Στ’ άρματα, στ’ άρματα ες αύριον 28ης και εσαεί…

Βέβαιον είναι ότι, μέχρι το βράδυ της Κυριακής 27.10.1940, ο τότε Ελληνισμός, παρ’ όλα τα κουσούρια του, δεν είχε «ηγέτες» που να δέχονται κάποια… εκ περιτροπής ιταλική προεδρία.
Ούτε και κάποια διζωνική ομοσπονδία με τους Ναζιστές και Φασίστες Κατακτητές και τους εν Ελλάδι συνεργάτες τους. Δικτατορίσκος μεν ο Ιωάννης Μεταξάς, αντέταξε όμως πριν από το χάραμα της Δευτέρας, 28ης Οκτ. 1940, το γιγαντιαίο ΟΧΙ του Ελληνισμού.
Κι έσπευσε από τις φυλακές, υπέρ της απόφασης Μεταξά, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ. Και το εκτόξευσαν από 05.30 στην Πίνδο οι κάννες του 51 Συντάγματος του Κωνστανίνου Δαβάκη. Και της 8ης Μεραρχίας του Κατσιμήτρου. Και καθ’ όλην τη διάρκεια της Κατοχής 1940-45, η λαογέννητη και αυτογενής Εθνική Αντίσταση.
Με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ και πλήθος αντιστασιακές οργανώσεις. Μαζί και το Εθνικόν Επαναστατικόν Κομιτάτον των Κυπρίων ηρωομαρτύρων Ροδίωνος και Μιλτιάδη Γεωργιάδη. Τους στίχους του καλύτερου εμβατηρίου, «Πίνδος» και του καλύτερου αντάρτικου «Στ’ άρματα, στ’ άρματα», δημοσιεύουμε σήμερα.
Π Ι Ν Δ Ο Σ: «Πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές, που θαρρείς τ’ αστέρια φιλούνε, κάθε νύκτα λίγες αγνές μορφές, τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν. Της πατρίδας πάντα πιστοί φρουροί, τον εχθρό να ‘ρθει καρτερούνε, τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί, στην Ελλάδα νικητής να μπει. Η νύκτα φεύγει, σβήνουν τ’ αστέρια, τ’ αγρίμια πάνε να κρυφτούν, μα του Δαβάκη μας τα ξεφτέρια, δεν θεν’ να πα’ ν’ αναπαυθούν.
Εχθροί μιλιούνια, ντροπή αιώνια, τ’ άγια μας σύνορα περνούν και με ντουφέκια και με κανόνια, σίδερο και φωτιά σκορπούν. Οι γενναίοι μας με τη λόγχη ορμούν, τον εχθρό με λύσσα κτυπούνε, είναι λίγοι μα τους πολλούς νικούν κι απ’ τη γη μας πέρα τους πετούν. Εις την Πίνδο τραγουδούνε του Δαβάκη τ’ άξια παλληκάρια κι όλο δόξες αντηχούνε τ’ άλλα τα βουνά. Την Ελλάδα μας υμνούνε και τ’ ανδρειωμένα της βλαστάρια, που τον κάθ’ εχθρό νικούνε σαν παντοτινά».
Σ Τ’ Α Ρ Μ Α Τ Α : «Βρόνταει ο Όλυμπος, αστράφτει Γκιώνα, μουγκρίζουν τ’ Άγραφα σειέτ’ η Στεριά, στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά. Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματωλίκι, τα μπράτσα σίδερα, φλόγα η ψυχή, λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι, στην εκδικήτρά μας αντρίκια ορμή. Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα, στέλνει περήφανο χαιρετισμό, νέας ανάστασης κτυπά η καμπάνα, μηνάν’ τα όπλα μας τον λυτρωμό. Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα, που μας εβάραινε θανατερά, θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά».
Λάζαρος Μαύρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση