Pax Turca

• Δεν είναι κρυφό. Το Ισραήλ δεν είναι το συμπαθέστερο κράτος της Γης. Ούτε οι Εβραίοι, ούτε ο στρατός τους, ούτε οι συμμαχίες τους. Κι όλα αυτά φάνηκαν πάλι την εβδομάδα που μάς πέρασε με την τραγωδία που συνέβη στο τουρκικό πλοίο Mavi Marmara ("Γαλάζια Θάλασσα του Μαρμαρά") που βάφτηκε κόκκινο στην ανοιχτή μπλε θάλασσα

Δικαίως η διεθνής κοινότητα αντέδρασε με οργή και αγανάκτηση, όταν παντελώς αψυχολόγητα το ισραηλινό ναυτικό έδειξε την ισχύ του απέναντι σε εθελοντές και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, οι οποίοι από μόνοι τους αδύνατον να απειλούσαν τις πάνοπλες αμφίβιες δυνάμεις, όσα κοντάρια κι όσα ξύλα κι αν είχαν προτάξει.
Δέκα αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, υπηρετώντας έναν και μόνο σκοπό: να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που επί τέσσερα χρόνια υφίστανται διεθνώς έναν εμπορικό αποκλεισμό, και αυτός ο αποκλεισμός κάποτε επιτέλους θα έπρεπε να τερματισθεί. Δεν είναι ούτε λογικό, ούτε ηθικό και σίγουρα δεν εξασφαλίζει καμμία ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή να τιμωρείται συλλογικά ένας ολόκληρος πληθυσμός επειδή λόγω συγκυριών και φατριών βρέθηκε να διοικείται από μία οργάνωση όπως τη Χαμάς, η οποία φρόντισε να μην βρει κανένα σημείο επαφής με κανέναν διεθνή παράγοντα, παρά μόνο με το εξίσου ακραίο με αυτήν Ιράν.
Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να αποσιωπάται το γεγονός ότι το εμπάργκο κατά της Χαμάς (και άρα ΚΑΙ κατά των 'υπηκόων' της) επιβλήθηκε όχι μόνο από το -έτσι κι αλλιώς- εχθρικό προς τους παλαιστινίους Ισραήλ, αλλά και από την γειτονική Αίγυπτο, και τις υπόλοιπες αραβικές χώρες που βλέπουν τι συμβαίνει εκ του μακρόθεν και πότε-πότε διαμαρτύρονται συγκινημένες χωρίς να αντιδρούν επί της ουσίας, και την Παλαιστινιακή Αρχή πού παρακολουθεί χαιρέκακα τα τεκταινόμενα, και την Ευρωπαϊκή Ένωση που πρόσφατα δώρισε 300 εκατομμύρια ευρώ στην Παλαιστινιακή Αρχή (και μόνο σε αυτήν), και βέβαια τις Ηνωμένες Πολιτείες που κατά τα άλλα "καταβάλλουν ειλικρινείς προσπάθειες για την ειρήνη στην περιοχή".
Όσο για τον ΟΗΕ: ίσως μόνο αυτός και η UNRWA είναι οι μοναδικοί φορείς που όντως τροφοδοτούν συστηματικά τους άτυχους κατοίκους της Γάζας με τα απαραίτητα, μέσω των ανοικτών οδικών αξόνων που συνδέουν αυτήν την άτυχη λωρίδα γης με το Ισραήλ. Η ανθρωπιστική βοήθεια του ΟΗΕ όμως αποτελεί απλώς παυσίπονο και όχι το φάρμακο για τα δεινά ενάμιση εκατομμυρίου ανθρώπων, που καταδικάσθηκαν σε διεθνή απομόνωση.

Tουρκικά πλοιάρια ξεπροβοδίζουν το Mavi Marmara στο Βόσπορo

Η κάλυψη των τουρκικών μέσων μαζικής ενημέρωσης ήταν εντονότατη, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τη Γάζα αλλά και καθ'όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας της φιλόδοξης αυτής αποστολής. Ο έντονος θρησκευτικός τόνος που δόθηκε από την Τουρκία αλλά και από τον ίδιο τον Τούρκο Πρωθυπουργό 'καπέλωσαν' πολυάριθμες ανθρωπιστικές οργανώσεις από πλήθος χωρών, οι κυβερνήσεις των οποίων -πριν τα τραγικά γεγονότα της 31ης Μαϊου- παρέμεναν απαθείς, βουβές και αμέτοχες στο όλο εγχείρημα.
Αλλά, το μεγάλο μυστικό που αιωρείτο στην ατμόσφαιρα ήταν κοινό: το ανθρωπιστικό υλικό που θα μεταφερόταν στα πλοία δεν θα έφτανε ποτέ στη Γάζα υπό τις παρούσες συνθήκες, με δεδομένη την άτεγκτη ισραηλινή στάση αλλά και δεδομένων των προηγούμενων αποτυχημένων τελικά ανάλογων προσπαθειών. Άλλωστε δεν είχαν περάσει καλά-καλά δύο χρόνια από τότε που και ένα άλλο ναυτικό κονβόϊ ακτιβιστών κατέληξε με τα πλοία να επιστρέφουν άπρακτα στην Κύπρο και με τα φάρμακα που θα έφταναν στη Γάζα να έχουν ήδη λήξει.
Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.
Οργανωτής της ανθρωπιστικής αυτής νηοπομπής δεν ήταν απλώς μη κυβερνητικές οργανώσεις αγνών εθελοντών. Για πρώτη φορά η ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα είχε κύριο υποστηρικτή και επίσημο χορηγό ένα ολόκληρο κράτος: την Τουρκία. Μία χώρα που υπό την παρούσα ηγεσία της και τις δεδομένες συνθήκες στην περιοχή είχε πολλούς λόγους να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερη διεθνή προσοχή σε αυτό το ριψοκίνδυνο εγχείρημα.
Και στο σημείο αυτό, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα κίνητρά της.
Το ισλαμιστικό καθεστώς της Τουρκίας αρχίζει σιγά-σιγά να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που δεν ανέχεται παραφωνίες και πολυφωνίες. Το έδειξε προ διετίας με τον τρόπο που αντιμετώπισε και τελικά εξαφάνιζε εν μία νυκτί φερομένους συνομότες της λεγόμενης 'Εργκενεκόν' που δεν ήταν άλλοι από αντιφρονούντες δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι και στρατιωτικοί που το ΑΚΡ δεν μπορούσε να ελέγξει πλήρως και όπως αυτό θα ήθελε. Το έδειξε τελευταία με το να τροφοδοτεί τη συντηρητική τουρκική κοινωνία με προκλητικές ερωτικές πόζες του κύριου πολιτικού του αντιπάλου Ντενίζ Μπαϋκάλ, με αποτέλεσμα να τον βγάλει γρήγορα από την πολιτική σκακιέρα, υπό την απειλή περαιτέρω εξευτελισμού του. Το έδειξε με την αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας, με συνοπτικές βέβαια κοινοβουλευτικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα να εξασφαλίσει την μελλοντική του επικράτηση. Το έδειξε θέλοντας να φιμώσει τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, μην τυχόν και ερευνηθούν ιστορικά δεδομένα που θα αποδείκνυαν τις θηριωδίες κατά των Αρμενίων έναν αιώνα περίπου πριν, και κατ'επέκταση, και τις πιο πρόσφατες ανδραγαθίες του κατά του κουρδικού πληθυσμού.
Από την άλλη, το καθεστώς Ερντογάν απέδειξε ότι γνωρίζει να χειρίζεται τις διεθνείς ισορροπίες κατά τρόπο εντυπωσιακά αριστοτεχνικό. Παίζει στα δάχτυλά του τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπλέκει γλυκά τη μακρυνή Βραζιλία με το ουρανιομανές Ιράν απαλλάσσοντας την αμήχανη Δύση από το να εκτοξεύει άστοχες και ούτως ή άλλως αναποτελεσματικές απειλές κατά της Τεχεράνης. Δένει χειροπόδαρα την άλλοτε εχθρική Συρία. Αναγορεύει την Ελλάδα 'σύμμαχό και υποστηρικτή' της (!). Ενδυναμώνει διεθνώς την ΠΓΔΜ ενισχύοντας παράλληλα την τουρκική μειονότητα της 'Μακεδονίας'. Κόβει βόλτες ανενόχλητη μεταξύ Βοσνίας-Κροατίας και Βουλγαρίας. Επενδύει στις (ελαφρώς) τουρκόφωνες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας και αναγορεύει σε δορυφόρο της το πετρελαιοπαραγωγό Αζερμπαϊτζάν.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω διαρκεί το φλερτ με το Ισραήλ.
Γιατί, μέσα στη δίνη των γεγονότων, σε λίγο θα το ξεχάσουμε: Η κυβέρνηση Ερντογάν μόλις πριν λίγο καιρό αντελήφθη ότι η Γάζα υποφέρει, αφού μόλις πριν λίγο καιρό η Τουρκία έκανε κοινές ασκήσεις με τον ισραηλινό στρατό, μόλις πριν λίγο καιρό τροφοδοτούσε (και συνεχίζει να τροφοδοτεί) με νερό όλο το Ισραήλ, μόλις πριν λίγο καιρό αγόραζε ισραηλινά όπλα, για να τα χρησιμοποιήσει στο Βόρειο Ιράκ αλλά και στο εσωτερικό της...
Και ενώ η λύση "Ευρώπη" με το ταλαιπωρημένο ευρώ δεν φαίνεται να ενδείκνυται πια, με μιαν Αμερική ενδοστρεφή, προβληματισμένη περί των οικονομικών της και στην ουσία εγκλωβισμένη στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η κυβέρνηση Ερντογάν αποφάσισε να στρέψει τα μάτια της στον 'φυσικό της χώρο': στον αραβικό κόσμο, έναν κόσμο που τον είχε κάπου ξεχασμένο (αλλά κι εκείνος δεν την υπολόγιζε πια για πιθανή εταίρο και σύμμαχο).
Κοινό σημείο αναφοράς: το Ισλάμ (ποιό άλλο;), τη θρησκεία που μιλάει στην ψυχή των αράβων, ανεξαρτήτως υπηκοότητας, γλώσσας και διαλέκτου. Και δεν υπάρχει καλύτερη αφορμή από την προστασία των αδικημένων Παλαιστινίων, που επιτέλους θυμήθηκε η Άγκυρα πως πρέπει να προστατεύσει. Άλλωστε, το Παλαιστινιακό πρόβλημα είναι αυτό που ενώνει αλλά και χωρίζει τον αραβικό κόσμο. Τον μουσουλμανικό κόσμο όμως, τον ενώνει σύσσωμο.
Και έτσι η κυβέρνηση Ερντογάν αποφασίζει να δώσει ένα τέλος στο περιστασιακό, όπως φάνηκε, ρομάντζο με το Τελ Αβίβ, για να αρχίσει ένας νέος κύκλος νεο-οθωμανικής επικράτησης στην Ανατολική Μεσόγειο και -ειδικότερα- στα λαχταριστά πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή που συνδέει φίλους και εχθρούς της: το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Κύπρο και -κατ'επέκταση-.και την Ελλάδα... Όχι πολύ μακρυά δηλαδή από το σημείο που παίχτηκε το ισραηλινό στρατιωτικό φιάσκο της περασμένης Δευτέρας!
Το δρομολόγιο του ανθρωπιστικού κονβόϊ, και αυτό σοφά σχεδιασμένο: από τον Βόσπορο στην Αττάλεια και από εκεί στην Αμμόχωστο, ένα λιμάνι που έχει πολλά κοινά με το λιμάνι της Γάζας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία, προκειμένου να άρει τη διεθνή απομόνωση του Ψευδοκράτους στο κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, χαρακτηρίζει ως 'απάνθρωπη' και 'άδικη' τη συνεχιζόμενη επιβολή διεθνούς εμπάργκο στα παράνομα λιμάνια που διατηρεί στην Κερύνεια και την Αμμόχωστο. Και όσες φορές και αν το είχε επαναλάβει, το μόνο που εισέπραττε δεκαετίες τώρα ήταν ότι η κατοχή της Κύπρου είναι παράνομη και, άρα, δικαίως δήθεν 'πάσχει' το παράνομο κρατικό μόρφωμα που δημιούργησε εκεί που δεν έπρεπε.
Παρόλαυτά, σε αυτό της το επιχείρημα, ευήκοα ώτα βρήκε μόνο στον Οργανισμό της Ισλαμικής Συνδιασκέψεως - τον μόνο διεθνή οργανισμό στον οποίον το Ψευδοκράτος συμμετέχει ως παρατηρητής (μαζί με μία αυτονομιστικη μουσουλμανική τρομοκρατική οργάνωση που επιδιώκει τη δημιουργία ανεξάρτητου ισλαμικού κράρτους σε κάποια από τα νησία των Φιλιππίνων). Τελευταία όμως, πολύς λόγος γίνεται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διευθυντηρίων των Βρυξελλών προκειμένου επιτέλους να επιτραπεί το απ' ευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα της Κύπρου (απενοχοποιώντας έτσι την Ευρώπη-"Πόντιο Πιλάτο"...). Και σε περίπτωση που κάτι τέτοιο τελικά συμβεί, τότε καλύτερα ας ξεχάσουμε την πιθανότητα επανένωσης του νησιού με όρους που δεν θα είναι καταστροφικοί για τον κυπριακό ελληνισμό. Ή, αλλιώς: ας πάρουμε απόφαση ότι στην Κύπρο θα υπάρχουν δύο κράτη, και -συνεπώς- δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ο συμβολισμός του δρομολογίου Αμμόχωστος-Γάζα γίνεται σαφέστατος:
Από το απάνθρωπα αποκλεισμένο λιμάνι της κατεχόμενης Αμμοχώστου ξεκινούν τα καράβια με την αγνή ανθρωπιστική βοήθεια προς το (πράγματι) απάνθρωπα διεθνώς αποκλεισμένο λιμάνι της Γάζας. Ένα δώρο από το 'αδικημένο διεθνώς' καθεστώς του Ψευδοκράτους προς το 'παρεξηγημένο μουσουλμανικό και ισλαμικά ευσεβές' καθεστώς της Χαμάς.
Και το επόμενο βήμα της πραγματικά αξιοθαύμαστης και αξιοζήλευτης αυτής τουρκικής μεθόδευσης (αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!) θα είναι η απαίτηση της Τουρκίας αρχικά προς τις χώρες-μέλη του Οργανισμού Ισλαμικής Συνδιασκέψεως και μετέπειτα προς τις χώρες της ΕΕ (και πάει λέγοντας) προκειμένου να άρουν το εμπάργκο των παράνομων λιμανιών του Ψευδοκράτους, αναβαθμίζοντας το διεθνές του status και αντίστοιχα, υποβιβάζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία σε 'Ελληνοκυπριακή Διοίκηση της Νότιας Κύπρου', όπως επίσημα η τουρκική πλευρά την αποκαλεί από το '74 μέχρι και σήμερα.
Ήταν θλιβερή η έκπληξη των ελλαδικών ΜΜΕ, όταν έγινε γνωστή η άρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να συνδράμει το ναυτικό κονβόϊ. ¨Ηταν ακόμα πιο θλιβερή η ...απογοήτευση ελλαδικών εντύπων για αυτήν την... δήθεν 'απάνθρωπη άρνηση της Λευκωσίας' να βοηθήσει τον Παλαιστινιακό λαό.
Τα ανακλαστικά όμως της κυπριακής διπλωματίας ήταν ορθότατα, γιατί ήταν πέρα για πέρα φανερή η τουρκική προβοκάτσια, όχι τόσο απέναντι στο Ισραήλ (που στο κάτω-κάτω, αυτό είναι θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί αποκλειστικά και μόνο το Ισραήλ και κανέναν άλλον) όσο απέναντι στην ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία.
Και αν θεωρηθεί όψιμο το ενδιαφέρον της Άγκυρας για το καλό των Παλαιστινίων, δεν είναι καθόλου όψιμο το ενδιαφέρον της για τους Τουρκοκυπρίους, που εκείνη τούς κρατά ομήρους της υπό τη μορφή 'υπηκόων' ενός ούτως ή άλλως παράνομου κρατικού μορφώματος.
Και φτάνουμε σε εκείνη τη Δευτέρα της 31ης Μαϊου, που εδώ, στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, θα αργήσουμε πολύ να ξεχάσουμε.
Οι περιθωριακές ισραηλινές αριστερές φιλειρηνικές οργανώσεις είχαν προ καιρού προειδοποιήσει την πολιτική ηγεσία της χώρας ότι τα σενάρια περί 'ρεσάλτο' και 'ηρωικής κατάληψης' των πλοίων του ανθρωπιστικού κονβόϊ θα κατέληγαν σε ένα τεράστιο επικοινωνιακό φιάσκο που θα εξέθετε τη χώρα διεθνώς. Μια τέτοια ριψοκίνδυνη στρατιωτική επιχείρηση θα προκαλούσε το χαμό ανθρώπινων ζωών και θα απομόνωνε διπλωματικά το Ισραήλ.
Τόσο η ισραηλινή κυβέρνηση όσο και η ισραηλινή αντιπολίτευση δεν έλαβαν το μήνυμα, αν και ήταν τόσο, μα τόσο ξεκάθαρο! Όχι μόνο δεν προσπάθησαν να ανασκευάσουν τα ανεδαφικά τους στρατιωτικά σχέδια επί χάρτου, αλλά ούτε καν προσπάθησαν να βρεθεί μια λύση ούτως ώστε να ελεγχθεί το φορτίο των πλοίων από στόλο τρίτων χωρών προτού η ανθρωπιστική νηοπομπή εισέλθει στα χωρικά ύδατα της χώρας. Και βέβαια, ούτε η Τουρκία -αν και θα μπορούσε- δεν προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες της ισραηλινής πλευράς, προτείνοντας έστω και αυτή τον έλεγχο του ανθρωπιστικού υλικού που προοριζόταν για τους 'υπηκόους' της Χαμάς από κάποια τρίτη, ουδέτερη, χώρα.
Η παρούσα ισραηλινή πολιτική ηγεσία έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της την έννοια των διεθνών χωρικών υδάτων. Αψήφισε τη δύναμη της οργής της διεθνούς κοινής γνώμης και αποφάσισε ότι το Ισραήλ βρίσκεται μόνο του σε αυτόν τον πλανήτη. Και τώρα υφίσταται τις συνέπειες, όπως πολύ σωστά συμπέρανε κυνικά και εκ των υστέρων ο τούρκος Πρωθυπουργός.
Και ιδού τα αποτελέσματα:
Η απομονωμένη μέχρι πρότινος οργάνωση Χαμάς, χωρίς να προβεί σε καμμία κίνηση, χωρίς να ρίξει ούτε μία ρουκέτα, ούτε έναν τόσο δα πύραυλο, κατάφερε να φέρει στα μέτρα της τη διεθνή κοινότητα.
Η Αίγυπτος επιτέλους αναγκάστηκε να ανοίξει τα σύνορά της με τη Γάζα.
Ο ΟΗΕ απαιτεί να αρθεί το εμπάργκο.
Ο ίδιος ο ισραηλινός Πρωθυπουργός συνθηκολογεί 'επιτρέποντας' να εισρεύσει ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα -γεγονός το οποίο συνέβαινε και... παλαιότερα(!!), με τα φορτηγά του ΟΗΕ και της UNRWA από το φυλάκιο Έρεζ που συνδέει τη Γάζα με το Ισραήλ-.
Η Τουρκία αναγορεύεται αρχηγός του μουσουλμανικού κόσμου, κατά πολύ ικανότερος από πολλές αραβικές χώρες που μέχρι σήμερα έμεναν άπρακτες, συγκινούμενες απλώς για τα δίκαια του παλαιστινιακού λαού.
Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρώπη καταδικάζουν αμήχανα το Ισραήλ για το φιάσκο της Δευτέρας, διαπιστώνοντας ότι η Χαμάς αναβαθμίστηκε διεθνώς -χωρίς καν να προσπαθήσει πολύ-.
Και... οσονούπω, θα τεθεί και επισήμως θέμα άρσεως του εμπάργκο στα παράνομα λιμάνια του Ψευδοκράτους των Κατεχομένων της Κύπρου - γιατί κάπως θα πρέπει να αμοιφθεί και η Άγκυρα για τις καλές της υπηρεσίες εκ μέρους του μουσουλμανικού κόσμου, ο οποίος, για να προστατευθεί από μελλοντικές ακροβασίες της, θα 'τής κάνει και αυτό το χατίρι', μόνο και μόνο για να την κρατήσει μακρυά από τις μύριες όσες άλλες ανοιχτές ενδοαραβικές πληγές...-
H μόνη πραγματικά ηττημένη:
Η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία θα πρέπει ακόμα μία φορά (και μάλιστα ίσως πολύ σύντομα) να πείσει τη διεθνή κοινότητα για τα αυτονόητα. Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η μόνη πραγματική της σύμμαχος, η Ελλάδα, βρίσκεται σε απίστευτη παρακμή.
Τα αθώα θύματα:
Οι δέκα αγνοί ανθρωπιστές εθελοντές, που έχασαν τη ζωή τους για κάτι πολύ απλούστερο από όλα τα παραπάνω. Οι δέκα αυτοί ιδεολόγοι, που έκαναν την τελευταία και καλύτερη πράξη της ζωής τους για κάτι που πραγματικά πίστευαν.
Το μόνο σίγουρο:
Η Ανατολική Μεσόγειος άλλαξε, όχι όμως απαραίτητα προς το καλύτερο.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση