Η μειονοτική πολλαπλότητα της Ελλάδας

• Γράφει ο Ν. Λυγερός

Η πολυπλοκότητα της μειονοτικής πολλαπλότητας της Ελλάδας παρερμηνεύεται συχνά ως η ύπαρξη πολλών μειονοτήτων στην Ελλάδα. Η Ελλάδα αποτελεί διαχρονικά ένα σύμπλεγμα απλοτήτων. Η επιθυμία να διαχωρίσουν αυτές οι απλότητες δεν συμβαδίζει με την ολοκλήρωση της δόμησης.
Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται και μία επίθεση εναντίον της ποικιλίας του ελληνικού πνεύματος.
Η επιλογή μίας και μόνο απλότητας ως αντιπροσωπευτικής του ελληνικού λαού δεν είναι μόνο ανόητο από στρατηγικής πλευράς, αλλά αποτελεί και ιστορικό λάθος. Όταν διαχωρίζουμε ακόμα και την αρχαιότητα σε πόλεις, είναι αναμενόμενο να μη βλέπουμε το ελληνικό σύμπλεγμα. Επιπλέον, ξέρουμε ότι κάθε τέτοιος διαχωρισμός όταν υλοποιήθηκε έδωσε αφορμή και πρόσχημα στους εχθρούς μας για να μας επιτεθούν. Γνωρίζουμε μάλιστα ότι οι Πέρσες χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά αυτούς τους διαχωρισμούς για να σπάσουν το μέτωπό μας.
Η εξέλιξη και η εξάπλωση του ελληνισμού εκτός του τωρινού ελλαδικού χώρου, προκάλεσε την αύξηση της πολυπλοκότητας της μειονοτικής πολλαπλότητας της Ελλάδας. Με την πάροδο του χρόνου και την αναδίπλωση του ελληνισμού μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, την τουρκοκρατία, τη γενοκτονία και τη μεγάλη καταστροφή, δημιουργήθηκε στον καθαρά ελλαδικό χώρο μια ανασυγκρότηση όπου η ποικιλομορφία του ελληνικού στοιχείου ενισχύθηκε.
Κατά συνέπεια, η μειονοτική προσέγγιση του θέματος δεν επαρκεί για να κατανοηθεί χωρικά αυτή η χρονική επινόηση. Και η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση απλώς εφοδίασε αυτήν την πολλαπλότητα με ένα αποτελεσματικό πλαίσιο.
Βέβαια, μπορεί μερικοί να προσπαθούν να την εκφυλίσουν για λόγους γεωπολιτικούς. Όμως το χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένει το ίδιο: ενωμένοι μέσα στη διαφορετικότητά μας. Κατά συνέπεια, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μία γενίκευση της μειονοτικής πολλαπλότητας της Ελλάδας. Δεν μπορεί λοιπόν, εφόσον ενισχύει στην ουσία τα δομικά στοιχεία της Ελλάδας, να τα αντικρούει όπως λένε μερικοί απλοϊκοί αναλυτές.
Το θέμα δεν είναι ο πυρήνας της Ελλάδας εφόσον είναι ένα σύμπλεγμα. Το πρόβλημα είναι η ανθεκτικότητα του δομικού συμπλέγματος εναντίον των κρατικών επιθέσεων που δέχεται από χώρες που βρίσκονται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι όταν αυτές οι επιθέσεις είναι αποτελεσματικές, τότε η δομή γίνεται σύμπλεγμα αλλά με την άλλη έννοια και δημιουργείται ένα πεδίο φοβίας που δεν επιτρέπει πια την ελεύθερη έκφραση των πολιτών μέσω των διπλωματών.
Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι η ουσία δεν αλλάζει. Κατά συνέπεια, η στρατηγική μας δεν μπορεί να είναι μόνο και μόνο παθητική. Από την αποτελεσματικότητά της εξαρτάται και η επιβίωση του διαχρονικού μας στοιχείου.
Η ενσωμάτωση της πολυπλοκότητας της μειονοτικής πολλαπλότητας της Ελλάδας στη νοόσφαιρα μας, θα μας επιτρέψει να ενεργοποιηθούμε ορθολογικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο όπου η θεωρία παιγνίων έχει πολλά να πει και όχι μόνο όταν δεν είναι συνεργάσιμο το πεδίο.
Αν κατανοήσουμε ότι οι επιθέσεις που δεχόμαστε είναι οντολογικές, τότε θα αποκτήσουμε και μία τελεολογική υπόσταση.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση