Πολιτική θανάτωση στους επονείδιστους “ηγέτες” χωρίς ελαφρυντικά

Ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή. Ο Θεµιστοκλής αυτοκτόνησε στην εξορία. Ο Παυσανίας «χτίστηκε» σεέναν ναό. Ο Αριστείδης πήγε σαν κακό σκυλί από την πείνα. Ποτέ δεν ήταν στρωµένος µε ρόδα ο δρόµος της πολιτικής. Αν ακόµη και οι καλύτεροι ηγέτες είχαν τέτοιο τέλος, τότε τι µπορεί να περιµένουν οι χειρότεροι;

Σε κρίση συνειδήσεως προφανώς, στη δύση του πολιτικού του βίου, ο Γκόρντον Μπράουν λέει για τους σύγχρονους πολιτικούς πως οι ιστορικοί του µέλλοντος θα πουν ότι η µεγάλη οικονοµική κατάρρευση πριν από τρία χρόνια ήταν απλώς ο προάγγελος µιας σειράς κρίσεων που θα µπορούσαν να αποφευχθούν. Και εξοµολογείται στο αµερικανικό περιοδικό «Νιούσγουικ»: «Οσοι πιστεύουν ότι µάθαµε από τα λάθη που οδήγησαν στην κατάρρευση, πέφτουν έξω». Σε αυτά τα«λάθη» συνέβαλε και ο ίδιος, όσο ήταν πρωθυπουργός της Βρετανίας, όπως συµβάλλουν σήµερα και οι ευρωπαίοι συνάδελφοί του, που δείχνουν να µην έχουν διδαχτεί τίποτα. Επαναλαµβάνουν ξανά και ξανά την ίδια συνταγή.

Η συσσώρευση χρεών επί χρεών στους ώµους των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης είναι πια φανερό πως καταλήγει σε αποτυχία. Κι ωστόσο, η απάντησησε αυτή την αποτυχία είναι µία από τα ίδια. Βυθισµένες στη λιτότητα και την ανεργία, αυτές οι χώρες καλούνται να αναπτυχθούν. Οµως, δεν υπάρχει τίποτα πια σε αυτές για να αναπτυχθεί. Οι ευρωπαίοι συνάδελφοι του Γκόρντον Μπράουν βάζουν τους απλούς ανθρώπους να πληρώνουν το τίµηµα, ενώ ανταµείβουν εκείνους που προκάλεσαν την κρίση µε µια πρωτοφανή µεταβίβαση δηµόσιου χρήµατος. Τα κέρδη των µεγαλοστελεχών των 100 µεγαλύτερων εταιρειών του Χρηµατιστηρίου του Λονδίνου είναι σήµερα 147 φορές υψηλότερα από τον µέσο όρο και αυξάνονται συνεχώς, ενώ όλα τα άλλα εισοδήµατα πέφτουν, γράφει ο Ιαν Μπελστη «Χέραλντ της Σκωτίας». Η λιτότητα δεν τους άγγιξε. Το αντίθετο. Ούτε τους αγγίζουν οι προειδοποιήσεις του Γκόρντον Μπράουν. Επειδή όταν είχε τη δυνατότητα να τους τραβήξει τα λουριά, αυτός τους κανάκευε. Από τον διάδοχό του δεν περιµένουν τίποτα διαφορετικό.

Μια ψευδαίσθηση σκοτίζει τον τρόπο που ο λαός αντιλαµβάνεται τη σύγχρονη δηµοκρατία, µια κληρονοµηµένη εντύπωση οστρακισµού από την εποχή της κλασικής ελληνικής δηµοκρατίας, τη λέει ο Τζον Κιν στο δοκίµιό του «Η ζωή µετά τον πολιτικό θάνατο»: «Μια εικασία πως οι ηγέτες που παραιτούνται ή εκδιώκονται από την εξουσία, καταδικάζονται σε αιώνια εξορία στη Χώρα της Λήθης, όπως ακριβώς συνέβαινε στις αρχαίες ελληνικές δηµοκρατίες». Αποσυνάγωγοι; Χαµένοι; Λησµονηµένοι; Κάθε άλλο. Για πολλούς ηγέτες, ακόµη και ηπιο επονείδιστη αποχώρησή τους από την εξουσία σηµαίνει την απαρχή µιας νέας καριέρας, κάτι σανανταµοιβή για «παρασχεθείσες υπηρεσίες». Η Θάτσερ έγινε σύµβουλος στην καπνοβιοµηχανία Φίλιπ Μόρις. Ο καγκελάριος Σρέντερ στέλεχος της ρωσικής Γκαζπρόµ. Και ο Τόνι Μπλερ τραπεζίτης για πολύ πλούσιους.

Τέτοιοι ηγέτες χειρίζονται σήµερα τις τύχες των λαών στην οικονοµική κρίση. Γι’ αυτό στην πολιτική θανάτωσή τους δεν χωρούν ελαφρυντικά για «λάθη» ή «παραλείψεις...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση