Η βία των εξτρεμιστών

Tης Μ. Μητσοπούλου

Σ’ αυτήν εδώ την πολύπαθη «μύτη» της Βαλκανικής χερσονήσου, πλέον θα πληρώσουμε πολύ ακριβά το 35ετές ευδαιμονικό παραστράτημά μας από τη «μοίρα» της σκλαβιάς, των διωγμών, των ξεριζωμών, της φτώχειας, των δικτατοριών, του εμφυλίου.

Θελήσαμε να ξαποστάσουμε πια από τους πολέμους και τις συγκρούσεις, θελήσαμε να τα ξεχάσουμε όλα αυτά, και τις αιτίες που τα γέννησαν και να τα αφήσουμε οριστικά πίσω. Αλλά μπερδέψαμε την ελευθερία και τη δημοκρατία με την ελευθερία έκφρασης και κατανάλωσης, όπως άλλωστε έγινε παντού στον κόσμο. Ο εχθρός πλέον δεν ήταν ορατός, άρα δεν υπήρχε.

Πηγαμε σπίτια μας, στα άνετα σπίτια μας και στη συνέχεια, με τη βοήθεια των δανείων στα σούπερ μοντέρνας σουηδικής (οι ψιλοέχοντες) ή ιταλικής (οι έχοντες) αισθητικής σπίτια μας. Και αφήσαμε τα κοινά γιατί η δημοκρατία προχωρούσε πια με τον αυτόματο πιλότο, χωρίς εμάς. Ξεκούραστο ήταν αυτό στην αρχή, απελπιστικό όταν το πράγμα στράβωσε και θυμηθήκαμε ότι η δημοκρατία θέλει και συμμετοχή και διεκδίκηση κι επαγρύπνηση αλλά αντιληφθήκαμε ότι η πολιτική είχε πλέον αυτονομηθεί από την κοινωνία.

Στο μεταξύ υπήρχαν και οι διάφοροι μηχανισμοί, κρυμμένοι και φανεροί, που απέναντι σε κάθε κριτική όσων εξακολουθούσαν να βλέπουν σημεία και τέρατα πίσω απ' τις κουρτίνες, προέτασσαν την «ασπίδα» της δημοκρατίας: «μη μιλάτε, άχνα μη βγάζετε γιατί η δημοκρατία μας είναι το καλύτερο πολίτευμα που θα μπορούσαμε να έχουμε, έστω και με τις ατέλειές του». Αλλά οι ίδιοι δεν φρόντισαν ποτέ να μάθουν και να διδάξουν και στους άλλους τι είναι η δημοκρατία και κρύφτηκαν πίσω από τις απλουστεύσεις. Αφού λέγαμε τη γνώμη μας χωρίς να τρώμε ξύλο ε, προφανώς αυτό ήταν δημοκρατία. Και αφού πηγαίναμε στη δουλειά μας χωρίς να μας παρακολουθεί κανείς ή να μας οδηγεί στο τμήμα «δι’ υπόθεσίν» μας, ε κι αυτό δημοκρατία. Και είχαμε και δικαίωμα ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια, χωρίς βία και νοθεία. Δηλαδή, αντιδιαστείλλαμε τη δημοκρατία στην στρατιωτική δικτατορία και καθαρίσαμε... ό,τι δεν ήταν χούντα του Παπαδόπουλου ήταν αυτονόητα δημοκρατία. Έτσι απλά.

Και τώρα που οι μύθοι και τα ιδεολογήματα καταρρέουν και οι ευθύνες αναδύονται, όλοι ψαχνόμαστε. Και χωριζόμαστε σε νέα στρατόπεδα:

Στους «μύωπες» που δεν βλέπουν μακριά, την έξοδο από το τούνελ που θα έρθει δια της επί αορίστου χρόνου δουλοπαροικοποίησης ημών των νέων πληβείων, ή αλλιώς δια των υπεράνθρωπων θυσιών όσων έχουν μακράν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης, θυσιών τις οποίες προεξοφλεί ο πρωθυπουργός, καλώντας μας περίπου να εξαϋλωθούμε ευγενικά κι αθόρυβα. Και στους «πρεσβύωπες» που δεν μπορούν να δουν αυτό που μας συμβαίνει τώρα, άρα ούτε και μπορούν να το αξιόλογήσουν. Σε αυτούς που βλέπουν την βία των εξτρεμιστών των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και των τραπεζών και σ’ αυτούς που βλέπουν τη βία των εξτρεμιστών των Εξαρχείων... Τελικά, διάλειμμα ήτανε;

Πηγή