Τα θυμήθηκαν όλα εκτός από την… Γαύδο!

Η κυβέρνηση έχει κρίσεις... αμνησίας

• Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Όλα τα θυμήθηκαν χθες στη Βουλή σε μια - πολύ ενδιαφέρουσα είναι η αλήθεια, πλην όμως… ιστορικού περιεχομένου – συζήτηση: Την Δημοκρατία, τον ΟΗΕ, τις συμμαχικές υποχρεώσεις, τη γεωστρατηγική μας θέση, τα προ 30ετίας αντιαποικιακά απελευθερωτικά κινήματα, τις σχέσεις με τον Καντάφι, τα WikiLeaks, τα ψηφίσματα, την Κύπρο, την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Ρουάντα. Όλα, εκτός από τη… Γαύδο!

Την ίδια ώρα, τα spread έπαιρναν ξανά την ανηφόρα, με αυτό του ελληνικού 10ετούς ομολόγου να φθάνει στις 935 μονάδες βάσης, λίγο πριν από τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Με την Ελλάδα να παραπαίει στο χείλος της χρεοκοπίας, οι πολιτικοί αρχηγοί διασταύρωσαν χθες τα ξίφη τους για το αν αυθαίρετα ή όχι περιελήφθη το όνομα του Πρωθυπουργού στο Δ.Σ. του Ιδρύματος Καντάφι και αναρτήθηκε στο οικείο site (ο κ. Παπανδρέου είπε ότι έγινε εν αγνοία του και ο κ. Καρατζαφέρης ότι υπάρχει επιστολή από το 2009 που τον καλωσορίζουν). Αλλά όχι για το γεγονός ότι από το 2006 η ιστοσελίδα της λιβυκής εταιρίας πετρελαίου περιλαμβάνει την θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης, μαζί με την Γαύδο και την Γαυδοπούλα, ως ελεγχόμενη από τη Λιβύη.

Ουδείς, ούτε καν ο κ. Τσίπρας, που τον περασμένο Ιανουάριο είχε υποβάλει και σχετική ερώτηση στη Βουλή, ζήτησε χθες να μάθει αν, στο πλαίσιο της αναβάθμισης της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας στα μάτια των συμμάχων, ζητήθηκε να επιστρέψουν τα δύο νησιά στον ελληνικό χάρτη, μετά το τέλος των επιχειρήσεων και των σημαντικών ελληνικών διευκολύνσεων.

Ως γνωστόν, προ του πολέμου, η Ελλάδα διεκδικούσε τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στη χώρα μας και στην Λιβύη, καθώς και την εκχώρηση σε ελληνικά συμφέροντα το 5% των περιοχών για έρευνα και άντληση πετρελαίου που είχε διαθέσει η Λιβύη διεθνώς – το 90% είχε ήδη δεσμευτεί από αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρίες. Δεν πρέπει να μάθουμε αν υπάρχει κάποια συμφωνία για μετά το τέλος του πολέμου;

Με λίγα λόγια, δεν μάθαμε το αντάλλαγμα αυτής της συμμετοχής, δηλαδή το αντίκρισμα αυτής της «εθνικής στάσης», αυτής της «στάσης υπευθυνότητας με βάση το εθνικό συμφέρον» που, όπως είπε χθες ο πρωθυπουργός, κράτησε η Ελλάδα.

Στην ομιλία του, ο κ. Παπανδρέου, απάντησε στις κατηγορίες για τις στενές σχέσεις του – μέχρι πρόσφατα – με τον Καντάφι, υποστηρίζοντας ότι αυτές ανάγονται στην εποχή που (ο Καντάφι) έδειχνε σημάδια εκσυγχρονισμού και όταν δεν είχε στραφεί εναντίον του λαού του. «Η διεθνής κοινότητα δεν μπορούσε να παρακολουθεί με σταυρωμένα χέρια την σφαγή αμάχων», είπε ο πρωθυπουργός, προσθέτοντας ότι η επίθεση έγινε για να αποφευχθεί η ολοκληρωτική ανθρωπιστική καταστροφή και κάνοντας ειδική αναφορά στο γεγονός ότι υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ – κάτι που δεν είχε συμβεί στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. (Με την διαφορά ότι και τότε η Ελλάδα, με τον κ. Παπανδρέου στο αξίωμα του υπουργού των Εξωτερικών, είχε προσφέρει όλες τις διευκολύνσεις με την χώρα να μετατρέπεται σε κέντρο διερχομένων των συμμαχικών δυνάμεων και αρμάτων μάχης).

Ο κ. Παπανδρέου ξεκαθάρισε επίσης χθες τι ΔΕΝ είναι η επιχείρηση. Όπως είπε, δεν είναι ούτε της ΕΕ, ούτε του ΝΑΤΟ, αλλά των Ηνωμένων Εθνών. Δεν είναι της Δύσης, αλλά και του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης (χθες η Γαλλία αρνήθηκε την εκ μέρους του ΝΑΤΟ ανάληψη της διοίκησης της επιχείρησης, για τον φόβο απόσυρσης των Αράβων).

Είπε επίσης ο πρωθυπουργός πως όταν ζητούμε την υλοποίηση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο και την πρώην Γιουγκοσλαβία, δεν μπορούμε να αντιτασσόμαστε όταν πρόκειται για άλλες χώρες – με την διαφορά ότι στην Κύπρο τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ (21 ψηφίσματα έχει αγνοήσει η Τουρκία, υπενθύμισε χθες ο κ. Καρατζαφέρης).

Την απόλυτη συμφωνία της Νέας Δημοκρατίας με την εκ μέρους της Ελλάδας στήριξη του ψηφίσματος του ΟΗΕ εξέφρασε από την πλευρά του ο Δ. Αβραμόπουλος, υπενθυμίζοντας πάντως στον κ. Παπανδρέου τις εκλεκτικές φιλίες με τον Καντάφι και επισημαίνοντας την ανάγκη να στηριχθεί ο ελληνικός τουρισμός και η χώρα μας από την μεταναστευτική απειλή.

Φωτογραφίες από τους εναγκαλισμούς με τον Καντάφι διαφόρων ηγετών (και του κ. Παπανδρέου) κατέθεσε στα πρακτικά ο κ. Καρατζαφέρης, καταγγέλλοντας τη Δύση για φαρισαϊσμό και διαμαρτυρόμενος διότι η συμμετοχή της Ελλάδας κοστίζει 5 εκ ευρώ την ημέρα, αλλά δεν μπορούμε να εξοικονομήσουμε 300.000 ευρώ για να παρελάσουν τα άρματα μάχης στην εθνική γιορτή.

Την πλήρη αντίθεσή τους με την συμμετοχή της Ελλάδας διακήρυξαν η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Οι αντιτιθέμενοι στην επιχείρηση χρησιμοποίησαν διάφορα (ατυχή) παραδείγματα, αγνοώντας το γεγονός ότι η περίπτωση της Λιβύης δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Ούτε ο Καντάφι μπορεί να συγκριθεί με οποιονδήποτε άλλο δικτάτορα. Διότι και ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Άλη σηκώθηκαν και έφυγαν όταν είδαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση διάσωσής τους, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες γίνονται διάφορες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις από τα κατασταλτικά μέτρα – στο Μαρόκο νέο Σύνταγμα, στο Μπαχρέιν υποσχέσεις για αλλαγές, ακόμη και το στυγνό καθεστώς της Υεμένης έκανε πίσω και απελευθέρωσε κρατουμένους μετά την μεγάλη διαδήλωση και την σφαγή που ακολούθησε. Τέτοια δείγματα ο Καντάφι δεν έδωσε σε καμία στιγμή. Όσο για την Ρουάντα, εκεί υπήρξε κανονικός εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε δύο φυλές, τους Τούτσι και τους Χούτου.

Αλλά και ο κ. Παπανδρέου δεν είπε την αλήθεια σχετικά με την στάση της Ελλάδας – και την δική του ως υπουργού των Εξωτερικών – όταν προετοιμαζόταν ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003. Ακούστηκε κάτι το ασαφές περί του Κόλιν Πάουελ και ουδείς θυμήθηκε ότι:

Τον Ιανουάριο του 2003, η Τουρκία (που τώρα την αποκαλούμε επιτήδειο ουδέτερο), είχε ζητήσει την προάσπισή της ενόψει του πολέμου, με Πάτριοτς, ναυτικές δυνάμεις στον Βόσπορο, AWACS και στρατιωτική βοήθεια. Υπέρ του αιτήματος της Τουρκίας (η οποία πάντα ζητά ανταλλάγματα για την συμμετοχή της) είχαν ταχθεί οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Βρετανία, η Δανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η… Ελλάδα – που έκανε πίσω μόνο όταν (άκουσον, άκουσον!) μας ζητήθηκε να… στείλουμε τους δικούς μας Πάτριοτς να προστατεύουν την Τουρκία! Διαφώνησαν Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο και τότε ο Έλληνας αντιπρόσωπος στο ΝΑΤΟ, στη μανία του να υποστηρίξει την Τουρκία, κατηγόρησε τη Γαλλία για «κοντόφθαλμη πολιτική, ωθούμενη από απωθημένα του αυτοκρατορικού παρελθόντος της»!

Όσο για τον κ. Παπανδρέου, στην ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε μεν τότε πει ότι δοκιμάζονται σχέσεις και θεσμοί, η ενότητα της ΕΕ, οι σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, οι σχέσεις με τους Άραβες η πολυμερής διπλωματία, η λειτουργία και το μέλλον του ΟΗΕ. Αλλά όταν, τον Ιανουάριο του 2003, προήδρευσε στη σύνοδο των υπουργών των Εξωτερικών – η Ελλάδα είχε την προεδρία της ΕΕ και ο κ. Σημίτης διαφήμιζε μια ανύπαρκτη «κοινή γραμμή» - κάλεσαν το Ιράκ να συνεργαστεί πλήρως με τους επιθεωρητές του ΟΗΕ και προειδοποίησαν την Βαγδάτη για «τελευταία ευκαιρία».

Αν και υπήρχε ψήφισμα του ΟΗΕ, αν και η Ελλάδα προήδρευε, η αμφιλεγόμενη στάση της την κρατούσε συστηματικά εκτός ενημέρωσης, τόσο εκ μέρους των υπερμάχων του πολέμου, όσο και εκ μέρους των υπερμάχων της ειρήνης. Στην ουσία, δεν μάθαμε ποτέ με ποιο μπλοκ είχε ταχθεί η Ελλάδα, καθώς άλλα λέγονταν στο εσωτερικό («όχι αίμα για το πετρέλαιο» κλπ) και άλλα στο εξωτερικό.

Για παράδειγμα, ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, τον Φεβρουάριο του 2003, μετά την συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, προανήγγειλε την επίθεση στο Ιράκ με την περίφημη φράση του «Ο χρόνος τελειώνει»! Και είχε προσθέσει: «H E.E. ανησυχεί βαθιά για την ιρακινή στάση. Το χρονικό περιθώριο εξαντλείται. H απόφαση 1441 του Σ.A. έδωσε στο Ιράκ μια τελευταία ευκαιρία ειρηνικού αφοπλισμού. Εάν δεν αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία, θα έχει την ευθύνη για όλες τις συνέπειες».

Παράλληλα, η ελληνική πλευρά πανηγύριζε συνεχώς για την συμβολή της σε μια «κοινή θέση» που δεν υπήρξε ποτέ. «Ο πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτος», διακήρυσσε η Αθήνα. Και πρόσθετε: «Αλλά και οι επιθεωρήσεις δεν μπορούν να συνεχίζονται επ’ άπειρον».

Αυτά για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση