Η είσοδος στην ΟΝΕ

Επειδή τους τελευταίους μήνες το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από κείμενα οικονομολόγων – αναλυτών, από άρθρα γραμμένα από «γκουρού της οικονομίας», επειδή όλοι στριμώχνονται να μπούνε στο κάδρο, επειδή όλοι σήμερα εμφανίζονται επιτιμητικοί, επειδή μετά Χριστόν οι προφήτες είναι άπειροι και επειδή δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, ας δούμε όλοι μαζί τι έγραφε ο Παναγιώτης Τραϊανού τον Σεπτέμβριο του 1999, σχεδόν ένα χρόνο πριν την είσοδο της Ελλάδος στην ΟΝΕ.

Το πλήρες κείμενο έχει σεβαστή έκταση και θα δημοσιευτεί σε 2 αναρτήσεις, η δε 2^η, την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου.

Και μια προτροπή – παραίνεση από εμάς προς τους φίλους αναγνώστες. Στις καθημερινές σας επισκέψεις στα διάφορα «μεγάλα» και «έγκυρα» οικονομικά και πολιτικά blogs και sites της Ελλάδας, την επόμενη φορά που θα πέσει το μάτι σας σε μια οικονομική ανάλυση – «βόμβα μεγατόνων», ζητήστε – ή καλύτερα – ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ από τον αρθρογράφο να δημοσιεύσει ή να σας παραπέμψει σε ένα αντίστοιχο άρθρο του την εποχή του χρηματιστηρίου και των παχιών αγελάδων. ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ από αυτόν να σας υποδείξει ένα άρθρο γραμμένο από αυτόν την εποχή της χρηματιστηριακής ευφορίας. ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ να σας αποδείξουν ότι δεν είναι καιροσκόποι ή καραγκιόζηδες. Γεμίσαμε από δαύτους. Στην αντίθετη περίπτωση, «μαυρίστε» ΚΑΙ αυτούς ΚΑΙ αυτούς που τους «φιλοξενούν».

ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ!

Ένα από τα μεγάλα θέματα που απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία είναι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Κι ενώ βέβαια γίνεται πολύς λόγος γι' αυτήν τη νομισματική ένωση της Ελλάδας με τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, κανένας δεν ενημερώνει τον κόσμο για το τι ακριβώς είναι μια νομισματική ένωση. Ζητούνται από τον λαό κάποιες σκληρές θυσίες, αφή­νοντας να εννοηθεί ότι η νομισματική ένωση θα δώσει λύσεις στα πάντα.

Λάθος μέγα.

Τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα θ' αρχίσουν για τους Έλληνες, αφού εισαχθεί η χώρα στην ΟΝΕ. Απλά η εξουσία, έχοντας γνώση της ψυχολογίας του κόσμου, παίζει το γνωστό παιχνίδι των στόχων. Θέτει έναν στόχο δήθεν σημαντικό και δεν εξηγεί τι ακριβώς είναι αυτός ο στόχος. Υπονοείται ότι είναι "καλός". Δεν είναι δυνατόν - με βάση τη λογική - ν' απαιτεί θυσία ένας "κακός" στόχος. Μόνον το "καλό" απαιτεί θυσία. Στο αντίστοιχο "κακό" καταλήγεις, όταν δεν κάνεις τις θυσίες που θα σου προσφέρουν θετικές υπηρεσίες. Η εξουσία "παίζει" αυτό το παιχνίδι, στηριζόμενη στην άγνοια του κόσμου. Πρακτικά οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει "νομισματική ένωση" και γι' αυτό εμπιστεύονται τους δούλους των πολυεθνικών, που σήμερα κυβερνούν την Ελλάδα. Αν όμως υποψιαστούν τι συμβαίνει, θα τους κρεμάσουν στις πλατείες.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για ν' αντιληφθούμε τι συμβαίνει. Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτές οι οικονομικές θυσίες, που σήμερα κάποιοι ζητούν από τους Έλληνες. …Αυτές οι θυσίες είναι στην πραγματικότητα τα έξοδα αγοράς του "σχοινιού", με το οποίο στη συνέχεια θα κρεμαστούμε. Μ' αυτές τις θυσίες, δηλαδή, ο ελληνικός λαός δεν δημιουργεί κάποιες ευνοϊκές συνθήκες, τις οποίες στη συνέχεια θ' απολαύσει ο ίδιος. Είτε κάνει θυσίες είτε όχι, η εισαγωγή στην ΟΝΕ είναι κάτι το παντελώς άσχετο μ' αυτές. Θα μπορούσαμε δηλαδή να μπούμε στην ΟΝΕ αποκλειστικά με έξοδα αυτών που τους συμφέρει να εντάξουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ.

Η σημερινή θυσία είναι το "σχοινί" και η ΟΝΕ η "κρεμάλα". Αυτά τα δύο διαφορετικά πράγματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Απλά οι αδίστακτοι που μας κυβερνούν - και που είναι οι μόνοι που θα έχουν όφελος από την ενοποίηση - δεν θέλουν να φορτωθούν ούτε τα τυπικά έξοδα που συνεπάγεται μια νομισματική ενοποίηση. Δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε το "σχοινί" με το οποίο θέλουν να μας "κρεμάσουν". Αυτοί βέβαια που θα είναι από τους ωφελη­μένους της ενοποίησης και που αρνούνται να "πληρώσουν" είναι οι Έλληνες εξου­σιαστές και όχι οι συνένοχοί τους της ευρωπαϊκής ένωσης. Οι Ευρωπαίοι εξουσιαστές - που διαχει­ρίζονται τον πλούτο των ευρωπαϊκών χωρών - το μερίδιό τους το πληρώνουν κι αυτό το νόημα έχουν τα διάφορα "πακέτα" οικονομικής βοήθειας. Αυτοί που αρνούνται να καταβάλουν το μερίδιό τους είναι οι Έλληνες εξουσιαστές κι αυτοί είναι που ζητούν θυσίες από τον λαό.

Όλες οι θυσίες, που ζητούν από τον ελληνικό λαό, έχουν ως στόχο να ευθυγραμμιστούν απλά κάποιοι οικονομικοί δείκτες με τους αντίστοιχους των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών. Ο αναγνώστης, άσχετα με τις γνώσεις που έχει, αντιλαμβάνεται εύκολα γιατί αυτοί οι δείκτες δεν είναι ευθυγραμμισμένοι με τους αντίστοιχους των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών. Πώς είναι δυνατόν η σημερινή αδύναμη στον τομέα τής παραγωγής Ελλάδα να έχει ένα τόσο τρομερά πολυέξοδο κρατικό σύστημα; Πώς είναι δυνατόν να έχεις καλούς δείκτες, όταν ξοδεύεις παραπάνω απ' ό,τι βγάζεις. Οι σημερινές θυσίες που ζητάνε έχουν σχέση με την κάλυψη αυτής της διαφοράς. Ζητάνε δηλαδή οι "σωτήρες" μας χρήματα, γιατί αρνούνται να περι­ορίσουν τα έξοδά τους. Θέλουν ευθυγράμμιση δεικτών, αλλά θέλουν να τη χρεώσουν στο σύνολό της στην "τσέπη" του κοσμάκη. Αρνούνται να καταθέσουν το δικό τους μερίδιο, για να "μπούμε" σε μία κατάσταση, που είναι εις γνώση τους ότι μόνον αυτούς θα ευνοήσει και κανέναν άλλο. Δεν έχουν τη θέληση να περιοριστούν ούτε για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Θέτουν σαν όνειρο τη νομισματική ένωση, ώστε ο λαός, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει αυτό, να νομίζει ότι οι σημερινές θυσίες είναι μια βραχυπρόθεσμη θυσία-επένδυση, που κάποτε θ' αποδώσει καρπούς. Πρακτικά αυτή η θυσία δεν ωφελεί τον λαό, παρά προστατεύει τους μισθούς των "σωτήρων", που αρνούνται να πληρώσουν το προσωπικό τους μερίδιο στο κόστος της ευθυγράμμισης των δεικτών της οικονομίας, όπως κάνει ο κάθε Έλληνας φορολο­γούμενος πολίτης. Οι "σωτήρες" αύξησαν πρώτα τους μισθούς τους και μετά αύξησαν τους φόρους, όπου δήθεν συμμετέχουν κι αυτοί ως μισθωτοί. Εξαιτίας αυτών των μισθών είναι αυτοί οι δείκτες απαράδεκτοι.

Ο Έλληνας σήμερα αγχώνεται, για το αν θα τα καταφέρουμε να εισαχθούμε στην ΟΝΕ ή όχι. Στην ΟΝΕ θα "μπούμε", γιατί έχουμε δεσμευτεί να "μπούμε". Η εξουσία θα μπορούσε να βάλει την Ελλάδα στην ΟΝΕ ακόμα και αύριο. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Μειώνεις τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων και "μπαίνεις". Αν η εξουσία ορίσει ως ανώτατο μισθό που δίνει το κράτος τις 500.000 δρχ., "μπαίνουμε" αύριο. Αυτή η μείωση είναι το υποχρεωτικό "χαρτί" που, αν αποτύχουν τα σημερινά οικονομικά μέτρα, μας "βάζει" στην ΟΝΕ. Όμως, η ελληνική ηγεσία - μέχρι να φτάσει σ' αυτό το "χαρτί" - δεν θέλει να μειώσει τους μισθούς της. Αντίθετα, τους έχει αυξήσει, ώστε η ενοποίηση να "βρει" τους υπαλλήλους με υψηλούς μισθούς, που στη συνέχεια θα τους λαμβάνουν σε EURO. Επιπλέον, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μέχρι την εισαγωγή μας στην ΟΝΕ, η εξουσία - και οι γύρω απ' αυτήν παρατρεχάμενοι - το χρειάζονται, για να "πιάσουν" τα "πόστα". Σ' αυτό το χρονικό διάστημα θα γίνει ανακατανομή των δραστηριο­τήτων, ώστε η ΟΝΕ να "βρει" σε πλεονεκτική θέση τους σημερινούς "εκλεκτούς" της εξουσίας. Όλες αυτές τις πολυέξοδες επιλογές τις πληρώνει ο λαός, που τον "στραγγίζει" η εξουσία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι κάποιοι θέλουν …"καί την πίτα αφάγωτη καί τον σκύλο χορτάτο". Ενώ η άσχημη κατάσταση της οικονομίας οφείλεται στη δική τους παρουσία και στον πολυέξοδο κρατικό μηχανισμό, τον εξωραϊσμό των δεικτών θέλουν να τον χρεώσουν στον λαό, που στην ουσία είναι αυτός που υποφέρει από τους κακούς δείκτες και βέβαια δεν ευθύνεται γι' αυτούς. Αυτά τα έξοδα του κρατικού μηχανισμού, και άρα την εξομάλυνση των δεικτών όταν γίνεται μια νομισματική ενοποίηση, δεν τα επιβαρύνεται πάντα ο λαός του κατώτερου συστήματος. Τέτοια ενοποίηση έγινε και κατά την επανένωση της Γερμανίας. Τα έξοδα της ενοποίησης σ' αυτήν την περίπτωση τα επιβαρύνθηκε στο σύνολό τους η Δυτική Γερμανία (κεφαλαιοκράτες κι εργα­ζόμενοι) - όταν η αυτή ενώθηκε με την Ανατολική και την οποία μετέ­τρεψε πρακτικά σε αποικία της.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης η τύχη της Ελλάδας θα είναι όμοια μ' αυτήν της Ανατολικής Γερμανίας και βέβαια αρκετά χειρότερη, αν συνυπολογίσουμε και τις σημερινές θυσίες που κάνουν οι Έλληνες - κάτι που απέφυγαν οι Ανατολικογερμανοί -. Όποιος γνωρίζει τι συμβαίνει σήμερα στην πρώην Ανατολική Γερμανία, μπορεί να καταλάβει τι θα συμβεί και στην Ελλάδα μετά την ενοποίηση. Οι Ανατολικογερμανοί νόμισαν ότι θα εισπράττουν δυτικά μάρκα και θα ζουν σαν τους Δυτικογερμανούς. Νόμισαν ότι σε μια ενιαία γερμανική αγορά θα εξομοιω­θούν αυτομάτως με τους Δυτικογερμανούς. Νόμισαν ότι θα κυκλοφορούν με Mercedes και θα τρώνε στα Mac Donald's. Αυτή ήταν η πλάνη τους κι αυτήν την πλάνη πληρώνουν σήμερα.

Εξαιτίας της ενοποίησης καταστράφηκε το σύνολο της "μηχανής" παραγωγής τους και οι Ανατολικογερμανοί έμειναν άνεργοι. Τους είπαν ότι θα πληρώνονται για την εργασία τους σε δυτικά μάρκα, αλλά δεν τους είπαν αν θα έχουν εργασία. Θεωρητικά σήμερα εισπράττουν μάρκα όταν εργάζονται. Πρακτικά όμως δεν εισπράττουν τίποτε, γιατί είναι άνεργοι. Μάρκα εισπράττουν μόνον οι πολιτικοί, που έσπρωξαν στον τάφο την Ανατολική Γερμανία και βέβαια οι χαφιέδες της Στάζι. Οι χαφιέδες πάντα βρίσκουν εργασία. Πάντα το προϊόν τους είναι ανταγωνιστικό. Αυτοί είναι που εισπράττουν σήμερα μάρκα στην Ανατολική Γερμανία. Όλοι αυτοί δηλαδή που, παρ' όλο που γνώριζαν τι θα συμβεί εξαιτίας της ενοποίησης, την πραγματοποίησαν. Μαζί τους εισπράττουν μάρκα και οι χαφιέδες, που "κάρφωναν" αυτούς που πολεμούσαν την ολέθρια όπως αποδείχθηκε πλέον ενοποίηση. Όλοι αυτοί πράγματι εισπράττουν μάρκα και ζουν σαν τους πρώην Δυτικογερμανούς. Οι υπόλοιποι όμως αναγκά­στηκαν να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες στην πρώην Δυτική Γερμανία και να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Άρχισαν να συγκρούονται με τους αλλοδαπούς μετανάστες για θέσεις εργασίας, που οι Δυτικογερμανοί απαξιούν να τις εντάξουν στις εργασιακές επιλογές τους. Στο μεταξύ η φτώχεια τούς οδήγησε στην ανάπτυξη του ρατσισμού και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Την πρώην Ανατολική Γερμανία τη "βιάζουν" κάθε μέρα οι πλούσιοι Δυτικογερμανοί μαζί με τους νεό­πλουτους Ανατολικογερμανούς μεγαλοαστούς. Οι μεγαλοαστοί βολεύτηκαν ως αξιωμα­τούχοι του ανατολικού τμήματος της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Την ίδια ώρα οι φτωχοί Ανατο­λικογερμανοί, αγνοώντας τους πραγματικούς εχθρούς, κυνη­γιούνται με τους Τούρκους μετανάστες, νομίζοντας ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματά τους.

Εξαιτίας της γενικής φτώχειας η αξία των περιουσιών τους εκμηδενίστηκε. Οι Δυτικογερμανοί πλούσιοι - αλλά και οι απλοί εργαζόμενοι - εξαγοράζουν με "ψίχουλα" τις άλλοτε πολύτιμες περιουσίες των Ανατολικογερμανών. Είναι θέμα χρόνου οι τελευταίοι να βρεθούν "φιλοξενούμενοι" μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Φιλοξενούμενοι στην πάλαι πότε κραταιά Ανατολική Γερμανία, που με άπειρο κόπο και αίμα κατόρθωσαν να την κάνουν το κράτος - υπόδειγμα του ανατολικού μπλοκ. Είναι θέμα χρόνου ν' αρπάξουν οι πλούσιοι Δυτικογερμανοί οτιδήποτε έχει αξία στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Αρπάζουν τα πάντα, είτε αυτό είναι κεφάλαιο-γη είτε κεφάλαιο- εργοστάσιο είτε τεχνογνωσία της άλλοτε ισχυρής Ανατολικής Γερμανίας. Τα πάντα είναι "φθηνά", γιατί τίποτε δεν λειτουργεί. Κατέρρευσε όλος ο δευτερο­γενής τομέας παρα­γωγής της, εφόσον τα προϊόντα που άλλοτε παρήγαγαν οι Ανατολικο­γερμα­νοί δεν μπορούν ν' ανταγωνιστούν τα υπόλοιπα προϊόντα στην ενιαία γερμανική αγορά.

Να σημειωθεί δε ότι η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας δεν ήταν ποτέ ανυπόληπτη, ούτε ποιοτικά ούτε τεχνολογικά. Τα προϊόντα τους δεν ήταν τα γνωστά "απαράδεκτα" προϊόντα του ανατολικού μπλοκ. Απλά οι νόμοι της αγοράς είναι σκληροί. Δεν επιβιώνει ο απλά "καλός", επιβιώνει ο "καλύτερος". Τα "καλά" προϊόντα έδιναν απασχόληση στους Ανατολικο­γερμανούς. Τα "καλύτερα" δυτικά όμως τους οδήγησαν στην ανεργία. Πολλά απ' αυτά τα "καλύτερα" υπερείχαν μόνον στη συσκευασία και στο μάρκετινγκ. Είναι γνωστό ότι στον καπιταλισμό δεν αρκεί μόνον η αξία του προϊόντος, αλλά και η παρουσίασή του στα ράφια της αγοράς. Η αδυναμία των Ανατολικογερμανών να συμμορφωθούν στα καπιταλιστικά πρότυπα, "έβγαλε" από την αγορά το σύνολο των προϊόντων τους. Την τεχνογνωσία τους την εξαγόρασαν οι Δυτικοί με "ψίχουλα". Σήμερα, πολλά απ' αυτά τα προϊόντα είναι λόγω συσκευασίας τα "καλύτερα", αλλά έχουν πάψει ν' ανήκουν στους Ανατολικο­­γερμανούς. Στους Ανατολικο­γερμανούς εργάτες θα μείνει ο πανη­γυρισμός της ένωσής τους και ο ρατσισμός, που εκ των δεδομένων θ' αναπτυχθεί. Αυτή θα είναι και η τύχη της Ελλάδας, όπως και όλων των άλλων φτωχών χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης.

Για να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει με την παραγωγή σε σχέση με το νόμισμα. Τα δεδομένα είναι τα εξής: Όταν υπάρχει παραγωγή υπάρχει και μισθός. Απλά με τη νομισματική ενοποίηση αυτός ο μισθός θα δίνεται σε EURO. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Θα υπάρχει παραγωγή μετά την ενοποίηση, ώστε να υπάρχει μισθός; Πρώτα, δηλαδή, εξετάζεις αν μπορεί να επιβιώσει η παραγωγή και μετά βλέπεις σε τι νόμισμα θα εισπράττεις τον μισθό σου. Μπορεί να επιβιώσει η ελληνική παραγωγή σε συνθήκες ενοποίησης ή θα έχει την τύχη της ανατολικο­γερμανικής παραγωγής;

Η παραγωγή της Ελλάδας και της κάθε μικρής χώρας βασίζεται αποκλειστικά στον προστατευτισμό και άρα στην απομόνωση της οικονομίας της. Επιβιώνει δηλαδή χάρη στην προστασία της από τις "επιθέσεις" των προϊόντων των ισχυρών χωρών. Αυτός ο προστατευτισμός δίνει τις ιδιότητες στο εθνικό νόμισμα που στην περίπτωσή μας είναι η δραχμή. Η εθνική νομισματική πολιτική αποκαλύπτει δηλαδή την κατάσταση της παραγωγής μέσα στο κάθε κράτος. Η αξία τού κάθε νομίσματος δεν είναι κάτι που προσδιορίζεται αυθαίρετα, παρά είναι άμεσα εξαρτώμενη από την παραγωγή του κάθε κράτους. Για κάποιον που έχει γνώσεις, η αξία του νομίσματος είναι μια οικονομική "περίληψη" της κατάστασης που βρίσκεται μια χώρα. Η εξουσία "παίζει" μ' αυτήν την αξία, μόνον για να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή απόδοση της παραγωγής του κράτους. Η αξία του νομίσματος άλλες φορές "προστατεύει" την εθνική παραγωγή από "επιθέσεις" και άλλες φορές γίνεται η αιχμή του δόρατος για επίθεση αυτής της παραγωγής σε άλλες αγορές.

Οι Έλληνες, δηλαδή, μπορούν σήμερα να εργάζονται, επειδή υπάρχει η "ασπίδα" της δραχμής και του προστα­τευτισμού που αυτή εκφράζει και για κανέναν άλλο λόγο. Η δραχμή είναι μια "ασπίδα", που προστατεύει την ελληνική οικονομία από εξωτερικές "επιθέσεις". Απομονώνει την ελληνική οικονομία, ώστε να μπορεί αυτή να λειτουργεί σαν ένα κλειστό κύκλωμα, που παράγει, αλλά και καταναλώνει προϊόντα. Από εκεί και πέρα η χαμηλή αξία της δραχμής επιτρέπει και την παράλληλη εξαγωγή κάποιων προϊόντων στο ευρύτερο περιβάλλον της διεθνούς αγοράς. Ο προστα­τευτισμός και οι υψηλοί φόροι στα εισαγόμενα είδη προστα­τεύουν την εθνική παραγωγή και άρα την απασχόληση. Αυτοί οι φόροι είναι που αναγκάζουν και τις ξένες εταιρείες να χτίζουν εργοστάσια στην Ελλάδα, για να διεκδικήσουν μερίδιο στην αγορά της. Όταν δεν υπάρχουν οι φόροι κι "ανοίγει" η αγορά, αυτή κατακλύζεται από προϊόντα όλων των ειδών που παράγονται σε τρίτες χώρες.

Υπάρχουν δηλαδή δύο τύποι εταιρειών, χάρη στις οποίες αναπτύσσεται η παραγωγή στην Ελλάδα. Ο πρώτος τύπος είναι αυτός ο οποίος αφορά ελληνικές εταιρείες και την παραγωγή ελληνικών προϊόντων, που καλύπτουν την ελληνική αγορά και μόνο. Οι Έλληνες κατα­σκευάζουν προϊόντα κατώτερης ποιότητας, που μπορούν να τ' αγοράζουν οι ίδιοι και γι' αυτό τα προϊόντα αυτά παραμένουν στην αγορά. Αυτά είναι όμως "φθηνά", μόνον για όσο διάστημα φροντίζει το κράτος - μέσω των φόρων - να κάνει τα εισαγόμενα αντα­γω­νιστικά προϊόντα "ακριβά". Όταν αυτά τα φθηνά εγχώρια προϊόντα εξασφαλίζουν έστω και τεχνητά την ανταγω­νι­στι­κότητα και παραμένουν στην αγορά, κάποιοι εργαζόμενοι εισπράττουν μισθό. Οι Έλληνες δηλαδή εργάζονται, όταν - λόγω φόρων - είναι ακριβά τα εισαγόμενα προϊόντα.

Ο δεύτερος τύπος εταιρειών παραγωγής - που δίνουν απασχόληση στους Έλληνες - αφορά τις ξένες εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Αυτές οι εταιρείες επεν­δύουν στον παραγωγικό τομέα της Ελλάδας και πάλι εξαιτίας της δραχμής. Αυτές οι εταιρείες παράγουν στην Ελλάδα με δύο διαφορετικούς τρόπους. Είτε διατηρούν δικά τους εργοστάσια είτε - με τη λογική του "φασόν" - ενεργοποιούν ελληνικής κυριότητας εργοστάσια. Αυτές οι εταιρείες δίνουν επίσης εργασία στον Έλληνα εργάτη. Επενδύ­ουν στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα τους συμφέρει και όχι επειδή είναι φιλέλληνες. Πληρώνουν εργάτες σε δραχμές και εισπράτ­τουν δραχμές όταν απευθύνονται στην ελληνική αγορά. Όμως, λόγω της "φθηνής" δραχμής, μπορούν να εισ­πράξουν και μάρκα ή δολάρια, ανάλογα με το που στέλνουν τα προϊόντα που κατασκευάζουν οι "φθηνοί" Έλληνες εργάτες. Όλη αυτή η οικονομική δραστηριότητα, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι ένα κλειστό οικονομικό κύκλωμα, που επιτρέπει στους Έλληνες να επιβιώνουν. Εργάζονται, και με τους μισθούς τους επιβιώνουν. Πληρώνονται σε δραχμές και πληρώνουν σε δραχμές. Η γεωργία, που αποτελεί μέρος αυτού του κλειστού οικονομικού συστήματος, τους θρέφει σχετικά εύκολα, γιατί σε δραχμές υπολογίζονται τα έξοδα παραγωγής της.

Το κόστος αυτής της "απομόνωσης" είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τη δυνατότητα ν' απολαύσουν ορισμένα εισαγόμενα προϊόντα. Οι Έλληνες εργάτες στερούνται τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας του εξωτερικού που δεν παράγει η Ελλάδα και τα κορυφαία στο είδος τους προϊόντα, που ναι μεν παράγει η Ελλάδα κάποια ανάλογα, αλλά είναι σαφώς κατώτερα. Δύσκολα, για παράδειγμα, αποκτά ο Έλληνας εργάτης ένα καινούριο υψηλής τεχνολογίας αυτοκίνητο, αλλά, έχοντας αυτός ο εργάτης δουλειά - έστω και δύσκολα - κάποτε το αποκτά. Είναι ακριβά τα ξένα πα­πού­τσια, αλλά δεν είναι ξυπόλυτος ο Έλληνας, εφόσον υπάρχουν τα κατώτερα ελληνικά, που είναι προσιτά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το σύνολο των προϊόντων που ενδιαφέρουν τον Έλληνα καταναλωτή.

Όλοι μπορούν να επιβιώσουν μέσα σ' αυτό το κλειστό οικονομικό σύστημα, έστω κι αν δεν απολαμβάνουν το υψηλότερο επίπεδο ποιότητας προϊόντων. Τι θα γίνει όμως με τη νομισματική ενοποίηση; Θα καταστραφούν τα πάντα. Τα κατώτερα ελληνικά προϊόντα των ελληνικών επιχει­ρήσεων θα εξαφανιστούν, γιατί θα χάσουν την όποια ανταγωνιστικότητα εξασφάλιζαν λόγω προστατευτισμού, που είχε ως αποτέλεσμα να είναι αυτά τα πλέον φθηνά της αγοράς. Όταν ο Έλληνας βιομήχανος θ' αναγκαστεί να πληρώνει τους εργάτες του σε EURO, θα "βγει" από την αγορά.

Υπάρχουν αφελείς - και προφανώς άσχετοι με την οικονομία - που πιστεύουν ότι η πληρωμή των Ελλήνων σε EURO δεν θα επηρεάσει τη γενική κατάσταση, γιατί απλά θα υπάρχει απλή "μετάφραση" του μισθού σε EURO. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι ο μισθός του Έλληνα θα μείνει ως έχει και ότι θα πληρώνεται απλά σε EURO. Αυτό είναι λάθος και η απόδειξή του είναι ό,τι πιο εύκολο υπάρχει.

Η κάθε οικονομία ακολουθεί κάποιους νόμους, που λειτουργούν όμοια με τους φυσικούς. Πάντα, όταν υπάρχει διαφορά δυναμικού, αυτή εξισορροπείται, χωρίς να μπορεί κάποιος να την αποτρέψει. Υπάρχει περίπτωση μέσα σε μια δεξαμενή να υπάρχουν ανισοϋψή επίπεδα νερού, χωρίς να υπάρχει κάποιο διαχωριστικό μέσα σ' αυτήν; Είναι θέμα χρόνου να καταλήξει το νερό σε μία μέση στάθμη. Το ίδιο συμβαίνει και στην οικονομία. Ο ελληνικός μισθός έχει ένα συγκεκριμένο ύψος, λόγω του διαχωριστικού που ονομάζεται "προστατευτισμός" κι απομονώνει την ελληνική οικονομία από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή. Όταν "ανοίγει" η αγορά, παύει να υπάρχει το δια­χωριστικό κι όλοι οι παράγοντες της ελληνικής οικονομίας εξισώνονται με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς. Είναι θέμα χρόνου μια "παλινδρόμηση" του κεφαλαίου να εξισορ­ροπήσει την κατάσταση. Αυτή η "παλινδρόμηση" είναι σαν τον κυματισμό που παρα­τηρείται όταν τραβάς τα διαχωριστικά μέσα σε μια δεξαμενή νερού.

Σε πρώτη φάση θα έρθουν ευρωπαϊκές εταιρείες, για να εκμεταλλευτούν το χαμηλό ύψος του ελληνικού μισθού. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να υψωθεί ο ελληνικός μισθός και να μειωθεί ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός, εφόσον οι Ευρωπαίοι - για να συνεχίσουν να εργάζονται - θα δεχθούν μειώσεις, ώστε ν' αντέξουν στον ανταγωνισμό. Αν σ' αυτό συν­υπολογίσει κάποιος και την εύνοια, που εκ των δεδομένων απολαμβάνουν οι κρατικοί υπάλληλοι, αντιλαμβάνεται ότι είναι θέμα χρόνου να προσδιοριστεί ο ελληνικός μισθός στο μέσο ύψος του αντίστοιχου ευρωπαϊκού. Οι υπηρεσίες των ακριβών υπαλλήλων ανεβάζουν το κόστος ζωής κι αυτό το κόστος "σπρώχνει" τον μισθό προς τα επάνω. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Θα παίρνουν οι Έλληνες μισθό ευρωπαϊκό; Θα παίρνουν, αλλά μόνον θεωρητικά. Πρακτικά κανένας δεν θα εργάζεται, εφόσον η ελληνική παραγωγή θα καταρρεύσει. Εξαιτίας της Ελλάδας και των άλλων φτωχών της Ευρώπης, όχι μόνον θα μείνουν οι ίδιοι άνεργοι, αλλά θα μειωθεί και ο μισθός των Ευρωπαίων εργατών των ανεπτυγμένων χωρών. Πάντα αυτοί οι Ευρωπαίοι εργάτες θα εκβιάζονται με την απειλή της μετακίνησης της παραγωγής στη φτωχή περιφέρεια.

Ανάλογη κατάσταση σε μία ομοιογενή οικονομία μπορεί να δει κάποιος στην Ιταλία. Τα εργοστάσια είναι όλα στον βορρά κι ο νότος είναι φτωχός. Οι βόρειοι εργάτες εκβιάζονται με μέσον τους φτωχούς νότιους, που συρρέουν στον βορρά σαν εσωτερικοί μετανάστες. Το γεγονός δηλαδή ότι η Ιταλία είναι ενιαίο κράτος, δεν σημαίνει ότι υπάρχει και ομοιομορφία στη διασπορά της παραγωγής και άρα των μισθών. Το ίδιο θα συμβεί και στην ευρωπαϊκή ένωση.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες είναι ότι, όχι μόνον δεν θα υπάρξουν νέες επενδύσεις στην ελληνική παραγωγή, αλλά θα καταστραφεί και το σύνολο της υπάρχουσας παραγωγής που δίνει απασχόληση. Το προϊόν του Έλληνα παραγωγού θα είναι εξίσου ακριβό με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, αλλά κατώτερο απ' αυτό και άρα χωρίς ελπίδες να πωληθεί. Όλοι δηλαδή οι εργαζόμενοι στις αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις θα μείνουν άνεργοι. Όλες οι επιχειρήσεις θα κλείσουν. …Γιατί όλες; …Γιατί απλούστατα, αν τα προϊόντα τους ήταν ανταγω­νιστικά, λόγω της παγκοσμιο­ποίησης της οικονομίας, αυτές οι εταιρείες θα ήταν τώρα πολυεθνικές. Όποιος έχει σήμερα προϊόντα ανταγωνιστικά των προϊόντων των μεγάλων εταιρειών, δεν περιορίζεται στην εθνική του αγορά. Αυτό είναι άλλωστε και η ουσία της παγκο­σμιο­ποίησης της οικονομίας. Δεν υπάρχει σήμερα περιορισμός και άρα προστα­τευτισμός στις εθνικές αγορές. Ο καλύτερος γίνεται μέσα σε μια στιγμή παγκόσμιο μονοπώλιο. Δεν χρειάζεται πλέον να "χτίζεις" σ' όλες τις χώρες εργοστάσια, για να γίνεις πολυεθνική. "Νοικιάζεις" τη γνώση σου σε υπάρχοντα εργοστάσια κι αυτά "καλύπτουν" τις τοπικές τους αγορές.

Από τη στιγμή που τα ελληνικά προϊόντα δεν είναι του ανωτάτου επιπέδου, αυτό σημαίνει ότι σε ενδεχόμενη ενοποίηση της αγοράς τα εργοστάσια που τα παράγουν θα κλείσουν. Πώς θα επιβιώσουν αυτά τα προϊόντα σε συνθήκες "ανοιχτής" αγοράς; Δεν μπορούν να συναγωνι­στούν την ποιότητα των καλύτερων προϊόντων, όπως δεν μπορούν να συναγωνιστούν και την τιμή των φθηνότερων. Πάντα τα προϊόντα των ανεπτυγμένων χωρών θα είναι τα καλύτερα και πάντα τα προϊόντα που κατασκευάζονται στις τριτοκοσμικές χώρες θα είναι τα φθηνότερα. Τα ελληνικά προϊόντα δεν μπορούν να επιβιώσουν, ούτε για λόγους ποιότητας ούτε για λόγους τιμής.

Ο δεύτερος μεγάλος τομέας της παραγωγής θα καταστραφεί κι αυτός. Οι ξένοι, είτε Γερμανοί είτε Γάλλοι κλπ., διατηρούν βιομηχανίες ή κλείνουν συμβόλαια "φασόν" στην Ελλάδα, γιατί η δραχμή - όταν αυτή προστατεύεται - τούς δίνει μερίδιο στην ελληνική αγορά, ενώ ταυτόχρονα, όταν τα προϊόντα αυτά εξάγονται, τους δίνει ανταγωνιστικότητα. Αν πρέπει να πληρώνουν τους Έλληνες εργάτες σε EURO, θα προτιμήσουν να μετακινήσουν τις βιομη­χανίες τους στις χώρες τους. Δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Στην "ανοιχτή" - λόγω ενοποίησης - ελληνική αγορά, θα μπορούν να "μπαίνουν" κι από τη χώρα τους. Θα ελέγχουν την παραγωγή καλύτερα και θα δίνουν μισθούς στους συμπατριώτες τους και όχι στους ξένους Έλληνες. Αυτό βέβαια στην ευνοϊκότερη περίπτωση για τους συμπατριώτες τους και μόνον εάν για πολιτικούς λόγους θελήσουν να διατηρήσουν την παραγωγή εντός της ευρωπαϊκής ένωσης.

Η ευρωπαϊκή αγορά είναι εξίσου "ανοικτή" στα παγκόσμια μονοπώλια της παραγωγής και άρα απειλείται και η ευρωπαϊκή παραγωγή με κατάρρευση. Η ενωμένη Ευρώπη δεν θ' αντιμετωπίσει λιγότερα προβλήματα από την "ανοχύρωτη" Ελλάδα. Οι πάντες κινδυνεύουν από τα ανεξέλεγκτα πλέον παγκόσμια μονοπώλια. Αν οι Ευρωπαίοι θελήσουν - λόγω παγκοσμιο­ποίησης, όπως είπαμε - να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους στο έπακρο, θα πρέπει να μετακινήσουν τις βιομηχανίες τους στις φτωχές χώρες της Άπω Ανατολής. Αυτό είναι δεδομένο, γιατί οι μεγάλοι ανταγωνιστές των Ευρωπαίων είναι οι Αμερικανοί, που από χρόνια έχουν μετακινήσει εκεί την παραγωγή τους.

Εδώ ο αναγνώστης εύλογα θ' αναρωτηθεί για την ορθότητα των όσων λέμε. Είναι δυνατόν η ευρωπαϊκή αγορά να είναι ευάλωτη και στην ίδια μοίρα με την Ελληνική; Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν κορυφαία ευρωπαϊκά προϊόντα; Τόσο δαιμόνιοι είναι οι Αμερι­κανοί; Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Για κάποιους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, η εξουσία έχασε τον έλεγχο του κεφαλαίου. Όλες οι οικονομίες είναι "ανοιχτές" και άρα ευάλωτες. Ακόμα και η αμερικανική παραγωγή κινδυνεύει από τα υποτιθέμενα αμερι­κανικά μονοπώλια. Τα μονοπώλια είναι μόνον κατ' όνομα αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά. Στην πραγμα­τικότητα δεν συνδέονται με τους χώρους που τα "γέννησαν". Η ευρωπαϊκή οικονομία, για παράδειγμα, δεν είναι ευάλωτη, επειδή δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι που να είναι μονοπώλια στην παγκόσμια αγορά και άρα να υπάρχει ο κίνδυνος της διείσδυσης των Αμερικανών. Είναι ευάλωτη, γιατί έχει "πανάκριβη" παραγωγή, που - λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού - "διώχνει" την παραγωγή της στις φτωχές χώρες. Το ίδιο το κεφάλαιο των Ευρωπαίων μεγιστάνων δεν κινδυνεύει. Αυτό που τίθεται σε κίνδυνο είναι η απασχόληση των Ευρωπαίων εργατών. Δεν κινδυνεύει η ευρωπαϊκή παραγωγή μόνο από τους Αμερικανούς, αλλά και από τους ίδιους τους Ευρωπαίους.

Το ίδιο συμβαίνει και με την αμερικανική αγορά. Η σημερινή ευμάρεια κι ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας δεν έχει σχέση με την παραγωγή. Ο Αμερικανός εργάτης είναι πρακτικά άνεργος και άρα αμέτοχος σ' αυτήν την ανάπτυξη. Οι θέσεις εργασίας που "διαφημίζουν" την αμερικανική οικονομία δεν είναι θέσεις εργατών στην παραγωγή. Είναι θέσεις παραγωγών, είτε κεφαλαίου - γνώσης είτε υπηρεσιών, είτε επιστημόνων, που παράγουν την τεχνογνωσία η οποία ισχυροποιεί τα μονοπώλια, είτε ειδικών της αγοράς (Managers, διαφημιστές κλπ.). Όλοι αυτοί, άσχετα με την πραγματική τους προσφορά, δρουν εις βάρος της παραγωγής και ζουν "παρασιτικά" εις βάρος του εργάτη. Οι θέσεις αυτές είναι το συνολικό κέρδος ενός παγκόσμιου σχεδιασμού. Απλά οι Αμερικανοί - ως κυρίαρχοι του παιχνιδιού - καρπώνονται το σύνολο των κερδών αυτού του σχεδιασμού. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ν' αντι­γραφεί το αμερικανικό μοντέλο ανάπτυξης από τους υπόλοιπους. Ακόμα κι αν συμβεί αυτό, θα πρόκειται για νομή του ιδίου κέρδους και όχι για πραγματική κι αυτόνομη ανάπτυξη.

Πρακτικά, αυτά όλα έχουν την εξής σημασία: Η Ελλάδα ή η Γαλλία, για παράδειγμα, εξαιτίας του σχεδιασμού, χάνουν θέσεις εργασίας. Επειδή όμως αποτελούν αγορές - "κτήματα" ή -"στόχους" των πολυεθνικών, δημιουργούνται θέσεις εργασίας στον χώρο όπου εδράζονται οι πολυεθνικές. Κάποιοι Αμερικανοί - στελέχη των πολυεθνικών - έχουν ως αντικείμενο εργα­σίας αυτές τις αγορές. Αυτοί προστατεύουν ή επεκτείνουν τα συμφέροντα των "αφεντικών" τους σ' αυτές τις αγορές. Αν τώρα ένα κράτος, για παράδειγμα, προσπαθήσει να μιμηθεί τους Αμερικανούς - πράγμα βέβαια αδύνατον, γιατί οι πολυεθνικές δεν ανατρέπονται -, δεν θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Απλά θα πάρει τις θέσεις των Αμερικανών, εφόσον οι αγορές παραμένουν πάντα οι ίδιες. Το οικονομικό θαύμα των ΗΠΑ δεν είναι επομένως προϊόν ευφυΐας της ηγεσίας της. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα ενός σχεδιασμού.

Η παγκόσμια οικονομική κατάσταση βρίσκεται σήμερα σ' οριακό σημείο, γιατί η παρα­γωγή έχει μετακινηθεί σε χώρες των οποίων οι λαοί δεν έχουν καταναλωτική δυνατότητα. Έχουν "ανοίξει" όλες οι αγορές και οι εταιρείες - για να επιβιώσουν - αναζητούν το ελάχιστο κόστος παραγωγής. Αυτό το ελάχιστο κόστος μπορούν να το βρουν μόνον σε υπανάπτυκτες χώρες. Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση. Ο δυτικός κόσμος "άνοιξε" με τρόπο αφύσικο και όλες οι δυνάμεις της παραγωγής είναι ανεξέλεγκτες. Κάποιος "τράβηξε" όλα τα εθνικά διαχωριστικά τα οποία υπήρχαν μέσα στη δεξαμενή που ονομάζεται "παγκόσμια οικονομία". Αναγκαστικά ρέει λοιπόν το κεφάλαιο υπό μορφή κύματος προς τις πλέον φτωχές χώρες των ασήμαντων ημερομισθίων. Ελπίδες για την ανθρωπότητα δεν υπάρχουν, γιατί η εξισορρόπηση είναι αδύνατη. Μέχρι αυτή να επιτευχθεί με φυσικό τρόπο, θα πεθάνουν άνθρωποι από την παρατεταμένη ανεργία.

Τα κράτη όμως, επειδή αυτό δεν το επιτρέπουν, επιχειρούν επέμβαση μέσω της φορο­λο­γίας, που κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Φορολογούν τα προϊόντα και κατ' αυτόν τον τρόπο δεν επωφελείται ο καταναλωτής από το "φθηνό" κόστος παραγωγής. Δεν επωφελείται επίσης και ο κεφαλαιο­κράτης, γιατί, όταν τα προϊόντα του φτάνουν στην αγορά, παραμένουν "ακριβά". Όμως, τα κράτη φορολογούν τα πάντα, γιατί χρειάζονται πόρους. Μ' αυτούς τους πόρους κάνουν κοινωνική πολιτική και δίνουν επιδόματα ανεργίας και με τους ίδιους πόρους συντηρούν τεχνητά - με επιδοτούμενες θέσεις εργασίας - την όποια ανταγωνιστικότητα της Δύσης. Αυτή η φορολογία αναγκάζει τις πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται κυρίως τους Ασιάτες εργάτες και να τους διατηρούν στα όρια της εξαθλίωσης.

Δημιουργείται, δηλαδή, ένα επικλινές επίπεδο στην παγκόσμια οικονομική "δεξαμενή", επειδή κάποιοι "αντλούν" χρήμα από τη μια μεριά για να το "χύσουν" στην άλλη. Το υψηλό σημείο σ' αυτήν τη "δεξαμενή" είναι το επίδομα ανεργίας του Δυτικού ανέργου και το χαμηλό ο μισθός του Ασιάτη εργάτη. Για όσο διάστημα αυτά δεν εξισορροπούνται, δεν υπάρχει κέρδος για κανέναν. Ό,τι κερδίζουν τα κράτη από την παρέμβαση, το χάνουν από τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν επιτρέπουν στους Ασιάτες να γίνουν "ακριβοί", ώστε να δια­σκορπιστεί ξανά η παραγωγή σ' όλον τον κόσμο. Εκμεταλλεύονται τους φτωχούς Ασιάτες, για να συντη­ρούν τους Δυτικούς ανέργους. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, που δεν ευνοεί στην πραγματικότητα κανένανˆ ούτε τους εργάτες ούτε τους κεφαλαιοκράτες ούτε την εξουσία. Απλώς η εξουσία πληρώνει τα δικά της λάθη και μ' αυτήν την επέμβαση διατηρείται απλά στη ζωή, αδιαφορώντας για τη φτώχεια των ανθρώπων.

Για όσο διάστημα συμβαίνουν αυτά, όλοι κινδυνεύουν απ' όλους. Ο Ευρωπαίος βιομήχανος κινδυνεύει από τον Ευρωπαίο πρώην βιομήχανο, που την τεχνογνωσία του τη "νοίκιασε" στον Ασιάτη βιομήχανο. Αυτός ο Ασιάτης "πνίγει" την αγορά με ασιατικής κατα­σκευής ευρωπαϊκά προϊόντα, τα οποία είναι αυτά που "κλείνουν" τα ευρωπαϊκά εργο­στάσια. Πού παράγονται τα προϊόντα της κορυφαίας από πλευράς τεχνογνωσίας ευρωπαϊκής Phillips; Πού παράγονται τα προϊόντα των Αμερικανών ανταγωνιστών της General Electric ή των Ιαπώνων της Sony; Αυτές οι πολυεθνικές εταιρείες γίνονται κάθε μέρα και πλουσιότερες, αλλά χωρίς να μοιράζονται αυτόν τον πλούτο με τους εργαζόμενους του κράτους όπου αυτές ιδρύθηκαν. Αυτός ο πλούτος όμως δεν είναι ούτε για τις ίδιες θετικός, γιατί τις οδηγεί σ' αδιέξοδα. Λόγω της διαρκούς αυξανόμενης φτώχειας, σε λίγο θα πάψουν να υπάρχουν αγορές. Φαινομενικά οι πολυεθνικές έχουν τεράστια κέρδη, αλλά αυτό δεν είναι θετικό, γιατί οδηγούμαστε σε γενικό κραχ. Οι πολυεθνικές είναι όμοιες με ανθρώπους που τρώνε αναγκαστικά μέχρι να "σκάσουν".

Το ίδιο γίνεται σ' όλες τις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης, που μαστίζονται από την ανεργία. Οι κεφαλαιοκράτες-μονοπώλια είναι υπερεθνικές ανεξέλεγκτες δυνάμεις, που, για να επιβιώσουν, σπρώχνουν τα κράτη στην καταστροφή. Αυτό βέβαια δεν το κάνουν από κακή πρόθεση. Είναι απλά θέμα επιβίωσης. Μια πολυεθνική σήμερα είναι πιο ισχυρή από ένα μέσο κράτος και άρα στην ανάγκη της να επιβιώσει μπορεί να το καταστρέψει.

Αυτό βέβαια που μας ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες είναι ότι με την ΟΝΕ και το "άνοιγμα" της ελληνικής αγοράς, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος όλο το οικοδόμημα που ονομάζεται "ελληνικός δευτερογενής τομέας παραγωγής". Όταν όλ' αυτά θα συμβούν - εξαιτίας της νομισματικής ένωσης -, θα γεμίσει η Ελλάδα άνεργους, που δεν θα μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν. Όταν όμως οι εργάτες είναι άνεργοι, υπολειτουργούν τα πάντα. Η ανεργία του εργάτη δεν αφορά μόνον τον ίδιο. Αν ο εργάτης δεν έχει μισθό - έστω και σε "ταπεινές" δραχμές— δεν έχει εισόδημα ούτε ο μηχανικός ούτε ο γιατρός ούτε και κανένας άλλος. Όλοι αυτοί, που σπουδάζουν σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι αδύνατον να "εξαργυρώσουν" κάποτε τις γνώσεις τους. Κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει όταν δεν υπάρχει παραγωγή και άρα όταν δεν εισπράττει μισθό ο εργάτης. Ο μισθός του εργάτη είναι η κινητήρια δύναμη της αγοράς. Ο μισθός του εργάτη είναι το "καύσιμο" της μηχανής που ονομάζεται "εθνική οικονομία".

Εξαιτίας της ενοποίησης, ο εργάτης και όλοι οι φτωχοί μορφωμένοι που φιλοδοξούν να εκμεταλλευτούν τα πτυχία τους, στην κυριολεξία δεν θα μπορούν να επιβιώσουν. Θα πεινά­σουν πραγματικά και όχι μόνον μεταφορικά. …Γιατί; …Γιατί στο μεταξύ θα συνδεθεί κι η γεωργία με το EURO. Οι γεωργοί θα έχουν διαφορετικά κοστολόγια κι αυτό θα φανεί αμέσως στην αγορά. Αυτό που θ' ακολουθήσει είναι ο εφιάλτης. Ό,τι "έχτισαν" οι Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες, θα γκρεμιστεί μέσα σε λίγους μήνες. Πάλι θ' αναζητούν τη σωτηρία στη μετανάστευση. Θα ξαναζήσουν οι Έλληνες τον εφιάλτη των πατέρων τους. Θ' αναγκαστούν και πάλι ν' αναζητούν εργασία σαν γκασταρμπάιτερς. Ο "σταθμός του Μονάχου" θα ξαναγεμίσει από απελπισμένους Έλληνες. Η φτώχεια θα επιστρέψει στην Ελλάδα που, χάρη στον κόπο όλων μας, επιβίωνε τις τελευταίες δεκαετίες σχετικά άνετα.

Το χειρότερο όμως είναι αυτό που θα συμβεί στην ίδια τη χώρα. Η φτώχεια και η τρομερή ανεργία, σε συνδυασμό με το υψηλό λόγω EURO κόστος ζωής, θα γκρεμίσει τις τιμές της ακίνητης περιουσίας. Η μετανάστευση της ήδη υπογεννητικής Ελλάδας θα ερημώσει τον τόπο. Θα έρθουν οι Ευρωπαίοι υπάλληλοι των πολυεθνικών και θ' αγοράσουν τα πάντα με ψίχουλα. Θα πάθουμε ό,τι έπαθαν και οι Ανατολικογερμανοί. Αυτοί που είδαν τις πόλεις τους να υποβαθμίζονται λόγω εγκατάλειψης και, όταν τις εξαγόρασαν και τις αναβάθμισαν οι πλούσιοι Γερμανοί, αυτοί δεν είχαν περιουσία. Όλοι στη Γερμανία πλέον γνωρίζουν ότι όταν θ' αναβαθμιστεί το "αριστο­κρατικό" Βερολίνο στο σύνολό του, οι Ανατολικογερμανοί δεν θα 'χουν "κεραμίδι" μέσα σ' αυτήν την πόλη.

Το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα. Θ' αρχίσουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι ν' αγοράζουν τα μέρη - θησαυρούς της ελληνικής γης και θα επενδύουν πάνω σ' αυτήν τη γη. Θ' αγοράσουν τις παραμυθένιες παραλίες των νησιών, τα ορεινά φιλέτα κλπ.. Θα χτίσουν ξενοδοχεία, θ' αναβαθμίσουν τον τουρισμό, αλλά τότε, οι Έλληνες που θ' απομείνουν στην Ελλάδα, θα εργάζονται ως σερβιτόροι και όχι ως ξενοδόχοι. Με τον πακτωλό των χρημάτων των πλουσίων της Δύσης είναι θέμα χρόνου αυτοί να μονοπωλήσουν τον τουριστικό τομέα. Είναι θέμα χρόνου να "κατευθύνουν" τους τουρίστες στις δικές τους επιχειρήσεις και να εξοντώσουν τους Έλληνες ξενοδόχους. Είναι θέμα χρόνου να γίνουμε οι "γραφικοί" ιθαγενείς. Οι "διάσημοι" - λόγω προγόνων - ιθαγενείς, που θα βγαίνουν φωτογραφίες με τους πλούσιους Ευρω­παίους και θα παρακαλάνε για δουλειά στα πρώην δικά τους μέρη.

Όλα αυτά τα δυσοίωνα που γράφουμε δεν είναι άγνωστα για την εξουσία. Δεν είναι μυστικά, που δύσκολα κάποιος ανακαλύπτει. Απλά κάποιοι αποφάσισαν να μας "πουλήσουν", έχοντας εξασφαλίσει το δικό τους μέλλον και το μέλλον των παιδιών τους. Ποιοι είναι όμως αυτοί; Οι "διαπλεκόμενοι" και οι υπάλληλοί τους. Οι πολιτικοί και η μεγαλοαστική τάξη. Όλοι αυτοί έχουν συμφέροντα από την ενοποίηση, γιατί δεν ανήκουν στις δυνάμεις παραγωγής. Τους συμφέρει να βρουν πλουσιότερα αφεντικά. Τους συμφέρει να βρουν πλουσιότερους πελάτες. Τους συμφέρει να γίνουν υπάλληλοι των πανίσχυρων πολυεθνικών. Δεν είναι οι ίδιοι κεφαλαιοκράτες - είτε βιομήχανοι είτε βιοτέχνες - που θα "κλείσουν" τα εργοστάσιά τους και θα καταστραφούν. Αυτοί είναι οι "βδέλλες" του συστήματος, που πάντα θα λεηλατούν τα ταμεία του, είτε παράγει η Ελλάδα προϊόντα είτε όχι.

Αν οι κυρίαρχοι του ελληνικού κράτους ήταν οι βιομήχανοι, δεν θα γινόταν ποτέ ενοποίηση. Οι βιομήχανοι των πιο αδύναμων χωρών ποτέ δεν επιδιώκουν νομισματικές ενο­ποιήσεις. Αυτοί επινόησαν τον προστατευτισμό και επένδυσαν στο εθνικό νόμισμα. Όταν οι βιομήχανοι ήταν κυρίαρχοι, σχεδιάστηκε ο διαμερισματοποιημένος οικονομικός χώρος. Αυτοί "προστατεύονται" από το εθνικό νόμισμα. Αυτοί διατηρούν "ενεργές" τις βιομηχανίες τους κι επιβιώνουν με τα μέτρα του προστατευτισμού. Όταν όμως επιβιώνουν αυτοί, επιβιώνει κι ο εργάτης, που βρίσκει απασχόληση στα εργοστάσιά τους. Όμως οι βιομήχανοι και εργοδότες του λαού έχουν σήμερα εξοντωθεί οικονομικώς και δεν μπορούν ν' αντιδράσουν. Έχουν εξοντωθεί από τους "αεριτζήδες" τους "διαπλε­κό­μενους". Αυτούς που έχουν κατακλύσει την αγορά με προϊόντα που δεν παράγονται από Έλληνες. Με αποκλειστικές αντιπροσωπείες και παρεμβάσεις του κράτους, έχουν κατακλύσει τα πάντα κι έχουν καταστρέψει την ελληνική παραγωγή. Έχουν μετατρέψει το ίδιο το κράτος σε προσωπική τους επιχείρηση και γι' αυτό δεν φοβούνται την ΟΝΕ. Πάντα θα υπάρχει το κράτος και πάντα θα έχει ανάγκες. Πάντα θα χρειάζεται όπλα, θα κατασκευάζει μεγάλα έργα και θα πληρώνει τους υψηλόβαθμους δούλους του.

Εδώ βρίσκει κανείς τους "διαπλεκόμενους". Δεν χρειάζεται να είναι κανένας μάγος για να τους ανακαλύψει. Ψάχνεις στους "αεριτζήδες", που τη σχέση τους με το κράτος τη μετατρέπουν σε κεφάλαιο. Αυτοί ελέγχουν τα ΜΜΕ κι αυτοί τρομοκρατούν τους πολιτικούς όταν αυτοί αντιδρούν. Αφού τα καταφέρνουν όλ' αυτά, στη συνέχεια παίρνουν υπεργο­λαβικά το σύνολο των δραστηριοτήτων του κράτους. Τεχνικά έργα, επίσημα τυχερά παιχνίδια, τραπεζικές, ασφα­λιστικές ή τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, συμβόλαια προμη­θειών κρατικών οργανισμών κλπ.. Ένα τεράστιο κύκλωμα που απομυζά το σύνολο των φορολογικών εσόδων που το κράτος αντλεί από τον λαό. Αυτά τα έσοδα είναι οι "πόροι" του κράτους, που τους χρησιμοποιεί για τη λειτουργία του, είτε αυτή η λειτουργία αφορά την άμυνα είτε την υγεία είτε τις μεταφορές κλπ..

Όλοι αυτοί είναι εχθροί του λαού, γιατί απλούστατα δεν παράγουν τίποτε. Δεν βοηθούν την οικονομία και δεν ενισχύουν την απασχόληση. Είναι απλοί εισπράκτορες των πόρων, που λόγω φορολογίας διαθέτει το κράτος. Εισπράττουν οτιδήποτε "εκρέει" από τα δημόσια ταμεία για τον οποιονδήποτε λόγο. Αποφασίζει το κράτος για μεγάλα έργα; Αυτοί εμφανίζονται με τεχνικές εταιρείες "φαντάσματα" και παίρνουν το έργο, μοιράζοντάς το στη συνέχεια σε υπεργολάβους. Αποφασίζει το κράτος να πάρει όπλα; Αυτοί εμφανίζονται σαν αντιπρόσωποι των μεγάλων αμερικανικών ή ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών. Είναι τόσο ισχυροί πλέον, που δεν "ψάχνουν" καν οι ίδιοι τις εταιρείες για να τις αντιπροσωπεύσουν. Οι εταιρείες τους ψάχνουν, γιατί γνωρίζουν τις σχέσεις τους και την επιρροή τους στις επιλογές του κράτους. Ό,τι και να κάνει το κράτος, αυτοί παίρνουν προμήθεια. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που προμηθεύουν το κράτος από αεροπλάνα μέχρι καρφίτσες. Όλοι αυτοί επενδύουν στην ΟΝΕ, γιατί δεν τους ενδιαφέρει ο τομέας της παραγωγής. Αυτοί δεν παράγουν τίποτε. Είναι αντιπρόσωποι των μεγάλων υπερεθνικών εταιρειών της παραγωγής. Αυτοί έχουν ως στόχο μόνον τους πόρους του κράτους που αυτό εξασφαλίζει μέσω της φορολογίας. Η φορολογία ποτέ δεν θα πάψει να εισπράττεται από το κρατικό σύστημα, είτε οι κεφαλαιοκράτες στην Ελλάδα είναι Έλληνες είτε ξένοι. Δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα έχει το ξενοδοχείο και ποιους θ' απασχολεί. Μερίδιο από τα κλοπιμαία ζητούν. Δεν τους απασχολεί η τύχη του εργάτη. Αυτοί θα εισπράττουν σε EURO και τους ενδιαφέρει να είναι με το μέρος αυτών που, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, μπορούν να πληρώνουν σε EURO.

Κοντά σ' αυτούς βρίσκονται και όλοι οι μεγαλοαστοί. Όλοι αυτοί που εισπράττουν υψηλούς μισθούς εξαιτίας των θέσεών τους στον κρατικό μηχανισμό και όλοι αυτοί που προσφέρουν υπηρεσίες στους πλούσιους. Μιλάμε για τους υψηλόβαθμους δημόσιους λειτουρ­γούς, τους καθηγητές πανεπιστημίων, τους δικαστικούς κλπ.. Όλους αυτούς δεν τους ενδιαφέρει αν ο πλούσιος που πληρώνει φόρους στην Ελλάδα είναι Έλληνας ή αλλοδαπός. Τους ενδιαφέρει μόνον να πληρώνουν τους φόρους στο σύστημα. Όλοι αυτοί θα εισπράττουν EURO, γιατί το κράτος πάντα θα τους πληρώνει. Θα ευνοηθούν, γιατί νομίζουν ότι σήμερα αδικούνται, εισπράτ­τοντας εκατομμύρια σε "ταπεινές" δραχμές. Θέλουν να εισπράττουν εκατομμύρια σε EURO, για να ευθυγραμμιστούν απόλυτα με τους συναδέλφους τους των πλουσίων χωρών. Μαζί μ' αυτούς είναι και οι υπόλοιποι μεγαλοαστοί, που εργάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Μεγαλο­γιατροί, μεγαλοδικηγόροι κλπ.. Ούτε αυτοί ενδιαφέρονται για το ποιοι θα είναι οι κεφαλαιο­κράτες στην Ελλάδα. Κι αυτοί επιθυμούν να υπάρχουν πλούσιοι που θα πληρώνουν τις "υπηρεσίες" τους. Ελάχιστα τους απασχολεί αν κατακλύσουν οι πολυεθνικές τη χώρα. Αυτοί θα "υπηρετούν" τα πλούσια στελέχη αυτών των εταιρειών.

Όλοι αυτοί οι μεγαλοαστοί, στηριζόμενοι στην άγνοια του λαού, φέρονται σαν να έχουν να κάνουν με κάφρους. Μας υποτιμάνε σε βαθμό εξοργιστικό. Ακούς τους καραγκιόζηδες να μιλάνε για τριανταπεντάωρο, για EURO, και δεν ξέρεις αν θα πρέπει να γελάς ή να κλαις. Μιλάνε για ευνοϊκές συνθήκες εργασίας και τρόπους πληρωμής, χωρίς να εξηγούν αν θα υπάρχει στο άμεσο μέλλον εργασία. Δεν βγαίνει κανένας να πει στον λαό τι ποσοστό βιωσιμότητας θα έχουν οι ελληνικές εταιρείες παραγωγής σε περίπτωση ενοποίησης. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάνε οι βλάκες για την ανάγκη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών εταιρειών. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Έλληνες μέσα σ' έναν αιώνα, θα το καταφέρουν μέσα σε λίγα χρόνια, επειδή τους το αποκάλυψαν οι "σοφοί"; Οι Έλληνες, με βάση τον λόγο των "σοφών", μάλλον "δεν ξέρανε" περί της ανάγκης του να είναι ανταγωνιστικοί. Τώρα που κάποιοι τους το είπανε, τους "έσωσαν". Είναι εύκολο να μάθει κάποιος πόσες εταιρείες θα κλείσουν σ' αυτήν την περίπτωση. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα σ' όλα τα βιομηχανικά επιμελητήρια της χώρας.

Οι ισχυρότεροι των Ελλήνων βιομηχάνων κάνουν τους "κουφούς", γιατί συμμετέχουν σ' αυτήν τη σκευωρία. Ακόμα όμως και να ήθελαν δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, γιατί δεν θα επιβιώσουν. Είναι εξαναγκασμένοι να συμμετάσχουν με τη "σιωπή" τους. Έχουν χάσει την πρόσβαση στην εξουσία. Η εξουσία κάνει τα θελήματα των πανίσχυρων πλέον μεγαλοαστών. Όλοι αυτοί οι πρώην βιομήχανοι έχουν μετατρέψει τις βιομηχανίες τους σε αντιπροσωπείες και τα εργοστάσιά τους σε αποθήκες. Όμως οι αποθήκες δεν δίνουν μισθούς σε πολλούς εργάτες, παρά μισθούς σε λίγους πωλητές. Οι ισχυροί έχουν ευθυγραμμιστεί μεταξύ τους και περιμένουν να "ξεσκίσουν" την Ελλάδα. Αν δεν προσαρμοστούν οι βιομήχανοι στην κατάσταση που έχουν σχεδιάσει οι μεγαλοαστοί, είναι αδύ­νατον να επιβιώσουν.

Σήμερα στην Ελλάδα, σ' ό,τι αφορά την εξουσία και τους μνηστήρες της, συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές. Οι βιομήχανοι χάνουν σταδιακά όλο και περισσότερο την επαφή τους με την εξουσία. Μαζί τους παρασύρουν κι όλους τους ομοίους τους κεφαλαιοκράτες, που παραδο­σιακά διαχειρίζονταν την εξουσία. Αυτή η τεράστια αλλαγή οφείλεται στην τεράστια διαφορά κέρδους μεταξύ των βιομηχάνων και των "διαπλεκομένων". Οι βιομήχανοι δεν μπορούν πλέον να "συντηρήσουν" τους δικούς τους ανθρώπους στην εξουσία.

Αυτή η κατάρρευση του δικτύου τους δεν αφορά μόνον το κέντρο, αλλά και την επαρχία. Σ' όλες τις επαρχιακές πόλεις παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα με την Αθήνα. Οι επαρχιώτες "μικροδιαπλεκόμενοι" συνδέθηκαν με τους "διαπλεκόμενους" του κέντρο κι ανατρέπουν στα­δια­κά τα παραδοσιακά ερείσματα της εξουσίας στην επαρχία. Έχασαν λοιπόν και στην επαρχία οι κεφαλαιο­κράτες, είτε βιοτέχνες είτε κτηματίες, την εξουσία. Πώς όμως έγινε αυτό; Καί πάλι εξαιτίας του πλούτου που συγκεντρώνεται στα χέρια των επαρχιωτών "διαπλε­κομένων". Αυτός ο πλούτος βέβαια δεν οφείλεται στην παραγωγή της επαρχίας που για κάποιο λόγο αλλάζει "χέρια". Είναι ο πλούτος που δόθηκε από την ΕΕ στην Ελλάδα, για την "προετοιμασία" τής ενοποίησής της. Οι "διαπλεκόμενοι" δηλαδή "τρώνε" ακόμα καί τα χρήματα που δόθηκαν στην επαρχία για έργα. Όλοι αυτοί συνδέονται μεταξύ τους κι αλληλο­ϋπο­στηρίζονται. Οι ισχυροί της Αθήνας προστατεύουν τους αδύναμους συναδέλφους τους στην επαρχία κι όλοι μαζί έχουν καταλάβει την εξουσία εξαιτίας των κολοσσιαίων κερδών του "αέρα".

Βλέπεις στην επαρχία άνθρωπο, που εκτός από τον χαρτοφύλακά του και τη γραβάτα του δεν διαθέτει τίποτε άλλο και διεκδικεί έργα δισεκατομμυρίων. Μιμείται τους Αθηναίους και μοιράζει υπεργολαβίες, εισπράττοντας τεράστιο κέρδος χωρίς καθόλου κόπο. Κεφάλαιό του είναι οι γνωριμίες του με πολιτικούς ή "διαπλεκόμενους" του κέντρου. Αυτοί οι "ανύπαρκτοι" φέρονται στους πάλαι πότε κραταιούς βιομηχάνους ή βιοτέχνες σαν να είναι σκουπίδια. Οι βιομήχανοι στο κέντρο και οι βιοτέχνες σύμμαχοί τους στην επαρχία δεν μπορούν σήμερα ν' αντιδράσουν. Δεν μπορούν να συναγωνιστούν σε κέρδη αυτούς τους "αεριτζήδες". Είναι θέμα επιβίωσης να υπο­ταχθούν όλοι αυτοί στα "δουλικά" των πολυεθνικών. Όλα αυτά τα "δουλικά" επενδύουν στην ενοποίηση, γιατί τώρα συγκεντρώνουν πλούτο και στο μέλλον θα δια­χειρί­ζονται τις αγορές της επαρχίας σαν φέουδα, εφόσον συνδέονται με το κέντρο. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει ο εργάτης, γιατί δεν συνδέονται με το κεφάλαιο και την παραγωγή. Αυτοί θα είναι μονοπώλια της αγοράς στην επαρχία τους. Έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους την αντιπροσώπευση των πολυ­εθνικών στην επαρχία, οι οποίες αντιπροσωπεύονται στην Αθήνα από τους "διαπλε­κόμενους". Η σχέση των "διαπλεκόμενων" του κέντρου μ' αυτούς της επαρχίας είναι η σχέση μεταξύ γενικών αντιπροσώπων και τοπικών αντιπροσώπων.

Το κλασικότερο παράδειγμα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει στην παραγωγή όταν "χαλαρώνει" ο προστατευτισμός, είναι το παράδειγμα της Nissan - Hellas. Είναι το αντιπρο­σω­­πευτικότερο παράδειγμα, γιατί ήταν από τις ελάχιστες επιτυχημένες προσπάθειες παραγωγής προϊόντων βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα. Η Nissan είχε εργοστάσιο παραγωγής αυτο­κινήτων στον Βόλο. Γιατί όμως; Μήπως επειδή ήταν έξυπνος ο βιομήχανος; Όχι βέβαια. Η Nissan επένδυσε στην Ελλάδα, γιατί την συνέφερε. Με την τοπική παραγωγή απέφευγε όλους τους φόρους των εισαγομένων αυτοκινήτων και διεκδικούσε το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο της ελληνικής αγοράς. Ταυτόχρονα, λόγω δραχμής, μπορούσε να διεισδύσει και στην ευρωπαϊκή αγορά. Για αρκετά χρόνια το εργοστάσιο παρήγαγε. Ο βιομήχανος εισέπραττε το κέρδος που δικαιούνταν και οι εργάτες του Βόλου είχαν δουλειά. Εξαιτίας της Nissan, πολλοί Έλληνες ήρθαν για πρώτη φορά σ' επαφή με την ιδέα της αυτοκίνησης.

Υπάρχει όμως σήμερα αυτό το εργοστάσιο; Όχι βέβαια. Χαλάρωσε ο προστατευτισμός και η παραγωγή στην Ελλάδα έγινε ασύμφορη. Το ελληνικό Nissan έγινε, εξαιτίας αυτής της πράξης, ακριβότερο από τον εισαγόμενο ανταγωνισμό. Τα Nissan που σήμερα καταναλώνουν οι Έλληνες κατασκευάζονται σε κάποια φθηνή τρίτη χώρα. Το αποτέλεσμα; Ο Βόλος γέμισε άνεργους. Ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος όμως δεν "χάθηκε". Γιατί να "χαθεί" ο πλούσιος; Έκλεισε το εργοστάσιο και το μετέτρεψε σε αποθήκη. Πάλι Nissan πουλάει ο άνθρωπος. Μπαίνοντας στον κόσμο της αντιπροσωπείας, εγκατέλειψε την παραγωγή και "συμπλέει" πλέον με τους "διαπλεκόμενους" "αεριτζήδες". Τι να κάνει ο άνθρωπος; Να καταστραφεί για να μείνει στην παραγωγή; Να πληρώνει από την τσέπη του, για να παράγει ανταγωνιστικά αυτοκίνητα και να προστατεύσει την απασχόληση των Βολιωτών; Θα του πει κανένας "ευχαριστώ"; Γιατί να κάνει τον ήρωα; Έγινε αντιπρόσωπος και μαζί με τα Nissan φέρνει και οποιοδήποτε προϊόν αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πουληθεί στην Ελλάδα. Έλαβε το μήνυμα των καιρών και προσαρμόστηκε.

Αυτό θα κάνουν όλοι οι έξυπνοι βιομήχανοι. Γι' αυτόν τον λόγο θα καταρρεύσει γενικά - λόγω ΟΝΕ - η παραγωγή στην Ελλάδα. Σε κανέναν δεν συμφέρει πλέον να είναι βιο­μήχανος και άρα να παράγει. Συμφέρει στους πάντες να εμπορεύονται φθηνά προϊόντα. Η ΟΝΕ είναι μια κατάσταση που τη γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους εδώ και καιρό οι Βολιώτες. Όποιος πάει σήμερα στη βιομηχανική περιοχή του Βόλου παθαίνει κατάθλιψη. Βλέπει εργοστάσια "φαντάσματα", την ίδια ώρα που οι Βολιώτες είναι άνεργοι. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον Βόλο εξαιτίας της Nissan, θα γενικευτεί σ' όλη την Ελλάδα και για το σύνολο των βιομηχανιών. Δεν τίθεται θέμα προδοσίας από την πλευρά των βιομηχάνων. Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Προδότες είναι αυτοί που χαλάρωσαν τον προστατευτισμό ο οποίος προστα­τεύει την τοπική παραγωγή. Προδότες είναι οι πολιτικοί, που είναι δούλοι των "διαπλεκο­μένων". Αυτών, που με το "τηλέφωνό" τους εξασφαλίζουν μεγαλύτερη και φθηνό­τερη παραγωγή από το οποιοδήποτε εργοστάσιο.

Αυτοί οι "αεριτζήδες" "μπήκαν" τώρα και στο χρηματιστήριο κι αντλούν χρήματα από την αγορά εις βάρος της παραγωγής. Αν προσέξει κάποιος τι συμβαίνει στο ελληνικό χρημα­τιστήριο, θα διαπιστώσει ότι τα χρήματα των επενδυτών "πηγαίνουν" αποκλειστικά σε εταιρείες προσφοράς υπηρεσιών και όχι σε εταιρείες παραγωγής. "Μπήκαν" στο χρηματιστήριο οι "αέρινες" εταιρείες των μεγαλοεκδοτών κι αντλούν από την αγορά το χρήμα που θα μπορούσε να τις απειλήσει. Ακόμα κι ο τελευταίος φτωχός που αγοράζει τις μετοχές τους, συμμετέχει στην ουσία λόγω άγνοιας στην καταστροφή της παραγωγής.

Αυτός είναι άλλωστε κι ο πραγματικός λόγος που όλοι αυτοί μπήκαν στο χρημα­τιστήριο. Δεν μπήκαν εξαιτίας της έλλειψης ρευστότητας, που θα τους επέτρεπε να επεκταθούν, όπως κάνουν οι εταιρείες της παραγωγής. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη ρευστότητας, γιατί οι δραστηριό­τητές τους δεν έχουν να κάνουν με επενδύσεις. Δεν χρειάζεται πολύ χρήμα για να πάρεις την αντιπροσωπεία μιας πολυεθνικής και να χτίσεις μια αποθήκη. Δεν χρειάζεται χρήμα για να πάρεις την αναδοχή ενός μεγάλου τεχνικού έργου από τον "κολλητό" σου υπουργό. Αυτοί μπήκαν στο χρηματιστήριο, για να συγκεντρώσουν το χρήμα, που θα ήταν δυνατόν να βοηθήσει τις εταιρείες παραγωγής ν' ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές. Μπήκαν στο χρημα­τιστήριο για να δημιουργήσουν συνθήκες οικονομικής ασφυξίας στις δυνάμεις παραγωγής.

Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί οι κάφροι τυφλώνουν τον Έλληνα με αστειότητες. Γνωρίζουν το μεράκι του, που είναι το αυτοκίνητο και το έχουν κάνει σημαία τους. Βάζουν το φθηνό αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια του Έλληνα, όπως βάζει κάποιος το καρότο μπροστά στον γάιδαρο για να προχωρά. Λένε στον Έλληνα για αφορολόγητο αυτοκίνητο, αλλά δεν του λένε ότι θα είναι αφορολόγητα και τα φτηνά ξένα τυριά, τα ρούχα και όλα τα ανάλογα είδη που σήμερα παράγει ο Έλληνας εργάτης. Πού θα δουλέψει ο άνεργος, για να πάρει το φθηνό αυτοκίνητο; Το φθηνό αφορολόγητο ρούχο θα κλείσει το εργοστάσιο όπου αυτός σήμερα δουλεύει. Πώς θ' αγοράσει ο Έλληνας το φθηνό αυτοκίνητο, όταν το εργοστάσιο στο οποίο αυτός εργάζεται θα κλείσει; Πώς θ' ανταγωνιστεί το ελληνικό ρούχο το επώνυμο, για παράδειγμα, ρούχο της πολυεθνικής Benetton, το οποίο το κατασκευάζουν ανήλικοι Τούρκοι σε εργασιακές συνθήκες που αρμόζουν σε δούλους;

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται τα πάθη του Έλληνα, για να τον σπρώξουν χωρίς αντίσταση προς την καταστροφή. Εκμεταλλεύονται το σύνολο των παθών του, για να τον χειραγωγήσουν και να τον κάνουν να υιοθετήσει την άποψή τους. Επενδύουν ακόμα και στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό, θέλοντας να επιτύχουν τον στόχο της χειραγώγησης του λαού. Εκμεταλλεύονται τα πλήθη των αγράμματων φτωχών και δύστυχων οπαδών, για να πιέζουν την εξουσία και να πετύχουν εύνοια. Έχουν διαφθείρει τα πάντα. Όποιος πλέον δεν διαφθείρεται, αποβάλλεται από το σύστημα. Με μέσον τα ΜΜΕ "κατα­δικάζουν" τους εχθρούς τους και με μέσον τα αθλητικά σωματεία εκβιάζουν την εξουσία. Έχουν εντάξει στη λογική τους το σύνολο της μεγαλοαστικής τάξης κι επενδύουν στην άγνοια του λαού. Τον λαό, που τον αντιλαμβάνονται σαν μια τεράστια μάζα κρέατος, που την "ταΐζουν" με "ήρωες" ποδοσφαιριστές, την τρομάζουν με τα δελτία των ειδήσεων και την κάνουν να αισθάνεται υγιής με το θέαμα της αρρώστιας που του προσφέρουν με τα σκουπίδια των reality shows.

Οι Έλληνες "σωτήρες" και προδότες του ελληνικού λαού δεν ανησυχούν. Δεν αισθά­νονται ότι κινδυνεύουν από τον "τυφλό" λαό. Γι' αυτό δεν φοβήθηκαν να του φορτώσουν και τα έξοδα του "σχοινιού" με το οποίο θα τον κρεμάσουν. Δεν τους ενδιαφέρει πλέον ποιος θα έχει το κεφάλαιο στην Ελλάδα. Δεν ενδιαφέρονται καν για το αν θα υπάρχει κεφάλαιο-βιομηχανία στην Ελλάδα. Δεν υπολογίζουν στο ελάχιστο τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εισπράττουν τους υψηλούς μισθούς τους σε EURO και ν' αρπάζουν μίζες. Γιατί ν' ανησυχήσει για το μέλλον του ο Έλληνας πολιτικός ή μεγαλοαστός; Είναι μήπως βιομήχανος, που θ' αναγκαστεί να κλείσει το εργοστάσιο που "έχτιζε" μια ζωή; Είναι μήπως εργάτης, που θ' αναγκαστεί να φύγει ως μετανάστης; Ο μεγαλοαστός είναι ήδη "βολεμένος" και θα μπορεί να "βολέψει" το παιδί του στον μηχανισμό, που θα πληρώνει τους υπάλληλους σε EURO. Θα μπορεί να "βολεύει" το παιδί του και στις επιχειρήσεις των "διαπλε­κομένων". Η κόλαση της ανεργίας και της φτώχειας δεν τον αφορά. Ο Έλληνας εργαζόμενος θα είναι αυτός που θα πλένει τους δρόμους του αναβαθμισμένου Βερολίνου, όταν βέβαια δεν θα τον κυνηγάνε οι Ανατολικογερμανοί, που θα τον "ζηλεύουν".

Όσο τραγικά κι αν φαίνονται όλα αυτά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτά θα συμβούν στην Ελλάδα και, όποιος θέλει να δει πραγματικά το μέλλον, ας αναζητήσει τα στοιχεία που αφορούν την Ανατολική Γερμανία και τη ζωή των κατοίκων της. Προς το παρόν όλοι εμείς, όχι μόνον δεν αντιστεκόμαστε, αλλά πληρώνουμε και το "σχοινί" με το οποίο θα κρεμαστούμε. Σαν τους Κινέζους θανατοποινίτες, που η οικογένειά τους χρεώνεται τη σφαίρα της εκτέλεσης. Τα "όρνεα" έχουν ήδη σκοτεινιάσει τον ελληνικό ουρανό. Η Μάνη, η Μονεμβασιά, τα νησιά του Αιγαίου, ο Όλυμπος, άρχισαν ν' αλλάζουν "χέρια". Εκτός κι αν ονόματα όπως, …Brown, Fischer και Smith, είναι ελληνικά ονόματα και δεν το γνωρίζουμε.

Ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι το κράτος που δεν ελέγχεται από τους κεφαλαιοκράτες του, είτε αυτοί είναι κτηματίες γεωργοί είτε εργοστασιάρχες, παύει να είναι ελεύθερο κράτος. Οι "διαπλεκόμενοι" δεν είναι κεφαλαιοκράτες της παραγωγής, που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τα γενικότερα συμφέροντα του κράτους. Οι "διαπλεκόμενοι" είναι αντιπρόσωποι των υπερεθνικών εταιρειών και άρα αντιπρόσωποι ξένων συμφερόντων, τα οποία δεν συμπλέουν με τα συμφέροντα της χώρας. Είναι απόλυτα υπο­ταγμένοι στα "υψηλά" τους αφεντικά, είτε αυτά τ' αφεντικά βρίσκονται στην Ουάσιγκτον είτε στις Βρυξέλλες. Αν αυτοί κατορθώσουν να επιβληθούν, δεν υπάρχει περίπτωση στη συνέχεια ν' ανατραπούν. Δεν υπάρχει περίπτωση ν' ανατρέψει κάποιος τους αντιπροσώπους των πολυεθνικών. Αυτοί θα καλύπτουν πάντα και για πάντα το σύνολο των αναγκών της αγοράς. Πάντα θα έχουν στη διάθεσή τους τα πλέον ανταγωνιστικά προϊόντα και στις πλέον ανταγω­νιστικές τιμές. Όποιος θα ζει και θα εργάζεται στην Ελλάδα και άρα εκ των δεδομένων θα καταναλώνει για να ζήσει, σ' αυτούς θα καταθέτει τον μισθό του.

Αν δει κάποιος σήμερα τις μεγάλες επενδύσεις των ιδιόκτητων δυτικών εταιρειών, θα διαπιστώσει ότι αυτές δεν είναι επενδύσεις στον χώρο της παραγωγής. Λόγω ΟΝΕ, επενδύουν σε "τερματικά" της αγοράς. Χτίζουν τεράστια εμπορικά καταστήματα, τα οποία θα εμπορεύονται τα πλέον ανταγωνιστικά προϊόντα, οπουδήποτε κι αν αυτά κατασκευάζονται. Οι Έλληνες μόνον σαν ταμίες αυτών των καταστημάτων θα μπορούν να βρίσκουν εργασία, εφόσον θα κατα­στραφεί η τοπική και άρα η μη ανταγωνιστική παραγωγή. Οι ισχυροί της Ελλάδας - οι "διαπλε­κόμενοι" - συμμετέχουν σ' αυτές τις επενδύ­σεις, εφόσον ο μόνος τους στόχος είναι η αγορά. Αυτοί οι ισχυροί, με τον τεράστιο πλούτο που διαθέτουν, διαφθείρουν τους πολιτικούς, που "σπρώχνουν" την Ελλάδα προς την ΟΝΕ.

Γι' αυτό δεν ανησυχούν αυτοί που σχεδιάζουν την ενοποίηση. Θα μοιραστούν μεταξύ τους όλους τους τομείς της αγοράς και το σύνολο του πλούτου της Ελλάδας θα "πάει" σε μερικές δεκάδες ανθρώπων. Ήδη έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε επαρχία των πολυ­εθνικών, έχοντας εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους τις θέσεις των διοικητών αυτής της επαρχίας. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει αν δεν είναι οι ίδιοι κεφαλαιοκράτες. Τους ενδιαφέρει να παίρνουν την προμήθεια του μεσάζοντα για το σύνολο της αγοράς. Θα επιστρέψουμε σε μια κατάσταση πιο άγρια και πιο σκληρή ακόμα κι από τη φεουδαρχία του Μεσαίωνα. Μια κατάσταση που δεν θ' ανατρέπεται ούτε μ' επανάσταση. Στον Μεσαίωνα μπορούσε τουλά­χιστον ο φτωχός να σκοτώσει τον φεουδάρχη και να μοιραστεί με τους υπόλοιπους φτωχούς το φέουδό του. Στη σημερινή όμως κατάσταση, ό,τι και να παράγεις, όσο χαμηλό μισθό κι αν δέχεσαι να παίρνεις, δεν υπάρχει περίπτωση να εργαστείς. Πάντα θα βρίσκονται ανταγωνι­στικότερα προϊόντα. Πάντα θα βρίσκονται τα ανήλικα παιδιά του τρίτου κόσμου, που δουλεύουν σαν δούλοι για τις πολυεθνικές. Πάντα αυτά τα δύστυχα παιδιά θα κατασκευάζουν ανταγωνιστικότερα προϊόντα κι άθελά τους θα σου στερούν το μεροκάματο, που θα σου επιτρέπει ζεις αξιοπρεπώς.

Όποιος γνωρίζει τι συμβαίνει στην οικονομία, εύκολα καταλαβαίνει πόσο αφελείς είναι αυτοί που μιλούν για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι αφελείς αυτοί που καταγγέλλουν τα μεγάλα κράτη για υποκρισία. Από τη στιγμή που οι πολιτικοί όλου του κόσμου είναι υπάλληλοι των πολυεθνικών, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν σε σύγκρουση μ' αυτές. Όταν οι πολυεθνικές καταδικάζουν τους εργάτες του τρίτου κόσμου στην ανέχεια, ευνόητο είναι ότι για κάποιους ανθρώπους υπάρχει καταστολή και στέρηση δικαιω­μάτων. Όταν ο τριτο­κοσμικός εργαζόμενος πονάει, ο τριτοκοσμικός άνεργος ελέγχεται μόνον με τη βία. Γιατί όμως πονάει αυτός ο εργαζόμενος; Για να συντηρεί τον άνεργο της Δύσης, ο οποίος λαμβάνει το επίδομά του από τη φορολογία των προϊόντων, που - ακόμη και μετά τη φορο­λόγησή τους - πρέπει να παραμείνουν "φθηνά".

Οι εργάτες, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, υποφέρουν στο σύνολό τους. Ο ένας συντηρείται από τις "σάρκες" του άλλου. Αν δεν αλλάξει ο σχεδιασμός της οικονομίας, είναι αδύνατον να υπάρξει απασχόληση στην "πανάκριβη" Δύση. Είναι αδύνατον να υπάρξει απασχόληση στην Ελλάδα. Αν σ' αυτό συνυπολογίσει κάποιος και την ΟΝΕ - που θα καταστρέψει το σύνολο της υπάρχουσας παραγωγής - εύκολα μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Θα κυνηγιόμαστε με τους Αλβανούς δουλο­πάροικους, οι οποίοι θα εργάζονται στα χωράφια για τα λίγα EURO που θα πληρώνουν οι γεωργοί. Θα είμαστε χειρότερα κι απ' αυτούς, γιατί οι Αλβανοί θα εισπράττουν τα λίγα EURO, αλλά θα τα ξοδεύουν στην "κλειστή" αλβανική οικονομία, που θα μεγιστοποιεί την αξία τους. Θα γίνουμε σαν τους Ανατολικο­γερμανούς, που κυνηγάνε σήμερα τους Τούρκους.

Οι μόνοι εργαζόμενοι, που θα ζουν αξιοπρεπώς στην Ελλάδα, θα είναι αυτοί που με τον οποιονδήποτε τρόπο υπηρετούν τους "φεουδάρχες" της αγοράς. Δημοσιογράφοι, πόρνες, "μοντέλες", ποδοσφαιριστές, τραγου­διστές, και οι πάσης φύσεως νταβατζήδες - πωλητές. Όποιος Έλληνας δεν θα μπορέσει να μπει σ' αυτές τις κατηγορίες των "εργαζομένων", θα κλάψει. Στην καλύτερη περίπτωση θα γίνει σερβιτόρος στα ξενοδοχεία που θα χτίσουν οι πολυεθνικές στο Αιγαίο. Αν δεν το καταφέρει κι αυτό, θα ψάχνει να βρει μέρος στον πλανήτη, όπου να μπορεί να επιβιώσει. Θα ζηλεύει τους Ασιάτες που δουλεύουν για "ένα πιάτο ρύζι". Θα εκπορνευτεί το σύνολο της κοινωνίας, για να μπει στην κατηγορία των εργαζομένων "πολυτελείας". Η εκπόρνευση είναι σίγουρη, γιατί οι ισχυροί αυτήν την ιδιόμορφη "αγορά" εργασίας την ελέγχουν απόλυτα. Μπορεί να γίνει κάποιος - ακόμα και σήμερα - οτιδήποτε από τα παραπάνω, αν δεν τον εγκρίνουν οι "διαπλεκόμενοι";

Το αστείο είναι ότι, ακόμα κι αυτήν τη "στημένη" σε γενικές γραμμές κατάσταση, την παρουσιάζουν για τους φτωχούς ανθρώπους σαν έναν φυσιολογικό "στίβο" της ζωής. Βγαίνει ο κάθε καραγκιόζης πολιτικός - συνεπικουρούμενος κι από τα ΜΜΕ - και μιλάει γι' ανταγωνιστικότητα του ανθρώπου και για θυσία, που αφορά τη συγκέντρωση "προσόντων". Με βάση τη λογική όλων αυτών των κατά κανόνα αγράμματων, ο νέος που θέλει να εργαστεί θα πρέπει να έχει δέκα πτυχία, να γνωρίζει σαράντα ξένες γλώσσες κι εκατό διαλέκτους. Κάθονται οι νέοι κι αγχώνονται αδίκως. Δεν βλέπουν ότι όλ' αυτά είναι συγκριτικά προσόντα, που αφορούν την κάλυψη πεπερασμένων θέσεων εργασίας. Δεν βλέπουν ότι η αγορά των θέσεων εργασίας έχει συρρικνωθεί και "τρέχουν" να συγκεντρώσουν τ' απαραίτητα προσόντα, που θα τους επιτρέψουν να τις καταλάβουν. Συγκεντρώνουν προσόντα-"δόντια", για να αλληλο­κατα­σπα­ραχθούν για τα "ψίχουλα". Οι ισχυροί τους έχουν μετατρέψει σε θηρία, που συγκρούονται μεταξύ τους για το ποιος θ' αρπάξει το πολύτιμο "κόκαλο" που ονομάζεται "θέση εργασίας". Έχουν μετατρέψει το δικαίωμα της εργασίας σε προνόμιο. "Γερνάνε" οι νέοι κι ακόμα συγκεντρώνουν προσόντα, ώστε να μπορέσουν κάποτε να δουλέψουν. Τι θα γινόταν δηλαδή, αν κανένας δεν είχε το προσόν της ξένης γλώσσας; Θα παρέμενε μια υπάρχουσα θέση εργασίας κενή;

Παίζουν τα καθάρματα με την αγωνία των νέων. Τους κάνουν να αισθάνονται αποτυχημένοι, επειδή δεν έχουν τα προσόντα που συγκεντρώνει ο ανταγωνισμός. Δεν βλέπουν οι πολιτικοί ότι αυτοί οι ίδιοι είναι οι αποτυχημένοι, που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν αυτήν την απασχόληση. Πετυχημένος είναι ο πολιτικός που δημιουργεί θέσεις εργασίας ακόμα και γι' αυτούς που δεν έχουν προσόντα. Ο όμορφος, ο ευφυής ή ο ταλαντούχος δεν έχει ανάγκη τους πολιτικούς για να εργαστεί. Το θέμα είναι τι γίνεται με όλους τους υπόλοιπους, που δεν ξεχωρίζουν με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πετυχημένος πολιτικός δεν είναι αυτός που σου λέει ότι πρέπει να συγκεντρώσεις προσόντα για να εργαστείς. Αυτό το γνωρίζεις κι από μόνος σου και πάντα αγωνίζεσαι για το καλύτερο. Πετυχημένος πολιτικός είναι αυτός που εξασφαλίζει την επιβίωση των αδύναμων της κοινωνίας και όχι αυτός που επαινεί τους δυνατούς. Οι δυνατοί και οι ταλαντούχοι δεν έχουν ανάγκη τους επαίνους των γελοίων πολιτικών. Οτιδήποτε ενδιαφέρει τους δυνατούς το παίρνουν από μόνοι τους και δεν περιμένουν να τους ελεήσουν. Οι δυνατοί επιβιώνουν ακόμα και στη ζούγκλα. Οι πολιτικοί είναι αυτοί, που καθήκον τους είναι να μην επιτρέψουν στην κοινωνία να γίνει ζούγκλα, όπου επιβιώνουν μόνον οι δυνατοί. Οι αδύναμοι έχουν ανάγκη τους πολιτικούς, γιατί αυτοί είναι που υποφέρουν. Άνθρωποι είμαστε και όχι ζώα, για ν' ανταγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας. Ο "ανταγωνισμός" μεταξύ των ανθρώπων είναι θεμιτός μόνον για τα "ανώτερα" και όχι για το "ψωμί" τους. Για το "ψωμί" ανταγωνίζονται μεταξύ τους μόνον τα ζώα.

Βλέπουμε λοιπόν αυτό που είπαμε στην αρχή του κειμένου. Οι σημερινές θυσίες δεν είναι θυσίες - επένδυση. Είναι θυσίες που έχουν να κάνουν με κάποια διαδικαστικά έξοδα, που απαιτεί μια προαποφασισμένη απόφαση εκτέλεσης ενός ολόκληρου λαού. Άλλωστε, από μία και μόνο σφαίρα να χρησιμοποιήσεις για να σκοτώσεις τον κάθε Έλληνα, χωρίς αυτός ν' αντισταθεί, χρειάζεσαι δέκα εκατομμύρια σφαίρες. Για ν' αγοραστούν αυτές οι σφαίρες χρειάζονται χρήματα. Ανάλογα χρήματα συγκεντρώνουν σήμερα οι Έλληνες φορολο­γούμενοι, για να τα παραδώσουν στο κράτος-"εκτελεστή". Τα χειρότερα όμως δεν τα έχουν δει οι Έλληνες κι αυτήν την ώρα είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν ούτε καν να τα φανταστούν.

Ο αναγνώστης, διαβάζοντας αυτό το δυσοίωνο κι αγχωτικό κείμενο, εύλογα θ' αναρω­τιέται για ποιον λόγο γράφτηκε. Τόση μεγάλη αξία έχει να γνωρίζει κάποιος τα ακριβή αίτια μιας αρνητικής κατάστασης, που ακόμα και χωρίς γνώση την αντιλαμβάνεται, εφόσον τη βιώνει καθημερινά; Τι κέρδος προσφέρει μία ιατροδικαστική έκθεση όταν θρηνείς νεκρό; Ο γράφων δεν θέλει να παραστήσει την Κασσάνδρα, που φέρνει άσχημα νέα. Άλλωστε, στην κοινωνία μας υπάρχουν πολλές Κασσάνδρες. Τον κάθε Έλληνα να τον ρωτήσεις για το ποιος φταίει, τα ίδια θα σου πει: …"η κυβέρνηση και τα "διαπλεκόμενα" που υπηρετούν τα μονοπώλια"… Ο κόσμος όμως χρειάζεται λύσεις και όχι υστερικές κραυγές για προβλήματα που όλοι τα γνωρίζουν.

Το παρόν κείμενο γι' αυτόν τον λόγο γράφτηκε. Για να προτείνει λύσεις. Απλά, για να προταθούν αυτές οι λύσεις, θα πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει πώς λειτουργούν ορισμένα πράγματα. Ο γράφων πιστεύει ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Όλες οι καταστάσεις στην οικονομία, όσο δύσκολες κι αν είναι, είναι αναστρέψιμες. Απλά ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, καθώς επίσης και το τι πρέπει να κάνει. Τα μέσα όλοι τα γνωρίζουμε, εφόσον υποτίθεται ότι είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες και, μέσα από τις όποιες δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν, μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας. Η ψήφος είναι όπλο πανίσχυρο. Απλά, όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα όπλα, αν δεν γνωρίζεις να τα χρησιμοποιείς κινδυνεύεις, είτε να αυτοτραυματισθείς είτε να σκοτώσεις τον λάθος άνθρωπο. Καί στις δύο περιπτώσεις τ' αποτελέσματα είναι ολέθρια.

Θα δούμε πρώτα τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και μετά θα δούμε πώς μπορούμε να το κάνουμε...

Η συνέχεια την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση