Simon Anholt: Το όνομα μιας χώρας είναι το παν!

• «Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά τ’ όνομα», λέει η σοφή παροιμία. Όταν μάλιστα το κακό όνομα σου βγήκε όχι αδίκως, όπως το έπαθε η Ελλάδα, τότε τα πράγματα είναι τραγικά. Κι όταν η δυσφήμιση μιας χώρας ξεκίνησε από τα πιο επίσημα χείλη, εκείνα του Πρωθυπουργού της και του Υπουργού των Οικονομικών, τότε η κακή φήμη είναι δυστυχώς δύσκολα αναστρέψιμη... Χρειάζεται τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα εθνικής παλιγγενεσίας!

O Simon Anholt είναι ειδικός γι’ αυτό που ονομάζουμε φήμη. Η δουλειά του είναι να συμβουλεύει χώρες που βρίσκονται στο ναδίρ της παγκόσμιας συνείδησης, για να τις επαναφέρει στο κέντρο της καλής δημοσιότητας. Ο Άνχολντ συμφώνησε να συναντήσει τους Νέους Φακέλους για να τους εξηγήσει γιατί η Ελλάδα πρέπει να βγει από την μαύρη λίστα.
Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την έρευνα της Σοφίας Παπαϊωάννου για το Σκάι.
Σάιμον Άνχολντ (σύμβουλος πολιτικής και επικοινωνίας):
«Αυτή τη στιγμή έχετε μια συνταγή ατυχή, από μεσογειακή ανικανότητα, οικονομική κακοδιαχείριση, πολιτική διαφθορά κι έναν υπέροχο, ηλιόλουστο και τεμπέλικο τρόπο ζωής. Είναι καταστροφή, δεν είναι μια καλή ελληνική συνταγή. Οπότε αν η Ελλάδα επιτρέψει σ’ αυτήν την κρίση να καταστρέψει ολοσχερώς τη φήμη της, θα είναι τραγωδία. (…)
Το όνομα που έχει μια χώρα είναι τα πάντα, είναι ακόμα πιο σημαντικό κι απ’ την πραγματικότητα.
Αυτό που με κάνει να αποφασίσω αν θα πάω διακοπές στην Ελλάδα, αν θα αγοράσω ένα ελληνικό προϊόν, αν θα προσλάβω Έλληνα στη δουλειά μου, ή αν θα δεχτώ Έλληνα φοιτητή στο πανεπιστήμιό μου, για όλα αυτά τα πράγματα μετράει πάνω απ’ όλα η αντίληψη που έχω για τη χώρα.
Αν στο μυαλό μου η Ελλάδα έχει αρνητική φήμη, ό,τι κάνει θα το αντιλαμβάνομαι ως αρνητικό, και θα το υποτιμώ. Αν όμως έχω θετική αντίληψη για τη χώρα, ότι κάνει το τιμολογώ υψηλά. Πληρώνω περισσότερα χρήματα για τα προϊόντα της, είμαι διατεθειμένος να ξοδέψω περισσότερα για να έρθω διακοπές εκεί, με ενδιαφέρουν πιο πολύ οι Έλληνες ως φίλοι, συνάδελφοι, υπάλληλοι.
Όλα μετράνε και όλα συνδέονται με την υπόληψη της χώρας. (…)
Οι χώρες που μπαίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανεβαίνουν αυτόματα στην υπόληψη των άλλων, γιατί ο κόσμος αμέσως υποθέτει ότι είναι ακμάζουσες, προοδευτικές, δημοκρατικές και οργανωμένες. (…)
Αυτή τη στιγμή όλος ο κόσμος ξέρει ότι η χώρα σας περνάει κρίση κι ότι υπάρχει θυμός με τους πολιτικούς και εσωτερική αστάθεια. Αυτό είναι το βασικό πράγμα που γνωρίζουν για την Ελλάδα, κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Η οικονομική κρίση δεν είναι η κύρια πληροφορία που έχει κανείς για τις ΗΠΑ, ούτε για την Αγγλία ούτε για την Ισλανδία. Είναι όμως το βασικότερο που γνωρίζουν αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα και την Ισλανδία. Και γι’ αυτό το λόγο η κρίση μπορεί να γίνει, τουλάχιστον για κάποιον καιρό, ολόκληρη η εικόνα της χώρας, ο ένας και μοναδικός συνειρμός που φέρνει στο μυαλό το όνομα Ελλάδα, κι αυτό είναι τεράστιο ρίσκο. (…)
Για όνομα του Θεού είστε η Ελλάδα, μπορείτε να κάνετε σχέδια όχι μόνο για αύριο και μεθαύριο, αλλά και για την επόμενη χιλιετία. Σκεφτείτε λοιπόν, τι είναι η Ελλάδα; Ποιος είναι ο σκοπός της; Τι θα δώσει στην ανθρωπότητα; Ποιο είναι το δαιμόνιο του Έλληνα που μπορεί να κάνει τη χώρα γνωστή στον κόσμο; Μόλις αποφασίσετε ποιοι είστε και συμφωνήσετε πάνω σ’ αυτό το όραμα, τότε θα έχετε έτοιμη τη στρατηγική σας.
Η εικόνα προέρχεται απευθείας από την πραγματικότητα, δεν μπορείς να κάνεις αλχημείες με την εικόνα χωρίς να έχεις αλλάξει την πραγματικότητα, είναι άμεσα συνδεδεμένες, είναι δίδυμα. Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να προωθεί ενεργητικά τον τουρισμό, να προσελκύει ξένες επενδύσεις, να χτίζει και να προβάλλει αποτελεσματικά τους επιμέρους τομείς της οικονομίας της και να επικεντρωθεί στην πρόοδο και την αλλαγή. Αν τα κάνει όλα αυτά, κι όταν περάσει η καταιγίδα της κρίσης, που θα περάσει όπως όλες, μπορεί να χρειαστούν 20 με 30 χρόνια για να αρχίσει να ανακτά τη χαμένη της φήμη, αλλά μπορεί και να επιταχύνει λίγο αυτή τη διαδικασία. Υπάρχουν παραδείγματα χωρών που το έχουν καταφέρει.
Μερικές φορές, όταν βλέπω τον τρόπο που επικοινωνεί η Ελλάδα με τον έξω κόσμο, νιώθω ότι αυτό που της λείπει πραγματικά είναι η αυτοπεποίθηση. Έχει χάσει τον στόχο, την κατεύθυνσή της και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να την ξαναβρεί. Οι Ιταλοί έχουν μια υπέροχη παροιμία που λέει “όποιος γίνεται πρόβατο, τον τρώει ο λύκος”.
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, κι όταν βλέπω τον τρόπο που επικοινωνεί η Ελλάδα βλέπω ένα υπέροχο, ξεχωριστό έθνος που φέρεται σαν να μην πιστεύει ότι είναι υπέροχο και ξεχωριστό. Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσεις κάποιον που δεν ξέρει πώς να αγαπά τον εαυτό του, κι ίσως αυτό να είναι μέρος του προβλήματος.»
Πολλές αλήθειες, μεγάλες αλήθειες, πικρές αλήθειες μας είπε ο Σάιμον Άνχολντ. Τον ευχαριστούμε! Άξιος σύμβουλος πολιτικής και επικοινωνίας! Βέβαια δεν είπε όλα όσα έπρεπε ν’ ακούσουμε. Μήπως άραγε δεν μας γνωρίζει καλά, ή μήπως από λεπτότητα για να μη μας θίξει; Αξίζει πάντως να εμβαθύνουμε σε κάθε λέξη του, ακόμα και στα κόμματα και στις τελείες.
Στέκομαι στο τελευταίο: «Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσεις κάποιον που δεν ξέρει πώς να αγαπά τον εαυτό του, κι ίσως αυτό να είναι μέρος του προβλήματος.»
Ωραία λοιπόν, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να μας αγαπήσουν και οι ξένοι! Είναι όμως δυνατόν κάποιος με σώας τας φρένας ν' αγαπήσει τον κακό εαυτό του; Κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε εδώ πως όταν λέμε πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τούτο προϋποθέτει ότι έχουμε δύο εαυτούς: τον αγαπώντα και τον αγαπώμενο, το υποκείμενο και το αντικείμενο. Το υποκείμενο είναι ο Ανώτερος Εαυτός, που εκδηλώνεται ως ηθική συνείδηση, και το αντικείμενο είναι η προσωπικότητα με τα ελαττώματα, τα κουσούρια, τα πάθη, τα μίση και τις αρετές μας, όσες και αν υπάρχουν, εδώ που καταντήσαμε...
Όταν όμως στην προσωπικότητα κυριαρχούν τα αρνητικά χαρακτηριστικά, όταν η ασχήμια της ψυχής επισκιάζει την ομορφιά της, δεν είναι δυνατό ν’ αγαπηθεί, εκτός κι αν έχει κανείς διαφθαρεί μέχρι το κόκκαλο, πράγμα που σίγουρα συμβαίνει με τους διεφθαρμένους του σάπιου κατεστημένου – κοινώς λαμόγια – και όχι μόνο.
Κοντολογίς, για ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μας αγαπήσουν και οι άλλοι, πρέπει πρώτα ν’ αλλάξουμε τον κακό μας εαυτό, να εξυγιάνουμε την ψυχή μας, και να θέσουμε υψηλούς στόχους για τον εαυτό μας και για τη χώρα μας.
Προς το παρόν ο μόνος εθνικός στόχος που έχουμε είναι να μπορούμε να… δανειζόμαστε και να καταναλώνουμε! Μια ζωή παίρνουμε τη ζωή μας λάθος… Θ’ αλλάξουμε επιτέλους, έστω και τώρα που κάποιοι εξ’ από δω ανέλαβαν να μας αλλάξουν τα φώτα χορεύοντάς μας στο ταψί;

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση