Η μεταπολιτευτική, οικονομική υποδούλωση της Ελλάδος

Πότε θα κάνει ξαστεριά...

Το 1992 φοιτούσα στη Β τάξη του Πολυκλαδικού Λυκείου. Ένα πρωινό, κατά τη διάρκεια του μαθήματος «Ελληνική Οικονομία», συνέβη κάτι που με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Παρατήρησα έναν πίνακα που παρουσίαζε την πορεία του Α.Ε.Π. της Ελλάδος από το 1950 έως το 1988.
Μου έκανε εντύπωση η αυξητική του πορεία την τετραετία 1970 – 1974. Ρωτώντας τον καθηγητή να μου εξηγήσει, για ποιο λόγο εκείνη την περίοδο είχαμε υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και την αμέσως επόμενη χρονιά έπεσε κατακόρυφα, μου είπε επί λέξει: «Δε κάνει να τα λέμε αυτά».
Δεν επέμενα, απαίδευτος όντας στην πολιτική, αλλά η απορία αυτή ρίζωσε μέσα μου.

Αργότερα, στο Οικονομικό τμήμα του Α.Π.Θ., μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεδιαλύνω πλήρως την απορία μου. Η μεταπολίτευση άρχισε να θωρακίζει τη δημοκρατία ξεκινώντας από τη… διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Η λέξη «λιτότητα» κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό από τότε. Εγκαταλείφτηκε σταδιακά η βαριά βιομηχανία με αποτέλεσμα τη μετάβαση από τον πρωτογενή τομέα παραγωγής στον τριτογενή. Η συγκέντρωση στις πόλεις και η αύξηση των θέσεων εργασίας για παροχή υπηρεσιών, υποδούλωσε την Ελλάδα οικονομικά. Ακόμα και η παραγωγικότητα (δηλαδή η απόδοση της εργασίας) άρχισε να φθίνει απειλητικά μετά το 1974.
Κάποιος Βραζιλιάνος οικονομολόγος, γύρω στα 1965, ανάπτυξε μια θεωρία για τον τρόπο κατάκτησης μιας χώρας από μια άλλη. Μίλησε για την ανάπτυξη της παραγωγικής ικανότητας της μελλοντικής κατακτήτριας (χώρα Α) και την αύξηση των εξαγωγών της προς την δυνητικά κατακτημένη (χώρα Β), προκειμένου να εξαρτηθεί πλήρως από αυτήν. Έτσι, η χώρα Β, θα αναγκαστεί να βελτιώσει τις υπηρεσίες της και με δεδομένους τους παραγωγικούς της συντελεστές να εγκαταλείψει την παραγωγή. Σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή που θα κρίνει η χώρα Α, θα διακόψει τις εμπορικές συναλλαγές με τη χώρα Β και έτσι η τελευταία θα αρχίσει να μαραζώνει οικονομικά. Πριν συνέλθει από το σοκ, μια στρατιωτική παρέμβαση θα την καταστήσει κτήμα της χώρας Α!!!
Η Ελλάδα αποτελεί ένα σύγχρονο παράδειγμα εφαρμογής αυτού του σκεπτικού. Πλέον, συντριπτικό ποσοστό των νέων σπουδάζει αντικείμενα μη παραγωγικής δραστηριότητας ή καλύτερα υποστήριξης παραγωγής. Δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, πληροφορικοί, γραφίστες κ.α. εξαρτώνται από την παραγωγή άλλων, ενώ όλο και λιγότεροι νέοι στρέφονται στην αγροτική ενασχόληση. Φανταστείτε, τι θα συμβεί αν λόγω οικονομικής κρίσης σταματήσουν οι εξαγωγές αυτοκινήτων ή μηχανημάτων βιοτεχνιών σε χώρες με χαμηλή ζήτηση. Θα μειωθούν οι πωλήσεις αυτοκινήτων και θα νεκρώσει η παραγωγή προϊόντων ελαφριάς βιομηχανίας, οδηγώντας στην αύξηση της ανεργίας. Στη συνέχεια, θα μειωθεί η δραστηριότητα τελωνιακών, οικονομολόγων, λογιστών με αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλη την οικονομία.
Αν μη τι άλλο κρίνεται ελλιπέστατος ο αναπτυξιακός σχεδιασμός της Ελλάδος. Μερικοί, θεωρούν ότι δεν υπάρχει καν σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας. Δε γνωρίζω ποιο από τα δύο ισχύει. Πάντως και οι δύο απόψεις οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Η μεταπολίτευση σίγουρα δεν έλυσε προβλήματα, αντί αυτού δημιούργησε πολλά περισσότερα. Φωνάζουμε, γράφουμε, μιλάμε αλλά κανένας δε συγκινείται.
Εν κατακλείδι, το πολιτικό μας σύστημα κρίνεται ανεπαρκές. Και είναι ανεπαρκές, γιατί οι πολιτικοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την επανεκλογή τους, από την παρουσίαση ουσιαστικού έργου, καθιστώντας τον Αριστοτέλη ακόμα πιο επίκαιρο. Ο μεγάλος αυτός πανεπιστήμονας, χαρακτηρίζει τη δημοκρατία ως το πολίτευμα που υποβαθμίζει τον άνθρωπο, καθώς η απαίδευτη πλειοψηφία αποφασίζει για τις τύχες όλων. Μοναδική σανίδα σωτηρίας είναι η ανάδειξη στην κορυφή των αρίστων, αυτών που με τη σοφία τους θα καταφέρουν να ταξιδέψουν το χιλιοταλαιπωρημένο καράβι σε ήρεμα νερά. Υπάρχουν άραγε άριστοι τη σήμερον ημέρα;

Ορφεύς

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση