Προεδρευομένη Οικογενειοκρατία

Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη δημοκρατία. Αυτή η φάρσα πρέπει να τελειώνει μια και καλή στα μυαλά μας γιατί αν συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη δεν θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ ούτε που βαδίζουμε ούτε τι πρέπει να κάνουμε. Δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία να υπερασπιστούμε, ούτε εδώ, ούτε στην Ευρώπη ούτε πουθενά αλλού.
Το σύστημα που υπηρετούμε, που εξυπηρετούμε και που μας καθορίζει τη ζωή μας είναι ένα βρώμικο παιχνίδι, χωρίς κανόνες, με χτυπήματα .... κάτω από τη μέση, με τους διαιτητές να κοιτάνε από την άλλη την ώρα που ο πιο δυνατός βαράει κατά βούληση ότι βρει μπροστά του, τον αντίπαλο, τους θεατές, τους περαστικούς στο δρόμο, τη μάνα του την ίδια.
Η δημοκρατία έχει κανόνες. Είναι κανόνες σεβασμού σε ένα κράτος δικαίου των πολιτών και των κυβερνώντων. Κανένα σύνταγμα δεν κατοχυρώνει μια δημοκρατία από τη στιγμή που το καταργεί. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατική εφόσον υπακούει άβουλη και υποταγμένη τις εντολές μιας κάστας ανθρώπων και όχι του κοινωνικού συνόλου.
Οι πολίτες μουδιασμένοι παρατηρούν αυτό που συμβαίνει γύρω τους και προσπαθούν να βρουν μια δημοκρατική λύση που θα προστατεύσει το δημοκρατικό τους πολίτευμα. Ενώ καταλύονται το ένα μετά το άλλο όσα δικαιώματα κατακτήθηκαν με ποτάμια αίμα που χύθηκαν από άκρη σε άκρη σε όλη την ανθρωπότητα. Η ελευθερία λόγου, η εργασία, η ασφάλιση, η παιδεία, η αξιοπρέπεια στη καθημερινότητα, δεν δωρίθηκαν από κανέναν. Κατακτήθηκαν. Και διατηρήθηκαν όσο ακόμα υπήρχαν φύλακες των ιδανικών αυτών.
Όταν οι άνθρωποι αντάλλαξαν τη συνείδησή τους με ένα πιάτο φακή, όταν αποφάσισαν να ξεπουληθούν φτηνά χωρίς να σκέπτονται σε ποιους ακριβώς ξεπουλιούνται και σε τι κίνδυνο βάζουν τις επόμενες γενεές, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ήρθε η εποχή του ξεβρακώματος.
Κι οι μάζες κρατάνε μέσα τους ακόμα ψευδαισθήσεις πως ζουν σε δημοκρατικά πολιτεύματα. Νομίζουν πως είναι μια δύσκολη περίοδος που κάποια στιγμή θα περάσει και θα υπάρξει επιστροφή στη προηγούμενη κατάσταση. Όταν θα βγούμε από αυτή τη λαίλαπα, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Όλοι οι συσχετισμοί αλλάζουν. Όλη η εικόνα που είχαμε συνηθίσει θα αλλάξει. Όλοι οι κανόνες που είχαμε μάθει να «ακουμπάμε» εξαφανίζονται κάτω από τα πόδια μας και χάνουμε κάθε ισορροπία.
Γι΄αυτό επιβάλλεται να μην ονομάζουμε δημοκρατία αυτό που μας συμβαίνει. Για να αρχίσει να μπαίνει μπρος ο αμυντικός μηχανισμός που θα μας χρησιμεύσει όταν το νέο τυραννικό καθεστώς θα έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε κάθε πτυχή της ζωή μας. Πρέπει γρήγορα να συνειδητοποιήσουμε ότι, με σύγχρονη μορφή βεβαίως, βιώνουμε καθεστώτα προ γαλλικής επανάστασης.
Η λεπτομέρεια που χαλάει ακόμα τη σούπα είναι η μεσαία τάξη που γρήγορα θα πρέπει να εξαθλιωθεί και να χωριστεί στα δύο. Μερικοί θα καταφέρουν να γίνουν μπάτλερ των πιο πάνω, (πάω στοίχημα πως οι πρώτοι και καλύτεροι που θα γίνουν τα τσιράκια της νέας τάξης θα είναι οι κάθε είδους πνευματικοί κηφήνες ) οι άλλοι θα εξαφανιστούν μέσα στο ανώνυμο πλήθος και θα τραβήξουν το δικό τους κουπί με τους υπόλοιπους. Στον υπόνομο.
Είμαστε η πλέμπα. Είναι οι ευγενείς. Και ναι, αυτό που πιστεύουν βαθιά μέσα τους είναι πως αν δεν έχουμε ψωμί να φάμε, ας φάμε παντεσπάνι. Μην ξεγελιόμαστε, δεν είναι τίποτα διαφορετικό αυτοί που τους χρωστάμε τόσα όσα έχουν αποφασίσει ότι τους χρωστάμε. Δεν είναι υποχρέωση αυτό που θα πέσει πάνω μας. Χαράτσι είναι. Βασιλικός φόρος. Η προίκα της κάθε πριγκιποπούλας. Άσχετα αν δεν φοράει πια κρινολίνα και φιογκάκια στα μαλλιά. Η προίκα τους είναι και η δόξα τους. Το συναίσθημα υπεροχής των λίγων έναντι των πολλών. Η ηδονή της δύναμης και της κατάκτησης. Όλα τα άλλα δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία.
Αλίμονο στους λακέδες τους ενδιάμεσους που δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως όσοι σημασία έχουμε εμείς για τους «ευγενείς» άλλο τόση έχουν κι αυτοί. Αλίμονο σ΄αυτά τα ανθρωπάκια που ενώ παίζουν το παιχνίδι και ξεπουλιούνται νομίζουν πως κάτι είναι περισσότερο από υπηρέτες...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση