Σε ποιους χαρίζει λεφτά η κυβέρνηση;

• Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Δύσκολη μέρα σήμερα. Κορύφωση πολλών συνεχόμενων δύσκολων ημερών – όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για το σύνολο της Ευρωζώνης. Οι αφεντιές μας βγαίνουν στο παζάρι για να δανειστούν 1,5 δισ. ευρώ, εν μέσω πολλών δυσμενών παραγόντων. Βασικότερος όλων το ότι για τα εξάμηνα έντοκα γραμμάτια έχει από προηγούμενες δημοπρασίες διαμορφωθεί ένα πολύ υψηλό επιτόκιο.

Στην τελευταία έκδοση του Νοεμβρίου (με σπρεντ δεκαετών ομολόγων τότε στις 900 μονάδες) το επιτόκιο ήταν 4,82%. Τώρα, με χθεσινό σπρεντ στις 994 μονάδες, σχεδόν όλοι προεξοφλούσαν χθες ότι το επιτόκιο των εξαμηνιαίων που θα μας σκάσει στο κεφάλι πολύ δύσκολα θα είναι κάτω από το... «ευκταίο» 5%. Επειδή όμως αυτό θα το ξέρετε ελάχιστες ώρες μετά τη δημοσίευση αυτού του κειμένου, ας επικεντρωθούμε σε κάποια άλλα πραγματάκια, ίσως πολύ σημαντικότερα.

Ο δανεισμός της Ελλάδας κατ’ αρχάς έχει εξελιχθεί σε ένα πρώτου μεγέθους σκάνδαλο. Υποτίθεται ότι προσφύγαμε στον μηχανισμό «στήριξης» επειδή ήταν φθηνότερος από το επιτόκιο του 7% που είχε διαμορφωθεί τον Απρίλιο.

Γιατί το επιτόκιό μας ήταν τόσο υψηλό; Επειδή – κι αυτό πλέον το λένε όλα τα ΜΜΕ της υφηλίου και όλοι οι αναλυτές του κόσμου – η ελληνική κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό της, βγήκε να φωνάξει στον πλανήτη ολόκληρο ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έχει πει ψέματα για το έλλειμμα, ότι χρεοκοπούμε και, επιπλέον, είμαστε μια βαθύτατα διεφθαρμένη χώρα. Σημειωτέον ότι την τελευταία – προ Γεωργίου Παπανδρέου – διετία η Ελλάδα δανειζόταν με 4,7%!

Όπως μάλιστα λένε και γράφουν όλοι σήμερα, αυτή η κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν η αρχή όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η οποία κυριολεκτικά ξετινάζει την Ευρωζώνη οδηγώντας την στο χείλος της καταστροφής.

Μηχανισμός καταστροφής

Ας πούμε λοιπόν ότι η προσφυγή στον μηχανισμό αυτόν έγινε για να προστατευθούμε από τα υψηλά εκείνα επιτόκια του 7%. Ποιος και πώς μπορεί να δικαιολογήσει το ότι η Ελλάδα διευρύνει συνεχώς το χρέος της – πιάνοντας σχεδόν από τώρα τα ποσοστά επί του ΑΕΠ που το Μνημόνιο προέβλεπε ότι θα πιάσουμε προς το τέλος της δανειακής σύμβασης;

1. Δεδομένο πρώτο: Με βάση το 4,82% του Νοεμβρίου για τα εξάμηνα έντοκα γραμμάτια και το αναμενόμενο αυξημένο επιτόκιο, θα βρεθούμε στην περιοχή του 10% (αν δεν σπάσουμε και αυτό το φράγμα) σε ετήσια βάση. Με αυτούς τους όρους πάμε να δανειστούμε το 1,5 δισ. ευρώ σήμερα, τα οποία ίσως φτάσουν στα 2,4 δισ. αν το επιτόκιο θεωρηθεί «αξιοπρεπές» και γίνουν αποδεκτές και μη ανταγωνιστικές προσφορές.

2. Δεδομένο δεύτερο: Με βάση το 4,10% με το οποίο δανειστήκαμε μέσω τρίμηνων εντόκων γραμματίων τον Νοέμβριο, πάμε την επόμενη εβδομάδα, στις 18.1, να ξαναδανειστούμε περιμένοντας ότι, σε ημέρες ασφυκτικής πίεσης προς όλες τις προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, λογικά θα ξαναφτάσουμε ή θα ξεπεράσουμε το 4,10%.

Με απλά λόγια, σε ετήσια βάση μιλάμε για επιτόκιο από 16% και πάνω. Υπερδιπλάσιο του 7% των δεκαετών ομολόγων, εξ αιτίας του οποίου προσφύγαμε στον μηχανισμό «στήριξης», ο οποίος με τη σειρά του μας δανείζει με 5,2% ετησίως. Δηλαδή, με τη μέθοδο των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων, δανειζόμαστε με ετήσιο επιτόκιο κατά πολύ υψηλότερο ακόμη και του μηχανισμού στήριξης.

3. Δεδομένο τρίτο: Για το 2011 οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας φτάνουν τα 92 δισ. ευρώ. Απ’ αυτά η τρόικα θα δώσει ακριβώς τα μισά. Με άλλα λόγια θα αναζητούμε, πέραν του μηχανισμού, άλλα 46 δισ. Από αυτά, τα μισά περίπου θα βρεθούν από βραχυπρόθεσμο δανεισμό. Άλλα τόσα και κάτι παραπάνω δεν διευκρινίζεται από πού θα βρεθούν!

Τι καταλαβαίνουμε απ’ όλα αυτά; Ότι σε καμιά περίπτωση ο μηχανισμός «στήριξης» δεν συγκράτησε τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας. Αντιθέτως τα τίναξε στα ουράνια.

Σκάνδαλο ο ελληνικός δανεισμός!

Σε αυτό το δυσμενέστατο κλίμα για την Ελλάδα, έχουμε αυτές τις μέρες μια τεράστια επίθεση των «αγορών» στα επιτόκια δανεισμού όλων των αδύναμων χωρών της Ευρωζώνης, με συνεχή διεύρυνση των σπρεντ της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας – ειδικά η τελευταία πιέζεται αφόρητα να ενταχθεί στον μηχανισμό «στήριξης».

Παράλληλα πιέζεται το Βέλγιο, ενώ στη διεθνή συζήτηση περιλαμβάνονται πια η Ιταλία και η Γαλλία – για την τελευταία μάλιστα ανάλυση της ελβετικής εφημερίδας Neue Zürcher Zeitung την περασμένη Πέμπτη είχε τον εύγλωττο τίτλο: «Όχι καλύτερη από την Ελλάδα – σε αξιοθρήνητη κατάσταση η γαλλική οικονομία».

Δύο μέρες πριν, δημοσιευόταν η δήλωση του Άντριου Μπόσομγουορθ, διαχειριστή κεφαλαίων της Pimco, της εταιρείας που διαχειρίζεται το μεγαλύτερο fund ομολόγων στον κόσμο, στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung, ότι το «μαγαζί» του σταμάτησε να αγοράζει τα ομόλογα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Είπε χαρακτηριστικά:

«Λόγω του αυξημένου πιστωτικού κινδύνου των τριών χωρών – Πορτογαλίας, Ελλάδας, Ιρλανδίας – δεν βάζουμε άλλα χρήματα εκεί, έχουμε αποσύρει τα περισσότερα χρήματα. (...) Επίσης δεν επενδύουμε νέο χρήμα σε χώρες με ρίσκο μετάδοσης της κρίσης, έστω και εάν είναι αξιόχρεες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Τηρούμε αξιοσημείωτες θέσεις underweight».

Τις τελευταίες μέρες η ιαπωνική τράπεζα Nomura, από τους μεγάλους διεθνείς παίκτες, προειδοποίησε τους πελάτες της για επιδείνωση της κατάστασης στις αγορές της περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία), με διεύρυνση των σπρεντ τούς μήνες που πρέπει να καταβάλουν τα μαλλιοκέφαλά τους για την εξυπηρέτηση των χρεών τους.

Να σημειωθεί επίσης ότι στις αγορές τα ελληνικά ομόλογα τα ξεφορτώνεται όποιος προλάβει. Κυριολεκτικά!

Ερώτημα: Αν οι μεγάλοι επενδυτές έχουν ήδη αποσυρθεί από την αγορά ελληνικών – και άλλων... – τίτλων, τότε ποιος έχει απομείνει για να αγοράζει; Ποιοι καρπώνονται τα τεράστια επιτόκια, και μάλιστα για τεράστια ποσά, του ελληνικού βραχυπρόθεσμου δανεισμού;

1. Απάντηση πρώτη: Αν οι διεθνείς μεγάλοι παίκτες έχουν αποσυρθεί από την αγορά ελληνικών ομολόγων – των οποίων τις τιμές οι ίδιοι εξωθούν σε δυσθεώρητα ύψη – αλλά τρέχουν να αγοράσουν σωρηδόν τρίμηνα και εξάμηνα έντοκα γραμμάτια με τρελά επιτόκια, τότε στην πλάτη της Ελλάδας έχει στηθεί ένα απίστευτο διεθνές κερδοσκοπικό πάρτι. Δεδομένου μάλιστα ότι οι φετινές προβλέψεις για βραχυπρόθεσμο δανεισμό ισούνται με το ένα τέταρτο του συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, τότε μιλάμε για κερδοσκοπικό παροξυσμό, ο οποίος εξελίσσεται όχι μόνο με την ανοχή, αλλά και με τη συνενοχή της κυβέρνησης.

2. Απάντηση δεύτερη: Αν οι διεθνείς δανειστές βρίσκονται εκτός «κόλπου» όχι μόνο στην αγορά ομολόγων, αλλά και στον βραχυπρόθεσμο δανεισμό, τότε αυτός είναι ένα προνομιακό πεδίο για εγχώριους κερδοσκόπους. Ποιοι είναι αυτοί; Ποιους πριμοδοτεί η κυβέρνηση με το σύνολο των επιλογών της από το περασμένο φθινόπωρο και ύστερα – αλλά κυρίως τη φετινή χρονιά;

Η... αχτένιστη και η χρεοκοπία

Όλο το παραπάνω χάλι περιγράφει τρία πράγματα:

● Το λάθος (ή μήπως τη σκοπιμότητα;) της εισόδου σε έναν μηχανισμό ο οποίος υποτίθεται ότι εξασφαλίζει τους μισθούς και τις συντάξεις την ώρα ακριβώς που όχι μόνο τους εξαφανίζει, αλλά και ούτε ένα ευρώ από τον δανεισμό αυτού του μηχανισμού δεν πηγαίνει στην πληρωμή τους. Όλα πάνε στους δανειστές μας, με αποτέλεσμα μάλιστα την ταχύτατη αύξηση του χρέους, για την καταπολέμηση του οποίου (επίσης...) μπήκαμε στον εν λόγω μηχανισμό.

● Τη διαρκή πριμοδότηση της πιο αισχρής κερδοσκοπίας εις βάρος της Ελλάδας και του (συγγνώμη για την «απαγορευμένη» λέξη...) λαού της, με επιλογές για τις οποίες κάποιοι θα πρέπει να απολογηθούν και να λογοδοτήσουν, αν και όταν επιτέλους λειτουργήσει αυτή η πολύπαθη και υπό νταβατζήδικο περιορισμό δημοκρατία μας.

● Το πλήρες αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν όλα τα παραπάνω, τα οποία έχουν αναπόδραστη κατάληξη μια μορφή χρεοκοπίας.

Ειδικά γι’ αυτό το τελευταίο ας θυμίσουμε ότι η Ευρώπη έχει ήδη αποφασίσει τη δημιουργία μηχανισμού (ελεγχόμενης από τους δανειστές) χρεοκοπίας όσων χωρών αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, ο οποίος θα λειτουργήσει, υποτίθεται, από τα μέσα του 2013. Όταν θα λήγει η ελληνική δανειακή σύμβαση για τα 110 δισ. ευρώ, αν εν τω μεταξύ δεν έχει υπάρξει επιμήκυνσή της με νέα επιτοκιακή επιβάρυνση.

Τι νόημα όμως είχε, σ’ αυτήν την περίπτωση, μια παράξενη... «διαβεβαίωση» της υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ;

Η συμπαθής και στυλάτη ώριμη κυρία, λίγες ώρες πριν συναντηθεί με τον Γερμανό ομόλογό της Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε συνέντευξή της στο BBC, εμφανώς... αχτένιστη και μάλλον συνοφρυωμένη, είπε τρία πράγματα:

● Απέκλεισε κατηγορηματικά την έξοδο της Ελλάδας ή άλλης χώρας από την ευρωζώνη.

● Επανέλαβε ότι δεν «παίζει» η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους για να μην πληγεί η αξιοπιστία της Ευρώπης.

● Προσδιόρισε ως όριο, έως το οποίο δεν θα υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους καμιάς χώρας της Ευρωζώνης, το τέλος του 2011.

Από τη μια πρόκειται για επιβεβαίωση του ενδεχομένου αναδιάρθρωσης (ελεγχόμενης πτώχευσης) και της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Πρώτη υποχώρηση σε σχέση με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή ρητορική.

Από την άλλη δεν βάζει όριο την έναρξη του ευρωπαϊκού μηχανισμού πτωχεύσεων το 2013, αλλά το τέλος του 2011, ενάμιση ολόκληρο χρόνο νωρίτερα. Τι γνωρίζει λοιπόν η επιμελώς ατημέλητη Γαλλίδα; Ίσως αυτά που η ελληνική κυβέρνηση αποκρύπτει... επιμελώς. Σε κάθε περίπτωση πάντως ομολογεί αυτό που εδώ και μήνες ισχυριζόμαστε: ότι το ενδεχόμενο πτώχευσης δεν συσχετίζεται κατ’ ανάγκην με το θεσμικό πλαίσιο μιας Ευρώπης η οποία αποτελεί τον αδύναμο κρίκο σε μια σαρωτική παγκόσμια κρίση...

Όπως άλλωστε θυμάστε – και στην Ελλάδα το έλεγαν έως την ύστατη ώρα ακόμη και αριστεροί! – το ΔΝΤ δεν θα μπορούσε να μπει στη ζώνη του ευρώ. Κι αν όμως έμπαινε, δεν θα είχε κυρίαρχο ρόλο. Τώρα κυριαρχεί στην Ευρωζώνη.

Αργότερα βομβαρδιστήκαμε – ακόμη και από αριστερούς! – με τη... «βεβαιότητα» ότι στην Ευρωζώνη δεν είναι δυνατές οι πτωχεύσεις. Οι οποίες όμως αποφασίστηκαν από την ίδια την Ευρωζώνη.

Τώρα μας λένε οι ίδιοι οι ευρωκράτες ότι καμιά πτώχευση δεν θα γίνει πριν από το τέλος του 2011, καταστρατηγώντας βάναυσα το χρονικό ορόσημο έναρξης του δικού τους μηχανισμού, που είναι το 2013. Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση