Και όμως υπάρχει λύση...

• Να ανακόψουμε τις εξελίξεις και να βάλουμε τον τόπο σε μία πορεία διαφορετική υπάρχει λύση
• Είναι η λύση που θα θέσει ως άμεση προτεραιότητα την παραδειγματική ανατροπή αυτής της κυβέρνησης πράγμα που θα οδηγήσει στην άμεση ακύρωση των εγκληματικών της σχεδίων…

Του Κ. Κυριακόπουλου
Είναι η λύση που θα αντιπαρατεθεί ευθέως και σε όλα τα επίπεδα με τις πολιτικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης και μέσα από αυτόν τον αγώνα θα ανακτάται η εθνική κυριαρχία της χώρας.
Οι δραματικές αλλαγές δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Η κρίση των σύγχρονων κοινωνιών ήταν εν πολλοίς αναπόφευκτη.
Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαπενταετία, επιχειρήθηκε με τρόπο μάλλον βίαιο να θεσμοθετηθεί η «αναβαθμισμένη» πολιτική κυριαρχία των ισχυρών της γης, και το κυριότερο να πολιτικοποιηθούν ραγδαία οι επιλογές τους, με την έννοια πως ένας ορυμαγδός θεσμών και ρυθμίσεων, γενικευμένων αλλά και περιφερειακών, επιστρατεύτηκε και κατά παραγγελία εφαρμόστηκε προκειμένου να εμφανίσει ως αναπόφευκτη αυτού του είδους την ολέθρια πολιτική κυριαρχία.
Οι κοινωνίες από την άλλη μάλλον καθυστερημένα άρχισαν να αντιλαμβάνονται το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των αλλαγών, και αυτό είχε ως συνέπεια δυο ολέθριες πολιτικές ανεπάρκειες...
Α. Σε συνθήκες οργάνωσης της επίθεσης των ισχυρών, εμφανίστηκε μια αναντίστοιχη κοινωνική απάθεια και πολιτική απραξία.
Η πλάνη του καταναλωτισμού που τόσο επιτυχημένα επιστρατεύτηκε, ήταν η αποτελεσματικότερη μαλάγρα των «αναπτυγμένων» κοινωνιών, στη συγκριτική αντιπαράθεσή τους στη συνείδηση των μαζών, τόσο με τις περιφερειακές διενέξεις, όσο και με την καλοστημένη και λίαν εύχρηστη επανεμφάνιση του μπαμπούλα της τρομοκρατίας.
Μια κριτική ματιά σ εκείνη την περίοδο με τα μάτια του σήμερα, θα είναι για όλους μας ιδιαίτερα αποκαλυπτική.
Β. Ακόμα κι εκεί που επιχειρήθηκαν αντιστάσεις, αυτό δεν έγινε με πολιτικούς όρους πραγματικούς και επικαιροποιημένους.
Κυριάρχησαν τα ιδεολογήματα ή οι κακέκτυποι ανταγωνιστές τους, το επίκαιρο δεν ανιχνεύθηκε έγκαιρα, οι στρατηγικές της πάλης δεν προσαρμόστηκαν σ αυτό, τα πολιτικά αιτήματα αρκέστηκαν στο ναρκισσισμό της γενικολογίας και της συνήθειας, και έτσι η κυρίαρχη στρατηγική των ισχυρών της γης που οργανωνόταν πλέον σε πολιτική εξουσία, επιχειρούσε να συγκροτήσει τις δικές της πολιτικές δομές, με την πλειοψηφία των κοινωνιών να παρατηρεί αμέτοχη, ενώ οι… «συνήθεις ύποπτοι» που αγωνίζονταν για τον επιούσιο, περί άλλων τύρβαζαν, και παρέμεναν προσκολλημένοι σε βολικά και οικεία ιδεολογήματα, που όμως αδυνατούσαν – όπως φαίνεται πια και εκ του αποτελέσματος – και να προσδιορίσουν με σαφήνεια την κατάσταση, αλλά και να προσδώσουν στοχευμένο περιεχόμενο στο χαρακτήρα της σύγχρονης πάλης.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Αυτή η κατάσταση από τη μία διευκόλυνε την κάστα των ισχυρών να επιχειρήσει μια απόπειρα γενικευμένης αναβάθμισης του πολιτικού της συστήματος, και να δρομολογήσει και θεσμικά αλλά και απροκάλυπτα τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησής του.
Από την άλλη όμως δε στάθηκε δυνατόν να χαλιναγωγηθεί αυτή η εξέλιξη, με αποτέλεσμα να προσλάβει γρήγορα το χαρακτήρα τερατουργήματος, και να μετεξελιχθεί πρακτικά σε «μαύρη τρύπα» που καταπίνει τον ίδιο της τον εαυτό κυριευμένη από τη ακόρεστη μανία της απόλυτης κυριαρχίας. Νέοι θεσμοί διαμορφώνονται…
Παλιοί θεσμοί ακόμα και οι ίδιες οι διαδικασίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης αμφισβητούνται εκ των έσω…
Δεν αμφισβητείται μόνο η αποτελεσματικότητα αλλά και η ίδια η ύπαρξή τους με τη μορφή που ήδη γνωρίσαμε…
Κορεσμός παντού αλλά και ταυτόχρονα μια ανεξέλεγκτη βουλιμία για κυριαρχία απόλυτη και επί των πάντων…
Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις – αντιπαραθέσεις κορυφώνονται. Οι εξελίξεις στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ως προς τούτο ιδιαίτερα αποκαλυπτικές.
Στα πλαίσια αυτών των εξελίξεων επαναχαράσσονται γεωπολιτικές στρατηγικές, ενώ παραδοσιακές συμμαχίες εξελίσσονται σε λυκοφιλίες…
Και μια πολυεπίπεδη επιθετικότητα ρίχνει τη βαριά σκιά της στις εξελίξεις διεθνώς.
Και δεν πρόκειται μόνο για την επιθετικότητα με τη μορφή των γνωστών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Πρόκειται για μια γενικευμένη πλέον προσπάθεια καθυπόταξης των λαών σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Η παγκόσμια διακυβέρνηση, η ελίτ των ισχυρών της γης, αρχίζει πλέον να κάνει φανερό το εφιαλτικό της πρόσωπο.
Όλος ο κόσμος βρίσκεται πια αντιμέτωπος με μια νέα εξέλιξη, με μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα, οι κλασικές ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις δεν είναι δυνατόν να την ανιχνεύσουν επαρκώς.
Γι αυτό και όταν το επιχειρούν με τρόπο κατάφωρα πεισματικό, πολύτιμες ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις, καταντούν κακοποιημένα ιδεολογήματα στα χέρια άτολμων και άβουλων να δουν τι γίνεται πραγματικά πέρα από το μικρόκοσμό τους.
Η εμφαινόμενη ως κυρίαρχη αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, έχει πλέον μεταλλαχθεί δραματικά. Χωρίς να έχει απολέσει αυτό της το χαρακτηριστικό, εκδηλώνεται παράλληλα και ως κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού με τον εαυτό του.
Θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει ως κορυφαία τιτανομαχία, και αλλοίμονο σ αυτόν που θα βρεθεί στο θέατρό της χωρίς να είναι εξοπλισμένος με συγκεκριμένη στρατηγική προκειμένου να βγει ωφελημένος μέσα από αυτό το χαλασμό.
Αλλοίμονο σε κείνον που δε θα συνειδητοποιήσει έγκαιρα πως πλέον η πολιτική έχει αποκαθηλωθεί, και αυτό που πολιτικοποιείται είναι η στρατηγικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Πρόκειται για μια εφιαλτική εξέλιξη που αν οι λαοί δε την ανατρέψουν και της επιτρέψουν να ευοδωθεί, τότε ο δρόμος για την καταστροφή μοιάζει να είναι ένας αναπόφευκτος μονόδρομος.
Η Ελλάδα στη δίνη των εξελίξεων
Στη δίνη αυτών των εξελίξεων, η Ελλάδα έχει καταστεί θέατρο εφαρμογής πειραματικών πολιτικών.
Σταθμίζεται η αποτελεσματικότητα τους.
Σταθμίζεται το εύρος των κοινωνικών αντιστάσεων.
Σταθμίζονται οι αναγκαίες ανακατατάξεις στο ίδιο το πολιτικό σύστημα σε μια προσπάθειά τους να το καταστήσουν βιονικό.
Σταθμίζεται το περιεχόμενο του αντιπολιτευτικού λόγου.
Σταθμίζεται ακόμα και η αποτελεσματικότητα των νέων μηχανισμών στην επιδίωξή τους να καθηλώσουν τις κοινωνικές εκρήξεις.
Το παιχνίδι πλέον για όλους αυτούς, δεν είναι απλά και μόνο πολιτικό με την έννοια των τέτοιων ή αλλιώτικων πολιτικών αποφάσεων.
Η νέα του διάσταση είναι η γεωπολιτική, κι αυτή καθίσταται κυρίαρχη στα εφιαλτικά σενάρια που καταστρώνουν. Όταν αυτός ο λαός και οι πολιτικοί εκπρόσωποί του σφύριζαν αδιάφορα, ή κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου, τα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη, και ας φαίνονταν τότε ξεκομμένα και ανεξάρτητα μεταξύ τους.
Εκείνο που πραγματικά συνέβαινε όλον αυτό τον καιρό, ήταν να βρίσκεται σε εξέλιξη μια εκτεταμένη επιχείρηση δολιοφθοράς στα πλαίσια ενός καλοστημένου σχεδίου.
Ο ΟΗΕ είχε ήδη αλωθεί.
Το σχέδιο ΑΝΑΝ και μόνο με το που εμφανίστηκε σηματοδότησε ραγδαίες και πάντως όχι ευχάριστες εξελίξεις στην Κύπρο.
Ο πολυταξιδεμένος Νίμιτς, δεν είναι παρά ένα ανδρείκελο στο πάζλ του γενικότερου σχεδιασμού, και μόνο η παρουσία του ήταν επαρκής για να συντηρεί και να σέρνει ένα πρόβλημα εφιάλτη στο χώρο των Βαλκανίων. Φυσικά δεν είναι το μόνο.
Αλλά δυσκολεύονται πολύ οι πολιτικοί μας να κατανοήσουν πως τα Κόσοβα και οι Βοσνίες παραμένουν ζεστά γιατί θέλουν να θυμίζουν στους λαούς πως η χάραξη του νέου χάρτη δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί ως διαδικασία ρουτίνας.
Η κατευθυνόμενη εθελοτυφλία στη Θράκη δεν είναι τυχαία ούτε προϊόν απλά ηλίθιας διαχείρισης από ηλίθιους πολιτικούς.
Ούτε η χώρα μας αλώθηκε τυχαία από τον Ισλαμικό εφιάλτη. Ήταν η πλέον ανώδυνη μέθοδος για να πληρώσει με τρόπο οδυνηρό ο Ελληνικός λαός την ανοχή του σ αυτόν την ώρα της κρίσης. Είναι η πέμπτη φάλαγγα της παγκόσμιας διακυβέρνησης στο μαλακό υπογάστριο της Ελληνικής κοινωνίας. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η λαθροχειρία που επιχειρείται με στόχο το τσαλάκωμα των ιστορικών και πολιτισμικών μας αξιών.
Υπηρετεί με τρόπο απόλυτο την επόμενη γενιά των νεοελλήνων που κατασκευάζουν, σε συνθήκες απόλυτα ελεγχόμενου εργαστηρίου. Επιδιώκουν την εξαθλίωση και την απόλυτη υποταγή.
Το πολιτικό σύστημα παραδομένο και χειραγωγούμενο.
Και αυτό το χορό της υποταγής τον σέρνει πρωτίστως ο κυβερνητικός θίασος, με τον πρωθυπουργό της χώρας να δηλώνει απροκάλυπτα και κυρίως προκλητικά, πως είναι τσιράκι της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ουσιαστικά δηλαδή αποτελεί την Πέμπτη φάλαγγα της δικτατορίας των τραπεζιτών και υπονομεύει ευθέως την ίδια του τη χώρα.
Η Νέα Δημοκρατία στερείται μεν πολιτικού λόγου, αλλά δε στερείται καθόλου κυβερνητικών περγαμηνών. Μπορεί να πρόλαβε να δραπετεύσει μέσω των κατευθυνόμενων εκλογών από την αρμοδιότητα να προσυπογράψει συμφωνίες κατοχής και εθνικής υποτέλειας, αλλά η συνενοχή της, η ανοχή της και η απροκάλυπτη στήριξη που προσέφεραν οι πολιτικές της και τα στελέχη της, κατά τη διάρκεια που βρισκόταν σε εξέλιξη η εκτεταμένη επιχείρηση δολιοφθοράς της χώρας, είναι και δεδομένη και κατάπτυστη. Δεδομένη και κατάπτυστη είναι και η παράπλευρη στήριξη ανοχής που παρέχει ακόμα και σήμερα στους κορυφαίους κυβερνητικούς χειρισμούς. Η για το θεαθείναι αντιπολίτευση που ασκεί, επί της ουσίας δεν συνιστά αντιπολίτευση στο πολιτικό σύστημα, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του που εξασφαλίζει την ουσιαστική και τυπική νομιμοποίησή του.
Οι μάσκες των πατριδοκάπηλων έπεσαν. Ο πραγματικός χαρακτήρας του ΛΑΟΣ, δεν άργησε να αποκαλυφθεί ακόμα και στους πλέον δύσπιστους οπαδούς του.
Γι ακόμα μια φορά αποδεικνύεται πως η υπόθεση του αληθινού πατριωτισμού είναι αρκετά σοβαρή ιστορία για να εξαντλείται σε μεγαλοστομίες κενές περιεχομένου και ερμαφρόδιτες πολιτικές και τακτικές.
Μέσα σ ένα κλίμα διαρκούς απαξίωσης συμβόλων κανόνων και διαχρονικών αξιών του Ελληνισμού, δημιουργήθηκε προσωρινά ένα πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν ακόμα και ακραίες φωνές, που επεχείρησαν να επικαλεστούν τον πατριωτισμό αλλά που δε τον υπηρέτησαν και δε θα μπορούσαν αντικειμενικά να τον υπηρετήσουν.
Αληθινός Πατριωτισμός και μίσος απέναντι στο λαϊκό κίνημα δεν συνταυτίζονται.
Αληθινός Πατριωτισμός και αποστροφή απέναντι στους λαϊκούς αγώνες δε συμβαδίζουν.
Αληθινός Πατριωτισμός και διχαστικές φωνές την ώρα που το σύνολο ενός λαού πρέπει να συσπειρώνεται και με ενιαίο τρόπο να αντιδρά απέναντι στη λαίλαπα, απλά δεν νοείται.
Ο Αληθινός Πατριωτισμός, θέλει το μαζικό λαϊκό κίνημα να παίζει το ρόλο του καταλύτη και ταυτόχρονα του εγγυητή της διαφύλαξης του εθνικού χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Χωρίς αυτό και πολύ περισσότερο ενάντια σ αυτό, δεν υπάρχει προοπτική. Δεν υπάρχει βιώσιμο μέλλον.
Οι φορείς λοιπόν τέτοιων αντιλήψεων και οι ερμαφρόδιτοι Καρατζαφερισμοί, δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν με κανέναν τρόπο, συστατικά για την πραγματοποίηση των μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος. Το αληθινό πατριωτικό κίνημα οφείλει να έχει μόνιμα στραμμένο μέτωπο απέναντι σ όλα αυτά, διαφορετικά είναι καταδικασμένο να χρεοκοπήσει.
Πρακτικές που δε θα καταδικάζουν απερίφραστα, που θα ανέχονται ή που θα προσπαθούν να προσεταιριστούν τέτοιες αντιλήψεις όπως και τους φορείς τέτοιων αντιλήψεων, εξ αντικειμένου θα λειτουργήσουν διχαστικά – αποσυσπειρωτικά, και από κάτι τέτοιο το αληθινό πατριωτικό κίνημα δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη.
Το ΚΚΕ δεν κατάφερε να ξεφύγει από εμμονές και ιδεολογήματα που δεν απαντούν επικαιροποιημένα στη διαμορφούμενη κατάσταση. Επιμένει να παραπέμπει τη λύση των πάντων στην πολιτική αλλαγή την οποία επικαλείται. Πρόκειται για μια τακτική που δεν εμπνέει τους εργαζόμενους. Για μια τακτική που δεν είναι δυνατόν να προσδώσει πολιτική κερδοφορία στην αντιπαράθεση του Ελληνικού λαού με τις πρακτικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης και την ολομέτωπη οικονομική, θεσμική, πολιτική και κοινωνική επίθεση που επιχειρεί η δικτατορία των τραπεζιτών. Για μια τακτική που δεν αξιοποιεί την προσβασιμότητά του στις μαζικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις για επίκαιρα στοχευμένους αγώνες και αιτήματα. Για μια τακτική τέλος που η φυσική της συνέπεια είναι να ενισχύει συναισθήματα αναποτελεσματικότητας των αγώνων και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απογοητεύσεις. Πρόκειται για μια τακτική που παρά την έντονη ανατρεπτική φιλολογία που τη διακατέχει, δε στοχοπροσηλώνεται σε στόχους ανατροπής και δεν αξιοποιεί την οργή και το θυμό αυτού του λαού σ αυτή την κατεύθυνση.
Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ συν τοις άλλοις, ήταν και αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου εθνομηδενισμού του. Πρόκειται για ένα χώρο ουσιαστικά χωρίς ταυτότητα ή με ετεροκαθοριζόμενη ταυτότητα. Για ένα χώρο πολιτικό που λάτρεψε οτιδήποτε ανθελληνικό και μέσα από μια ηθελημένα στρεβλή αντίληψη περί ανθρωπισμού, ουσιαστικά δίχασε και στοχοποίησε το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα πολιτικό συνονθύλευμα αντιλήψεων που είναι πολλαπλά επικίνδυνες, όχι μόνο γιατί λειτουργούς αποπροσανατολιστικά μέσα στην ίδια την κοινωνία, αλλά κυρίως γιατί επί της ουσίας εχθρεύονται και αντιπαλεύουν την ίδια τη φυσιογνωμία της.
Το ρετούς που επιχειρείται μέσα από την κίνηση Κουβέλη, δε συνιστά τίποτε περισσότερο από ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που καλείται να υπηρετήσει προσωπικές φιλοδοξίες και μέσα από την επιβεβαιωμένη σοσιαλθολούρα του να δράσει και πάλι πεμπτοφαλαγγίτικα στον κορμό της Ελληνικής κοινωνίας.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;
Φυσικά!!!
Είναι η λύση που θα θέσει ως άμεση προτεραιότητα την παραδειγματική ανατροπή αυτής της κυβέρνησης πράγμα που θα οδηγήσει στην άμεση ακύρωση των εγκληματικών της σχεδίων…
Είναι η λύση που θα αντιπαρατεθεί ευθέως και σε όλα τα επίπεδα με τις πολιτικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης και μέσα από αυτόν τον αγώνα θα ανακτάται η εθνική κυριαρχία της χώρας.
Αυτήν ακριβώς τη λύση σε επόμενο άρθρο θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση