Πώς οι οικονομικές κρίσεις οδηγούν σε πολέμους και επαναστάσεις

"...Ο ταξικός πόλεμος που μόλις αρχίζει να ξεσπά ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας ύφεσης θα επηρεάσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε πολλές χώρες, με ανεργία, συρρίκνωση μισθών, κατάρρευση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας. Ή με πόλεμο..."

Του Shamus Cooke
Global Research
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Μια σύντομη ματιά στον κόσμο σήμερα αρκεί για να μας αποκαλύψει μια κατεστραμμένη διεθνή οικονομία, πολέμους σε εξέλιξη ενώ άλλοι προετοιμάζονται, και αμέτρητα επαναστατικά κινήματα. 'Ολα αυτά είναι φαινόμενα που αλληλοσυνδέονται. Και αν με ρωτήσετε αυτό που φαντάζομαι, θα σας απαντήσω: "Όχι, δεν πλησιάζει η μέρα που περιγράφεται στην Αποκάλυψη". Όμως το διεθνές οικονομικό σύστημα που εφαρμόζεται σήμερα ως εγγύηση για την τάξη και την ευρυθμία στις κοινωνίες μας καταρρέει, παρασύροντας μαζί του τους πάντες.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε πολύ δεινότερη κατάσταση από όσο φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος. Ίσως να χρειαστεί να βουλιάξει μια μικρή οικονομία όπως της Ελλάδας για να καταρρεύσει επιτέλους αυτό το απολίθωμα και να ζήσουμε να δούμε τη λέξη "ύφεση" να θεωρείται ξεπερασμένη και τον όρο "οικονομικό κραχ" να είναι ο μόνος δόκιμος όρος σε καθημερινή χρήση.

ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ;

Η μεγάλη οικονομική ύφεση που βιώνουμε θα μας είχε ήδη βρει πριν από χρόνια αν δεν υπήρχε το τεράστιο χρέος (καταναλωτών, επιχειρήσεων και κρατών) που δημιούργησαν πολλές κυβερνήσεις προκειμένου να στηρίξουν το οικονομικό σύστημα. Το χρέος ήταν αναγκαίο για να αυξηθεί ο καταναλωτισμός, πάνω στον οποίο στηρίχθηκαν οι εταιρείες για να συνεχίσουν να πουλούν τα προϊόντα τους. Όταν όμως η χίμαιρα του παγκόσμιου χρέους έσκασε σαν μπαλόνι, ξέσπασε η σημερινή κρίση.

Τα χρέη άρχισαν να μην αποπληρώνονται ποτέ και οι τράπεζες έπαψαν να δανείζουν, δημιουργώντας έτσι τη χρηματοπιστωτική κρίση. Αυτό οδήγησε στη χρεωκοπία μεγάλων επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις, οι οποίες επηρεάζονται σημαντικά από αυτές, να επιδοθούν σε μια ξέφρενη σπατάλη για τη διάσωσή τους: ποσά της τάξεως άλλοτε δισεκατομμυρίων και άλλοτε τρισεκατομμυρίων, προερχόμενα από τη φορολόγηση των πολιτών, διοχετεύθηκαν σε τέτοιες εταιρείες, κρατώντας τες στη ζωή για να συνεχίσουν να ληστεύουν ασύστολα.

Αφου έγιναν αυτές οι "επιχειρήσεις διάσωσης", ανεγκέφαλοι πολιτικοί από διάφορες χώρες ανακοίνωσαν θριαμβευτικά ότι το καπιταλιστικό σύστημα είχε σωθεί και ότι η κρίση είχε ξεπεραστεί. Εν τω μεταξύ, ακόμα χειρότερες κρίσεις είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα.

Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Το χρέος που επωμίστηκαν διάφορες κυβερνήσεις για να σώσουν μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις ήταν τεράστιο. Αν είναι να σωθεί κάτι από την αξία των νομισμάτων αυτών των χωρών, το χρέος αυτό πρέπει να μειωθεί αισθητά (το ευρώ, για παράδειγμα, θεωρείται από πολλούς ότι είναι "τελειωμένη υπόθεση"). Τη μάχη για το πώς θα επιτευχθεί αυτή η μείωση θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει "ταξικό πόλεμο". Ήδη στην Ελλάδα έχουν ξεκινήσει οι μάχες, ενώ η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία θα ακολουθήσουν.

Σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ η ελίτ του επιχειρηματικού κόσμου προβάλλει την απαίτηση τα τεράστια κρατικά χρέη, που οφείλονται στις γενναίες χρηματοδοτήσεις για τη διάσωσή τους αφενός και στους πολέμους αφετέρου, να μειωθούν με περικοπές των μισθών και με το ξήλωμα του κράτους πρόνοιας: με την εγκληματική παραμέληση της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Τα συνδικάτα και οι πρωτοβουλίες ομάδων πολιτών απαιτούν να πληρώσουν οι εύπορες τάξεις και οι μεγάλες εταιρείες για την κρίση που οι ίδιες δημιούργησαν. Η αποπληρωμή μπορεί να γίνει με κλιμακωτή (ανάλογα με τα κέρδη) φορολόγησή τους, με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών τους, και αν χρειαστεί, με την κρατικοποίησή τους. Αυτή η συνεχής πάλη για το ποιοί θα καρπούνται τους πόρους από τον μόχθο των πολιτών θα είναι ο ταξικός πόλεμος. Η παγκόσμια κρίση έχει διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει πια περιθώριο για μέσες λύσεις.

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

Το επαναστατικό αυτό σκηνικό είναι ταυτόχρονα και πρόσφορο έδαφος για πολέμους. Οι πολυεθνικές απαιτούν τη μείωση μισθών όσο θα διαρκεί η ύφεση με το σκεπτικό ότι έτσι "θα αποκατασταθεί η κερδοφορία". Και είναι όντως ο μόνος τρόπος να βγούμε από την παγκόσμια κρίση, αφού στον καπιταλισμό τίποτα δεν παράγεται αν δεν αποφέρει κέρδος. 

Και οι κρίσεις καταστρέφουν το κέρδος. Ωστόσο υπάρχουν άλλοι τρόποι να αποκατασταθεί.
Ενώ οι κυβερνήσεις που ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο εκπονούν σχέδια αποκατάστασης της κερδοφορίας που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χτυπάνε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, παράλληλα, όταν ψάχνουν για λύση στα προβλήματά τους έχουν το βλέμμα στραμμένο στο εξωτερικό. Μια μέθοδος που εγγυάται την αύξηση των κερδών τους είναι η αύξηση των εξαγωγών τους σε ξένες χώρες, πράγμα που ο Ομπάμα έχει αναφέρει σε δεκάδες ομιλίες του. Και ένας τρόπος να είναι μια χώρα σίγουρη ότι μια άλλη του εξωτερικού θα υποδεχθεί και θα διακινήσει τα προϊόντα που θέλει να της εξαγάγει είναι είτε η απειλή είτε η εισβολή. Μια χώρα υπό κατοχή, όπως το Ιράκ για παράδειγμα, εξαναγκάστηκε να επιτρέψει σε ένα στρατό από αμερικανικές εταιρείες να εισβάλουν και να λεηλατήσουν τη χώρα, όπως εκείνες ήθελαν. Αποτέλεσμα: μια εντυπωσιακή άνοδος στις εξαγωγές των ΗΠΑ.

Όταν η παγκόσμια αγορά συρρικνώνεται κατα τη διάρκεια της κρίσης - αφού η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών μειώνεται - η επιθυμία των ισχυρών να κατακτούν ξένες αγορές αυξάνεται εντυπωσιακά. Αυτές οι ίδιες συρρικνούμενες αγορές υποχρεώνουν πολυεθνικές που διαθέτουν αντιπροσωπείες σε διάφορες χώρες να επιδίδονται σε ένα άγριο ανταγωνισμό για πελατεία, για πρώτες ύλες και για φτηνά εργατικά χέρια. Ο πόλεμος είναι μια πολύ λογική συνέπεια κάτω από τέτοιες συνθήκες. Ο πρόεδρος Ομπάμα μας υπενθυμίζει: "Οι ταχείας ανάπτυξης αγορές βρίσκονται εκτός των συνόρων μας. Ο ανταγωνισμός επιβάλλεται προκειμένου να κερδίσουμε αυτούς τους πελάτες προτού τους κερδίσουν άλλες χώρες". Με μια κολοσσιαία πολεμική μηχανή στη διάθεσή τους να τους στηρίζει, οι αμερικανικές εταιρείες είναι φυσικό να είναι καλύτεροι παίχτες απ' ό,τι κάποιες άλλες χώρες.

Ο πόλεμος εξάλλου εξυπηρετεί και λόγω του ότι αποτελεί έναν χρήσιμο αντιπερισπασμό για έναν οργισμένο λαό που απαιτεί να έχει δουλειά, καλύτερο μισθό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένα επαρκώς χρηματοδοτημένο σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης και βαρύτερη φορολογία για τους έχοντες. Είναι σαφώς πιο βολικό να διοχετεύεται αυτή η οργή σε μίσος για έναν "ξένο εχθρό".

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τα παραπάνω ζητήματα είναι βέβαιο ότι θα καθορίσουν τα μεγάλα γεγονότα που θα διαδραματιστούν μέσα στα επόμενα χρόνια. Ο ταξικός πόλεμος που μόλις αρχίζει να ξεσπά ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας ύφεσης θα επηρεάσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε πολλές χώρες, με ανεργία, συρρίκνωση μισθών, κατάρρευση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας. Ή με πόλεμο. Καθώς οι Αμερικανοί εργαζόμενοι αρχίζουν να αντιπαλεύουν αυτές τις πολιτικές, η ελίτ του επιχειρείν δε θα διστάσει να τις εφαρμόσει. Οι κοινωνικές αναταραχές θα μεταφερθούν από την Ευρώπη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα συνειδητοποιήσουν τότε ότι ένα οικονομικό σύστημα που τελεί υπό την κατοχή κολοσσιαίων επιχειρήσεων - οι οποίες με τη σειρά τους ανήκουν σε πρόσωπα με αμύθητες περιουσίες - είναι κάτι παρανοϊκό και θα πρέπει να αντικατασταθεί.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση