Η διολίσθηση

• Οδηγίες προς ναυτιλομένους, χαμένους στη θύελλα

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
Όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, η λέξη αυτή μπήκε στην καθημερινή ζωή μας προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και εμπεδώθηκε η έννοιά της περί τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν οι τότε κυβερνήσεις μας αποφάσισαν και εφάρμοζαν την υποτίμηση της Δραχμής λίγο-λίγο, χωρίς εξαγγελίες μίας μεγάλης και απότομης υποτίμησης (που κι αυτές δεν έλειψαν).
Ήταν τότε που ο πληθωρισμός «έτρεχε» με 20 και 25 %.

Η διολίσθηση, που σημαίνει σιγανό, μαλακό και ανεπαίσθητο γλίστρημα, είναι μία μέθοδος πολύ σοφή, για να πετύχεις κάτι δύσκολο, οδυνηρό και απευκταίο.
Λέγεται και «μέθοδος του σαλαμιού», καθώς είναι γνωστό ότι το μπαστούνι του σαλαμιού δεν μπορεί να φαγωθεί ολόκληρο, γι’ αυτό το κόβουμε σε ψιλές φέτες.

Ο άτυχος κυνηγός που πήγε για κυνήγι στον Αμαζόνιο και πιάστηκε στα βάθη της ζούγκλας από πεινασμένους κανιβάλλους, όταν τον έβαλαν σ’ ένα καζάνι με κρύο νερό και άναψαν από κάτω τη φωτιά για να τον βράσουν, αρχικά σκέφτηκε (με ευχαρίστηση, καθώς δεν ήξερε και δεν πίστευε ότι υπάρχουν άνθρωποι ανθρωποφάγοι) πως θέλουν να τον ζεστάνουν για να μη κρυώνει. Όσο το νερό, σιγά-σιγά, από κρύο γινόταν χλιαρό, του άρεσε και ένοιωσε και μία ευφορία, σκεπτόμενος ότι θέλουν να τον πλύνουν για να καθαρίσει από τις βρωμιές της ζούγκλας. Όταν πιά το νερό άρχισε να πλησιάζει το σημείο βρασμού και οι φύλακές του τον εμπόδιζαν να πηδήξει έξω, το μεν μυαλό του αντιλήφθηκε την τραγική πραγματικότητα, αλλά το σώμα του ήταν ήδη μουδιασμένο και ανίκανο να αντιδράσει και να πηδήξει έξω από το καζάνι.

Σ’ αυτό το καζάνι είσαι κι εσύ, (μαζί μ’ εμένα και όλη την κοινωνία) αγαπητέ μου αναγνώστη, με το νερό ακόμα κρύο, που μόλις έχει αρχίσει να χλιαίνει, που σημαίνει ότι έχουμε ακόμη δυνάμεις να πηδήξουμε έξω από τον επερχόμενο μαρτυρικό θάνατό μας..
Όμως, δεν κάνεις κάτι για να δραπετεύσεις, διότι δεν πιστεύεις ότι αυτοί που σ’ έχουν ρίξει μέσα, με τον, τόσο μειλίχια πειστικό λόγο και το ειλικρινές και καθαρό βλέμμα, είναι κανίβαλλοι, παρ’ όλο που μπροστά στα μάτια σου έφαγαν κάτι ακόμη πιο δυσκολοχώνευτο από εσένα, την ίδια τους τη μάνα που τους γέννησε, που άλλοι την λέγανε Σοσιαλισμό και άλλοι Πατριωτισμό.
Δεν θέλεις να πιστέψεις ότι είναι κανίβαλλοι, παρ’ ότι τους είδες σε φωτογραφίες και βίντεο που ξεκοκάλιζαν συνανθρώπους σου στη διπλανή γειτονιά, στην Αργεντινή, στον Ισημερινό και σε ένα σωρό άλλες γειτονιές, που τις επισκέπτεσαι καθημερινά και τις βλέπεις μέσα από το παράθυρο της τηλεόρασης και του κομπιούτερ σου.
Δεν θέλεις να πιστέψεις ότι κι εσύ βρίσκεσαι στην ίδια τραγική θέση αυτών των θυμάτων τους, των οποίων διηγήσεις και μαρτυρίες για τη θηριωδία του κανιβαλλισμού τους, διάβασες και ανατρίχιασες.

Αυτό, το ότι δεν θέλεις να πιστέψεις αυτό που βλέπεις και ακούς, είναι το αποτέλεσμα της πετυχημένης άσκησης της μεθόδου της διολίσθησης, (με τη βοήθεια και της προπαγάνδας) για την επίτευξη της πλήρους παράδοσης αυτών που είσαι ταγμένος (με τη γέννησή σου) να φυλάγεις και να κρατείς.
Ποια είναι αυτά;
Μη περιμένεις από εμένα, ή από οποιονδήποτε άλλο, να σου τα πεί. Αν δεν τα ξέρεις, αυτό είναι αποτέλεσμα της (πολύ καλά μελετημένης) διολίσθησης της παιδείας σου και της εκπαίδευσής σου σαν Έλληνα Δημοκράτη πολίτη. (Αυτή η διολίσθηση, αφορά ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, που δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθεί).

Εκείνο που εγώ θα σου ‘πώ, για να το σκεφθείς, είναι ότι η διολίσθηση της Ελληνικής Οικονομίας , που άρχισε από τα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» και σ’ αυτό συνέβαλλαν όλα τα κόμματα (με το μεγάλο βάρος να πέφτει εξ ίσου στα «κόμματα εξουσίας») δεν είναι αυτοφυής.
Είναι αποτέλεσμα της διολίσθησης, προηγουμένως, μίας άλλης Αξίας, μεγαλύτερης της Οικονομίας. Αναφέρομαι στη Δημοκρατία.
Αν (σαν Ελληνική κοινωνία) δεν είχαμε επιτρέψει τη Δημοκρατία μας να διολισθαίνει συνεχώς προς την κατεύθυνση της (πολιτικής και οικονομικής) οικογενειοκρατούμενης Ολιγαρχίας, που ήδη λειτουργεί πλήρως, δηλαδή αποφασίζει και εκτελεί τις αποφάσεις της υπό τον μανδύα και τις ευλογίες της «Προεδρευόμενης Δημοκρατίας», δεν θα είχαμε επιτρέψει, αυτομάτως, στην Οικονομία μας να γλιστρήσει μέχρι την πτώχευσή της, που έφερε και την ταυτόχρονη φτωχοποίηση της κοινωνίας, δηλαδή όλων μας.
Την αλήθεια αυτή, την υπαινίσσονται κάποιοι, ακόμη και οι ίδιοι οι ένοχοι του εγκλήματος, όταν λένε για την προϊούσα οικονομική πτώχευση ότι «το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι οικονομικό».
Αλλά, το λένε για να ακούγεται μόνο, διότι αν το εννοούσαν, θα έπρεπε, την ίδια στιγμή, να παραιτούντο οριστικά και αμετάκλητα από την παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό του παρόντος και του μέλλοντος. Ίσως το λένε για να καταγραφεί ότι ειπώθηκε, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν, στην απολογία τους κατά την υπεράσπισή τους, («εγώ το είχα καταγγείλει», θα πούνε) όταν αύριο καθίσουν στο σκαμνί του υπόδικου ενόχου για τα τεράστια εγκλήματά τους κατά της Ελληνικής κοινωνίας.

Κάθε εκτροπή, πριν ολοκληρωθεί, ξεκινά σαν μία μικρή διολίσθηση. Αν δεν σταματήσει στο σημείο εκείνο, το αρχικό, ή στα αμέσως επόμενα, γίνεται τοίχος απροσπέλαστος.
Το κακό που, κάποτε, θα αρκούσε μία εύκολα υποστηριζόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να το εξουδετερώσει με την ψήφιση ενός νόμου (σαν αυτές που καθημερινά εγκρίνουν νόμους και τροποποιήσεις τους), τώρα απαιτείται ολόκληρη κοινωνική επανάσταση για να διορθωθεί.

Αφού, όμως, αυτό απαιτείται, αυτό πρέπει να γίνει.

Και πρέπει να γίνει σύντομα, διότι η διολίσθηση έχει μεταβληθεί σε κατακρήμνηση και η ταχύτητα της κατρακύλας στο γκρεμό δεν έχει καμία ομοιότητα με την ταχύτητα της διολίσθησης μέχρι το χείλος του γκρεμού. Τώρα πρέπει να τρέξουμε, διότι, όσα έχουμε χάσει ως τώρα, στα 36 χρόνια της «μεταπολίτευσης», δεν είναι ούτε το 1/10 από αυτά που μπορεί να χάσουμε στους επόμενους λίγους μήνες, όπως δείχνουν όλα τα σημεία των καιρών, αποτελούμενα από τα παρόντα πρόσωπα και την τρέχουσα πραγματικότητα.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει την πνοή του, όλη του τη δύναμη και ενέργειά του.
Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα και να προσφέρει το δικό του φύσημα στη «Σπίθα» που άναψε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο http://spithathermaikou@gmail.com

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση