Οι απαιτήσεις των ευρωτραπεζιτών από την Ελλάδα
Οι πλούσιοι αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους, άρα πρέπει να τους πληρώσει η εργατική τάξη- Μια οικονομική αυθεντία μιλάει για το ελληνικό χρέος
- Διαβάστε μεταφρασμένο στα ελληνικά το ενδιαφέρον άρθρο, για το ελληνικό χρέος και την πολιτική των τραπεζών, του Michael Hudson, που έχει δημοσιευτεί με δύο τίτλους "People vs Bankers" και "Euro-Bankers Demand of Greece"
Ο Δρ. Hudson περιγράφει τη "διάσωση" της Ελλάδας σαν ένα πρόγραμμα TARP (Troubled Asset Relief Program) υπέρ των Γερμανών και Ευρωπαίων τραπεζιτών δηλαδή ένα πρόγραμμα σαν κι αυτό που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού τομέα μέσω της αγοράς χρεογράφων από προβληματικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κατά την πρόσφατη κρίση του real estate. Αυτό σημαίνει την παροχή ρευστότητας προς την ελληνική κυβέρνηση ώστε αυτή να αποπληρώσει υψηλότοκα ομολογιακά δάνεια σε ομολογιούχους που είχαν αγοράσει τους τίτλους τους σε εξευτελιστικές τιμές. Το κόστος θα το πληρώσουν οι φορολογούμενοι (οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, διότι οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους), η δε πληρωμή των ομολογιούχων "[...] θα χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, συντάξεων και άλλων κοινωνικών παροχών".
Αυτό θα είναι ένα μοντέλο λιτότητας και για άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα ρευστότητας, εξαιτίας της μη είσπραξης φόρων από τους κεφαλαιοκράτες. Από τη μεριά τους οι τραπεζίτες στο τέλος του χρόνου θα βρίσκονται εντός των στόχων τους και μέχρι την κατάρρευση του οικονομικού συστήματος θα έχουν προλάβει να μετατρέψουν τη δική τους ρευστότητα σε "σκληρές" επενδύσεις {ακίνητα, ευγενή μέταλλα κ.λπ.}.
Οι οικονομικοί λομπίστες προβάλλουν την ελληνική κρίση ως ένα μάθημα που προειδοποιεί για την ανάγκη περικοπών στους τομείς της κοινωνικής ασφάλισης και της υγείας. Από την άλλη μεριά οι τραπεζικοί λομπίστες γνωρίζουν ότι το χρηματοπιστωτικό παιχνίδι έχει τελειώσει. Παίζουν με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Ο τομέας τους στοχεύει στο να πάρει όσο περισσότερα μπορεί από τα πακέτα διάσωσης πριν να είναι αργά, έχουμε δηλαδή κάτι που μπορεί να περιγραφεί με το γνωστό "πάρε τα λεφτά και τρέχα".
"[...] Λιγότερες κοινωνικές δαπάνες θα αφήσουν μεγαλύτερο μέρος από τα πακέτα διάσωσης για να καλύψουν τα εκθετικώς αυξανόμενα χρέη τους, τα οποία θα είναι αδύνατον να πληρωθούν στο τέλος."
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, λιγότερο πεσιμιστές από τους Αμερικανούς συντρόφους τους, πιστεύουν ότι κάποιος πρέπει να ελέγχει την κυβέρνηση. Αν χάσουν την αγωνιστικότητά τους, η δύναμη θα επαφίεται πλέον ολοκληρωτικά στους ξένους δανειστές που θα είναι οι μόνοι αρμόδιοι να επιβάλουν την δημοσιονομική πολιτική.
Στη βορειοευρωπαϊκή περιφέρεια (Λιθουανία, Λεττονία, Εσθονία) πάρθηκαν από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις μαζοχιστικά δρακόντεια μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής που οι τράπεζες θα ήθελαν να δουν και στην Ελλάδα. Η Λιθουανική κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε μέτρα που επέφεραν μείωση του ΑΕΠ κατά 17%. Ανάλογη καταβύθιση υπήρξε και στη Λεττονία, όπου η λαϊκή διαμαρτυρία έριξε την κυβέρνηση. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν ένα ακόμα νεοφιλελεύθερο "κατοχικό πολίτευμα" που λειτουργεί στο όνομα των συμφερόντων των ξένων τραπεζών.
"[...] αυτό που εξελίσσεται είναι ένας κοινωνικός πόλεμος σε παγκόσμια κλίμακα - όχι ο πόλεμος των τάξεων του 19ου αιώνα, αλλά ένας πόλεμος του χρήματος εναντίον ολόκληρων οικονομιών, εναντίον της βιομηχανίας, του real estate και των κυβερνήσεων, όπως επίσης εναντίον της εργατικής τάξης [...]"
Η επερχόμενη οικονομική δυστοπία (αντι-ουτοπία)
Η ελληνική κρίση δείχνει πόσο πολύ έχει μετατοπιστεί η "ευρωπαϊκή ιδέα" από το 1957 τότε που ιδρύθηκε η εξαμελής Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Οι προ Μάαστριχτ και Λισαβόνας ευρωπαϊκές υποσχέσεις για ευημερία με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης προς το αντίστοιχο επίπεδο της μεσοαστικής εξελίχθηκε μέσω τριτοκοσμικού τύπου προγραμμάτων λιτότητας (με τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ.) σε αυτοκτονίες των χρεωμένων ευρωπαϊκών οικονομιών. Πρόκειται για έναν πόλεμο του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων και της βιομηχανίας.
"Η πολιτική, κοινωνική, δημοσιονομική και οικονομική δύναμη έχει μεταφερθεί στη γραφειοκρατία της Ε.Ε. στους οικονομικούς διαχειριστές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ. των οποίων τα σχέδια λιτότητας και τα σχετικά αντιλαϊκά προγράμματα, οδηγούν τις κυβερνήσεις στο ξεπούλημα δημόσιου τομέα, γης και ορυκτού πλούτου και στην εξασφάλιση φόρων για να πληρωθούν έθνη-πιστωτές. Αυτή η πολιτική έχει επιβληθεί στη "Νέα Ευρώπη" (τις μετα-σοβιετικές οικονομίες και την Ισλανδία) από το φθινόπωρο του 2008. Τώρα επιβάλλεται στα "PIIGS" (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία). Δεν είναι απορίας άξιο που υπάρχουν ταραχές!
Για τους παρατηρητές που δεν πρόσεξαν την Ισλανδία και τη Λεττονία πέρυσι, η Ελλάδα είναι το πιο πρόσφατο και μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο πεδίο μάχης. Τουλάχιστον η Ισλανδία και οι χώρες της Βαλτικής έχουν τη δυνατότητα της μετατροπής των δανείων τους σε εθνικό νόμισμα, της αναγνώρισης εξωτερικών χρεών κατά βούληση, και της φορολόγησης περιουσιών για την ανάκτηση από μέρους των κυβερνήσεων εσόδων που έχουν διοχετευθεί ως χρέος σε ξένους τραπεζίτες.
Όμως η Ελλάδα βρίσκεται δέσμια μιας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, που διοικείται από μη αιρετούς οικονομικούς αξιωματούχους που έχουν αντιστρέψει το ιστορικό νόημα της δημοκρατίας. Αντί ο πιο σημαντικός τομέας της οικονομίας, ο δημοσιονομικός, να καθορίζεται από εγκεκριμένες μέσω της εκλογικής διαδικασίας πολιτικές, οι κεντρικές τράπεζες (οι διορισμένοι λομπίστες των εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών) έχουν καταστεί ανεξάρτητοι από πολιτικούς έλεγχους και ισορροπίες [...] Με έναν πραγματικά Οργουελικό τρόπο οι δεξιοί στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ (όπως ο Ben Bernake) το ονομάζουν αυτό "ορόσημο της δημοκρατίας" [...]
Οι νεοφιλελεύθεροι κατηγορούν {..την ελληνική κυβέρνηση} ότι δεν εκποιεί αρκετή δημόσια γη και πόρους για να γεφυρώσει το χάσμα {του χρέους}. [...]
Όπως έκανε η αμερικανική κυβέρνηση στο παρελθόν, {έτσι και η ελληνική} έχει εκδώσει ομόλογα για να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα που προέκυψε εξαιτίας των φοροαπαλλαγών. Οι αγοραστές αυτών των ομολόγων (κυρίως γερμανικές τράπεζες) απαιτούν από τους Έλληνες εργαζόμενους (και τώρα επίσης από τους Γερμανούς φορολογούμενους) να επωμιστούν το κόστος αυτών των φοροαπαλλαγών. Γερμανοί και άλλοι τραπεζίτες και ομολογιούχοι ζητούν να πληρωθούν με κόστος τη δραστική περικοπή συντάξεων και κοινωνικών παροχών - και αν είναι δυνατόν με ιδιωτικοποιήσεις αντί ευτελούς τιμήματος.
[...] Οι ομολογιούχοι και οι κερδοσκόποι απαιτούν ομόφωνα από την Ε.Ε. το Δ.Ν.Τ. και τις ΗΠΑ να εγγυηθούν ότι θα προλάβουν να πάρουν τα κέρδη τους πριν το χρηματοπιστωτικό παιχνίδι καταρρεύσει. Η αρπαγή μπορεί να γίνει τάχιστα από συρρικνούμενες οικονομίες που εφαρμόζουν σχέδια τύπου Δ.Ν.Τ..
Η ανεργία αυξάνεται οδηγώντας τις οικονομίες βαθύτερα στο χρέος - όχι μόνο το δημόσιο χρέος καθώς οι συρρικνούμενες αγορές οδηγούν σε ελάττωση της είσπραξης φόρων, αλλά και το εξωτερικό χρέος καθώς η εξάρτηση από τις εισαγωγές αυξάνεται.
Από άποψη οικονομική η ελληνική κινητοποίηση είναι μια επανάσταση κατά της πολιτικής που θέλει να θυσιάσει την ευημερία για να πληρώσει τους ξένους πιστωτές με αυτόν τον τρόπο. Από πολιτική άποψη η μάχη δίνεται για να σωθεί η Ελλάδα από τη μετατροπή της σε ένα αντι-κράτος. Η κλασική {από οικονομικοπολιτική σκοπιά} ερμηνεία του "κράτους" και της κυβέρνησης είναι η δυνατότητα να επιβάλλει φόρους και να εκδίδει χρήμα. Όμως η Ελλάδα έχει παραχωρήσει τη δημοσιονομική της αρμοδιότητα στην Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ. οι οποίοι την καλούν να παραβιάσει αυτό που οι πολιτικοί θεωρητικοί θεωρούν πρώτιστο καθήκον κάθε κυβέρνησης: να ενεργεί με γνώμονα το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον. Η ελληνική κυβέρνηση έχει εντολή να δράσει για λογαριασμό του τραπεζικού κεφαλαίου και στην πραγματικότητα εκείνου των ξένων χωρών δια της εκποίησης περιουσιακών στοιχείων, όχι δια της εξασφάλισης μακροπρόθεσμης ανάπτυξης.
Το διακύβευμα είναι αν τα έθνη θα διοικούνται από πιστωτές ή θα θέσουν ως στόχο να εκμεταλλευτούν τα οφέλη από την οικονομική ανάπτυξη. Η ολιγαρχική πρεμούρα για τη διάσωση των ξένων τραπεζών και των κερδοσκόπων ομολογιούχων μέσω κεφαλαίων από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. στοχεύει στο να φορτώσει στους εργαζόμενους τις απώλειες από τη μη είσπραξη φόρων.
Ο στόχος είναι να διευκολυνθούν οι τράπεζες να αποφύγουν να πληρώσουν το κόστος του στεγνώματος της εγχώριας αγοράς. Θέλουν να φύγει από τα χέρια των ψηφοφόρων η κυβερνητική πολιτική και να παραδοθεί στην Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. που δρουν ως όργανα του διεθνούς κεφαλαίου.
Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση μέσα στην οποία ούτε η Ελλάδα ούτε η Κομισιόν (η Ευρωπαϊκή Επιτροπή) λειτουργούν ως κράτη ή κυβερνήσεις με την παραδοσιακή πολιτική έννοια. Η γραφειοκρατία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. δεν είναι αιρετή. Και στο βαθμό που αυτά τα ξενοκινούμενα οικονομικά σχέδια ευοδωθούν, τα κεφάλαια της οικονομίας θα εξαντληθούν και η κοινωνική δημοκρατία θα καταρρεύσει.[...]
Η εξαπάτηση
Η κρίση αυτή όπως και οι διασώσεις των Αυστριακών και Σουηδικών τραπεζών από χρέη της Ουγγαρίας της Ρουμανίας και της Λεττονίας που είναι αντίθετες με την ευρωπαϊκή αρχή της μη-διάσωσης, στηρίχθηκαν στο άρθρο 122.2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης που επιτρέπει δάνεια προς κυβερνήσεις σε έκτακτες συνθήκες. Όμως το πρόβλημα του Βαλτικού χρέους είναι χρόνιο και δομικό, όχι "έκτακτο". Βοηθώντας με δάνεια τη Λεττονία, η κυρία Μέρκελ επίσης ψεύδεται, καθότι η Ε.Ε. έχει θέσει περιορισμούς ως προς τις αιτίες και τους σκοπούς μιας δανειοδότησης, προβλέποντας κάτι τέτοιο μόνο για λόγους προσαρμογής της χώρας στα ευρωπαϊκά δεδομένα, με στήριξη της νομισματικής ισοτιμίας, όχι για λόγους οικονομικής ανάπτυξης.
"Με τον τρόπο αυτόν η Λεττονία θυματοποιείται, δεν βοηθιέται.[...]" Ο πραγματικός στόχος είναι να δοθεί περισσότερος χρόνος στις σουηδικές τράπεζες να μαζέψουν τοκοχρεολύσια πριν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο. "Το συνάλλαγμα που δαπανάται για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών χρεών προς ξένες τράπεζες μετατρέπεται σε εθνικό χρέος που θα πρέπει να πληρωθεί από τους Λεττονούς φορολογούμενους. Αυτό το ευρωπαϊκό χρέος είναι μια άσκηση στη νεο-αποικιοκρατία.[...]" Το ερώτημα είναι κατά πόσον η Ελλάδα βρίσκεται σε θέση ματ, αν δηλαδή το κοινωνικό της κράτος θα ακολουθήσει την συρρίκνωση εκείνου των χωρών της Βαλτικής, οπότε θα έχουμε ανάλογο μεταναστευτικό κύμα. Η Ελλάδα αποτελεί ένα πείραμα νεοφιλελεύθερου κεντρικού σχεδιασμού.
Το πραγματικό αντικείμενο της διάσωσης είναι η αρχή ότι οι οικονομίες πρέπει να πτωχεύουν προκειμένου το κεφάλαιο να κυριαρχεί.
Αλλά αυτή η μάχη ασφαλώς δεν έχει τελειώσει. Θα συνεχιστεί καθ' όλη τη δεκαετία, καθώς επιστρέφουμε στις διεκδικήσεις του 19ου και 20ου αιώνα για την αντικατάσταση της πολιτικής που δουλεύει υπέρ των συμφερόντων της μεγάλης περιουσίας και κεφαλαιακής ιδιοκτησίας, με μια προοδευτική πολιτική δίκαιης φορολόγησης και δημόσιας πρωτοβουλίας.
Η κλασική πολιτική οικονομία υπήρξε ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα του 19ου αιώνα, που είχε να αντιμετωπίσει εχθρικές κυβερνήσεις παρακινούμενες από αριστοκρατίες και που στηρίχθηκε στην ιδέα της κατάργησης του "δωρεάν γεύματος" για τους ιδιοκτήτες της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, των μονοπωλιακών ενοικίων και του τοκογλυφικού κεφαλαίου. Είναι αυτό που ο John Maynard Keynes πανηγύρισε ως τον "θάνατο του εισοδηματία". Όμως τα γνωστά μεγάλα συμφέροντα αντέδρασαν. Ονομάζοντας κοινωνική δημοκρατία και δημόσιες ρυθμίσεις το δρόμο προς την δουλοπαροικία, προσπαθούν να βάλουν την Ευρώπη στο δρόμο της υποδούλωσης μέσω του χρέους (debt peonage).
Οι Αμερικανοί Tea Partiers(*) και οι επαναστάτες κατά της άδικης φορολόγησης, πνιγμένοι στα χρέη και αντιμέτωποι με τη διαφθορά του Κογκρέσου που υπακούει στους λομπίστες του μεγάλου κεφαλαίου εγκατέλειψαν τον αγώνα, και επιδιώκουν την ασφάλεια μέσα από την οργάνωση σε αυτόνομες τοπικές κοινωνίες.
Ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι η επανάκτηση του ελέγχου της διακυβέρνησης μέσα στο πνεύμα της κλασικής οικονομίας με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. "Τουλάχιστον για αυτό αγωνίζεται η ελληνική εργατική τάξη. Κάποιος πρέπει να ελέγξει την κυβέρνηση. Και αν οι δημοκρατικές δυνάμεις αποσυρθούν από τη μάχη, ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα σφίξει περισσότερο τη θηλιά." Η έκβαση του αγώνα θα καθορίσει και τη στάση, ίσως μέσα στο καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, των μετα-σοβιετικών οικονομιών που κράτησαν τα εθνικά τους νομίσματα.
* Tea Partiers, ονομάστηκαν οι Αμερικανοί διαδηλωτές κατά των μέτρων διάσωσης των τραπεζών το 2008 και 09, κατά το πρότυπο του Boston Tea Party του 1773, τότε που οι άποικοι επαναστάτησαν κατά της φορολόγησης του τσαγιού από τη Βρετανική κυβέρνηση. Οι τότε διαδηλώσεις και η συγκεκριμένη αντίσταση ήταν ένας προπομπός που έθεσε τα θεμέλια της αμερικανικής επανάστασης (πολέμου της ανεξαρτησίας) που άρχισε δύο χρόνια αργότερα.
Ο Michael Hudson, είναι οικονομολόγος, καθηγητής, πρόεδρος του ISLET (Ινστιτούτο για τη Μελέτη των Μακροπρόθεσμων Οικονομικών Τάσεων) και συγγραφέας. Έχει διατελέσει σύμβουλος της αμερικανικής διοίκησης (του Λευκού Οίκου, του State Department και του Πενταγώνου), αλλά και άλλων κυβερνήσεων όπως του Καναδά της Ρωσίας και του Μεξικού.
Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε στον ιστότοπο του Michael Hudson
Πηγή
Αναρτήσεις
Πολυ καλο και αναλυτικο
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΜ