Τι κρύβεται πίσω από την οργάνωση μιας σύγχρονης κοινωνίας;

Το κράτος, έχοντας τη δύναμη του συνόλου, που απορρέει είτε από δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες είτε από άλλες μορφές εξουσίας, οργανώνει μια χώρα με στόχο την ανάπτυξη αμφίδρομης σχέσης με τους πολίτες του. Έτσι, ανακατανέμει τον πλούτο με την αναγκαστική (βάσει νόμων) εισφορά φόρων και τελών εκ μέρους των πολιτών προς αυτό. Τέλος, επιστρέφει αυτή τη χρηματική αξία στους πολίτες είτε μετατρέποντάς την σε δημόσια αγαθά (νοσοκομεία, δρόμους κ.α.) είτε διατηρώντας την αμετάβλητη χρησιμοποιώντας την ευθέως για στήριξη ομάδων που χρήζουν βοηθείας (π.χ. άνεργοι, άποροι κ.α). Ο θαυμασμός για τη λειτουργία της οργάνωσης και το επίπεδο αποτελεσματικότητας των αναπτυγμένων χωρών δημιουργεί ένα συναίσθημα λύπης για την αντίστοιχη έλλειψη στην ελληνική πραγματικότητα. Πρέπει όντως να αισθανόμαστε έτσι; Ας το αναλύσουμε.

Η «οργάνωση» ως χαρακτηριστικό εργαλείο μιας εύρυθμης κοινωνίας, φαντάζει το μεγάλο ζητούμενο στις σύγχρονες μορφές των προβληματικών συστημάτων. Αντικειμενικά αποτελεί δείγμα αποτελεσματικής λειτουργίας μιας κοινωνίας. Ορίζεται ως το σύνολο των δραστηριοτήτων από το σύνολο των ατόμων μιας κοινωνίας με συγκεκριμένα πρότυπα και κανόνες που καθορίζουν τη λειτουργία των μελών του συστήματος, οδηγώντας σε ένα ποθούμενο αποτέλεσμα.

Η οργάνωση, ως εργαλείο μπορεί να γίνει στα χέρια κάποιου είτε στοιχείο ομαλής λειτουργίας της Πολιτείας και φυσικά ανάπτυξης πολιτισμού είτε φονικό όπλο ελέγχου και καταστολής σκέψης και συνείδησης. Ο απόλυτος έλεγχος, με όση καλή διάθεση και να οργανώθηκε εξ’ αρχής, αργά ή γρήγορα καταλήγει να γίνει εργαλείο επιβολής ύπουλων πρακτικών. Η λογική ότι το κράτος πρέπει να παρέχει στον πολίτη όσο γίνεται περισσότερα για να διευκολύνει τη ζωή του εμπεριέχει το στοιχείο της υποτέλειας του ίδιου του πολίτη στο κράτος και αυτό ακριβώς είναι το αρνητικό της υπόθεσης.

Καθώς χανόμαστε στις λεπτομέρειες της αναζήτησής μας, περί της αποτελεσματικής οργάνωσης ενός κράτους, αργά αλλά σταθερά χάνουμε το ουσιαστικό νόημα της ύπαρξης μιας κοινωνίας. Η κοινωνία δημιουργήθηκε προσπαθώντας να επιλύσει το πρόβλημα της ατομικής ευημερίας. Ως εκ τούτου, μέσα από τη διευκόλυνση των διαδικασιών παραγωγής, αγοράς και συναναστροφής με τα μέλη μιας κοινωνίας επιτυγχάνεται η ανθρώπινη εξέλιξη. Βασικός πυλώνας για την εξέλιξη αυτή αποτέλεσε η παιδεία, την οποία έσπευσε να θέσει υπό την προστασία του το ίδιο το κράτος, δίνοντας ίσες ευκαιρίες για μάθηση και γνώση σε όλους. Η σωστή παιδεία λοιπόν, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οργάνωσης μια κοινωνίας.

Τα προηγμένα κράτη παρέχουν στους πολίτες τους μια όντως οργανωμένη παιδεία, αξιοζήλευτη για το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Μια παιδεία που φροντίζει το νέο, αλλά πλέον και τον ηλικιωμένο που επιθυμεί να διευρύνει τις γνώσεις του, ώστε να έχει εύκολη πρόσβαση σε πηγές γνώσης και πληροφορίας. Είναι όμως ουσιαστική; Η συνολική αίσθηση που εκπέμπει αυτή η οργανωμένη παροχή βοήθειας για πληροφορία είναι ύποπτη στο σύνολό της και αυτό συνάγεται από την προσπάθεια δημιουργίας μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα προστατεύει (;) τα κράτη από μελλοντικές οικονομικές κρίσεις. Περάσαμε από τις χιλιετηρίδες απεγνωσμένης έρευνας για γνώση σε έναν αιώνα υπερπληροφόρισης. Δηλαδή, από το ένα άκρο στο άλλο. Σίγουρο το χρονικό διάστημα της απίστευτης κινητικότητας της πληροφορίας είναι μικρό σε σχέση πάντα με αυτό που ίσχυε εδώ και χιλιετηρίδες. Το γεγονός από μόνο του πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Τι εξυπηρετεί αυτή η μεταστροφή; Είναι δείγμα πολιτισμού; Και αν είναι πολιτισμός, τελικά ο άνθρωπος ως οντότητα κέρδισε κάτι από αυτόν; Η απάντηση είναι σχετική, αλλά η γενική τάση είναι πως ο άνθρωπος τελικά μπερδεύτηκε, συγχύστηκε και εν τέλει συσκοτίστηκε. Καλώς ήρθατε και πάλι στον... μεσαίωνα!

Το ένστικτο του απλού πολίτη συλλαμβάνει το προμελετημένο παιχνίδι που έχει στηθεί στις πλάτες του, αλλά είναι τόσο ύπουλο που δεν μπορεί να το ξεδιαλύνει. Η ραθυμία και η αναβλητικότητα αντικατέστησαν την όρεξη για δημιουργία και φυσικά εντάσσεται στο γενικότερο κλίμα μαζικοποίησης. Η επανάσταση είναι πλέον λέξη άγνωστη στο σύνολο της ανθρωπότητας, και περιορίζεται σε φιλολογικές συζητήσεις. Θα μπορούσε να ρωτήσει ο αναγνώστης: «ωραία όλα αυτά, αλλά δεν θα πρέπει να υπάρχει οργάνωση σε ένα κράτος»; Η απάντηση είναι προφανής. Βέβαια η οργάνωση βοηθά στην ανάπτυξη της κοινωνίας και στην ευημερία. Όμως, όταν αυτή δίνει έμφαση στο περιτύλιγμα και όχι στην ουσία του ανθρώπου (δεν είναι δηλαδή ανθρωποκεντρική) τότε δημιουργεί ανθρώπους ρομπότ. Γνωρίζουν μεν ανά πάσα στιγμή τι θα πράξουν και συνεπώς μειώνεται η λειτουργία της σκέψης, της ανάπτυξης προσωπικότητας και της εφευρετικότητας καθιστώντας τη ζωή μη παραγωγική. Το άλλο άκρο είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Η πλήρης ασυδοσία επικρατεί παντού και αυτή είναι που καθημερινώς στηλιτεύεται από τους νοήμονες Έλληνες. Έχει χαθεί το μέτρο!

Τελικά, εμείς εδώ στην Ελλάδα θα πρέπει να χαιρόμαστε για την έλλειψη οργάνωσης του κράτους; Η απάντηση είναι και όχι και ναι. Όχι, γιατί εκτός από τις δυσκολίες που παρατηρούνται σε διεκπεραιώσεις υποθέσεων με το δημόσιο που έχουν κυρίως οικονομική φύση, διαπιστώνονται ελλείψεις σε βασικούς τομείς όπως της υγείας που τα αποτελέσματά τους είναι θλιβερά. Έχουμε ακούσει για περιπτώσεις που λόγω μη οργάνωσης (για έγκαιρες παραγγελίες και εξοπλισμούς νοσοκομείων) συνάνθρωποι μας έχουν χάσει τη ζωή τους. Απέραντη φρίκη. Θα απαντήσω ναι στην περίπτωση που αυτή η ανοργανωσιά, βοηθά στην εφευρετικότητα του Έλληνα, στο βαθμό τουλάχιστο, που η ύπουλη τακτική της παγκόσμιας τάξης (η οποία σιγά σιγά ξεσκεπάζεται) προσπαθεί να δημιουργήσει στρατιές υποστηρικτών της επιβαλλόμενης παγκόσμιας κυβέρνησης.

Εν κατακλείδι, όπλο ενάντια σε όλα αυτά είναι η παιδεία και με τον όρο αυτό δεν εννοώ την εμφύσηση στο αθώο μυαλό των ανήλικων παιδιών την περιβαλλοντική συνείδηση, κώδικα οδικής συμπεριφοράς και ούτω καθ’ εξής. Βασικότατο στοιχείο της σωστής παιδείας είναι η ενθάρρυνση ανάπτυξης προσωπικοτήτων που θα προσφέρουν καινοτόμες ιδέες και πρακτικές για το καλό του ανθρώπου. Με λίγα λόγια, ομιλώ για την εξ’ εξατομικευμένη ανθρωποκεντρική παιδεία. Το γνωρίζω ότι είναι δύσκολη η εφαρμογή της, αλλά έχει δοκιμαστεί με τεράστια επιτυχία στην αρχαία ελληνική κοινωνία, καθώς κατάφερε να δημιουργήσει φωτοδότες του ανθρωπίνου γένους.

Ορφεύς

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση