Η Ελλάδα περνάει σε άλλη φάση…

Η έννοια της συναίνεσης αναφέρεται στο κοινοβούλιο μιας συγκεκριμένης χώρας και στο βαθμό που εκείνο χαρακτηρίζεται από μικρό βαθμό οξύ αντιπολιτευτικού λόγου και ταυτόχρονα από μια αισθητή τάση οι πολιτικοί λόγοι των κομμάτων καθώς και το προγραμματικό τους σχέδιο να συγκλίνουν. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η επιτυχία ενός πολιτικού συνασπισμού, όταν είναι τεχνικά αδύνατο να προκύψει δυνατή μονοκομματική κυβέρνηση.

Σε χώρες, όμως, που διαχρονικά δεν χαρακτηρίζονται από συναινετικά κοινοβούλια, όπως η Ελλάδα, η οποία αντίθετα χαρακτηρίζεται διαχρονικά από μηδενική διάθεση για σοβαρή και εποικοδομητική διακομματική συνεργασία, όταν παρουσιάζεται η ανάγκη για συναίνεση τι συμβαίνει τότε;

Σε περίπτωση που η ψήφος του εκλογικού σώματος στις προσεχείς εκλογές κατακερματιστεί σε μεγάλο βαθμό και κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν κατορθώσει να αποτελέσει την πλειοψηφούσα κομματική δύναμη, η πολιτική της συναίνεσης θα αποτελέσει την πρωταρχική εναλλακτική. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το μεγάλο ερώτημα θα αφορά τις πολιτικές δυνάμεις και τον τρόπο που θα συμμαχήσουν για κυβερνήσουν τη χώρα.

Οι συζητήσεις που μέχρι στιγμής έχουν γίνει αφορούν προσωπικές εικασίες, ίσως πολιτικές επιθυμίες κάποιων και κάποιου είδους άτυπη στρατηγική ορισμένων. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που το ενδεχόμενο συναίνεσης δεν αποτέλεσε ποτέ σοβαρή συζήτηση στα μεταπολιτευτικά χρόνια, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλήξουμε σε ικανούς πολιτικούς συνδυασμούς που θα μπορούσαν τελικά να τελεσφορήσουν. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία ή Αγγλία, όπου οι συντηρητικές δυνάμεις υποχρεώθηκαν σε συμμαχία με τις εγχώριες φιλελεύθερες δυνάμεις και τα πράγματα κυλούν μέχρις στιγμής αποτελεσματικά. Εδώ, αναφερόμαστε σε ένα διαφορετικό είδος πολιτικού πολιτισμού. Τα φιλελεύθερα ή γενικότερα τα μικρότερα, συνήθως μονοθεματικά κόμματα, στις χώρες αυτές υπάρχουν και δρουν εδώ και πολλά χρόνια και έχουν κατορθώσει η ατζέντα τους τόσο να έχει επεκταθεί σε βαθμό που να περιλαμβάνει ζητήματα οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής όσο και να ακολουθούνται από σημαντική μερίδα της εκλογικής βάσης. Αυτό σημαίνει πως οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις είναι τουλάχιστον σοβαρές.

Εάν αναλογιστούμε το υφιστάμενο κομματικό σύστημα στην Ελλάδα θα διαπιστώσουμε πως ο απόλυτος δικομματισμός, όπως δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε μεταπολιτευτικά, δεν επέτρεψε τον ευτυχή σχηματισμό σοβαρών πολιτικών δυνάμεων ικανών να διαγράψουν συγκεκριμένη και ορατή πολιτική πορεία. Η πολυσυλλεκτικότητα των μεγάλων κομμάτων έδινε το περιθώριο σε διάφορων αλλά συγγενικών ιδεολογικών γραμμών ψηφοφόρους να εντάσσονται κάτω από τη γενικότερη κομματική ομπρέλα και ως ένα σημείο να μην έχουν και κανένα πρόβλημα. Ακόμη και σε περιπτώσεις δημιουργίας φιλελεύθερων κομμάτων, οι ψηφοφόροι δύσκολα άφηναν την ιδεολογική πλατφόρμα του μεγάλου κόμματος για να ενταχθούν στο νεοσυσταθέν μικρότερο, ακόμη και αν οι ιδέες τους εκεί εκφράζονταν με καθαρότερο τρόπο χωρίς να επικαλύπτονται από ζητήματα που άπτονταν της πολυσυλλεκτικής φύσης του μεγάλου κόμματος.

Αυτά, όμως, συνέβαιναν μέχρι πριν δύο χρόνια, όπου ο δικομματισμός, αν και μειούμενος συνέχιζε να κρατεί. Αύριο, όμως, εάν προκηρυχθούν εκλογές, ποιο στάδιο ή γήπεδο ή πλατεία θα γεμίσει σε προεκλογική ομιλία και ποιο τελικά θα είναι το εκλογικό ποσοστό των δύο μεγάλων κομμάτων; Υπάρχουν πολλά ερωτήματα προς απάντηση. Πόσο έχουν πείσει τα νεοσυσταθέντα μικρά κόμματα και τι ποσοστό θα λάβουν, ποιο θα είναι το ποσοστό αποχής, τι δύναμη θα προκύψει για τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό αλλά και πόσο θα διαφοροποιηθεί από τα προηγούμενα εκλογικά ποσοστά του το Κομμουνιστικό Κόμμα;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα δώσουν και την τελική εικόνα. Το γεγονός, όμως, πως οι μέρες που ζούμε απαιτούν τουλάχιστον την ύπαρξη μιας δυνατής κυβερνητικής δύναμης, εκλεγμένης από το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής βάσης, καθιστά το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών εξαιρετικά σημαντικό αλλά και την πολιτική των συναινέσεων ακόμη περισσότερο, καθώς μπορεί να αποτελέσουν μια πιθανότατη εναλλακτική. Σε περίπτωση που πρέπει να συνεργαστούν οι εγχώριες κομματικές δυνάμεις και αναφερόμαστε ασφαλώς στις σοβαρές εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, πρέπει να το κάνουν. Η μικροπολιτική σε αυτόν τον τόπο υπάρχει μόνο για εκείνους που τη σχεδιάζουν και την εφαρμόζουν, για όλους τους υπόλοιπους είναι μια πρακτική που αναγνωρίζεται πλέον πάρα πολύ εύκολα. Η πολιτική τάξη της Ελλάδας περνά σε μια νέα φάση, ζητούμενα της οποία είναι η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα. Εάν δεν ήμασταν μέχρι τώρα, να γίνουμε. Εάν ήμασταν, να γίνουμε περισσότερο.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση