Μπορώ να έχω μία απορία και... μία ελπίδα;

Η αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας δεν είναι πάντα καταστροφική. Μερικές φορές είναι και η καλύτερη λύση, αλλά αυτό εξαρτάται από ποιους γίνεται η συμφωνία και με τι όρους. Όταν γίνει σωστά οι αγορές σύντομα θα ξαναδανείσουν την χώρα αυτή και πολλές φορές με καλύτερους όρους από ότι πριν. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά γιατί ο καπιταλισμός τα χρήματα πρέπει να τα επενδύει, έστω και με ρίσκο, αν τα αφήσει στο “σεντούκι” θα καταστραφεί.
Μια αφελής ερώτηση ενός αδαούς περί τα οικονομικά που ξεκινάει από την διαπίστωση ότι ολοι χρωστούν, χώρες, τράπεζες και ιδιώτες.
Σε ποιον διάλο χρωστούν ΟΛΟΙ τέλος πάντων;
Εφόσον ΟΛΟΙ χρωστούν, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος που έχει λαμβάνειν. Ποιος διάλος είναι αυτός;
Υπάρχει απάντηση ή χρειάζεται ολόκληρο άρθρο;
Ζήτησα να μάθω αν υπάρχει μια απάντηση στο απλοϊκό μου ερώτημα και η απάντηση που τολμώ να δώσω εγώ, και εμμέσως και το άρθρο νομίζω, είναι ότι ΔΕΝ χρωστάνε όλοι.
Και μερικοί από αυτούς, έχουν λαμβάνειν κιόλας.
Για να φτάσει όμως ένας ολόκληρος πλανήτης σχεδόν σε αυτό το οικονομικό χάλι, σημαίνει καταφανώς ότι το σύστημα κατανομής του παραγόμενου πλούτου είναι που έχει το μεγάλο πρόβλημα.
Και το επιτείνουν οι χρηματοπιστωτικές αλχημείες, οι αγορές παραγώγων, τα διεφθαρμένα δάνεια κλπ κλπ.
Αν ακούσουμε κάποιον μαρξιστή θα μας πει ότι το πρόβλημα είναι “ταξικό”. Δεν είναι καθόλου “ταξικό”. Μαφιόζικο είναι.
Μια ωραία καουμπόϋκη αρχι-τεκτονική που αντιστοιχίζει πραγματικό πλούτο σε χαρτάκια και τον μοιράζει σε κολλητάρια.
Το ερώτημα, αν και ρητορικό θέλει να καταδείξει πως καπιταλισμός-φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός και λιμός, λοιμός, σεισμός και καταποντισμός, ΔΕΝ είναι ούτε πολιτικά συστήματα, ούτε οικονομικά συστήματα.
Κι ας λένε τα δυτικά πανεπιστήμια. Κι ας διδάσκουν τα ομιχλώδη μαθήματά τους στα νεανικά μυαλά. Που τα παραγεμίζουν με μέσους όρους.
Ολα αυτά τα συστήματα είναι κάτι σαν το παιχνίδι “αεροπλανάκι”. Αεροπλανάκι λέμε. Πυραμίδα το λένε αλλιώς. Μια καλοστημένη απάτη δηλαδή, ορισμένων αετονύχηδων, παγκοσμίως.
Που μου θέλουν να τα εκλάβουμε και ως συστήματα. Οι καθηγητές εν τη σοφία τους.
Θα γελούσε όλη η διανόηση της αρχαιότητας αν τους τα παρουσιάζαμε. Ρωμαϊκή και ελληνική. Οχι ωραιοποιημένα και στα χαρτιά. Οπως είναι στην πράξη.
Δηλαδή ολιγαρχίες ασύδοτες, άλλοτε μασκαρεμένες και άλλοτε αμασκάρευτες.
Σιγά το κόλπο. Που μου θέλουν και εγχειρίδια και σημειώσεις και δεν-ξέρω-γω.
Αν μια κοινωνία αφεθεί να αποφασίσει πως θα διανείμει το παραγόμενο προϊόν, να αποφασίσει δημοκρατικά, δηλαδή να πάρουν ΟΛΟΙ μέρος στην απόφαση, τότε θα καταλάβουμε τι και πόση αξία έχουν και τα οικονομικά και τα “πολιτικά” συστήματα.
Καμμία.
Η κοινωνία αυτή θα βρει στην πορεία τι πρέπει να εφαρμόσει. Και θα το κάνει σωστά. Κι ας αποτελείται από “αναρμόδιους” πολίτες.
Αυτό είναι δημοκρατία.
Οχι δημοκρατικοί συγκεντρωτισμοί και κοινοβουλευτικά μασκαρέματα.
Δημοκρατία. Οπως μας την μάθαν οι δασκάλοι μας στο δημοτικό.
Δημοκρατία έλληνες. Δημοκρατία των πατέρων σας. Δημοκρατία πατριώτες.
Κάποιοι ίσως να με κατηγορήσουν πως επαναλαμβάνομαι, πως γράφω συνέχεια για τα ίδια...
Δεν πειράζει αν επαναλαμβανόμαστε. Πρέπει να σπείρουμε κείμενα που θα διαφωτίσουν τον άνθρωπο και τον πολίτη σχετικά με το χρήμα, τον δανεισμό και αυτές τις λειτουργίες και πως ζημιώνουν την κοινωνία, όπως χρησιμοποιούνται τώρα.
Το δημόσιο σχολείο δεν θα το κάνει ποτέ αυτό, στα δικά μας καθεστώτα. Δεν θα δώσει ποτέ αυτή τη γνώση στα παιδιά μας.
Ας φροντίσουμε εμείς να υπάρχει γραμμένη κάπου. Διότι μετά από μας θα ρθουν κι άλλοι, να κάνουν κι εκείνοι την προσπάθειά τους για μια καλύτερη κοινωνία και πατρίδα.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση