Το τέλος του ΠΑΣΟΚ...

Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Οι φυσικοί νόμοι ήταν και είναι πάντοτε αμείλικτοι. Δίκαιοι, αέναοι και αμίλεικτοι. Ο,τι γεννιέται σ' αυτόν τον κόσμο, είτε αυτό είναι ύλη είτε ιδέολογία, έχει ημερομηνία λήξης. Αρχή, μέση, τέλος. Ο παντοτεινός κύκλος της ζωής.

Η εποχή που ζούμε, είναι εποχή των τελών. Ζούμε, βιώνουμε και νοιώθουμε όλοι μας οτι μια ολόκληρη εποχή, η οποία ξεκίνησε μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνει πια στο τέλος της. Απλά αυτά που ζούμε σήμερα, δεν είναι παρα ο επιθανάτιος ρόγχος ενός συστήματος, ενός μηχανισμού ιδεών που πεθαίνει.


Η εκβιομηχάνιση, η φρενήρης ανάπτυξη με κάθε κόστος, η τρελλή πορεία προς την ευμάρεια και τον άκρατο πλουτισμό σε βάρος της κοσμικής ισορροπίας, έχουν φέρει την ανθρωπότητα προς το τέλος μιας εποχής που διήρκησε (τηρουμένων των αναλογιών) πολύ λίγο, ενώ κατέστρεψε τα πάντα και σαν γιγαντιαίο τσουνάμι τα παρέσυρε στο βάραθρο...

Το ΠΑΣΟΚ ήταν κι αυτό ένα υποπροιόν της εποχής αυτής. Μιας εποχής, που γέννησε μέσα απο τις στάχτες δύο ισοπεδωτικών πολέμων, τον πιο καταιγιστικό ανεμοστρόβιλο ανάπτυξης ιδεών και επιστημών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Μέσα σ' αυτη την κοινωνικοπολιτική βαβούρα, η Ελλάδα, παρά τις του αντιθέτου απόψεις, όχι μόνο δεν ήταν ουραγός των εξελίξεων, αλλά το εντελώς αντίθετο. Οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν απίστευτα μεγάλοι, κυρίως επι διακυβέρνησης Κων/νου Καραμανλή, ίσως του πιο ριζοσπαστικού κυβερνήτη που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Την δε πενταετία 1955-1960, οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν τέτοιοι, που πολλοί ξένοι παρατηρητές και τεχνοκράτες χαρακτήρισα ως το "θαύμα της Ελλάδας", μιας και η χώρα μας είχε ξεπεράσει (σε νούμερα) ακόμη και την μεγαλύτερη ανταγωνίστρια του κόσμου, την Ιαπωνία και φιγουράριζε στην δεύτερη θέση παγκοσμίως! Ολα αυτά με βάση τα στατιστικά νούμερα, έτσι;

Ομως, επειδή πολλές φορές, τα νούμερα δεν ανταποκρίνονται πλήρως και στη πραγματικότητα, είχαμε στην ουσία, δύο Ελλάδες. Αυτήν της φρενήρους ανάπτυξης και αυτή της εξαθλίωσης και της φτώχιας. Δύο κυριολεκτικά χώρες στη συσκευασία της μίας!

Η "πρώτη Ελλάδα" ήταν αυτή που έτρεχε στο ρυθμό των άλλων ευρωπαικών χωρών, μια Ελλάδα που είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο, με βιομηχανίες, βιοτεχνίες, κατασκευαστικές εταιρείες που σήκωναν το ένα κτίριο μετά το άλλο, γέφυρες, δρόμους, τη νεοσύστατη ΔΕΗ που διαδεχόμενη τη βρεττανική POWER εξαπλώνονταν σαν ...πυρκαγιά γεμίζοντας με πυλώνες και εργοστάσια παραγωγής ρεύματος όλη την επικράτεια.

Απ την άλλη υπήρχε η..."δεύτερη Ελλάδα", η Ελλάδα που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να σταθεί στα πόδια της, με το κορμί της καταματωμένο ακόμη απο τις πληγές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και του αδελφοκτόνου Εμφυλίου, η Ελλάδα των χαμηλών ημερομισθίων, της εργατιάς που που πάλευε μέσα απο τις πιο αντίξοες συνθήκες να επιβιώσει πάνω στις σκαλωσιές των εργοταξίων και μέσα στις μηχανές και τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις των βιομηχανιών.

Η Ελλάδα αυτή που εγκατέλειψε την ύπαιθρο για να συσσωρευτεί στις μεγάλες πόλεις, κάντοντάς τες ακόμη μεγαλύτερες, προσδοκόντας ενα καλύτερο μεροκάματο και μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Την Ελλάδα που κατατρεχόμενη απο τα μετεμφυλιακά σύνδρομα, εγκατέλειπε τα πατρώα εδάφη και με το όνειρο της καλύτερης μοίρας, μπάρκαρε σε κάποιο υπερωκεάνειο για την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική ή σε κάποιο τρένο για τη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία.

Η Δικτατορία ήλθε και ισοπέδωσε και τις δύο Ελλάδες. Την πρώτη με την εισαγωγή των πολυεθνικών και τη δεύτερη, με τα βασανιστήρια και τις εξορίες όσων είχαν απομείνει, αυτών δηλαδή που πάλαιψαν για την πολυπόθητη βίζα της μετανάστευσης αλλά δεν τα κατάφεραν.

Εδώ μπαίνει ως σφήνα, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος για τον τόπο, αυτός που, κυριολεκτικά, σκότωσε και τις δύο "Ελλάδες" της μεταπολεμικής εποχής. Ιδρύει το ΠΑΣΟΚ, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα δηλαδή, απλά για τους δικούς του σκοπούς και τις δικές του φιλοδοξίες, αλλά και των κοντινών του συνεργατών. Σε μια εποχή όπου οι ιδέες και τα κινήματα είχαν σαφή προσανατολισμό, ο συντηρητισμός, η επαναστατική αριστερά, ο νεοφιλελευθερισμός, το κίνημα των χίππυ, η σεξουαλική επανάσταση κλπ, κινήματα που είχαν στόχους και οράματα, ανάλογα με "τα πιστεύω" του κάθε ρεύματος, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ.

Βάζοντας μέσα στην ιδεολογική του πλατφόρμα ένα είδος απο το κάθε ρεύμα και την κάθε τάση, δημιούργησε ένα κίνημα που ταυτόχρονα ήταν και κίνημα της κάθε τάσης και ιδέας της εποχής. Και αυτό ακριβώς το πράγμα σατύρισε και ο συχωρεμένος ο Γιάννης Δαλιανίδης στην ταινία του "Ο Τρομοκράτης", μια παραγωγή του 1975.

Υπάρχει δε μια σκηνή με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Κώστα Βουτσά, που υποδύεται τον υπαρχηγό ενός νέου κόμματος που έχει μέσα του "λίγο απ' όλα" και που ανακρίνεται απο τον αστυνομικό διοικητή του τμήματος όπου είχε προσαχθεί, επειδή έγραφε συνθήματα σε τοίχους. Ο Αστυνόμος που τον ανακρίνει, είναι το τυπικό κατάλειπο ενός παρακρατικού καθεστώτος, απομεινάρι της δικτατορικής λαίλαπας του Εθνικοφρονισμού.

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Για πές μας λοιπόν την ιδεολογία σας! Τι είστε;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Ε...απ όλα!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Δηλαδή τι άπ όλα! Είστε δεξιοί;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Ε...Ολίγον!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Τί θα πεί ολίγον!
ΒΟΥΤΣΑΣ: Ε, γιατί είμαστε και ολίγον ...αριστεροί!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Με κοροιδεύεις;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Οχι κύριε αστυνόμε μου! Να σας εξηγήσω! Το κόμμα μας είναι κίνημα που τα εχει όλα και απο λίγο!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Δηλαδή;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Δηλαδή, είμαστε και λίγο αριστεροί, λίγο κεντρώοι, λίγο δεξιοί...
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Ααααα, ωστε δηλαδή είσαστε εθνικόφρονες!
ΒΟΥΤΣΑΣ: Μάλιστα! και...
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (φιλικότατα) Εμ, έτσι πες μου παιδάκι μου! Ε, να μη σε ταλαιπωρούμε άλλο!
ΒΟΥΤΣΑΣ: ...και αριστεροί!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (ουρλιάζοντας) Μέσα!!!! (δείχνοντας το κρατητήριο)

Αυτό ήταν το σχέδιο μέσες-άκρες. Ο Παπανδρέου, ιδρύοντας αυτό το ...κίνημα, δεν διέφερε και πολύ απ τους ήρωες της συγκεκριμένης ταινίας. Το κίνημά του ήταν λίγο απ... όλα! Καλυπτόμενο με τον μανδύα του "σοσιαλισμού", λέξη-κλειδί για να προσεταιριστεί τους απλούς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία Ελληνες, οικιοποιεί όλα τα συνθήματα της ευρύτερης αριστεράς (ΚΚΕ, ΚΚΕ-Εσ., ΕΔΑ, Μαρξιστές κλπ) αλλά και του Κέντρου, με ... ολίγην δόσιν ... εθνικοφροσύνης! Ετσι, καλύπτει ΟΛΟ το φάσμα των τάσεων στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και γίνεται ο... Αρχηγός για όλους τους Ελληνες. Ευφυέστατο και καθαρά καιροσκοπικό το σχέδιο.

Το πόσο τέτοιο ήταν, φάνηκε αργότερα στη διακυβέρνηση της χώρας απο αυτό το κόμμα. Ο Παπανδρέου πέτυχε αυτό που ήθελε, γιατί στην ουσία, εξωβέλισε τον αντίπαλό του, τη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή (που κι αυτό ήταν αρχηγικό κόμμα, με τη διαφορά οτι είχε σαφείς προσανατολισμούς και ιδεολογία), ανοίγοντας τις ... αγκάλες του σε ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ και για να κρατηθεί στο θρόνο που έχτισε ο ίδιος, δημιούργησε τις περίφημες στρατιές οπαδών-ευνοουμένων του κόμματός του, τους περίφημους "πρασινοφρουρούς", οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε άλλο απ' το να θεοποιούν τον μεγάλο αρχηγό, μηδενίζοντας ό,τι είχε να κάνει με την όποια αντίθετη άποψη ή φωνή.

Πάς μη ...ΠΑΣΟΚος, φασίστας, δηλαδή "μίασμα"! Οταν αρχίζει για τα καλά ο χορός των σκανδάλων, με αποκορύφωμα αυτό του Κοσκωτά κι όταν πλέον ο λαός καταλαβαίνει οτι ο "Βασιλιάς ήταν γυμνός", είναι πολύ αργά. Το κόμμα του ...Βασιλιά είχε ήδη μπολιάσει με το δηλητήριο του λαικισμού τον κοινωνικό ιστό. Σαν τη νικοτίνη ένα πράμα. Πρώτα αρχίζεις το τσιγάρο επειδή έχει ωραία γεύση και αργότερα καταλαβαίνεις την ύπουλη επίδρασή του στον οργανισμό σου. Και το χειρότερο, δεν μπορείς πια να απεξαρτηθείς, γιατί ήδη έχεις εξαρτηθεί απο αυτό. Οχι μόνο απ τη νικοτίνη, αλλά και απο τη ΣΥΝΗΘΕΙΑ να το ανάβεις και να το καπνίζεις σε όλες τις φάσεις της ζωής σου.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου.
Ναί μεν πολλοί απο τους ψηφοφόρους του αντελήφθησαν στο τέλος, αυτό που οι ... τρίτοι έβλεπαν δια γυμνού οφθαλμού, την ιδεολογική δηλαδή "γύμνια" της παράταξης αυτής, αλλά ήταν πλέον δύσκολο για τους περισσότερους να κόψουν τους... δεσμούς με το ίνδαλμά τους, παρά το γεγονός οτι το ίνδαλμά τους αυτό ξεγυμνώνονταν καθημερινά όλο και πιο πολύ. Και, αποδεικνύοντας του λόγου το αληθές, δηλαδή το πόσο "προσωποκρατικό" κίνημα ήταν, παρ' όλη τη γύμνια του αρχηγού, ουδείς στην ουσία τολμούσε, ανοιχτά τουλάχιστον, να τον αμφισβητήσει απο τα κομματικά στελέχη, τουλάχιστον απο αυτούς που είχαν πάρει τα... κόκκαλα απ το φαγοπότι, για τους άλλους, τους πολλούς, δε γεννάται
λόγος.

Ασφαλώς και υπήρχαν και οι τάσεις, που εκφραζόταν κυρίως απο "ομάδες" κοινοβουλευτικών στελεχών, που είχαν και "κωδικά" ονόματα (Ιταλοί, Eκσυγχρονιστές, κομματικοί κλπ) αλλά όπως και να είχε, κανείς στην ουσία δεν έδείχνε διατεθημένος να συγκρουστεί μετωπικά μαζί του. Ακόμη κι όταν το κόμμα είχε κατέληξει στην αντιπολίτευση.

Αλλωστε, είχε συμβεί ήδη και το απίστευτο, η μεταστροφή δηλαδή του αγανακτισμένου κόσμου απο τον "εμπαιγμό" της κάθαρσης (Δίκη σκανδάλου Κοσκωτά) και σε συνδιασμό με την καιροσκοπική διακυβέρνηση της χώρας υπο τον Κων/νο Μητσοτάκη της Ν.Δ. και τις παλινωδίες του με την εξωτερική πολιτική και την οικονομία, τιμωρεί τους ... συνεργάτες Ν.Δ και αριστερά (ΣΥΝ) και ξαναδίνει - καθαρά αντιδραστικά - τα σκήπτρα και πάλι στον... γυμνό Βασιλιά. Πώς λοιπόν να ... συγκρουστεί κάποιος με έναν τύπο που παρ' όλο που η κόλαση είχε ήδη ανοίξει τις πύλες της για αυτόν, εντούτοις αυτός μπόρεσε και ξεγέλασε ακόμη και το Διάβολο, κλείνοντάς τες τελικά;

Ο Παπανδρέου ήξερε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τον Ελληνα και τις ιδιοτροπίες του. Οι άλλοι, ήταν απλώς ...τσιράκια του, μαθητευόμενοι "μάγοι".

ΗΞΕΡΕ ΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ να ξαναχτυπήσει, μηδενίζοντας μνήμες και συνειρμούς. Ομως, παρ' όλα αυτά, τα πράγματα πλέον ήταν πολύ διαφορετικά απο εκείνα πριν μια εικοσαετία. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη χωρισμένο σε πολλά κομμάτια και τάσεις, μια μοναδικότητα σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ! Δηλαδή το πώς ήταν δυνατόν μέσα σε μια ενιαία πολιτική παράταξη, να συνυπάρχουν... δέκα ιδεολογίες μαζί και το κόμμα να έχει συνοχή (έστω και εύθραυστη)! Αλλα είπαμε, το τσιγάρο και η νικοτίνη...

Μετά το θάνατο του Αρχηγού, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν διαλύθηκε, όπως προσδοκούσαν πάρα πολλοί, αλλά η τάση των "εκσυγχρονιστών" του Κώστα Σιμήτη που στο μεταξύ είχε επικρατήσει μέσα στο κόμμα, καταφέρνει να το δυναμώσει και πάλι, με τη διαφορά οτι πλέον ό,τι παπανδρεεικό υπήρχε μέσα σ' αυτό, είχε εξαφανιστεί.

Απλά δηλαδή, τα στελέχη του κόμματος, θέλοντας να εξαφανίσουν τον λαικιστικό
μανδύα απο πάνω τους, με τα τόσα σκάνδαλα που δημιούργησε και να αποποιηθούν το φαύλο παρελθόν αλλά και υπο το φόβο του να μή ξανασυμβεί οποιαδήποτε αιτία απώλειας εκ νέου της εξουσίας και των απίστευτων προνομίων που είχαν, επανιδρύουν στην ουσία το κόμμα και με τη διακυβέρνηση του ... εκσυγχρονιστή Σιμήτη αλλά και την ... έξωθεν βοήθεια του πακτωλού του ρευστού (ζεστού χρήματος) που εισρέει απο τις τράπεζες και το χρηματιστήριο, εδραιώνουν στην εξουσία το κόμμα της... μηδενικής ιδεολογίας.

Εστω κι αν είχαν στο μεταξύ, συμβεί δύο μεγάλες εθνικές ήττες στην εξωτερική πολιτική. Αυτές των Ιμίων και της απαγωγής του Οτσαλάν απο τους Τούρκους της ΜΙΤ.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην άλλαξε ούτε χρώμα (πράσινο) ούτε και λογότυπο (ήλιος ανατέλλων), αλλά δεν είχε πλέον καμμιά σχέση με τον ιδρυτή του. Επρόκειτο για ΑΛΛΟ στη ουσία του, κόμμα. Με σαφείς φιλελευθερές τάσεις, ευρωποκεντρικό, νεοπλουτίστικο και καθαρά αντιαριστερό. Εδώ ακριβώς είναι και το ... παράλογο αυτής της νέας πορείας. Το ΠΑΣΟΚ δεν κλέβει πλέον ιδεολογία απο την αριστερά, αλλα απο ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ Ν.Δ., δηλαδή τη... Δεξιά!!!

Το στόρυ επαναλαμβάνεται, αλλα απ την ανάποδη! Τότε, στην εποχή του...λίγο απ' όλα, κύριο θύμα ήταν η Αριστερά και τα συνθήματά της. Τώρα, η ίδια η Δεξιά βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία, κυριολεκτικά ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ! Αφού την...αντικαθιστούσε μια χαρά το κόμμα του...λίγο απ' όλα! Κι έτσι, η Ν.Δ. πέφτει στην εσωστρέφεια, αλλάζοντας προέδρους σαν τα πουκάμισα και το μόνο που κάνει ως αντιπολίτευση είναι να...κατηγορεί τους αντιπάλους της για... ιδεολογική και προγραμματική κλοπή!!!!

Οσο για το ...λαό;

Αυτός είχε πάλι βολευτεί μια χαρά, το χρήμα έρεε άφθονο, οι τράπεζες μοίραζαν πιστωτικές κάρτες και δάνεια σε τιμή ευκαιρίας, η "πλαστική" ανάπτυξη έτρεχε με γοργούς ρυθμούς και παρά τα όποια προβλήματα συννενόησης μεταξύ των κυβερνώντων, τίποτε δεν προμηνύει την τελική (;) πτώση και την επάνοδο της ... αληθινής Δεξιάς, μιας Δεξιάς όμως εντελώς διαφορετικής απο αυτήν που είχε χάσει το '81 την εξουσία και που είχε ξαναχάσει επίσης το '93. Αυτή τη φορά, είχε για αρχηγό της κάποιον με ... όνομα βαρύ, σαν Ιστορία... Αλλά μόνον αυτό, δυστυχώς. Γιατί ο ο νεαρός γόνος της γενιάς Καραμανλή, ο Κώστας Καραμανλής ο Β',

ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ δεν είχε, ούτε κάν...γονιδιακή με τον μεγάλο Γέροντα θείο του!

Απο το 2001 και μετά, η κυβέρνηση του Σημίτη αρχίζει να γίνεται μονότονη και...κουραστική. Ηλθαν και τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και της διαφθοράς στελεχών του (Τσουκάτος, Μαντέλης κλπ) και παρά την... επιτυχία (θα έλεγα Προδοσία) της εισδοχής της Ελλάδας στο ευρώ, ο νεαρός Καραμανλής, ρίχνει το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο Σημίτης όμως αποδεικνύεται οτι τελικά ήταν πολύ καλός... μαθητής του ... εκλειπόντος μεγάλου Αρχηγού στις πολιτικές "αλχημείες". Επειδή διαισθανόταν οτι το τέλος έρχεται με γοργά βήματα και θέλοντας να αιφνιδιάσει τον νεαρό και άπειρο σ' αυτά Καραμανλάκο, λίγους μήνες πρίν τις εκλογές, παραιτείται ξαφνικά, ορίζοντας ώς διάδοχό του τον Γιώργο Παπανδρέου, γιό του εκλιπόντος Μεγάλου Αρχηγού, ελπίζοντας στο ... θαύμα της "ανατροπής του σκόρ στο τελευταίο λεπτό", πετυχαίνοντας έτσι τρία πράγματα. Πρώτον, να μη χρεωθεί αυτός την ενδεχόμενη ήττα, δεύτερον, να μη φτάσουν ποτέ στα σοβαρά να εξεταστούν τα σκάνδαλα επι κυβερνήσεώς του, έχοντας πλέον φύγει απο την εξουσία και φροντίζοντας να ... καλύψει τα ίχνη τα δικά του αλλά και των συνεργατών του και τρίτον, να πετύχει την... αναβίωση του ιστορικού κύκλου της αναμέτρησης εκ νέου, δύο ιστορικών ονομάτων. Πέτυχε διάνα και στα τρία, όχι όμως τελικά πρός όφελός του.

Ο Καραμανλής κερδίζει ανετότατα την αναμέτρηση, όχι φυσικά λόγω ... ιδεολογίας, αλλά λόγω ονόματος. Ξεκάθαρα. Η "σκιά" του μεγάλου Γέροντα βάρυνε τα μάλλα αυτή την αναμέτρηση. Η ιδεολογία στην ουσία πήγαινε... περίπατο, αφού και τα δύο κόμματα εξέφραζαν την ίδια απολύτως γραμμή. Οπότε, λογικά, ένας απο τους δύο δεν είχε λόγο ύπαρξης. Κι όμως! Παρά την ... ουσιαστική ανυπαρξία του, παρά το... "λίγο" του νέου αρχηγού του, το ΠΑΣΟΚ, κατά απόλυτη ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ των φυσικών νόμων,

ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να υφύσταται ως κόμμα. Ο κόσμος, οι αναποφάσιστοι που δεν επέλεξαν για τον άλφα ή βήτα λόγο τη ΝΔ, οι ...βολεψάκηδες και οι... αμετανόητοι οπαδοί του, κρατούν τελικά το κόμμα έξω απ την "εντατική", έχοντας πλέον εναποθέσει τις ελπίδες τους για επάνοδο σε κάποιον τύπο παντελώς ανίκανο, έναν... αμερικανοθρεμμένο γιάπι που δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με την επιφανή προσωπικότητα του παππού του και Γέρου της Δημοκρατίας, του οποίου εφερε το όνομά του. Ενα όνομα επίσης βαρύ, σαν Ιστορία.

Μόνο που τα ονόματα απο μόνα τους δεν κερδίζουν στους "στίβους της πολιτικής". Γιατί μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος είχαν το παραμικρό απο τους μεγάλους γόνους τους.

Ο μέν Καραμανλάκος γίνεται έρμαιο στα... χέρια και στα δόντια των συνεργατών, υπουργών και στελεχών του κόμματός του, ανεχόμενος σωρεία σκανδάλων και απίστευτου πλιάτσικου του δημοσίου χρήματος και ο δε ...ΓΑΠ, αποδεικνύεται οτι εκτός απο παντελώς ηλίθιος και βλάξ, είναι και ο μοιραίος ΠΡΟΔΟΤΗΣ της χώρας που κυβερνάει σήμερα, δυό φορές χειρότερος απ τον πατέρα του.

Ο Καραμανλάκος καταρρέει υπο το βάρος της οικονομικής κρίσης και των σκανδάλων του κόμματός του και το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει εκ νέου στην εξουσία, παίρνοντας άλλη μια παράταση ζωής, απο έναν λαό που στην κυριολεξία δείχνει ανίκανος να αποφασίσει σοβαρά για την τύχη του. Τα υπόλοιπα, είναι απλώς Ιστορία. Την οποία βιώνουμε όλοι μας. Ικανοί και ανίκανοι, έντιμοι και ψέυτες, τίμιοι και άτιμοι. Ολοι μας όμως Ελληνες.

Το ΠΑΣΟΚ πλέον βρίσκεται ένα βήμα πρίν τον κλινικό του θάνατο. Ενα κόμμα με ανύπαρκτη ιδεολογία, ανύπαρκτη ηθική, μηδενικό πατριωτισμό, δημιούργημα αποκλειστικό του Ανδρέα Παπανδρέου, ένα κατ' ευφημισμό "κίνημα", ενώ κανονικά έπρεπε να είχε πεθάνει εδώ και 22 χρόνια, εντούτοις διατηρήθηκε στη ζωή με ... σωληνάκια της εντατικής, επειδή το ήθελαν κάποιοι. Ενα κόμμα που ρήμαξε κυριολεκτικά τον τόπο, ενα κόμμα που πρόδοσε ένα ολόκληρο Εθνος επι δεκαετίες, επιτέλους πνέει τα λοίσθια. Λίγες μέρες ζωής μόνο του απέμειναν. Τώρα δε μένει, παρα να δούμε ποιός θα τραβήξει τελικά... τα σωληνάκια.

Οσο για τη Ν.Δ.; Αυτή έχει ήδη πεθάνει. Είναι ήδη νεκρή, μόνο που δε το ξέρει ακόμη. Οπως ο Μπρούς Γουίλις στην αριστουργηματική ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ του Σιάμαλαν. Τη σκότωσαν ο Καραμανλάκος και τα τσιράκια του πρίν τρία χρόνια με απανωτές μαχαιριές. Ο Σαμαράς απομένει μόνο να ζεί με το... όνειρο της... νεκρανάστασης. Ολοι οι άλλοι της έχουν κάνει ήδη τα ..."σαράντα" της.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση