Ζώντας στη χώρα που η παρανομία έγινε θεσμός...

Tου Τάκη Σπηλιόπουλου

Άραγε οι δομές και οι μηχανισμοί ελέγχου του κράτους μας, προορίζονται για να διαφυλάσσουν την νομιμότητα ή για να διασφαλίζουν την παρανομία; Και εάν η σωστή απάντηση είναι το πρώτο, γιατί συμβαίνει τόσο συχνά το δεύτερο;
Πάρτε για παράδειγμα την αποκάλυψη του τελευταίου σκανδάλου διασπάθισης δημόσιου χρήματος, που εμπλέκεται (και πάλι) η Siemens. Όπως προκύπτει από το πόρισμα των Επιθεωρητών Δημόσιας Υγείας, από το 2002 έως και το 2009 τουλάχιστον σε 164 περιπτώσεις, υπογράφηκαν συμβάσεις αγοράς πανάκριβου ιατρικου εξοπλισμού (αξονικοί και μαγνητικοί τομογράφοι, τρίπλεξ κλπ) με μοναδικό μειοδότη τη συγκεκριμένη εταιρία.
Το πλέον σκανδαλώδες όμως ήταν, πως το κόστος συντήρησης και τα απαιτούμενα ανταλλακτικά για την λειτουργία των μηχανημάτων, εκτοξεύονταν ανεξέλεγκτα καθώς δεν υπήρχαν δεσμευτικοί όροι και προσυμφωνημένες τιμές. Έτσι έφτανε να πληρώνει το δημόσιο (εμείς όλοι δηλαδή) πχ για την ετήσια αντικατάσταση λυχνιών του αξονικού τομογράφου στο Θριάσιο νοσοκομείο, πεντακόσιες δώδεκα χιλιάδες ευρώ την τελευταία πενταετία! Αντίστοιχα παραδείγματα, υπάρχουν δυστυχώς για πολλά νοσοκομεία της χώρας, σύμφωνα με το συγκεκριμένο πόρισμα.
Οπότε δεν είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει μια τόσο καραμπινάτη παρανομία, για τόσα πολλά χρόνια, σε τόσα πολλά νοσοκομεία και να μην παίρνει κανείς χαμπάρι; Ποιός υπέγραφε, ποιός έλεγχε, ποιός πιστοποιούσε, ποιός επανέλεγχε; Πως διασφαλιζόταν η νομιμότητα και τα συμφέροντα του δημοσίου; Με ποιό μηχανισμό, ποιές δομές; Τι έκαναν οι διοικήσεις των νοσοκομείων, το αρμόδιο υπουργείο, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί;
Πιθανότατα αν δεν είχε προκύψει το σκάνδαλο Siemens στην Γερμανία, αν δεν είχαν γίνει οι αποκαλύψεις για το ελληνικό σκέλος του, αν δεν είχαν εμπλακεί πολιτικά πρόσωπα, να μην είχε να μην είχε ανοίξει μύτη και η ιστορία να συνεχιζόταν απρόσκοπτα. Η αλήθεια είναι πως η λειτουργία της εξεταστικής επιτροπής της βουλής για τη Siemens, βοήθησε να βγουν στην επιφάνεια παράλληλες υποθέσεις- σκάνδαλα, που δεν θα τα μαθαίναμε πιθανότατα ποτέ.
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζή- ένας έντιμος και άοκνος λειτουργός- επισημαίνει πως όντως υπάρχει πρόβλημα. Μιλάει για έλλειψη κατάλληλων μηχανισμών ελέγχου, για αδιαφάνεια, για βραδύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης που οδηγεί στην ατιμωρησία μέσω της παραγραφής των αδικημάτων, αλλά και για διακριτική μεταχείρηση των επωνύμων. Κάνει λόγο ακόμη και για την «νόμιμη διαφθορά», καθώς όπως λέει «υπάρχουν κανόνες που θεσπίστηκαν ad hoc, για να επιτρέψουν ή να καλύψουν διεφθαρμένη συμπεριφορά»!
Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία. Η διαφθορά είναι ανεξέλεγκτη, γενικευμένη και παρούσα παντού. Δεν είναι άξια απορίας, ούτε η καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ούτε η χρεοκοπία της χώρας, αλλά συνάμα ούτε οι πολυτελείς μεζονέτες των βορείων προαστείων, ούτε οι αναρίθμητες καγιέν που κυκλοφορούν στους δρόμους.

Πηγή