Γιατί η Τουρκία δεν πρέπει να ενταχθεί στην Ευρώπη;

Του Σάββα Ιακωβίδη
Στην Ευρώπη όπως και στην Αμερική άρχισε από καιρό μια σημαντική συζήτηση αν η Τουρκία ανήκει ή όχι στην Ευρώπη. Με την έννοια όχι μόνο των όποιων πολιτιστικών, θρησκευτικών και άλλων καταβολών αλλά, κυρίως, ως πολιτική δύναμη.
Οι εταίροι μας, όπως και τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, δοκίμασαν τους τελευταίους μήνες την τουρκική αλαζονεία και απρέπεια σε όλη την αδίστακτη εκτύλιξή της. Πρώτα με την υπόθεση του αγωγού «Ναμπούκο» και αργότερα με το διορισμό του Δανού Πρωθυπουργού Ράσμουσεν ως νέου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Όσοι παρακολουθούν και αναλύουν την υπερκινητικότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, θα συμφωνήσουν με παλαιότερη διαπίστωση της έγκυρης γερμανικής εφημερίδας «Die Welt», που είχε ορθά εκτιμήσει:
Αν για το διορισμό του Ράσμουσεν υπέβαλε σε τόσους και τέτοιους εξευτελισμούς το ΝΑΤΟ και εξ αυτού και την ΕΕ, φανταστείτε, έγραφε, τι θα συμβεί εάν και εφόσον κάποτε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ερώτηση κεφαλαιώδους σημασίας: Η Τουρκία πρέπει ή όχι να ενταχθεί στην ΕΕ; Υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Το πρώτο είναι ο γαλλογερμανικός άξονας καθώς και η Αυστρία και άλλες χώρες, που για πολλούς λόγους -δημογραφικούς, πολιτισμικούς, πολιτικούς, ακόμα και θρησκευτικούς- αντιτίθενται στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση.
Ο Σαρκοζί και η Μέρκελ κατ΄ επανάληψη έχουν ξεκάθαρα εκφράσει την αντίθεσή τους. Η πλειοψηφία των Ευρωπαίων -και Ελλήνων- πολιτών επίσης τάσσονται κατά της τουρκικής ένταξης. Από την άλλη, είναι ο βρετανο-αμερικανικός άξονας. Οι ΗΠΑ δεν είναι μέλος της ΕΕ αλλ’ είναι, κατά την εκτίμηση ακαδημαϊκών και έγκυρων αναλυτών των ευρω-ατλαντικών σχέσεων, το ισχυρότερο μέλος της Ένωσης. Πώς; Διά της Βρετανίας και πρώην κομμουνιστικών χωρών, που για την ασφάλειά τους προτιμούν στενότερες σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Η εγκατάσταση της γνωστής αντιπυραυλικής ασπίδας δήθεν κατά του Ιράν (τελικά ματαιώθηκε) είναι μέρος του μεγάλου παιγνιδιού, που οι ΗΠΑ παίζουν στην Ευρώπη. ΗΠΑ και Βρετανία αντιμετωπίζουν την ΕΕ ως μια μεγάλη αγορά 500 εκατομμυρίων. Επιμένουν συνεχώς στη διεύρυνσή της, με τη συμπερίληψη όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών. Περαιτέρω διεύρυνση, όμως, σημαίνει μεγαλύτερη αποδυνάμωσή της, οικονομικά και κυρίως πολιτικά και αμυντικά, επειδή δεν θα είναι σε θέση να απορροφήσει τους κραδασμούς και τις δυσβάστακτες επιπτώσεις αυτής της πρακτικής.
Αντίθετα, Γαλλία και Γερμανία επιμένουν σε εμβάθυνση, με στόχο να επιλυθούν τα προβλήματα από την τελευταία διεύρυνση με τους «10» (περιλαμβανομένης και της Κύπρου), ώστε η ΕΕ να μπορέσει να ισχυροποιήσει την εξωτερική πολιτική της και την άμυνά της. Η Συνθήκη της Λισαβόνας αποβλέπει και σε αυτά τα σημαντικά. Γιατί, λοιπόν, η Βρετανία, οι ΗΠΑ και μερικές άλλες χώρες επιμένουν στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ; Όχι μόνο για λόγους καθαρά εθνικών συμφερόντων τους, αλλά και γιατί η Τουρκία σήμερα έχει καταστεί σημαντικός ενεργειακός διαμετακομιστικός κόμβος για την Ευρώπη, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ όπως για την Ιαπωνία και την Ινδία. Παράλληλα, η Τουρκία, με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, πέτυχε να αναδειχθεί ήδη σε αποδεκτή περιφερειακή δύναμη, που κτίζει την εικόνα μιας δήθεν ειρηνοποιού χώρας, που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα από τα Βαλκάνια μέχρι τον Καύκασο, ακόμα και μέχρι την Κίνα, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Πόσο αξιόπιστη είναι η τουρκική πολιτική;
Σε αρκετές περιπτώσεις είναι αποδεκτή, στις περισσότερες, όμως, αμφισβητείται, επειδή προκαλεί και ενοχλεί με την αλαζονεία και την υπεροψία της. Γεγονός είναι ότι η Τουρκία έχει περάσει το μήνυμα ότι θέλει μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της εκτός, βέβαια, με την Ελλάδα και την Κύπρο. Έτσι εξηγείται η καθυπόταξη της Αρμενίας, η στρατηγική συμφωνία της με τη Συρία, οι συμφωνίες της με το Ιράκ και η εντυπωσιακή ενίσχυση των σχέσεών της με τη Ρωσία όπως και η φοβερή προσπάθεια που καταβάλλει ανάμεσα στον αραβικό κόσμο να αναδειχθεί ως η προστάτιδα και ηγέτιδά του.
Οι Ισραηλινοί, πάντως, δεν εμπιστεύονται τις ενέργειες της τουρκικής διπλωματίας και οι σχέσεις των δύο χωρών δεν είναι οι καλύτερες από το 2002. Γιατί, παρ’ όλα αυτά, η Τουρκία δεν πρέπει να ενταχθεί στην ΕΕ αλλά να ισχύσει η ειδική σχέση, όπως υποστηρίζουν οι Γάλλοι, Γερμανοί και Αυστριακοί;
Πρώτον, για λόγους δημογραφικούς. Η ΕΕ θα πλημμυρίσει από Τούρκους. Οι Γερμανοί έχουν κρίσιμα προβλήματα με τα 4 εκ. Τούρκων στη χώρα.
Δεύτερον, μια μουσουλμανική χώρα θα επικυριαρχήσει στη χριστιανική Ευρώπη. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα 70 εκ. Τούρκων, αλλά στη δυναμική που θα αναπτυχθεί• η Τουρκία να είναι ο οιονεί εκπρόσωπος των όπου γης εκατοντάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων. Τουλάχιστον στον αραβικό κόσμο, έτσι την αντιμετωπίζουν και αυτό ελπίζουν.
Τρίτον, για λόγους οικονομικούς. Η Ένωση δεν θα μπορέσει να αντέξει το τρομαχτικό βάρος της ένταξης και ενσωμάτωσης μιας καθυστερημένης ακόμα τουρκικής οικονομίας και κοινωνίας. Και πώς θα πεισθούν από τις κυβερνήσεις τους, τα 500 εκ. Ευρωπαίων, να πληρώνουν χοντρά, για τις επόμενες δεκαετίες, για το τουρκικό βαρίδι;
Τέταρτον, για λόγους πολιτικούς. Διά της αριθμητικής υπεροχής της, η Τουρκία θα ελέγχει σημαντικό μέρος των αποφάσεων της ΕΕ. Θα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τη Γαλλία και τη Γερμανία. Και αν σήμερα, που δεν είναι ακόμα μέλος της ΕΕ, δημιουργεί τόσα προβλήματα εκ του μη όντος, τρομάζει κάθε Ευρωπαίος πώς θα ενεργεί όταν και εφόσον ενταχθεί στην Ένωση.
Υπάρχει, όμως, σημαντικότερος και πιο κρίσιμος λόγος: Η ένταξη ή μη της Τουρκίας συναρτάται προς τις ευρωατλαντικές σχέσεις και πώς αυτές θα εξελιχθούν στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον. Και, βεβαίως, εξαρτάται από την ικανότητα ή την αποτυχία της ΕΕ να ξεφύγει από τα στενά εθνικά συμφέροντα και να εδραιώσει μια κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα, που θα στοχεύει σε μια κοινή εξωτερική πολιτική και μια κοινή πολιτική άμυνας. Τότε, ναι, η ΕΕ θα είναι πραγματικά ισοδύναμη των ΗΠΑ και θα είναι η άλλη υπερδύναμη, το αντίπαλο -πλην φιλικό- δέος των Αμερικανών. Ήδη τους ξεπερνούν στον οικονομικό τομέα. Αυτά, βέβαια, ενοχλούν και προκαλούν τον Αμερικανό ηγεμόνα, που ήδη αμφισβητείται πολλαπλώς και παγκοσμίως. Η ένταξη της Τουρκίας, μιας στρατηγικής συμμάχου των ΗΠΑ στην ΕΕ θα ήταν η ιδεώδης θρυαλλίδα για να τινάξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα. Οι εταίροι μας
θα το επιτρέψουν;
Ο Γ. Παπανδρέου ήδη μανικώθηκε, συστοιχιζόμενος με τους Αμερικανοβρετανούς, για να εξημερώσει το τουρκικό θηρίο και να… γλιτώσει, νομίζει, από την αρπακτικότητά του.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση