Κώδικας γενικού προσανατολισμού για την ανασύσταση των Κινημάτων

• "...η σημερινή κρίση δεν πλήττει μόνο τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Πλήττει και τις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις, συντρίβει ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό δημιουργεί τα στέρεα θεμέλια για την ανάπτυξη μαζικών και δυναμικών λαϊκών κινημάτων στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο..."

Για να προσανατολιστείς σωστά στα γεγονότα, συνακόλουθα για να επεξεργαστείς ένα κεντρικό σχέδιο αγωνιστικής δράσης είναι απαραίτητο να έχεις μια γνώση των πραγμάτων στην παγκόσμια διάστασή τους.
Οι στρατηγικές κατευθύνσεις βγαίνουν από τη γνώση του όλου, του διεθνές όλου.
Δίχως τη γνώση των διεθνών πραγμάτων και ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, δεν μπορεί να υπάρξει και εθνική πολιτική.
Τα προβλήματα της χώρας μας δεν είναι αποκομμένα από το διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αποχρώσεις «εθνικές» αυτού του γίγνεσθαι είναι.
Για να προσδιορίσεις σωστά τα ιδιαίτερα εθνικά μας προβλήματα πρέπει να έχεις γνώση του πλανητικού, ιμπεριαλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα της Ε.Ε.
ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα «ελληνικό» δεν υπάρχει έξω από το διεθνές και το ευρωπαϊκό, ΚΑΙ ούτε μπορεί να λυθεί αυτόνομα και έξω από τους λαούς και τα αγωνιστικά κινήματα της Ευρώπης.
ΟΣΟΙ περιχαρακώνονται στις πλάκες ενός στείρου «πατριωτισμού», πιστεύοντας ότι η Ελλάδα είναι ένα ξεκάρφωτο και αποκομμένο «τεμάχιο» του σύμπαντος, πλανώνται οικτρά στην καλύτερη περίπτωση.
Γιατί υπάρχει και η χειρότερη: η απάτη της «πατριωτικής» καπηλείας και το πλήθος των πολιτικών εμπόρων και προβοκατόρων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, με πολύχρωμες προβιές «εθνοσωτήριων επιτροπών» ή «πατριωτικών μετώπων», κ.λπ.
Θα γεμίσει η «εθνική» μας σκηνή από τέτοιους τυχοδιώκτες, πατριδοκάπηλους και ποικίλους επιδοτούμενος προβοκάτορες: κάθε κοπής και χρώματος…
Θα κωδικοποιήσουμε, λοιπόν, κάποια γενικά, αλλά ουσιαστικά στρατηγικά ζητήματα.
Ζήτημα 1ον
Η κρίση δεν είναι ελληνική. Είναι παγκόσμια και δεν είναι μόνο χρηματιστική, είναι επίσης οικονομική και πολιτική.
Η κρίση δεν είναι «κατασκευασμένη», είναι ενδημική ολόκληρου του καπιταλιστικού κόσμου που έχει φτάσει σε οικτρό αδιέξοδο και βαθιά σήψη. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια οξύτατη πολιτική κρίση και σήψη των κυρίαρχων καπιταλιστικών δυνάμεων. Δεν είναι μια απλή κοινοβουλευτική κρίση, αλλά μια κρίση ταξικής κυριαρχίας, μια κρίση συνολικά του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο δεν μπορεί να βρει κοινοβουλευτικές διεξόδους…
Τους όρους της κρίσης τους αναλύουμε διεξοδικά στο άρθρο: «Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα».
Συνεπώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, αποκλειστικά με τα «εθνικά» δεδομένα: Αυτά είναι δεδομένα για τις «τακτικές», για τα ιδιαίτερα προβλήματα της κάθε χώρας. Χωρίς, όμως τα παγκόσμια, στρατηγικά δεδομένα δεν μπορεί να επεξεργαστείς και τα «εθνικά» δεδομένα και τις «εθνικές» τακτικές!!!
Ζήτημα 2ον
Η ελληνική, λοιπόν κρίση, όπως αναφέραμε είναι τμήμα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης.
Φυσικά, σε κάθε παγκόσμια κρίση οι πιο τρωτές, αδύναμες χώρες έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας.
Οι κρίσεις «κλαδεύουν» τα αδύνατα κλαδιά.
Μέσα στο παγκόσμιο πλέγμα των αλληλεξαρτήσεων και των φονικών ανταγωνισμών την πληρώνουν οι λαοί (αν δεν έχουν οργανωμένες αντιστάσεις και αγωνιστικούς πολιτικούς φορείς) και τα αδύνατα κράτη-«εξαρτήματα» του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Δεν είναι λοιπόν ούτε το δημόσιο χρέος, ούτε η διαφθορά και λοιπά τρομοκρατικά σκιάχτρα η αιτία του «ελληνικού» δράματος: Αυτά τα έχουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι ΗΠΑ, μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό…
Τα χρέη και η υπερχρέωση της Ελλάδας είναι τα «όπλα» των διεθνών ελίτ της οικονομικής εξουσίας και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών για μια πιο ληστρική εκμετάλλευση των αδύνατων κρατών και την ολοκληρωτική υπόταξή τους στο δικτατορικό έλεγχο των πλανητικών μηχανισμών του χρήματος.
Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα θα επεκταθεί αύριο στο σύνολο, σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών.
ΑΥΤΟ δημιουργεί τις προϋποθέσεις ενότητας των λαών της Ευρώπης, επεξεργασίας μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής αναζωογόνησης, οργάνωσης και σύνδεσης των αγωνιστικών λαϊκών κινημάτων: ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΛΥΣΗ
Ζήτημα 3ον
Η κρίση αυτή, δεν μπορεί παρά να είναι και οξύτατη κρίση της ευρωζώνης.
Η δημιουργία του ευρώ ήταν ένα «εργαλείο» του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου για την απομύζηση των ευρωπαϊκών λαών και την ισοπέδωση των εθνικών κρατών.
Με το ευρώ εξαπάτησαν τους λαούς της Ευρώπης και τους «φυλάκισαν», έτσι, ώστε να καταλύσουν κάθε συνθήκη εθνικών κινημάτων.
Και χωρίς εθνικά κινήματα δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα, σύνδεση και αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων κάθε χώρας.
Το ευρώ συνεπώς ήταν «εργαλείο» αφαίμαξης των αδύνατων και ισχυροποίησης των ισχυρών, αλλά και «εργαλείο» ισοπέδωσης των κινημάτων και αποσύνδεσής τους μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.
Επίσης το ευρώ, σαν τεχνικό κατασκεύασμα, ήταν «εργαλείο» μεταβατικό, εμπεριείχε από την αρχή το σπέρμα της διάλυσής του, όταν η καπιταλιστική κρίση θα έπαιρνε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως σήμερα.
Και ήταν τεχνητό κατασκεύασμα-εργαλείο των ισχυρών του χρήματος, για τον απλό λόγο ότι δεν μπορεί να υπάρξει νόμισμα χωρίς κράτος. Και δεν υπάρχει ευρωπαϊκό κράτος, ούτε καν συνομοσπονδιακό, που να αντιμετωπίζει τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα των ευρωπαϊκών χωρών.
Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα. Το κοινό νόμισμα μπορεί να λειτουργήσει και λειτούργησε όσο δεν υπήρχαν προβλήματα και τα πράγματα πήγαιναν καλά. ‘Όταν όμως παρουσιάζονται προβλήματα, οι πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις διαφέρουν από τη μια χώρα στην άλλη και το νόμισμα δεν αντέχει. Το να φτιάξεις πρώτα νόμισμα και μετά κράτος, είναι σαν να βάζεις το κάρο πριν από το άλογο.
Τα εθνικά κράτη και οι ιστορικές «εθνικές» συγκροτήσεις των λαών δε νικήθηκαν από το κεφάλαιο, δεν καταλύθηκαν, ούτε θα καταλυθούν.
Το «εργαλείο» θα τιναχτεί στο αέρα γιατί οδηγεί τους λαούς σε ολοκληρωτική καταστροφή και αναγεννιέται πάλι η σιδερένια ανάγκη των εθνικών ρυθμίσεων και εθνικών νομισμάτων.
Η σημερινή κρίση βατερλοποιεί τα σοσιαλδημοκρατικά όνειρα περί «κοινωνικής Ευρώπης». Οι «σοσιαλιστές» που κυβέρνησαν την Ευρώπη έφτιαξαν την Ευρώπη του «Μάαστριχ» και της «Λισσαβόνας»: Την Ευρώπη των ελίτ του χρήματος.
Όποιος, σήμερα, μιλάει για μεταρρύθμιση αυτής της Ευρώπης κοροϊδεύει τον κόσμο και συμβάλει στη διαιώνιση της σκλαβιάς από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη.
Και όπως εύστοχα επισημαίνει ο Σαμίρ Αμίν: «Είναι αδύνατο να μεταρρυθμίσεις αυτή την Ευρώπη. Για να τη μεταρρυθμίσεις πρέπει πρώτα να τη γκρεμίσεις. Να καταργήσεις τις συνθήκες της Λισσαβόνας, να καταργήσεις τις συνθήκες του Μάαστριχ. Πρέπει να αποικοδομήσεις, πριν ξαναοικοδομήσεις. Γιατί είναι τέτοιο το οικοδόμημα που δεν μπορείς να τροποποιήσεις τις αποστάσεις ανάμεσα στα δωμάτια».
Το γκρέμισμα, συνεπώς της Ευρώπης και του ευρώ, καθώς και η επαναφορά των εθνικών νομισμάτων πρέπει να αποτελέσει στρατηγικό αίτημα των λαών της Ευρώπης.
Έτσι θα απελευθερωθούν οι λαοί και τα έθνη από τις «τανάλιες» της Νέας Τάξης και των μηχανισμών της.
Το επιχείρημα ότι το αδυνάτισμα της Ευρώπης αποβαίνει υπέρ των Αμερικανών είναι αστείο παραμύθι για να έχουν τους ευρωπαϊκούς λαούς φυλακισμένους.
Η Ευρώπη του χρήματος είναι οργανικό κομμάτι της Νέας Τάξης, δεν είναι κάτι διαφορετικό.
Και η ηγέτιδα δύναμη της Νέας Τάξης είναι η ΗΠΑ.
Η κατάρρευση αυτής της Ευρώπης είναι θανάσιμο κτύπημα εναντίον της Νέας Τάξης και της Αμερικής: Απελευθερώνει τους λαούς και πυροδοτεί τα εθνικά, συνακόλουθα ευρωπαϊκά λαϊκά κινήματα.
Αλλά, ακόμα και αν ήταν κάτι ξεχωριστό αυτή η Ευρώπη από την Αμερική, πάλι δεν μπορεί οι λαοί να στηρίζουν τον ένα ληστή σε βάρος του άλλου, ούτε να επιλέγουν τη μπότα της κατοχής τους…
Ζήτημα 4ον
Η σημερινή κρίση δημιουργεί, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, μια πολιτική δυνατότητα συγκρότησης ενός ευρωπαϊκού κινήματος εναντίον της πλανητικής ολιγαρχίας, της δικτατορίας των αγορών και των μηχανισμών τους: δηλαδή εναντίον της Νέας Τάξης.
Και αυτό γιατί η σημερινή κρίση δεν πλήττει μόνο τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Πλήττει και τις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις, συντρίβει ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτό δημιουργεί τα στέρεα θεμέλια για την ανάπτυξη μαζικών και δυναμικών λαϊκών κινημάτων στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πάνω σε αυτή τη στρατηγική κατεύθυνση πρέπει να επεξεργαστούμε και τα ειδικά προβλήματα της χώρας μας και να αγωνιστούμε για τη δημιουργία ενός μαζικού και οργανωμένου λαϊκού κινήματος.
Πρέπει να αγωνιστούμε στη βάση της κοινωνίας: Στη συγκρότηση, στη δημιουργία και επέκταση οργανωτικών εμβρύων κοινωνικής βάσης.
Αυτή η «κοινωνική βάση» είναι ριζικά και ασυμφιλίωτα αντίθετη με τις εκλογικές κομματικές παρελάσεις και τα εκλογικά παιχνίδια εμπορίας της κρίσης και της λαϊκής απελπισίας, από τους αυτό-αναγορευμένους «σωτήρες» που ξεπηδούν σαν μανιτάρια και μάλιστα ιντερνετικά…
Μια πρόταση τέτοιας συγκρότησης έχει γίνει από το ΡΕΣΑΛΤΟ
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση