Πόσο επικίνδυνος είναι ο αλυτρωτισμός του Γκρούεφσκι απέναντι στην Ελλάδα;

Που στοχεύει και με τίνος

τις πλάτες ο αδαής πολιτικός;

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες η αβεβαιότητα που υπήρχε στο πολιτικό σκηνικό των Σκοπίων ήταν ένα γεγονός που απασχολούσε τον καθένα, σχετικά με την δυνατότητα που έχει ο πρωθυπουργός των Σκοπίων να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα στο κρατίδιο με τα τόσα πολλά προβλήματα, κυρίως εθνικής συνοχής και συνείδησης των πολιτών του.
Πολλοί ήταν αυτοί που θα έβαζαν στοίχημα πως πραγματοποιείται στροφή προς το εξωτερικό για να συσπειρώσει τους πολίτες των Σκοπίων στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ γύρω από την πολιτική του οντότητα και ύπαρξη, αμέσως μετά τις δηλώσεις Γκρούεφσκι αλυτρωτικού περιεχομένου, αλλά και την ανοιχτή και προκλητική παρέμβασή του στα εσωτερικά της Ελλάδας με τα «γεγονότα» στην περιοχή των Λόφων. Η συνταγή δοκιμασμένη χιλιάδες φορές στο πέρασμα της ιστορίας.

Με χαμένη πλέον (το γνώριζε πριν το μάθουν οι Έλληνες) την υπόθεση της ονομασίας εξαιτίας της διαρροής του σχεδίου των ΗΠΑ εις βάρος της Ελλάδας και της διαπραγματευτικής διαδικασίας, η λύση του Γκρούεφσκι ήταν μία και μόνη: ο αλυτρωτισμός και η άνευ προηγουμένου προκλητικότητα με τον κίνδυνο της διεθνούς διαπόμπευσης αλλά και τον ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο (από μία σθεναρή, ισχυρή και χωρίς προβλήματα Ελληνική κυβέρνηση) επιβολής άμεσων και σκληρών μέτρων από την πλευρά της Ελλάδας…
Είναι δεδομένο πως ο Γκρούεφσκι προσπαθεί να συγκεντρώσει γύρω του τον λαό της ΠΓΔΜ προκειμένου να αποκομίσει τη νίκη στις Προεδρικές αλλά και στις Τοπικής Αυτοδιοίκησης εκλογές που έπονται. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να αναδειχθεί ως η μοναδική ισχυρή προσωπικότητα των Σκοπίων, που δεν διστάζει να προκαλεί τους Έλληνες, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την εθνικιστική του πολιτική και δρέποντας άμεσα τα επιπλέον οφέλη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι χρηματοδοτήσεις από τους μετανάστες των Σκοπίων συνεχίζουν να πραγματοποιούνται, αλλά και οι πρόσφατοι φίλοι έρχονται ως αρωγοί στην συγκεκριμένη του προσπάθεια. Ο καλύτερος φίλος του Σκοπιανού πρωθυπουργού είναι σίγουρα η Τουρκία, που πολύ θα ήθελε να υπάρξει έστω και μία στιγμή αδυναμία της Ελλάδας προκειμένου να της δοθεί η δυνατότητα να την εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Η κατάρρευση των ΗΠΑ αποδεσμεύει μερικώς την Τουρκία, η οποία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το «κενό εξουσίας» και να αποκομίσει οφέλη στο Αιγαίο. Είναι απολύτως βέβαιο πως η γειτονική Τουρκία στηρίζει τον Γκρούεφσκι στην επιθετική του πολιτική και στην γενικότερή του προσπάθεια να προκαλεί την Ελλάδα. Και είναι επίσης βέβαιο πως μόνο η χρονική συγκυρία της ξαφνικής δραστηριοποίησης των Κούρδων, οι οποίοι ροκανίζουν ταυτόχρονα το στρατιωτικό και το πολιτικό καθεστώς της Τουρκίας, είναι ο λόγος που δεν δείχνει τα «δόντια της» προς την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, η Τουρκία δύναται, σαν μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, να πιέσει την Αθήνα και να την αναγκάσει να «χάσει» σημαντικά κυριαρχικά δικαιώματα σε περίπτωση που η Ελλάδα θα προχωρήσει σε οικονομικής φύσεως ή άλλου είδους πίεση (π.χ. στρατιωτική) προς τα Σκόπια.
Γνωρίζοντας ο Γκρούεφσκι την σπουδαιότητα της συγκυρίας θέτει θέματα Μακεδονικών μειονοτήτων (Αιγεάτες) στον Ελληνικό χώρο και ταυτόχρονα, χωρίς να έχει να χάσει πλέον τίποτε, επιδίδεται σε έναν «πόλεμο εντυπώσεων» για να εξολοθρεύσει τον πραγματικό του πολιτικό αντίπαλο που ονομάζεται Τσερβένκοφσκι.
Στο Ελληνικό ΥΠΕΞ σε διακύβευμα εθνικού γοήτρου μετατρέπεται το Σκοπιανό, καθώς η προοπτική άρσης του αδιεξόδου απομακρύνεται, η εθνικιστική εξαλλοσύνη της πολιτικής ηγεσίας της ΠΓΔΜ κλιμακώνεται και η μονοθεματικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής εμπεδώνεται.
Στο υπουργείο Εξωτερικών ακούγεται όλο και περισσότερο το αίτημα για «αποσκοπιανοποίηση» της ελληνικής διπλωματίας, που προσπαθεί να αποδομήσει στο εξωτερικό την εικόνα της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ. Δεν είναι δύσκολο να πειστούν εταίροι και σύμμαχοι στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ ότι ο πρωθυπουργός κ. Ν. Γκρούεφσκι είναι ένας ηγέτης ξένος προς την πραγματικότητα της σύγχρονης δημοκρατίας δυτικού τύπου. Αλλά ακόμη και αν στραφεί ολόκληρη η διεθνής κοινότητα εναντίον του, χωρίς τη δική του συγκατάθεση, το πρόβλημα της ονομασίας θα παραμένει άλυτο.
Παράγοντες της ελληνικής διπλωματίας εισηγούνται «πάγωμα» των διαπραγματεύσεων μέχρι η άλλη πλευρά να αποδείξει ότι έχει τη βούληση για εποικοδομητικές συζητήσεις και για σχέσεις καλής γειτονίας. Άλλοι προτείνουν διεθνή εκστρατεία επικοινωνίας προκειμένου να καταπολεμηθεί σε επιστημονικό επίπεδο η προπαγάνδα των Σκοπίων για το «μακεδονικό παρελθόν». Οι περισσότεροι, πάντως, συμφωνούν ότι ακόμη και εάν αποδεχόταν η ηγεσία της ΠΓΔΜ το «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» για τη διεθνή επικοινωνία η ένταση στις διμερείς σχέσεις θα εξακολουθούσε να υπάρχει με επίκεντρο την προσπάθεια νομιμοποίησης του ενδιαφέροντός της για την περιοχή της Φλώρινας.
Η κυβέρνηση των Σκοπίων ασχολείται εντονότατα πλέον με την κατασκευή «μακεδονικής μειονότητας» στην ελληνική επικράτεια και την παραγωγή της εντύπωσης καταπίεσής της στο διεθνές ακροατήριο. Το ζήτημα του αυτοπροσδιορισμού έχει αναχθεί σε μείζονα εθνική προτεραιότητα και η προστασία της ταυτότητας βρίσκει καθολική αποδοχή στην κοινή γνώμη των Σκοπίων.
Το διπλωματικό κεφάλαιο που κατακτήθηκε με το βέτο στο Βουκουρέστι σταδιακά εξανεμίζεται. Πληθαίνουν οι φωνές εντός και εκτός ΥΠΕΞ που μιλούν για την ανάγκη αναθεώρησης του εθνικού δόγματος. Είναι το Σκοπιανό σημαντικότερο εθνικό θέμα από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό; Αξίζει τον κόπο η ανάλωση τόσης ενέργειας στην αναμέτρηση με την ΠΓΔΜ; Βελτιώνεται η διεθνής εικόνα της χώρας με αυτή την πολιτική; Πού πήγε ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια; Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θέτουν παράγοντες της ελληνικής διπλωματίας.
Η είδηση ότι το Μεξικό στο εξής θα χρησιμοποιεί το όνομα ΠΓΔΜ αντί για το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στις διμερείς του σχέσεις με τα Σκόπια ενθουσίασε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, κυρίως ως νίκη στη μάχη των εντυπώσεων. Οι εντυπώσεις έχουν αυτοτελή σημασία σε μια συγκυρία κατά την οποία η Ελλάδα αποκλείστηκε από το πρόγραμμα για την κατάργηση της βίζας, σε αντίθεση με χώρες όπως η Λετονία, η Σλοβακία και άλλες πέντε που προτιμήθηκαν από τον Λευκό Οίκο. Είτε πρόκειται για αμερικανικά αντίποινα είτε όχι, το γεγονός είναι ότι η επίλυση του προβλήματος της ονομασίας δεν είναι ορατή αυτή τη στιγμή, ενώ -αντίθετα- είναι ορατός ο άξονας Αγκυρας - Σκοπίων και η προσπάθεια κατασκευής μιας μικρής Θράκης στη Φλώρινα. «Αυτό θέλαμε;», αναρωτιούνται κάποιοι στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το τελευταίο διάστημα στον ευρωπαϊκό Τύπο η Ελλάδα γίνεται είδηση κατά κύριο λόγο για θέματα που αφορούν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και για τη «διένεξη» με την ΠΓΔΜ, που εμποδίζει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Οι περισσότεροι αναλυτές αδυνατούν να καταλάβουν την ουσία του προβλήματος, ότι δηλαδή πίσω από το όνομα υπάρχει η αυθαίρετη οικειοποίηση της ελληνικής ιστορίας και αλυτρωτικά όνειρα, και περιγράφουν την κατάσταση ως σύγκρουση ενός κράτους-Δαβίδ με ένα κράτος-Γολιάθ για λόγους εθνικού εγωισμού.
Το Μάρτιο στα Σκόπια θα πραγματοποιηθούν προεδρικές εκλογές. Ο πρόεδρος Μπράνκο Τσερβένκοφσκι και ο πρωθυπουργός Ν. Γκρούεφσκι θα συγκρουστούν στην προσπάθεια να ελέγξουν με πρόσωπο της επιρροής τους το πολιτειακό αξίωμα. Τίποτα δεν δείχνει ότι η ηγεσία της ΠΓΔΜ θα επιλέξει το διάλογο και τη συνεννόηση από την αδιαλλαξία και την προκλητικότητα. Η ελληνική διπλωματία αρχίζει να διαπιστώνει ότι η αναγωγή του προβλήματος της ονομασίας σε μείζον εθνικό ζήτημα έχει κόστος.

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση