Η ασύμμετρη οικονομική πολιτική της τρόικας

• Μολονότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι ώστε να διατηρεί κανείς σοβαρές επιφυλάξεις όσον αφορά την οικονομική πολιτική και τη διαχείριση της υπάρχουσας οικονομικής κρίσης ορισμένα μμε και η τρόικα προσπάθησαν τις μέρες που πέρασαν να μας πείσουν μέσα από αποσπασματική προσέγγιση των πραγμάτων για την ορθότητα των επιλογών τους

Στην κατεύθυνση αυτή ανακοίνωσαν, μεταξύ άλλων, ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα ανοίξουν μόνιμη αντιπροσωπεία στην Αθήνα για να παρακολουθούν από κοντά την εξέλιξη εφαρμογής του προγράμματος λιτότητας και ζήτησαν από τα κόμματα και την κοινωνία « διευκόλυνση» για μια χωρίς προβλήματα εφαρμογή των όρων του μνημονίου, παρόλο που γνωρίζουν ότι οι επιλογές του δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι πλέον έχουν καταλάβει ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων δεν έχει να δώσει τίποτα στη χώρα και τους πολίτες της, πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν όλα δείχνουν ότι από δω και πέρα πάνω από το 80% του πληθυσμού θα αντλεί τα εισοδήματά του από μισθούς και συντάξεις που δεν θα ξεπερνούν τα 500- 1000 ευρώ το μήνα. Επιπρόσθετα, όλα τα δεδομένα της οικονομίας φανερώνουν μια ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση.

• Η μείωση του ΑΕΠ έχει φτάσει στο 4%
• Η ανεργία επισήμως ξεπερνά το 11,6%
• Ο πληθωρισμός βρίσκεται στο 5,8%, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέσο εισόδημα.
• Το χρέος τρέχει στο 126% του ΑΕΠ γεγονός που αποδεικνύει ότι το έλλειμμα δεν έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο. Ως γνωστό χρέος είναι τα σωρευμένα ελλείμματα. Η πλασματική μείωση του ελλείμματος που παρουσιάζει η κυβέρνηση οφείλεται στην υπέρογκη αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα και στις περικοπές μισθών , συντάξεων μέτρα τα οποία δεν είναι εκείνα που θα ανατρέψουν το έλλειμμα και κατ επέκταση το χρέος που δημιουργεί η ισχυρή ζήτηση εισαγωγών.

Η λογική ερώτηση μετά από όλα αυτά είναι ασφαλώς γιατί να ακολουθήσει η τρόικα και η ελληνική κυβέρνηση μια τέτοιου είδους ασύμμετρη πολιτική;

Πρώτον:
H συνεχιζόμενη στήριξη με δημόσια κεφάλαια ή κρατικές εγγυήσεις του τραπεζικού συστήματος δείχνει ότι στο υπό διαμόρφωση νέο οικονομικό περιβάλλον της ευρωπαϊκής ένωσης βασικό ρόλο θα έχει το τραπεζικό σύστημα. Η ΕΚΤ σε αυτό το νέο πλαίσιο θα έχει κεντρικό ρόλο και θα ελέγχει τις τραπεζικές πιστώσεις, τις δαπάνες του κράτους, κ.α. Σε αυτή την κατεύθυνση ο προϋπολογισμός δεν θα υπόκειται μόνο σε ευρωπαϊκό έλεγχο, αλλά θα συντάσσεται από τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες με κεντρική διαχείριση και έλεγχο του συνόλου των πόρων.
Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα [ΕΚΤ] χρησιμοποιεί την νομισματική πολιτική για τους πολιτικούς στόχους της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Τις παραπάνω σκέψεις ενισχύει και το γεγονός ότι:

• α) θα ανοίξουν μόνιμη αντιπροσωπεία στην Αθήνα
• β] η κρίση του χρέους άρχισε την ίδια ακριβώς περίοδο που τέθηκε σε ισχύ η συνθήκη της Λισαβόνας.

Δεύτερον:
Ο προσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής τόσο στην παρούσα φάση όσο και τα επόμενα χρόνια δείχνει ότι δεν έχει ως στόχο, σε επίπεδο χώρας, την ανάπτυξη. Βασική επιδίωξη φαίνεται να είναι η εξυπηρέτηση του χρέους και μόνο.
Σε αυτό συνηγορούν, ανάμεσα σε άλλα, και οι μεταρρυθμίσεις που προτείνονται, οι οποίες θα αλλάξουν τα εργασιακά πρότυπα , θα μειώσουν σημαντικά το βαθμό αυτονομίας του κράτους και θα ανοίξουν το δρόμο για την εύκολη κινητικότητα επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό.
Σε αυτή την έννοια η όποια μελλοντική ανάπτυξη δεν θα είναι αποτέλεσμα που θα εξαρτάται από την εγχώρια πραγματική οικονομία, στο μέλλον, αν δεν αλλάξει κάτι, όλα θα εξαρτώνται από τις πιστώσεις, τις πολυεθνικές και τα κέντρα που θα κατέχουν εξ ολοκλήρου την τεχνογνωσία και τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια τα οποία θα έχουν τον έλεγχο στις χρηματοπιστωτικές ροές διεθνώς και ανάλογα με τα χρηματοοικονομικά συμφέροντά τους θα πράττουν.
Επιπλέον, η αδυναμία του εγχωρίου παράγοντα να αντλήσει επενδυτικά κεφάλαια και να έχει πρόσβαση στην τεχνογνωσία, (φυσικό από τη στιγμή που το χρήμα έχει γίνει ακριβό και δύσκολο), θα υποκαταστήσει όλα τα εγχώρια προϊόντα, ακόμη και τα είδη πρώτης ανάγκης, με ξένα.
Το ίδιο θα ισχύσει και στον τομέα των υπηρεσιών, πως για παράδειγμα ο ταξιτζής της Αθήνας θα μπορέσει σε 2-3 χρόνια να ανταγωνιστεί μια μεγάλη διεθνή εταιρία που θα φέρει στην Αθήνα 5.000- 10.000 ταξί (όπως θα γίνει με την ανανέωση των ταξί για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου) που θα χρησιμοποιούν υδρογόνο ως καύσιμο και εκ των πραγμάτων ο ντόπιος δεν θα μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση στη νέα τεχνολογία;
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της παραπάνω προσέγγισης και επειδή το αντικειμενικό αίτιο της κρίσης είναι το εξωτερικό χρέος το οποίο με την οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική που εφαρμόζουν αντί να μειωθεί, αυξάνεται και θα φτάσει όπως όλα δείχνουν στο 150% του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια το κλειδί για την έξοδο από την κρίση δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι η πολιτική που πηγάζει από τις εντολές του μνημονίου.
Συνεπώς, όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει σε επίπεδο εε κοινή κουλτούρα και τρόπος σκέψης, όλα δείχνουν ότι οι «δυνατοί» της ευρωζώνης με όχημα το ΔΝΤ και την πολιτική λιτότητας θέλουν να περάσουν τη δική τους πολιτική γραμμή σε βάρος των υπολοίπων και να περικόψουν προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η ΕΚΤ δεν πρόσφερε από την αρχή της κρίσης δημοσιονομική συμπαράσταση σε κράτη- μέλη που αντιμετώπισαν δυσχέρειες, όπως έγινε με το τραπεζικό σύστημα που ενισχύθηκε με κρατικούς πόρους, αντιθέτως μας οδήγησαν σε κρίση με περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, ανεργία, πολιτική αστάθεια κ.α
Δοθέντων τούτων και με δεδομένη την αυξανόμενη περιφερειοποιήση της χώρας που θα αλλάξει τη δομή του κράτος αλλά και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι σήμερα οκτώ από τις δεκατρείς περιφέρειες της χώρας μαςσυγκεντρώνουν ΑΕΠ κάτω από το 75% του κοινοτικού μέσου όρου μείζον ζήτημα δεν είναι μόνο η ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου που δημιουργεί σε όλη τη χώρα περεταίρω οικονομική ασφυξία αλλά και η αποτροπή του σχεδίου να δημιουργηθεί μια ενωμένη Ευρώπη διαφορετικών ταχυτήτων.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση