Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ...

Ο Κλεισθένης γράφει στην "Ιδεοπηγή"

Τι είναι αυτό που με φοβίζει και θέλω να το μοιραστώ με άλλους μέσα απ’ το διαδύκτιο;
Η ομοιότητα του σήμερα με το όχι πολύ μακρινό χθες.
Η καθολική έκπτωση των αξιών.
Η σαπίλα και η διαφθορά που έφτασε μέχρι το μεδούλι της κοινωνίας.
Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα.
Η πολιτική που μετατράπηκε σε επικοινωνία και εντυπωσιασμούς.
Η χρήση των γνωστών-αγνώστων, κουκουλοφόρων και κατ’ εντολή βομβιστών στο εξουσιαστικό παιχνίδι.
Η προσπάθεια εκφοβισμού του λαού για να οδηγηθεί στην αδράνεια.
Η ανυπαρξία οράματος και προτύπων απ’ τους νέους.
Οι πολιτικοί εκβιασμοί και τα διλήμματα.
Ίσως και πολλά άλλα που δε μου έρχονται στο νου.
Οι ομοιότητες είναι πολλές και γι’ αυτό ο φόβος γίνεται μεγαλύτερος.
Υπουργός βρίζει και συκοφαντεί το στράτευμα.
Ο επίτιμος χαρακτηρίζει λαϊκιστή τον αρχηγό του κόμματος του.
Η χρεοκοπία της χώρας παρουσιάζεται σαν εθνικός στόχος.
Καθηγητές συνταγματολόγοι προτείνουν και ψηφίζουν νόμους κουρελιάζοντας το σύνταγμα, νόμους, που πριν λίγο δίδασκαν στους φοιτητές τους, ότι είναι αντισυνταγματικοί και άδικοι.
Μεγαλοτραπεζίτες, να νουθετούν τους κυβερνήτες ότι τα μέτρα που πήραν δεν είναι αρκετά και πρέπει να διαλυθεί τελείως η κοινωνία, για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των διεθνών και ντόπιων τοκογλύφων.
Το υπουργείο ΠΑΙΔΕΙΑΣ, να προσπαθεί να παραχαράξει την Ιστορία των Ελλήνων και να επιδιώκει τη λήθη σημαντικών στιγμών του λαού μας. Να κατηγορεί την Ελληνική γλώσσα σαν μικρή και να εκθειάζει την Αγγλική σαν τη πιο απαραίτητη στα σχολεία.
Το ξεπούλημα των εργαζόμενων απ’ τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Την αμαύρωση των λαϊκών κινητοποιήσεων απ’ τους γνωστούς στο σύστημα ταραξίες, που δεν υπολογίζουν ούτε την ανθρώπινη ζωή.
Την αδιαφορία των κυβερνόντων για το οξύτατο πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες, που τείνει να γίνει μάστιγα για τους πολίτες και έχει δημιουργήσει σε ορισμένες περιοχές, συνθήκες «κράτους εν κράτει», αποκλείοντας την προσπέλασή τους ακόμη και απ’ την αστυνομία.
Την διάχυτη αντίληψη ότι ζούμε σε καθεστώς κατοχής.
Την έλλειψη προοπτικής για τους νέους που ξενιτεύονται ή γίνονται κρέας, στην κιμαδομηχανή των τηλεσκουπιδιών είτε μετέχοντας είτε παρακολουθώντας .
Την ακροδεξιά να καθίσταται ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων και οι πολίτες να παρακολουθούν τους γνωστούς γραφικούς της, να παπαρολογούν στα κανάλια με ύφος υπερπανεπιστημιακών δασκάλων.
Την εξωκοινοβουλευτική αριστερά να οραματίζεται το νέο ΕΑΜ.
Πολλούς νέους να ευαγγελίζονται επιστροφή των αρχαιοελληνικών προτύπων, στην πολιτική και στη θρησκεία, σαν διέξοδο απ’ την ανυπαρξία προτάσεων, απ’ το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Αυτό τελικά που φοβάμαι είναι μήπως ζούμε σε όμοια εποχή με το ’65 (εποχή που οι νέοι δεν έζησαν) και μας ετοιμάζουν κάποιο «σωτήρα» για να μας σώσει με επακόλουθα όμοια με αυτά της Κύπρου.
Αυτό φοβάμαι και δεν με νοιάζει αν θα με πούνε ονειροπαρμένο ή γραφικό.

Πηγή