Η αποκρατικοποίηση της εξουσίας

• Οι σκιώδεις κυβερνήσεις, οι ιδιωτικές λέσχες τύπου Bilderberg, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της Πολιτικής, οι ιδιαιτερότητες της δύναμης και οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των κρατών

Όπως φαίνεται, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «φιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων», οι οποίες «διευρύνθηκαν» στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με «ηγέτη» τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν προφανώς τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της - με τις ενέργειες της ολοκληρωτικής «κατάληψης» της Πολιτείας.
Η προσπάθεια «εγκατάστασης» τώρα τυπικών κυβερνήσεων στη ζώνη του Ευρώ, με τις «σκιώδεις» στο «παραπέτασμα», φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα - η οποία πλέον διοικείται, προφανώς μη δημοκρατικά, από μία «υπόγεια» εξουσία στο παρασκήνιο (άρθρο μας: ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο της αμερικανό-ευρωπαϊκής διαμάχης, τα σφάλματα μας, οι «αλλότριες» ευθύνες και ο υπερπληθωρισμός ομολόγων, ο οποίος φαίνεται να εξελίσσεται σε μία καταστροφική πανδημία 23/1/2010). Ταυτόχρονα, γίνεται πια μεθοδική προσπάθεια «αποκλεισμού» της Γερμανίας, η οποία αποτελεί το πλέον ισχυρό «αμυντικό οχυρό» της Ευρώπης.
Παρά το ότι όμως οι απόκρυφοι στόχοι της μεγάλης αυτής χώρας δεν μας βρίσκουν καθόλου σύμφωνους (έντονα επεκτατική πολιτική, ανάληψη της ηγεσίας της ΕΕ, κατάλυση της δημοκρατίας, «αναθέρμανση» του ολοκληρωτισμού κλπ), δεν μπορούμε να «συμμερισθούμε» ούτε τις επιδιώξεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού – έτσι όπως αυτές «δρομολογούνται», με τη βοήθεια του τοκογλυφικού κεφαλαίου, της παγκόσμιας τράπεζας, του ΔΝΤ, των αμερικανών κερδοσκόπων κλπ. Πόσο μάλλον να δεχθούμε, θετικά ή παθητικά, τις απίστευτες «μεθοδεύσεις», τις οποίες παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινά – τελευταία, μέσω των «παρατηρήσεων» του G.Soros σε σχέση με τη Γερμανία, με τις τράπεζες, με το «επισφαλές» ευρωπαϊκό νόμισμα, καθώς επίσης με τα λάθη και με τις «αρνητικές προοπτικές» της ΕΕ.
Φυσικά, οι προσπάθειες θα συνεχισθούν με αυξανόμενο ρυθμό, έτσι ώστε να συνεχίσει στο δρόμο της υπερχρέωσης η Ευρώπη, η οποία (υπερχρέωση) την καθιστά δέσμιο του τοκογλυφικού κεφαλαίου - ενώ ταυτόχρονα θα δίνεται αρκετή «τροφή» στην ευρωπαϊκή «κοινή γνώμη», η οποία πρέπει υποχρεωτικά να αποπροσανατολισθεί. Πολλά «σκάνδαλα», ειδικά σε σχέση με τη Γερμανία, θα «αποκαλυφθούν» ξαφνικά, συνοδευόμενα από «τρομοκρατικές» ενέργειες - οι οποίες αφενός μεν θα διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του «πλήθους» («άρτος και θεάματα»), αφετέρου δε θα δώσουν «δείγματα γραφής» σε όλους όσους σκέφτονται, έστω και υποσυνείδητα, να αντιταχθούν στα τεκταινόμενα.
Άλλωστε, έχουν προηγηθεί λεπτομερείς «εξωθεσμικές» αναλύσεις, στα πλαίσια των μυστικών συνεδριάσεων «ιδιωτικών λεσχών» τύπου «Bilderberg» - όπως το Davos, η Ατλαντική Γέφυρα, η Σύσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, η Trilateral Επιτροπή Η.Π.Α. – Ευρώπης – Ιαπωνίας (χρηματοδότης ο D.Rockefeller), το Συμβούλιο ξένων σχέσεων («ιδιοκτησίας» H.Kissinger), το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο διεθνών σχέσεων (χρηματοδότης ο G.Soros) κλπ.
Στις «λέσχες» αυτές, οι οποίες συνήθως «συσκέπτονται» ετήσια, καλούνται κάθε φορά κάποιοι πολιτικοί της επικαιρότητας, εκ μέρους των «πολυεκατομμυριούχων-μελών» τους, οι οποίοι τις χρηματοδοτούν - κατέχοντας διαχρονικά την οικονομική δύναμη, αφού είναι «συσπειρωμένοι» σε πανίσχυρα, διεθνή, «άτυπα δίκτυα». Μετά από τόσα χρόνια λειτουργίας αυτών των «οργανώσεων» θεωρείται πια ότι, οι «διαδικασίες» έχουν σε «ικανό» βαθμό ολοκληρωθεί - ευρισκόμενες πλέον στο στάδιο της τελικής εφαρμογής τους.
Αναφέρουμε σαν παράδειγμα τέτοιων «ιδιότυπων διαδικασιών» το γεγονός ότι, το 1991 έλαβε μέρος στη σύσκεψη της λέσχης Bilderberg o B.Clinton - ο οποίος ήταν τότε κυβερνήτης της πολιτείας του Αρκάνσας. Στα πλαίσια της συγκεκριμένης συνάντησης, συζητήθηκε η προοπτική της δημιουργίας μίας ελεύθερης ζώνης εμπορίου στη Β. Αμερική (NAFTA). Ένα χρόνο αργότερα, ο B.Clinton εκλέχθηκε πρόεδρος των Η.Π.Α. - ενώ η ζώνη ελευθέρου εμπορίου λειτούργησε την 1.1.1994.
Η συμμετοχή συγκεκριμένων Ελλήνων πολιτικών στην ίδια «λέσχη», ιδιαίτερα η πρόσφατη στην Αθήνα, μας οδηγεί επίσης σε αναπόφευκτες υποθέσεις – σε σχέση τόσο με τις «προετοιμασίες», όσο και με τα αίτια ή με το «χειρισμό» της Ελληνικής κρίσης (άρθρο μας: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ: Η αναμενόμενη δημοσιονομική κρίση πλήττει πρώτα τη χώρα μας, καθιστώντας την ανυπεράσπιστο στόχο των κερδοσκόπων και ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης. 12/12/2009).
Σε κάθε περίπτωση, στην πρόσφατη συνάντηση της λέσχης Bilderberg στην Ελλάδα (η λέσχη αποκαλείται επίσης «Αρχιερέας της Παγκοσμιοποίησης»), την οποία ακολούθησε η αναπάντεχη «χρεοκοπία» της χώρας μας (μετά από μία εξαιρετικά παράδοξη και πρόωρη αλλαγή της κυβέρνησης μας, στο μέσον της θητείας της), υπήρξαν αρκετές διαδηλώσεις Πολιτών – μεταξύ των οποίων και στη Γερμανία. Πολλά ΜΜΕ αναφέρθηκαν στο θέμα, ενώ όταν ερωτήθηκε επίσημα η γερμανική κυβέρνηση, σε σχέση με το ποια μέλη της έλαβαν μέρος στη σύσκεψη, η απάντηση ήταν ότι, στη συνάντηση της Αθήνας δεν συμμετείχε κανένας γερμανός πολιτικός.
«Τέτοιες συναντήσεις», λέει γνωστός γερμανός κοινωνιολόγος, «επηρεάζουν σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό τις πολιτικές αποφάσεις. Μας αρέσει να συζητάμε για την πρωτοκαθεδρία της Πολιτικής, να πιστεύουμε ότι είναι αυτονόητη - ενώ η κυρία Merkel ανέφερε, σε μία τελευταία ομιλία της, η οποία είχε σχέση με την οικονομική κρίση, ότι είναι απαραίτητο να επανέλθει ξανά η πρωτοκαθεδρία της Πολιτικής. Όμως τόσο η κυρία Merkel, όσο και οι υπόλοιποι συνάδελφοί της διεθνώς, συμμετείχαν ενεργά στην απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της Πολιτικής - η οποία έχασε προφανώς τη θέση της, από την οικονομική εξουσία».
Ολοκληρώνοντας, όπως γράφει ο ίδιος γερμανός κοινωνιολόγος: «Πρακτικά, μεταξύ του κόσμου της Πολιτικής και του κόσμου της Οικονομίας, δεν μεσολαβεί ούτε καν ένα λεπτό φύλο χαρτιού. Οι σύγχρονες τάσεις, με την πρωτοβουλία των μονοπωλιακών υπερεπιχειρήσεων, φαίνεται να μας οδηγούν στην επαναφορά της φεουδαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι, δίπλα από τις τυπικές δομές, δίπλα δηλαδή από τα δημοκρατικά εκλεγμένα κοινοβούλια, η «άτυπη», η σκιώδης καλύτερα εξουσία, κερδίζει ξανά ειδικό βάρος - με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς. Οι εκλεκτοί της άτυπης εξουσίας τώρα, οι αυτοαποκαλούμενοι βέβαια εκλεκτοί, οι οποίοι κυβερνούν τον κόσμο εκ των άνω, κρύβονται όλο και περισσότερο από τους υπόλοιπους» – σε λέσχες με κρυφά, αυστηρώς εμπιστευτικά θέματα συζητήσεων, καθώς επίσης πίσω από τις «εκλεγμένες» κυβερνήσεις.

ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
Σύμφωνα με τον K.Popper, τα χρήματα, αυτά καθαυτά, δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα. Γίνονται όμως επικίνδυνα, εάν μπορούν να αγοράσουν δύναμη - είτε άμεσα, είτε έμμεσα, είτε με την υποδούλωση των οικονομικά αδύναμων, οι οποίοι αναγκάζονται να «πουλήσουν» τον εαυτό τους για να ζήσουν. Οι σημερινές συνθήκες της εντυπωσιακής τρομοκρατίας του «πλήθους», με «αιτία» τον κίνδυνο χρεοκοπίας των κρατών, μάλλον τεκμηριώνει τα μέγιστα την τεράστια «ισχύ» των χρημάτων - εάν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.
Περαιτέρω, η Πολιτεία είναι σε θέση, μέσω του νόμου (Κράτος Δικαίου), να εγγυηθεί την ίση (δίκαιη) αντιμετώπιση όλων των Πολιτών της, καθώς επίσης ότι, ο καθένας που θέλει να εργασθεί, θα μπορεί να κερδίσει τα μέσα συντήρησης του. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος, για τον οποίο δεν θα ήταν κάτι τέτοιο εφικτό.
Από αυτήν την πλευρά, η «πολιτική δύναμη» αποτελεί το κλειδί της προστασίας μας, απέναντι στις προσπάθειες της οικονομικής μας υποδούλωσης. Επομένως, η λύση των προβλημάτων μας είναι η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της - αφού κανένας δεν επιθυμεί την απόλυτη κυριαρχία της οικονομικής δύναμης. Εάν χρειασθεί λοιπόν, η οικονομική δύναμη οφείλει να καταπολεμηθεί, έτσι ώστε να τεθεί κάτω από τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Κατ’ επέκταση, το κεντρικό πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να ελέγξει την οικονομική δύναμη. Από τη στιγμή λοιπόν που θα καταφέρουμε να βρούμε τις μεθόδους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν. Τότε, δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να κατηγορούμε κανέναν άλλο – ούτε να «κραυγάζουμε» εναντίον των κακών οικονομικών διαβόλων, οι οποίοι δρουν στο «παραπέτασμα».
Σε μία Δημοκρατία λοιπόν, οι ελεύθεροι Πολίτες είναι αυτοί, οι οποίοι κρατούν τα κλειδιά, για τον έλεγχο των «διαβόλων» - επομένως, οι Πολίτες είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τους «δαμάσουν». Οφείλουν όμως να συνειδητοποιούν την τεράστια αυτή δύναμη τους, καθώς επίσης να χρησιμοποιούν σωστά τα «κλειδιά» που έχουν στη διάθεση τους.
Ο καλύτερος δυνατός τρόπος «χρήσης» των κλειδιών, είναι η επιμονή των Πολιτών στη διαμόρφωση θεσμών - συγκεκριμένων «πλαισίων» δηλαδή, σε σχέση με τη λειτουργία και τον έλεγχο της Πολιτείας. Οι θεσμοί αυτοί θα ελέγχουν δημοκρατικά την Πολιτική, υποχρεώνοντας την ταυτόχρονα να ελέγχει την οικονομική δύναμη - με στόχο την προστασία όλων από την οικονομική ή λοιπή «εκμετάλλευση».
Εν τούτοις, δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι, κάθε δύναμη είναι επικίνδυνη – επομένως, τόσο η οικονομική, όσο και η πολιτική. Υπάρχει λοιπόν μία δεδομένη απειλή, στην περίπτωση που επιλέγουμε την αύξηση της ισχύος της Πολιτικής, με στόχο τον έλεγχο της οικονομικής εξουσίας. Η προστασία μας τότε δεν είναι άλλη από τον καθορισμό του χαρακτήρα της Πολιτικής ο οποίος, όπως έχουμε ήδη τονίσει, πρέπει να είναι θεσμικός και όχι προσωπικός. Δηλαδή, δεν πρέπει να ψηφίζουμε με κριτήριο τα κόμματα ή τα πρόσωπα, αλλά με βάση τα προγράμματα διακυβέρνησης - τα οποία οφείλουν να αριστοποιούν διαρκώς τα πλαίσια λειτουργίας της κοινωνίας και του κράτους μας, προς όφελος του συνόλου των Πολιτών του.
Συνεχίζοντας, εάν επιλέξουμε τη «διεύρυνση» της εξουσίας της Πολιτικής, με στόχο την προστασία της ελευθερίας μας από την οικονομική εξουσία, θα πρέπει να σκεφθούμε ότι είναι δυνατόν κάποτε, αυτές οι διευρυμένες «πολιτικές» εξουσίες, να περιέλθουν στα χέρια λάθος προσώπων - οπότε θα πρέπει να λάβουμε έγκαιρα, σωστά μέτρα αντιμετώπισης τέτοιων κινδύνων. Η πιθανότητα αυτή τεκμηριώνει επίσης την άρνηση μας, να εμπιστευόμαστε την ηγεσία ενός κράτους σε κάποιους «εκλεκτούς» (Πλάτωνας) - επειδή κανένας δεν μας εγγυάται ούτε την «ποιότητα», ούτε τη διάρκεια ή τη συνέχεια αυτής της εξουσίας.
Ολοκληρώνοντας, επειδή θεωρείται ότι, η κρατική δύναμη, η πρωτοκαθεδρία της Πολιτικής δηλαδή, πρέπει να παραμείνει για πάντα ένα επικίνδυνο αλλά αναγκαίο κακό, αφού είναι η μοναδική «Αρχή», η οποία ελέγχεται από τους «Αρχόμενους», από τους Πολίτες και την ψήφο τους δηλαδή, οφείλουν να ενισχύονται συνεχώς οι δημοκρατικοί θεσμοί μας - ενώ δεν πρέπει ποτέ να «χαλαρώνουμε» την επαγρύπνηση μας, αφού οι αυξημένες δικαιοδοσίες στο κράτος, για «παρεμβατικό σχεδιασμό» της κοινωνικής ζωής, απειλούν τα μέγιστα την «ορισμένη», την οροθετημένη δηλαδή ελευθερία μας.
Προφανώς, αναφερόμαστε σε μία ελευθερία ενός επίσης θεσμικά καθορισμένου βαθμού - επειδή η ελευθερία αυτοκαταστρέφεται, εάν είναι απεριόριστη. Εάν όμως αυτοκαταστραφεί ή χαθεί η ελευθερία, τα πάντα είναι χαμένα – αφού μόνο η ελευθερία μπορεί να κάνει την ασφάλεια ασφαλή. Όταν δε επιλέγεται η υπερβολική ασφάλεια εις βάρος της ελευθερίας, όπως δυστυχώς συμβαίνει για παράδειγμα σε κάποιο βαθμό στη Γερμανία, ο κίνδυνος της επικράτησης ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι σχεδόν αναπόφευκτος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως γράφει ο Russell, «Η οικονομική δύναμη μέσα στο κράτος, αν και σε τελευταία ανάλυση πηγάζει από το νόμο και την κοινή γνώμη, αποκτά εύκολα μία ορισμένη ανεξαρτησία. Μπορεί να επηρεάσει το νόμο με τη διαφθορά και την κοινή γνώμη με την προπαγάνδα. Μπορεί να θέσει τους πολιτικούς κάτω από υποχρεώσεις που παρεμβαίνουν ανασταλτικά στην ελευθερία τους. Μπορεί να απειλήσει ότι θα προκαλέσει οικονομική κρίση».
Η Πολιτική λοιπόν, αφού αποτελεί τη μοναδική ελπίδα διατήρησης της ελευθερίας μας, πρέπει να ελέγχεται συνεχώς, έτσι ώστε να μην είναι εφικτή η «υποδούλωση» της από την οικονομική εξουσία. Εν τούτοις, όπως διαπιστώνεται σήμερα διεθνώς, τόσο ο έλεγχος, όσο και η πραγματική εξουσία της, υπολείπονται κατά πολύ του επιθυμητού. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι αποδέχονται, παραδόξως σχεδόν εθελούσια, μειώσεις αμοιβών, περιορισμό των κεκτημένων δικαιωμάτων τους (συντάξεις, επιδόματα ανεργίας κλπ), καθώς επίσης αυξήσεις του χρόνου απασχόλησης τους και τόσα πολλά άλλα, τα οποία θα ήταν αδιανόητα στο παρελθόν – προφανώς «υπό το κράτος» της αδράνειας και του φόβου για το μέλλον τους.
Επομένως, δεν φαίνεται δυστυχώς να επαγρυπνούν, ενεργητικά και άφοβα, οι Πολίτες – ούτε ίσως να συνειδητοποιούν ότι, τόσο οι σημερινοί πόλεμοι, όσο και η κατάληψη της εξουσίας από ξένους, δεν προϋποθέτει αναγκαστικά τη χρήση όπλων (ενώ οι οικονομικές κρίσεις είναι δυνατόν να προκληθούν σκόπιμα, με στόχο την ιδιωτικοποίηση των κρατών). Πόσο μάλλον όταν ο έλεγχος της παγκόσμιας πληροφορίας (ειδήσεις, δημοσιογραφικές αναλύσεις κλπ), όπως και η οικονομική δύναμη, συγκεντρώνονται διαρκώς σε λιγότερους «ανθρώπους» - αυξάνοντας σε υπερβολικό, σε ανεξέλεγκτο καλύτερα βαθμό τη δύναμη τους.

Βασίλης Βιλιάρδος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση