζονται μεσοπρόθεσμα οι μείζονες στρατηγικοί της στόχοι.
Γι' αυτό και τεντώνει το σχοινί, επιμένοντας σε μαξιμαλιστικές θέσεις, ώστε:
α) Να καταστήσει σε δεδομένη στιγμή αναπόφευκτες τις παρεμβάσεις τρίτων (που μπορεί να περνούν μέσα από σύγκληση πενταμερούς) και συνακολούθως κάποιας μορφής επιδιαιτησία, την οποίαν η ελληνική πλευρά εκ προοιμίου απορρίπτει.
β) Υπό το φως και με τις δυναμικές των διαπραγματευτικών κανόνων, να επιτύχει το μάξιμουμ, καθώς η μέση τομή μεταξύ των θέσεων των δύο πλευρών μετακινείται ακόμη περισσότερο προς όφελός της.
Απαιτεί δηλαδή το άπαν ώστε να διασφαλίσει τα πολλά. Να μην αυταπατώμεθα λοιπόν. Ούτε αφελώς να ανεχόμεθα να μας εμπαίζουν.
Ούτε και επιπολαίως όμως να αυτοεμπαιζόμεθα. Κι ενώ αυτά μπορεί να είναι απογοητευτικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγήσουν σε παραίτησή μας από προσπάθειες για αποδεκτούς συμβιβασμούς και -κυρίως- από αντιστάσεις που οι συνθήκες μάς επιβάλλουν.
Αντίθετα, πρέπει με όρους γενναιόφρονος πραγματισμού να επεξεργασθούμε στρατηγικότερη διαχείριση του πολιτικού μας προβλήματος, στο πλαίσιο της οποίας αφενός να χαράξουμε κάποιες «κόκκινες γραμμές», τις οποίες με τίποτα δεν θα διασκελίσουμε, και αφετέρου να επεξεργασθούμε εναλλακτικές ενέργειες για την αντιμετώπιση ορατών ενδεχομένων.
Με άξονα πάντοτε σε ό,τι αφορά την Κύπρο τη διασφάλιση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού της στη φυσική του γεωγραφία και σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά την αποτελεσματική αποσόβηση τετελεσμένων, που θα ακρωτηρίαζαν γεωπολιτικά την εθνική κυριαρχία...
Εκτός δηλαδή προδιαγραφών που η τουρκική πολιτική εξαρχής έχει θέσει και ως προς τη μορφή και ως προς το περιεχόμενο του αναζητούμενου ιστορικού συμβιβασμού. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά ψευδαισθησιογόνες προσδοκίες για τα ελληνοτουρκικά, όπου κάποιοι αναμένουν ότι θα εκδηλωθούν ανάλογες τουρκικές διαφοροποιήσεις.
Και είναι τουλάχιστον αφελείς τέτοιες προσδοκίες -όπως εμμέσως διατυπώνονται και από επίσημα χείλη- όχι μόνο γιατί σε όλη τη μακρά διαδρομή αυτών των προβλημάτων επανειλημμένα διεψεύσθησαν, αλλά ειδικότερα σήμερα και υπό τις νυν συγκυρίες, επειδή ούτε η Άγκυρα έχει λόγους περιστολής των στρατηγικών της στοχοθεσιών ούτε και οποιεσδήποτε άλλες δυνάμεις ασκούν υπολογίσιμη τουλάχιστον επιρροή προκειμένου η τουρκική αυτή στάση να διαφοροποιηθεί.
Κοντολογίς: Εφόσον κανένας και τίποτε δεν επενεργεί κατά τρόπο που να ασκείται πραγματική πίεση στην Τουρκία, η τελευταία μόνον από πολιτική μεγαλοψυχία θα ενέδιδε! Αναιρώντας έτσι τις ευανάγνωστες βλέψεις της σ' αυτήν τη γεωγραφία, με την έννοια: αφενός της εγκαταλείψεως των αδοκήτων γεωπολιτικών κερδών της στην Κύπρο και αφετέρου της αναδιπλώσεώς της στα αιγαιωτικά και σε όσα προάγει στη Θράκη.
Και βεβαίως η μεγαλοψυχία δεν υπάρχει ούτε ως ανεκτή ορολογία ούτε (προπαντός) ως πρακτική στην άσκηση της πολιτικής. Ποτέ και από κανέναν. Ούτε ποτέ πριν. Ούτε βεβαίως και νυν, όπου, με τη διαλεκτική του Θουκυδίδη, πλεονάζει μόνον η στρατηγική αδιστακτότης ως ουσιώδης δυναμική.
Όπως λοιπόν και αν προσεγγισθούν οι εξελίξεις και όπως και αν αξιολογηθούν τα σημερινά δεδομένα, εκείνο που πρωταρχικά διαπιστώνεται ως κύριος συντελεστής είναι η εκκωφαντική απουσία ουσιαστικών παρεμβάσεων προς επιθυμητές κατευθύνσεις. Κανένα κέντρο ισχύος (εκ Δυσμών ή εξ Ανατολών) απ' όσα μπορούν να επενεργήσουν με όρους πραγματικού πειθαναγκασμού δεν κινείται. Ούτε καν παρενοχλεί την Άγκυρα! Αντιθέτως πιέσεις κατευθύνονται με ιδιαίτερη επιτηδειότητα προς την πλευρά μας, είτε για «τολμηρότερα βήματα» είτε -στην περίπτωση της Κύπρου- γι' αποδοχή νέων διαδικασιών, που αφ' εαυτών (εφόσον γίνουν αποδεκτές) θα προσδιορίσουν δυνάμει και τον συμβιβασμό, και ως προς τα πλαίσιά του και ως προς το περιεχόμενο εν πολλοίς της τελικής λύσεως.
Η Άγκυρα λοιπόν «το παίζει» εκ του ασφαλούς. Γιατί ένα νέο αδιέξοδο στο Κυπριακό, ενώ δεν θα ήτο ασφαλώς επιθυμητό, δεν θα την ενοχλούσε ιδιαιτέρως εάν τελικά προέκυπτε. Παρόλο που θα ήθελε -τουλάχιστον σ' αυτήν τη φάση- να διευκολυνθεί με διευθέτηση του προβλήματος και για λόγους αναιρέσεως μελλοντικών οχλήσεων και γιατί με ρυθμίσεις που θα εδράζονται στις συνομοσπονδιακές δομές που επιδιώκει διασφαλίζονται μεσοπρόθεσμα οι μείζονες στρατηγικοί της στόχοι.
Γι' αυτό και τεντώνει το σχοινί, επιμένοντας σε μαξιμαλιστικές θέσεις, ώστε:
α) Να καταστήσει σε δεδομένη στιγμή αναπόφευκτες τις παρεμβάσεις τρίτων (που μπορεί να περνούν μέσα από σύγκληση πενταμερούς) και συνακολούθως κάποιας μορφής επιδιαιτησία, την οποίαν η ελληνική πλευρά εκ προοιμίου απορρίπτει.
β) Υπό το φως και με τις δυναμικές των διαπραγματευτικών κανόνων, να επιτύχει το μάξιμουμ, καθώς η μέση τομή μεταξύ των θέσεων των δύο πλευρών μετακινείται ακόμη περισσότερο προς όφελός της.
Απαιτεί δηλαδή το άπαν ώστε να διασφαλίσει τα πολλά. Να μην αυταπατώμεθα λοιπόν. Ούτε αφελώς να ανεχόμεθα να μας εμπαίζουν.
Ούτε και επιπολαίως όμως να αυτοεμπαιζόμεθα. Κι ενώ αυτά μπορεί να είναι απογοητευτικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγήσουν σε παραίτησή μας από προσπάθειες για αποδεκτούς συμβιβασμούς και -κυρίως- από αντιστάσεις που οι συνθήκες μάς επιβάλλουν.
Αντίθετα, πρέπει με όρους γενναιόφρονος πραγματισμού να επεξεργασθούμε στρατηγικότερη διαχείριση του πολιτικού μας προβλήματος, στο πλαίσιο της οποίας αφενός να χαράξουμε κάποιες «κόκκινες γραμμές», τις οποίες με τίποτα δεν θα διασκελίσουμε, και αφετέρου να επεξεργασθούμε εναλλακτικές ενέργειες για την αντιμετώπιση ορατών ενδεχομένων.
Με άξονα πάντοτε σε ό,τι αφορά την Κύπρο τη διασφάλιση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού της στη φυσική του γεωγραφία και σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά την αποτελεσματική αποσόβηση τετελεσμένων, που θα ακρωτηρίαζαν γεωπολιτικά την εθνική κυριαρχία...
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...