Η ανοχή δεν είναι ανεξάντλητη

• Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

ΩΡΑΙΑ, το έχουμε εμπεδώσει: το 2011 θα είναι μια πιο δύσκολη χρονιά απ’ ότι ήταν το ήδη πολύ δύσκολο 2010. Οι ακριτομυθίες, μέχρι τα μέσα του περασμένου χρόνου, έγιναν σταδιακά επίσημες δηλώσεις, κραυγές, προειδοποιήσεις προς… γνώση και συμμόρφωση. Και μαζί, μέτρα πού δεν θα λαμβάνονταν ελήφθησαν (και θα συνεχίσουν να λαμβάνονται-μας το είπαν…), προγεύσεις αισιοδοξίας και ανάτασης μετατέθηκαν για το 2012 «και βλέπουμε..», άρχισαν να διακινούνται προβλέψεις πώς «ακόμη κι’ αν εφαρμοσθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα της τρόικας, είναι αμφίβολο αν θ’ αποφευχθεί το καταστροφικό σενάριο…».
ΣΤΟΝ ΗΓΕΤΙΚΟ πυρήνα της Κυβέρνησης, ορισμένοι δεν αποκλείουν ακόμη και το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, αν τα πράγματα αρχίσουν να… δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο πριν αρχίσουν να βελτιώνονται. Και κάποιοι άλλοι, σε υπεύθυνες θέσεις, παραδέχονται ότι ίσως να έπρεπε-γιατί μπορούσαμε- να επαναδιαπραγματευθούμε το μνημόνιο, να ζητήσουμε συγκεκριμένες διευκολύνσεις προκειμένου μαζί με τις υφεσιακές, κατ’ ανάγκην, οριζόντιες περικοπές να υπάρξουν και αναπτυξιακές ευκαιρίες, προοπτικές.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δείχνει ανακουφισμένη από την μέχρι στιγμής ανοχή που στην μεγάλη της πλειοψηφία επιδεικνύει η κοινωνία. Η ανασφάλεια, και ιδίως ο φόβος της ανασφάλειας, πάντα λειτουργούν υπέρ της εξουσίας πού την καλλιεργεί. Αλλά η ανοχή, πού δεν πρέπει να συγχέεται με την αποστασιοποίηση και την αδιαφορία, δεν είναι ανεξάντλητη. Κι’ όταν εξαντληθεί, τη θέση της παίρνουν μορφές αντίδρασης ανεξέλεγκτες ακόμη και από τις πλέον στιβαρές εξουσίες. Κι’ αυτή πού διαθέτει σήμερα ο τόπος μας, κάθε άλλο παρά στιβαρή είναι. Ας μην εφησυχάζει, λοιπόν, κι’ ας μην παρερμηνεύει το συγκυριακό επιφαινόμενο…
ΟΙ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ του οικονομικού επιτελείου, εδραζόμενες στο «επιχείρημα» της αναγκαστικής μνημονιακής προσαρμογής, έχουν θετικό πρόσημο μόνο σε ο’ τι αφορά τις περικοπές εισοδημάτων, τον περιορισμό της δημόσιας δαπάνης (πού δεν είναι πάντα και κατ’ ανάγκην «σπατάλη»), την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Αναπτυξιακή διάσταση, δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής. Και ο ισχυρισμός ότι ανάπτυξη θα προκύψει μετά τη βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών, εν μέρει μόνο ισχύει, αφού η εισοδηματική συρρίκνωση στεγνώνει την αγορά και την επιχειρηματικότητα. Το ζητούμενο, είναι το μείγμα της ασκούμενης πολιτικής. Και η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής και στο έτερο σκέλος της δημοσιονομικής ισορροπίας και εξυγίανσης. Την είσπραξη εσόδων, πού υστερεί δραματικά. Και προκλητικά…
Η ΤΟΣΟ εμμονική στην ιδέα της εφαρμογής του μνημονίου Κυβέρνηση, κατά περίεργο τουλάχιστον τρόπο δείχνει ν’ αγνοεί, να περιφρονεί και κάποιες άλλες συγκεκριμένες δεσμεύσεις πού περιλαμβάνει. Όπως αυτή πού ρητά προέβλεπε μέχρι τέλους του 2010, να έχουν «λογοδοτήσει» πρακτικά, με την καταβολή των οφειλόμενων, αλλά και δικαστικά (αυτό πού ό κόσμος απαιτεί, «κάποιοι να πάνε φυλακή!») όσοι παράνομα και εσκεμμένα ζημίωσαν το δημόσιο και διαφεύγουν. Ονόματα, και δη «βαριά» από τον πολιτικό κόσμο, έχουν καταφέρει απλώς… να κατονομάζονται και δακτυλοδεικτούνται. Τίποτε ουσιαστικότερο πέραν αυτού. Και οι επώνυμοι μεγαλοφοροφυγάδες και κάποιοι προμηθευτές και μεγαλοεπιχειρηματίες (πού πράγματι αυτοί «μαζί τα έφαγαν» με το πολιτικό σύστημα στο πλαίσιο της ανοχής και διαπλοκής του πελατειακού κράτους…), όχι μόνο παραμένουν στο απυρόβλητο, αλλά εξακολουθούν να προστατεύονται από περίεργες τροπολογίες της κυβέρνησης…
Η ΑΝΟΧΗ, είπαμε, δεν είναι ανεξάντλητη. Ας το’ χουν κατά νου οι κυβερνώντες.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση