Ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση;

• Από το Μαρικάκι

Το μεγάλο αφεντικό έρχεται, τι πιο φυσικό επομένως από το να βαρέσουμε συλλογική προσοχή. Σήμερα το κέντρο θα είναι θεόκλειστο, εδώ και δυο μέρες στα τηλεπαράθυρα το γνωστό πανηγυράκι της δήθεν πάταξης της τρομοκρατίας - και των περί αυτήν προσαγωγών - στρώνει κλίμα τρόμου με στόχο το κοινωνικό λούφαγμα, οι εισαγγελείς έχουν από δεκαήμερο λάβει σήμα για εγρήγορση με αφορμή τις κινητοποιήσεις στις φυλακές. Επιφυλακή στο έπακρο για κάθε πιθανή εστία πυρκαγιάς.

Οι αυστηρές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που λαμβάνονται υποτίθεται λόγω των εκδηλώσεων για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, εκτιμάται ότι θα κρατήσουν σε απόσταση από το κέντρο τα πλήθη με την πολλαπλάσια, σε σχέση με το 2008, οργή. Απαγορεύεται και η στάση και στάθμευση των οχημάτων στους δρόμους του κέντρου, όπως συμβαίνει συνήθως κατά τις επισκέψεις αρχηγών κρατών. Βέβαια, δεν είναι αστεία πράγματα αυτά για να τα αφήνεις στην τύχη τους, υποδεχόμαστε ένα παντοδύναμο (που δεν λογοδοτεί παρά στους ομοίους του) διακρατικό υπερηγεμόνα...

Το ποδοπάτημα, επετείων, συμβολισμών και λοιπών συλλογικών αξιακών αναφορών εννοείται ότι είναι στο πρόγραμμα της επίδειξης ισχύος, αλλά είναι άγνωστο αν το μεγάλο αφεντικό μας επισκέπεται επίτηδες την επομένη μιας οδυνηρής επετείου.

Της επετείου μιας κρατικής δολοφονίας, με χρώμα γαλαζοπράσινου βαθέος κράτους. Μιας δολοφονίας η οποία πυροδότησε εκρήξεις απρόβλεπτων (για εκείνη τη στιγμή) διαστάσεων που εντυπώθηκαν στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας ως μνημείο του εσωτερικού της βρασμού στο καμίνι των αδιεξόδων της. Η οργή και η διαμαρτυρία απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία εξελίχθηκαν σε πολύμορφη κι εκκωφαντική αντίδραση της νεολαίας η οποία πάνω στο νεκρό κορμί του 15χρονου παιδιού πρόβαλε το μέλλον της, κι αυτό αποσυμπίεσε το πνιγηρό αίσθημα της κοινωνικής παρακμής και του συλλογικού αδιεξόδου που υπόγεια βίωνε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το αποτέλεσμα αυτής της αποσυμπίεσης δίχασε σε ακραίο βαθμό τα υπόλοιπα κοινωνικά τμήματα.

«Δεν φτάνει που μας έχουν στερήσει το μέλλον και μας έχουν στην επισφάλεια, μας σκοτώνουν κι από πάνω» ήταν η φράση που ακουγόταν εκείνες τις μέρες από πολλά γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα τα οποία στο πρώτο τους πολιτικό βάπτισμα συνειδητοποίησαν με άγριο τρόπο πέντε πράγματα για τον κόσμο που εκτείνεται έξω από το οικογενειακό λίβινγκ ρουμ, το σχολικό προαύλιο, τις αίθουσες των φροντιστηρίων και τα καφέ των πολυεθνικών αλυσίδων στα διάσπαρτα mall.

Έκρηξη ή εξέγερση, θα το πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Το θέμα είναι ότι δυο χρόνια μετά, η πραγματική πηγή εκείνου του τρομακτικού θυμού φανερώθηκε, οι αιτίες του ενδύθηκαν τις ιστορικές τους διαστάσεις και η προσπάθεια χειραγώγησής του αλώνει σιγά σιγά την ήδη εύθραυστη δημοκρατία αυτής εδώ της ταλαίπωρης Πολιτείας. Για την ακρίβεια το μέγεθος της πολιτικής αυθαιρεσίας που συνιστά η υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο του ΔΝΤ και της ΕΕ, μάλλον ξεπερνάει κάθε προηγούμενο αλλοίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Πέρα από το τι σήμανε για τη νεολαία κι ευρύτερα για την κοινωνία τη δεδομένη στιγμή, ο Δεκέμβρης του 2008, σε ένα παράλληλο σύμπαν (όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων), έλαβε τον χαρακτήρα ενός τεστ αντοχής της προηγούμενης κυβέρνησης από τους σημερινούς εργοδότες της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι προηγούμενοι δεν πέρασαν τη βάση, οπότε η σκυτάλη δόθηκε στους επόμενους που περίμεναν όλο προθυμία κι έξαψη στην ουρά...

Και τώρα, τι; Τώρα που η σήψη προχωράει με ταχύτητα φωτός, δυο χρόνια μετά από την σπαραχτική κι αμήχανη συνειδητοποίηση του συλλογικού μας κατήφορου, πως θα απαντήσουμε;

Γιατί, αν ο Δεκέμβρης ήταν η ερώτηση, όπως το θέτει το γνωστό σύνθημα, δεν θα πρέπει ν' αφήσουμε να υπάρξει μία μόνο απάντηση και δη αυτή του Γιώργου Παπανδρέου και των αφεντικών του...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση