"...δεν είν΄ εύκολες οι θύρες, άν η χρεία τες κουρταλεί..."

Σπινθηρίσματα

• Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Ήταν μια σπίθα στην αρχή,
και μιάς βροχής ψιχάλα,
κι έγιν΄ η σπίθα πυρκαγιά, πυρκαγιά,
και πέλαγος η στάλα.

Με τους στίχους αυτούς του Ζαμπέτα η Βίκυ Μοσχολιού άνοιγε φτερά πριν από 45 χρόνια, για να κατακτήσει το ελληνικό τραγούδι και να χαρακτηριστεί αργότερα η μεγάλη κυρία του λαϊκού μας τραγουδιού.

Στις μέρες μας, πήρε την σκυτάλη στην σπίθα και τα σπινθηρίσματα, η κορυφαία μορφή λαϊκής έκφρασης μέσα από την μουσική, των μεταπολεμικών χρόνων της χώρας μας, ο Μίκης Θεοδωράκης.

Το Σαββατόβραδο που μας πέρασε, στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης, ο ανυπέρβλητος μουσικοσυνθέτης και όχι μόνο, πλαισιωμένος από πλειάδα καταξιωμένων επιστημόνων, έδωσε μήνυμα πολλαπλά ερμηνευόμενο, προς πολλές κατευθύνσεις.

Προς βαθιά νυχτωμένους.
Προς διανοούμενους.
Προς προσκυνημένους.
Προς ακοινώνητους.
Προς φανατικά κομματικοποιημένους.
Προς ΜΜΕ.
Προς βολεμένους.
Προς όλους όσους έργω ή λόγω, έφεραν τα πράγματα, εδώ που ήρθαν.

Και όλους εμάς, καθ’ όλα θεατές, καθ’ όλα συνένοχους, να αναμασάμε τα λόγια του Κώστα Βάρναλη:

«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»…

Που όμως δεν έρχεται.

Που όμως απαιτεί προϋποθέσεις.

Που όμως, όπως και να το κάνουμε, δεν έχει σχέση με τη χλιδή, την ανεμελιά, την αδιαφορία.

«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» μας διαμηνύει ένας άλλος τρισμέγιστος ποιητής, ο εθνικός μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος.

Είχα πιστέψει ότι κολυμπώντας στην κολυμβήθρα της χλιδής, της καλοπέρασης, των διακοποδάνειων, των θαλασσοδάνειων, θα είχα απαλλαγεί οριστικά και αμετάκλητα από όλους αυτούς.

Ειδικά αυτόν τον τελευταίο, τον Διονύσιο Σολωμό δεν τον πήγαινα καθόλου.

Άκου εκεί να λέει για τη χώρα μας:

«Μοναχή το δρόμο πήρες
και ξανάρθες μοναχή,
δεν είν΄ εύκολες οι θύρες,
άν η χρεία τες κουρταλεί».

Προτιμούσα το «my number one» και την Έλενα Παπαρίζου από κάθε άποψη.
Όχι πως έχω κάτι με την κοπέλα.

Με τα ρεύματα που παρασέρνουν την νεολαία έχω, και απέκτησα και ρευματισμούς.

Δόξα τω Θεώ, ξαπόστειλαν και τον Παπαθεμελή εκείνες τις μέρες, και αισθάνθηκα απελευθερωμένος, ε υ ρ ω π α ί ο ς τέλος πάντων.

Με ευρωγκόμενες, με ΑΡΜΑΝΙ, με χαρμάνι, με ντουμάνι...

Όμορφα πράγματα. Απ’ έξω άνεση και από μέσα εμφάνιση.

Όταν μάλιστα είδα την Άννα Βίσση να τραγουδάει στην γιουροβίζιον ενδεδυμένη (τρόπος του λέγειν) φόρεμα αξίας 150.000 ευρώ, τότε είπα στον εαυτό μου: «Η βασίλισσα της Αγγλίας κοιμάται και ξυπνάει με το όνειρο να ντυθεί σαν την Βίσση».

Τώρα όλα αυτά ανατρέπονται.

Καλά, είναι πράγματα αυτά;

Και τί θέλει να μας πει ο Μίκης;

Θέλει ξανά ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΕΣ στους δρόμους;

Θέλει ξανά παλικάρια που να μας θυμίζουν ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ, ΧΑΪΔΑΡΙ, ΔΟΞΑΤΟ, ΜΑΛΕΜΕ, ΔΙΣΤΟΜΟ και γενικότερα θυσιαστήρια;

Και η χλίδα, το φωτοστέφανο όλων ημών των αφορολόγητων που καθίσαμε στο σβέρκο του λαού τί θα απογίνει;

Έτσι, άϊντε-άϊντε αλλάζουν όλα;

Ευρωξευτίλες θα μας πουν.

Εκτός και αν... εκτός και αν... το πάρουμε απόφαση να γίνουμε χώρα.

Τότε δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε: Μίκη προχώρα, δώσε μυαλό στη χώρα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση