Ψυχοπαθή λαμόγια, ψευτοτρομοκράτες και όργανα πρακτόρων

Αγαπητέ τρομοκράτη...

Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο το μόνο αίμα που πρέπει να χύσεις είναι το δικό σου. Και κανενός άλλου. Θέλεις να βγάλεις κάποιον από την αφάνεια, τη μιζέρια και τη δουλοπρέπεια;
Κόπιασε, βγες στο δρόμο, μοίρασε φαγητό, μοίρασε λεφτά αν έχεις τα αρχίδια να το κάνεις. Προσπάθησε να τους πείσεις ότι είσαι σωστός. Προσπάθησε να τους κάνεις να σε ακολουθήσουν και να πιστέψουν σε σένα και το όραμά σου. Άλλαξε πρώτα τον δικό σου κόσμο. Κάνε πράξη τα λόγια σου. Κάνε το όνειρό σου πραγματικότητα.
Πάρε τα βουνά και μην ξαναπληρώσεις ΔΕΗ, ΟΤΕ και ότι άλλο σε αναγκάζουν να πληρώσεις. Κυνήγα ζώα και πουλιά, μάσα βλαστούς, χάζευε τα αστέρια το βράδυ. Κάνε τη δουλειά σου όπως δεν την κάνουν αυτοί που κατηγορείς. Ενδιαφέρσου όπως δεν το κάνουν αυτοί που κατηγορείς. Κάνε αυτό που θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι. Τότε είσαι ελεύθερος.
Αλλά μάλλον δεν έχεις τα αρχίδια να το κάνεις...
Είσαι απλά ένας δήθεν. Μάλιστα είσαι τόσο πολύ δήθεν, τόσο άδειος και μόνος σου που ο μόνος τρόπος για να τραβήξεις την προσοχή είναι να πάρεις ένα πιστόλι και να σκοτώσεις κάποιον ανυποψίαστο. Είμαι σίγουρος ότι αν κοπείς με μαχαίρι θα μυξοκλαίς σαν μικρό παιδάκι. Όμως το όπλο για σένα είναι η νοητή προέκταση του πέους σου και το προτάσεις σε κάθε ευκαιρία σαν επιδειξίας νιώθοντας την ανάγκη της δημοσιότητας και εκλιπαρώντας για φόβο,αφού πλέον ξέρεις ότι ποτέ κανείς δεν θα σε σεβαστεί, πόσο μάλλον θα σε αγαπήσει. Πώς θα σου φαινόταν λοιπόν να σε σκοτώνανε εσένα για τις μαλακίες που ξεστομίζεις και κάνεις; Πόσο διαφορετικός είσαι εσύ από κάθε πικραμένο που μιλάει μια ακατανόητη γλώσσα παίζοντάς το πολιτικός στοχαστής; Μόνο στο όπλο διαφέρεις. Σακουλέψου την λοιπόν λίγο καλύτερα και άσε τα επικίνδυνα παιχνίδια. Γιατί μικροαστός σε μεγάλωσε, μικροαστός σε έστειλε σχολείο, μικροαστός σε έκανε φίλο του και μικροαστός θα σε κλάψει όταν ψοφήσεις.
Θέλεις να σκοτώσεις τους μικροαστούς; Ξεκίνα από τη μάνα σου αν σου βαστάει,προχώρα στο παιδί σου και τελειώνοντας δέσε ένα σχοινί και κρεμάσου με τρόπο "επαναστατικό" κάνοντας πράξη το σύνθημα "απορρίπτω το σύστημά σας". Ψάξε βαθιά μέσα σου να δεις αν έχεις τα κότσια του Γκάντι. Αναρωτήσου αν θα μπορούσες να τρως ξύλο και να συνεχίζεις ακάθεκτος την πορεία σου προς έναν καλύτερο κόσμο με σημαία το όραμά σου και συντρόφους σου χιλιάδες ομοίους σου.
Και αν νομίζεις ότι έτσι θα αλλάξεις τον κόσμο τότε είσαι πολύ γελασμένος.
Έτσι δίνεις αφορμή εσύ και οι όμοιοί σου σε νόμους περί κουκούλας και ασύλου. Δεν μπορείς να υπάρξεις μόνος σου. Χρειάζεσαι το σύστημα για να έχεις κάτι να ασχολείσαι. Το έχεις ανάγκη. Όπως σε έχει και εκείνο. Είστε οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και το νόμισμα είναι κάλπικο. Και αν σε παλιότερα χρόνια ο κόσμος το υπολόγιζε τώρα πλέον έχει ξεπεραστεί κατά πολύ η χρήση του. Οι ψυχρές απειλές δεν φοβίζουν πλέον κανέναν. Και αν πράγματι είσαι τόσο άνδρας όσο μας λες κρυμμένος πίσω από ένα όπλο,γιατί δεν έρχεσαι να μας το δείξεις χωρίς αυτό; Ποιους φοβάσαι;Τους απόκληρους;Τους μικροαστούς;
Μήπως τον ίδιο σου τον εαυτό; Μήπως και εσύ το πρωί δεν είσαι τίποτε άλλο από "τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας; "Μήπως είσαι λίγο συγχυσμένος πνευματικά; Ανάπηρος ίσως; Λόγια του αέρα δεν πρόκειται ποτέ να καλύψουν τις πράξεις σου,αυτές ενός στυγνού δολοφόνου,ενός κοινού εγκληματία επικίνδυνο για όλους εμάς. Σωστούς, λάθος, λαμόγια και αξιοπρεπείς, φωτισμένους και ντουγάνια.Λυπάμαι που σου το λέω, αλλά δεν φοβάμαι,είσαι το απόλυτο τίποτα. Ένα κενό στο κενό. Μια τρύπα στο άδειο σου κεφάλι.
Έχω βαρεθεί όλους εσάς τους δήθεν που με πρόσχημα μια δεδομένη αλήθεια ψάχνουν πάτημα για να νομιμοποιήσουν τα αρρωστημένα βίτσια τους και τις ανώμαλες ορέξεις τους σκοτώνοντας και εγκληματώντας ενάντια μάλιστα σε άτομα που δεν έβλαψαν κανέναν. Πού ήσουν εσύ αγαπητέ τρομοκράτη όταν ο Παναγούλης προσπαθούσε να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο; Πού ήσουν όταν ο παππούς μου νηστικός πολεμούσε στα βουνά τους Γερμανούς; Πού ήσουν όταν όλοι μας βγαίναμε στους δρόμους με τα πρόσωπα φανερά και λέγαμε όχι στον πόλεμο,όταν διεκδικούσαμε καλύτερη και δωρεάν παιδεία όταν συζητούσαμε και προτείναμε λύσεις; Πού ήσουν εσύ σε τόσους αγώνες ανά την ιστορία; Ποιο αντάρτικο πόλεων και ποιες παπαριές μου λές; Τι μας προτείνεις εσύ; Να αλληλοσκοτωθούμε; Σόρρυ αλλά έχασες την πατέντα. Σε πρόλαβαν χιλιάδες άλλοι όμοιοί σου στο παρελθόν αποδεικνύοντας μέσα από τόνους αίμα πόσο λάθος είσαι και πόσο άσκοπο είναι αυτό που κάνεις.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Σχόλιο ιστολογίου: Αυτοί οι οποίοι καταδικάζουν ως μη αγωνιστές όλους αυτούς που ζούνε την σκληρή καθημερινότητα για να προσφέρουν στις οικογένειές τους, μόνο σκουπίδια μπορούν να χαρακτηριστούν. Οι καμένοι εγκέφαλοι (από τα ναρκωτικά) γεμίζουν τις δεξαμενές των "ινστρουχτόρων" που τους εκμεταλλεύονται μέσα στον σωρό των "χρήσιμων ηλιθίων" που διαθέτουν. Οι επαγγελματίες δολοφόνοι που τολμούν να επειλήσουν μία δοδημένη (με τα μύρια προβλήματά της) κοινωνία, αυτοπροσδιορίζονται ως βοθρολύματα φτηνού πορνείου. Με αυτούς δεν συζητάμε, αλλά απλά τους υποσχόμαστε πως τώρα, αυτή τη στιγμή, τους ψάχνουν εκατοντάδες. Αύριο οι πολίτες που θα τους ψάχνουν θα είναι χιλιάδες. Και πολύ σύντομα θα αναρωτιούνται γιατί δεν υπάρχει σκιά να κρυφτούν... Γιατί; Επειδή είναι μία μικρή ομάδα αρωστημένων εγκεφάλων. Και όλοι τους γνωρίζουν την δομή και τις πράξεις όλων (αν και αυτό τίθεται ευθεία υπό αμφισβήτηση επειδή κάποιος από την ομάδα γνωρίζει περισσότερα και δεν τα έχει μοιραστεί μαζί τους). Και όταν ένα "μυστικό" το ξέρουν δύο, παύει να είναι μυστικό... Σε κάποια μαστούρα τους, σε κάποια στιγμή υπερηφάνειας, κάποιος θα πει, θα μιλήσει, θα ομολογήσει την συμμετοχή του στην "ομάδα"... και τότε... Είναι η "σέχτα" που αποτελεί την πιό σκληρή έκδοση της 17Ν. Κάποια μέλη που ποτέ δεν πιάστηκαν... Αλλά είναι η ομάδα "τρομοκρατών" που έβαλε μόνη της ημερομηνία λήξης... κι αυτό, επειδή απείλησε τον μαγαζάτορα, τον νοικοκύρη, τον εργάτη, που νοιάζεται για το σπίτι του... για την οικογένεια και τα παιδιά του... Τρέξτε λαμόγια ψευτοτρομοκράτες... κρυφτείτε από τους συνεργούς σας που δουλεύουν για άλλους, αλλά κρυφτείτε και από όλους εμάς... Έχουμε βγει έξω και σας ψάχνουμε... Σταματήστε να βλέπετε ακόμη και όνειρα, λαμόγια, γιατί θα σας ψάχνουμε ακόμη κι εκεί...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση