Οδεύοντας σε μία προγραμματισμένη (αυτο)καταστροφή

• Η κατάργηση των συντάξεων και του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Κριτήριο των κριτηρίων για τον πολιτισμό μιας κοινωνίας, ενός ανθρώπου, μιας χώρας είναι ο τρόπος που μεταχειρίζονται τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον άρρωστο, τον αδύναμο. Πάντων μέτρον άνθρωπος, δίδασκε ο Πρωταγόρας, ηγέτης των Σοφιστών, θεωρητικών και ιδεολόγων της αρχαίας Δημοκρατίας.
Τo πρόγραμμα περικοπής μέχρι ουσιαστικής κατάργησης των συντάξεων οδηγεί σε γενοκτονία συνταξιούχων, ηλικιωμένων, ασθενών. Χιλιάδες συμπολίτες μας θα δυστυχήσουν, θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν εξαιτίας του. Οι συνέπειες στον κοινωνικό ιστό θα πολλαπλασιασθούν από οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε εκτόξευση την ανεργία, περιορίζοντας τις αποζημιώσεις απολύσεων. Η ελληνική οικονομία οδηγείται σε κραχ, ο κοινωνικός ιστός σε διάρρηξη και, μαζί, απειλούνται τα θεμέλια της δημοκρατίας και η εθνική ασφάλεια.
Η ηθική ζημιά στην ελληνική κοινωνία θα είναι απροσμέτρητη. Στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού, η επικείμενη ημικατάργηση του κράτους πρόνοιας θα καταγραφεί ως κοινωνική και εθνική καταστροφή. ‘Ένα σύνδρομο Μαρίας Αντουανέτας μοιάζει όμως να εμποδίζει την κυβέρνηση να το αντιληφθεί. Απορεί κανείς με την ακατάσχετη τηλεοπτική πολυλογία και ενίοτε ψευδολογία των αρμοδίων, που αλλάζουν μάλιστα κάθε δεύτερη μέρα αυτά που λένε. Δεν καταλαβαίνουν ότι τρομοκρατούν και εξαγριώνουν τους πολίτες; Σε άλλο πλανήτη κατοικούν;
Οι σημερινοί συνταξιούχοι είναι ανήμποροι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι αυριανοί πολύ συγχισμένοι για να υπερασπιστούν το μέλλον τους. Οι διαδρομές όμως του δίκηου και του άδικου είναι παράξενες. Το ανάθεμα του γέροντα, που του κόβουν τα 500 ευρώ της σύνταξης, γιατί δεν έχουν τα κότσια ούτε καν να διαπραγματευθούν με ΔΝΤ και Κομισιόν, θα βρει δικό του τρόπο να εκδικηθεί. .
Ο Απόστολος Κακλαμάνης διαπίστωσε πικρά πως το κύμα της οργής δεν κάνει πολλές διακρίσεις. Κινδυνεύει να αποδειχθεί εξίσου ισοπεδωτικό με τη βαρβαρότητα που δέχεται η κοινωνία. Oι βουλευτές που απαιτούν σεβασμό, σεβάστηκαν την εντολή των ψηφοφόρων; Σεβάστηκαν το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του συντάγματος, εκχωρώντας εθνική κυριαρχία στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν ή περιβάλλοντας τον κ. Παπακωνσταντίνου με εξουσίες ¨Υπατου Αρμοστή, όταν του έδωσαν εξουσίες να υπογράφει δεσμευτικές συμφωνίες, για θέματα κοινοβουλευτικής αρμοδιότητας;
Υποστηρίζονται όλα αυτά ως απαραίτητα. Αν το πίστευαν οι πολιτικοί μας ταγοί, ας έβρισκαν το θάρρος να ξαναγυρίσουν στον ελληνικό λαό, εν ονόματι του οποίου κυβερνούν, ζητώντας νέα, διαφορετική εντολή. Τι συζητάμε όμως; Από τον Αύγουστο 2009 τουλάχιστο, ο κ. Προβόπουλος ενημέρωσε για το έλλειμμα. Κατά τον κ. Σαχινίδη, το ΔΝΤ ήταν παρόν από τις 5.10! Μπορεί να θεμελιωθεί το νέο κράτος που χρειαζόμαστε, το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε απελπιστικά ανάγκη, πάνω σε απάτες προεκλογικών μπαλκονιών, διακηρύξεις που αλλάζουν κάθε βδομάδα, στημένα γκάλοπ, δίκυκλα ΜΑΤ ή τις επικίνδυνες προβοκάτσιες που (ελπίζουμε ότι δεν θα) μπορούσαν να σκαρφιστούν οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους, εκ γενετής συνδεδεμένες με Λονδίνο και Ουάσιγκτον;
Δεν θα επανέλθουμε στο δήθεν αναπόφευκτο της προσφυγής στο ΔΝΤ, για το οποίο πολύ μελάνι χύθηκε στις στήλες των «Επικαίρων». Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν έκανε περίπου τίποτα για να αποτρέψει το ενδεχόμενο. ‘Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ δεν περίμενε τις αγορές για να μάθει το νεοφιλελευθερισμό. Δεν το υποχρέωσαν οι αγορές να βάλει το 2004 στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τους ηγέτες του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού-ατλαντισμού Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Αργότερα, ο κ. Παπανδρέου φλέρταρε με τον σοσιαλδημοκρατικό κεϋνσιανισμό τύπου Στίγκλιτζ ή Κρούγκμαν και που είναι πραγματικά η καρδιά του ένας Θεός ξέρει. Σημασία έχει η πράξη και η πολιτική.
Ο γράφων ουδέποτε υποστήριξε την άποψη ότι υπάρχουν λεφτά. Δεν υπήρχαν περιθώρια κεϋνσιανής διόρθωσης τον Οκτώβριο 2010. Θα έπρεπε ίσως να γίνει εσωτερική υποτίμηση. Μπορούσε να γίνει με ένα σοβαρό πρόγραμμα ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, που θα χτυπούσε την απέραντη λεηλασία του ελληνικού κράτους μέσω της διαφθοράς, θα περιόριζε τα εισοδήματα της μεσαίας και ανώτερης τάξης και τη φοροδιαφυγή, θα χρησιμοποιούσε το γεωπολιτικό χαρτί της χώρας. Μπορούσε να γίνει με μικροχειρουργική, όχι με το τσεκούρι του ΔΝΤ. ‘Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συνιστούσε ενδεχομένως και απαραίτητο στοιχείο νέας αναπτυξιακής προσπάθειας και προσπάθειας εθνικής αναγέννησης. Αντ’ αυτού καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα αυτοκαταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και του κράτους.
Την κεντρική ιδέα του προγράμματος διατύπωσε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου: “Ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι για την οικονομία, δεν την αφήνει να ανθήσει”. Τη δήλωση δεν την έκανε προεκλογικά στον ελληνικό λαό, αλλά πρόσφατα στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (5.5.2010), όργανο του Σίτυ και των διεθνών τραπεζών που τίναξαν στον αέρα το ελληνικό χρέος.
Tο αστείο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιο όρο για μια τραγωδία, είναι ότι, λέγοντάς τα, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που επιδιώκει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των διεθνών τραπεζιτών, περιορίζει, χωρίς να το καταλαβαίνει, τη χρησιμότητά του γι’ αυτούς. Το Σίτυ και ο Σόρος θέλουν να κλέψουν την Ελλάδα και να τη σταθεροποιήσουν ίσως πολύ μετά και ως κάτι πολύ διαφορετικό. ‘Όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου τους δώσει αυτό που τώρα θέλουν, το ελληνικό δημόσιο, θα παύσουν να τον έχουν ανάγκη. ‘Ηδη καλλιεργούν παρασκηνιακά τις φιλοδοξίες του κ. Χρυσοχοϊδη, για να κάμψουν ενδεχόμενες αναστολές του στη δυναμική στήριξη του προγράμματος. Κι αυτός όμως, μεταβατικός θα αποδειχθεί. Θα χρειασθούν άλλες ιδεολογίες και δυνάμεις για να “πολτοποιηθεί” η Ελλάδα.
Ξέρουν ότι το πρόγραμμά τους δεν είναι εφαρμόσιμο. Γράφουν και ξαναγράφουν στις εφημερίδες τους ότι θα χρεωκοπήσουμε. Σχεδιάζουν πως θα εκμεταλλευθούν μια χρεωκοπία και πως θα αναδιαρθρώσουν το χρέος προς ώφελός τους, κατά το μοντέλο Γέλτσιν, με πλήρη δηλαδή λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και της ελληνικής κοινωνίας. Το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος είναι το μεγάλο τους όπλο. Ακόμα μεγαλύτερο όπλο είναι όμως γι’ αυτούς η διακηρυγμένη στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης να ανακτήσει την “αξιοπιστία στις αγορές”.
Τα διεθνή κέντρα που οργάνωσαν την επίθεση κατά της Ελλάδας, σκέφτονται από τώρα ποιόν θάθελαν για διάδοχο και του κ. Παπακωνσταντίνου και ολόκληρης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ! Θα υποστηρίξουν άλλες λύσεις, αφού ξεζουμίσουν όλο το κεφάλαιο του ονόματος Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Μακάρι να μπορούσε η κυβέρνηση, μια στιγμή μονάχα, να διερωτηθεί γιατί προκαλεί τόσο ενθουσιασμό σε Μητσοτάκη, Καρατζαφέρη, Δασκαλόπουλο!
Η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών δείχνει άγνοια της παγκόσμιας και ελληνικής οικονομικής ιστορίας και της συγκυρίας. Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου έλεγε ότι “αυτός’ ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι και χρειάζεται να τον αλλάξουμε, θα τον χειροκροτούσαμε. ‘Όμως πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε ανάπτυξη χωρίς στρατηγική εμπλοκή του κράτους, από την Κορέα και την Ιαπωνία έως τις υπερφιλελεύθερες ΗΠΑ, όπου ο όγκος της έρευνας, της τεχνολογίας, της αντικυκλικής παρέμβασης έγινε μέσω των δημόσιων στρατιωτικών δαπανών. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα του κράτους καταργώντας το, όπως δεν συνιστά θεραπεία ο θάνατος του ασθενούς.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι Υπουργός σε χώρα που διαθέτει Ζήμενς, ΙΒΜ ή Ντασώ. Οι ξένοι που θα αγοράσουν έναντι πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία δεν ενδιαφέρονται για ανάπτυξη. Με μικρότερο δημόσιο τομέα, η ανάπτυξη πάει περίπατο. Πόσο μάλλον που το δημόσιο που θα αφήσει πίσω της η κυβέρνηση θα είναι πολύ χειρότερο από το υπάρχον.
Αυτό θα συμβεί γιατί κλονίστηκε συθέμελα ότι απέμενε από την εμπιστοσύνη του πολίτη και του δημόσιου λειτουργού στο κράτος και την πολιτική ηγεσία, κλονίστηκε η αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, η εμπιστοσύνη στη χώρα του, αποσυντίθεται το όποιο, περιορισμένο κοινωνικό κεφάλαιο και εθνικό σχέδιο διέθετε η χώρα. Δεν μπορεί η ανόρθωση της χώρας να στηριχτεί σε ψέμματα και αδικίες. Ανακοινώνοντας τελείως διαφορετικά μέτρα κάθε βδομάδα και καταστροφολογώντας επί μήνες εν πανικώ η κυβέρνηση τσάκισε την ελληνική αυτοπεποίθηση. Μόνο άνθη του κακού, φοβερές καταστροφές μπορούν να φυτρώσουν και να ανθίσουν στο έδαφος που έτσι σπέρνουν. (Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε δυστυχώς ότι σε αυτή την καμπάνια ψυχολογικού πολέμου, που θυμίζει τον τρόπο απότομης καταστροφής της ΕΣΣΔ, δεν συνέβαλαν ξένες υπηρεσίες.)
Η Θάτσερ δεν κρύφτηκε για να περάσει τα μέτρα της, δεν ισχυρίστηκε ότι είναι σοσιαλίστρια! Βγήκε θαρραλέα μπροστά, τα πρότεινε στο έθνος της και πήρε την εντολή του. Επαναστάσεις ή αντεπαναστάσεις στη ζωή των λαών δεν γίνονται με κολπάκια. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι τέτοιο - ή να το κάνουμε γιατί δεν σκεφτόμαστε.
Καμμιά ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, ιδίως στην Ελλάδα, χωρίς στυβαρό, αλλά και πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σύγχρονο και εκπαιδευμένο, με αίσθηση αποστολής δημόσιο τομέα. Η συκοφαντική καμπάνια εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων έχει αρκετή πέραση γιατί στηρίζεται στην καθημερινή εμπειρία της συναλλαγής με το δημόσιο. Αλλά τον δημόσιο τομέα δεν τον έφτιαξαν οι υπάλληλοι, τους υπάλληλους έφτιαξαν τα αφεντικά του δημόσιου τομέα.
Θα μπορούσαν να λεηλατούν τα ιδιωτικά συμφέροντα το ελληνικό δημόσιο, αν δούλευε στοιχειωδώς; Κάποιος φρόντισε να μην προσληφθούν χειρούργοι στον Ευαγγελισμό για να πηγαίνουν οι ασθενείς στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Ϊσως ο ίδιος που φρόντισε να προσλάβει το νοσοκομείο δεκάδες κηπουρούς ή ηλεκτρολόγους που δεν χρειάζεται. Η λύση στο πρόβλημα είναι λοιπόν να προσλάβουμε τους χειρούργους που λείπουν και να στείλουμε τους κηπουρούς στους κήπους. Δεν είναι λύση ούτε να συνεχίσουμε την πρόσληψη κηπουρών, ούτε να διακόψουμε κάθε πρόσληψη!
Για να μη βρούμε ποτέ τα πρόσωπα που οργάνωσαν την καταστροφική κατάσταση του δημοσίου, μας έβαλαν τώρα όλους μαζί να ασχολούμεθα με τα επιδόματα των υπαλλήλων, να αντιπαραθέτουν ιδιωτικούς με δημόσιους υπαλλήλους, εργαζόμενους με συνταξιούχους, εργαζόμενους με ανέργους, επιταχύνοντας τη βύθιση του σκάφους. ‘Οπως οι Γερμανοί έβαλαν όλη την Ευρώπη να ασχολείται με τους ‘Ελληνες, για να μη διερωτηθεί για την νομισματική πολιτική της ΕΕ ή τις συνέπειες της εξωφρενικής απελευθέρωσης επί δεκαετίες του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι δυνατό να θεωρηθούν τα επιδόματα των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων υπεύθυνα για τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και του παγκόσμιου καπιταλισμού;
Λησμονούμε ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας λειτουργεί και ως κράτος πρόνοιας, κακό, οθωμανικό, πελατειακό βέβαια. Δεν έχουμε επιδόματα ανεργίας, κατώτερο εισόδημα επιβίωσης, κοινωνικές υπηρεσίες της προκοπής, πρέπει να λαδώνουμε για τα νοσοκομεία και να πληρώνουμε για φροντιστήρια. Θα μας κόψουν τώρα κι αυτές τις μίζερες συντάξεις. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε επίδομα τις αμοιβές τμήματος των υπαλλήλων, αυτό το επίδομα επιτρέπει στην ελληνική οικογένεια να επιβιώνει, παίζει τον ίδιο ρόλο που κάποτε έπαιζε το χτηματάκι στο χωριό. Το σύστημα έπρεπε προ πολλού να αλλάξει, να ορθολογικοποιηθεί, δεν είναι όμως λύση να πεθάνουμε τους ‘Ελληνες.
Η απότομη, βάρβαρη εισαγωγή της ελληνικής εκδοχής νεοφιλελευθερισμού, υπό τον άμεσο έλεγχο διεθνών τραπεζών και κρατών με μοναδικό συμφέρον να διατηρήσουν τον ελληνικό λαό σε κατάσταση πνιγμένου στα χρέη δουλοπάροικου, αντανακλά στην πραγματικότητα τον βαθύτερα υποτελή χαρακτήρα της ελληνικής άρχουσας τάξης, μόνιμη σταθερά της νεώτερης ιστορίας μας. Σηματοδοτεί όμως και την είσοδο σε μια ιδιαίτερα οξεία φάση της κρίσης του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Θα προκαλέσει αναπόφευκτα κοινωνικές αντιδράσεις, τις μόνες άλλωστε ικανές να ανακόψουν κάπως το πρόγραμμα καταστροφής του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, θα απειλήσει την εθνική ασφάλεια και τη δημοκρατία. Διατρέχουμε τον κίνδυνο, αφού χρησιμοποιηθήκαμε ως πειραματόζωο για να φέρουμε στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να αρχίσουμε από δω τη λατινοαμερικανοποίηση της ηπείρου, να γίνουμε πειραματόζωο και για την κατάργηση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, για να φέρουμε κι εδώ καμμιά χούντα σαν αυτές που ευδοκίμησαν αλλού ως αποτέλεσμα εφαρμογής των ίδιων συνταγών. Μήπως ήταν πολύ βολικός, για να ήταν τυχαίος, ο εμπρησμός της Μαρφίν με τους υπαλλήλους μέσα;
Ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός είναι δείγμα καθυστέρησης. Αν είχε κάποιο οικονομικό πλεονέκτημα ήταν στην αρχή του φιλελεύθερου κύκλου (1970-80). H εφαρμογή της μεθόδου στην πρώτη μεγάλη ρωγμή του κύκλου, όταν οι πάντες ξαναγυρνάνε στο κράτος για σωτηρία και η παγκοσμιοποίηση δείχνει σοβαρές ενδείξεις μη βιωσιμότητας, θα αποβεί καταστροφική για μια Ελλάδα με ήδη αδύναμες κρατικές δομές, χωρίς αξιόλογο ιδιωτικό τομέα και υπό εθνική απειλή.
Το πρόγραμμα, εφαρμοζόμενο μέχρι τέλους, θα οδηγήσει στη μετατροπή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, θλιβερή μισοαποικία. ‘Οσοι ‘Ελληνες μπορούν θα μεταναστεύσουν, νέες μάζες εξαθλιωμένων Ασιατών και Αφρικανών θα εποικίσουν το χώρο. Θα γίνουμε μια αποθήκη σύγχρονων δούλων που θα δουλεύουν για κινέζικα μεροκάματα, χρησιμοποιούμενοι ως πολιορκητικός κροιός για την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θα γίνουμε μείζων μοχλός αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη και γενικό δοκιμαστήριο μιας γιγαντιαίας επίθεσης της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος εναντίον των ευρωπαϊκών λαών. Δυστυχώς, όχι μόνο οι οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης αλλά και μια σειρά άλλων επιλογών εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής τείνουν να ενισχύσουν την επίθεση αυτή εναντίον του ελληνικού έθνους-κράτους.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση