Διάλογοι καρδιάς...

• “..για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ
  θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς
  θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…”

Από ένας γίναμε πολλοί. Κι από πολλοί θα γίνουμε ένα. Όπως μόνο οι Έλληνες γνωρίζουν. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα ο δρόμος.
Και πολλές φορές ενώ ο ήλιος είναι πάντα εκεί ψηλά, το σκοτάδι θα μας ζώνει. Αλλά όμως όπως και κάποτε, πολλές φορές στην τόσο μεγάλη Ιστορία μας, μια χούφτα ανθρώπων έδειξε πως φτάνει για να γίνει η αρχή. Μια χούφτα ανθρώπων φτάνει για να κυλήσει το ποτάμι και πάλι. Αυτό το ποτάμι που θα γίνει χείμαρος και θα ξεπλύνει τούτη την Πατρίδα για μια ακόμα φορά από τις αμαρτίες. Κι ο ήλιος μας θα είναι πάντα εκεί ψηλά. Θα μας βλέπει και θα φωτίζει τα βήματά μας. Θα ζεσταίνει τις καρδιές μας. Θα αγκαλιάζει την περπατησιά μας. Θα μας θυμίζει πάντα πως τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σε τούτα τα χώματα των Ελλήνων τα ιερά.
Δεν είμαι και πολύ των γραμμάτων, μήτε κι επιστήμονας. Αλλά είμαι κι εγώ ένας διψασμένος στην ψυχή και στην καρδιά για την πατρίδα. Την αγαπώ, κι αγαπώ τους ανθρώπους της. Με τα καλά και τα κακά τους. Όπως έκανα τόσα χρόνια άλλωστε. Μη με παρεξηγήσετε. Μπορεί ώρες ώρες να μη μου φτάνουν οι λέξεις που κατέχω για να περιγράψω τι αισθάνομαι, αλλά μου φτάνει αν μπορεί να το κάνει αυτό καμμιά φορά και η σιωπή μου. Εκκωφαντικά. Με τρόπο απόλυτο. Με τρόπο που δε χωράει αμφιβολίες και πισωπατήματα. “Έξω το στήθος, μέσα η κοιλιά” ένα πράμα. Αλλά πάντα με το κεφάλι ΨΗΛΑ! Περήφανος γιατί είμαι ένας απο εσάς. Στην καρδιά και στην ψυχή. Περήφανος γιατί είμαι λεφτερος. Κι όπως μου μάθαινε η έρημη η δασκάλα κάποτε στο σχολείο, ο Ρήγας είπε, ”Όποιος Ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά”.
Τα γραφόμενά σας αγγίξαν την καρδία μου. Χωρίς να το πολυκαταλάβω μετά από αρκετό καιρό ενοιωσα να μην είμαι μόνος… Σαν να ξύπνησα από ένα κακό εφιάλτη και τα λόγια σας αναπτέρωσαν την ελπίδα μέσα μου. Μια ελπίδα που ήταν πάντα εκεί αλλά τελευταία σιγόσβηνε από την απελπισία της μοναξιάς. Και περνούσαν οι μήνες κι ενώ σκεφτόμουν, “Δε μπορεί, θα υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω σα κι εμένα, δε μπορει, θα βλέπουν κι άλλοι τον άδικο χαμό της ιστορίας και του μελλοντός μας. Οχι μέσα από χρωματιστά γυαλιά, ούτε μέσα από μαγικές εικόνες. Αλλά σαν απλοί άνθρωποι. Σαν Έλληνες.”
Και ξαφνικά σκονταψε εδώ η προσοχή μου. Διάβασα τα γραφόμενα αλλά και τις αποκρίσεις κι ένοιωσα ένα φτερούγισμα μέσα μου. Ήταν σα να ήθελα να φωνάξω “Ε, ορέ ‘σεις εκεί μακρυά! Είμαι κι εγώ εδώ.”
Κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο. Μα ήταν δάκρυ χαράς τούτη τη φορα. Ήταν ένα δάκρυ αντάμωσης. Γιατί δεν ήσασταν πλέον μακρυά. Με βάρκα τις αράδες σας ζυγώνατε όλο και πιο κοντά στο έρημο νησί μου. Γιατί πλέον ήξερα πως δεν είμαι μόνος. Ούτε ο τελευταίος…
Γύρισα ακόμα μια φορά στον εαυτό μου όπως κάνω πάντα καιτου μίλησα για σας. Του μήνυσα τα νέα! “Είναι κι άλλοι εδώ. Η Ελλάδα δε πέθανε. Οι Έλληνες είναι ακόμα εδώ. Βάστα λίγο ακόμα και θα δεις… Όλα θα γίνουν. Αρκεί που ανταμώσαμε.
Λερναία Ύδρα με Ηράκλειο μυαλό γεννήσαμε όλοι μαζί. Στρογγυλή τράπεζα με Ανθρώπους που γίνονται πλούσιοι και Ημίθεοι. Πλούσιος άλλωστε δεν είναι αυτός που έχει, αλλά αυτός που ΔΙΝΕΙ! Όσο πιο πολλά δίνεις, τόσο πιο πλούσιος είσαι.
Κάποιοι ψάχνουν να κόψουν κεφάλι. Ένα θα κόβουν, δύο θα βγαίνουν. Πανίσχυρα και αποφασισμένα.
Κάποιοι ψάχνουν να εξοντώσουν την “κεφαλή”. Μα δεν υπάρχει κεφαλή στην στρογγυλή τράπεζα. Μόνο στα οβάλ γραφεία!
Κάθε καρέκλα που αδειάζει, δύο φέρνει και η τράπεζα μεγαλώνει. Ο κύκλος θεριεύει.
Χτυπούν το ατσάλι Κωνσταντίνε και τώρα ήρθε η ώρα να νιώσουν τι κατάφεραν.
Ένα μεγάλο ΧΑΙΡΕ σε όλους, με την υπέροχη, Θεϊκή Ελληνική Γλώσσα.
Όλοι μαζί κάναμε την πλάστιγγα του φόβου να γείρει στην δική τους πλευρά. Τρέμουν αδέλφια! Τρέμουν γιατί η Νέμεσις έρχεται με χαμόγελο, καλοσύνη και γνώση. Η γνώση λοιπόν θα φέρει το αποτέλεσμα γιατί είναι ξεκάθαρο ότι καλός δεν είναι εκείνος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.
Καλά τα λευκά αιμοσφαίρια, διότι προστατεύουν τον οργανισμό. Πως; Εξοντώνοντας τα μικρόβια, πολεμώντας τα καρκινικά κύτταρα. Μέχρις ενός.
Έτσι, από καρκινικά κύτταρα, γίναμε αιμοσφαίρια γεμάτα καλωσύνη…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση