“Τόση μπάλα και τόση… Τζούλια από τη χούντα είχαμε να δούμε”

Το ποδόσφαιρο, λένε, είναι το καλύτερο από τα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή μας. Μια θρησκεία χωρίς άπιστους, όπως είναι ο εύλογος τίτλος του βιβλίου του Ν. Μπογιόπουλου και του Δ. Μηλάκα.

Θα λέγαμε όμως πως το Σαββατιάτικο ντέρμπυ των δύο αιωνίων αποτελεί τη μικρογραφία της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας.

Προσέξτε:

Καταγγέλλουμε παραβάσεις... μόνο όταν δεν αφορούν εμάς

Όταν ένα παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα εν γνώσει όλων όσοι παίρνουν μέρος σε αυτό, μπορεί να διαμαρτύρεται κάποιος επειδή χάνει; Επειδή, δηλαδή, κάποιοι άλλοι αποδεικνύονται πιο καπάτσοι στον χειρισμό των σημαδεμένων χαρτιών; Το παράλογο -ή το λογικό- είναι πως αυτός που χάνει δεν ενοχλείται για το παιχνίδι όταν δεν χάνει. Αναρωτιέμαι ακόμη για το τι είδους εποπτεία -το λένε και «δικαιοσύνη»- μπορεί να υπάρχει σ’ ένα τέτοιο παιχνίδι. Δηλαδή τι νόημα έχει να κρατάς κανόνες σε μία ιστορία παρανομίας και να επικαλείσαι -όταν αδικείσαι- τους κανόνες της νομιμότητας, την οποία έχεις γραμμένη στα παλιά σου τα παπούτσια;

Απουσία ελεγκτικών μηχανισμών

Οπαδοί μπουκάρουν στο γήπεδο, χωρίς κανένα εμπόδιο. Σε μια απέραντη ζούγκλα επιτίθενται σε ποδοσφαιριστές και ο διαιτητής, ο άρχων του αγώνος, καταγράφει στο φύλλο αγώνα πως “20 οπαδοί μπήκαν μέσα στο γήπεδο για να πάρουν φανέλες”. Η απόλυτη ανομία. Και μέσα σε όλα αυτά οι διάφοροι αρμόδιοι κράτος εν κράτει να νομιμοποιούν την ανομία και το νταβατζιλίκι. Από την άλλη η διοικούσα αρχή του πρωταθλήματος απούσα. Όπως ακριβώς η κυβέρνηση. Άβουλη, που αφήνει επιχειρηματίες και κοινωνικούς φορείς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά …”βγάζοντας τα μάτια τους”.

Διακηρύξεις και Ευχολόγια

Μετά τον χαμό, όλοι βγαίνουν να καταδικάσουν τη βία. Γενικόλογα ευχολόγια και παρωχημένα κλισέ: “είμαστε εναντίον κάθε μορφής βίας (φαντάζομαι δεν εννοούν και τη βία των Ελλήνων έναντι των Τούρκων το 1821), τέτοια επεισόδια είναι καταδικαστέα” ακούγονται από τους ειδικούς των τηλεοράσεων. Για το πως θα καταπολεμηθούν τα αίτια της βίας ή ποια θα είναι η τιμωρία των υπευθύνων…τίποτα. Άσε γιατί μπορεί να είναι και κανένα δικό μας παιδί μέσα σε αυτούς. Θα σκέφτονται οι αρμόδιοι.

Ιδιοτέλεια και Φόβος

Και εδώ ο καθοριστικός ρόλος των media. Όπως και στη καθημερινότητα προβάλλουν τη “φάση” με τα δικά τους replay, την πλαισιώνουν με τους δικούς τους σχολιασμούς -χωρίς να υπάρχει το περιθώριο απάντησης- φτιάχνουν το δικό τους ιδιοτελές κλίμα. ΄Σαν ένα δελτίο ειδήσεων.

Κοινωνικός Αυτοματισμός

Κάθε κοινωνική ομάδα την ενδιαφέρει να ικανοποιήσει τα “δικά της συλλογικά συμφέροντα. Μέχρι εκεί σταματά και το πεδίο δράσης και κοινωνικού ενδιαφέροντός της. Φτάνει μάλιστα σε σημείο αντιπαράθεσης με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, προκειμένου να θέσει τη δική της ατζέντα προτεραιοτήτων.

Έτσι και κάθε οπαδός. Η δική του ομάδα να κερδίζει και ας καίγεται ο κόσμος. Και ας εξαφανιστούν όλοι. Ας παίζουν μόνοι τους.

Αυτή ο πρόχειρος παραλληλισμός έχει μία στόχευση:

Να αποδείξει πως το παιχνίδι είναι στημένο. Το σύστημα επιδιώκει την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας στα γήπεδα.

Όπως λέει και σύνθημα “Τόση μπάλα και τόση τσόντα από τη χούντα είχαμε να δούμε”

Βανζέτι

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση