Τουρκία: Ο «ταραξίας» της Μεσογείου παρών και στον Καύκασο

«Η Τουρκία στηρίζει στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ το μουσουλμανικό Αζερμπαϊτζάν, στέλνει όπλα και μαχητές από τη Συρία. Καθώς η Ρωσία βρίσκεται πίσω από την Αρμενία, ο Ερντογάν αναλαμβάνει ένα μεγάλο ρίσκο. Όμως, η νέα επίδειξη δύναμης που επιχειρεί στρέφεται εναντίον ενός άλλου ανταγωνιστή – στην Ευρώπη». Με αυτά τα λόγια περιέγραφε χθες ανάλυση της γερμανικής Die Welt τις τελευταίες εξελίξεις στον Καύκασο – συμπληρώνοντας, ουσιαστικά, τις εκτιμήσεις που είχε κάνει σε προηγούμενο κείμενο, το οποίο αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της το Σάββατο.

«Με την βίαιη πρακτική της, η Τουρκία στέλνει ένα μήνυμα στην περιοχή: Κανείς δεν πρέπει να στέκεται απέναντί της, ειδάλλως θα κηρύσσεται πόλεμος. Οι προκλήσεις και ο εκφοβισμός αποτελούν τμήματα μιας στρατηγικής η οποία επιδιώκει να μετατρέψει την Τουρκία σε παγκόσμια δύναμη. Αυτό, σε κάθε περίπτωση, είναι το νεο-οθωμανικό όνειρο του Ερντογάν», σημείωνε χαρακτηριστικά σε αυτό ο αρθρογράφος και απεσταλμένος της εφημερίδας.

Δεν χωράει αμφιβολία πως τα όσα συμβαίνουν στον αμφισβητούμενο θύλακα του Καυκάσου (τα οποία είχαν προαναγγελθεί με τις αψιμαχίες που σημειώθηκαν τον Ιούλιο μεταξύ των δυνάμεων Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν...) και η άμεση εμπλοκή που είχε η Άγκυρα εξαρχής δεν αποτελούν καλό οιωνό ενόψει της Συνόδου Κορυφής των «27» που πραγματοποιείται εξ' αναβολής την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή. Αφενός, επειδή αναζωπυρώνεται μια ακόμη πολεμική εστία στη γειτονιά της Ευρώπης και, αφετέρου, διότι ο Ερντογάν φροντίζει να ξεκαθαρίσει εκ νέου πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη δική του συναίνεση.

Ή, για να το πούμε πιο απλά – όπως, άλλωστε, το παραδέχονται ευθέως ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του: Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς η Τουρκία να πάρει το μερίδιο που (ο ίδιος ο Ερντογάν θεωρεί ότι) της ανήκει από τη «μοιρασιά» που βρίσκεται σε εξέλιξη. Κι αυτό είναι κάτι που αφορά τους πάντες.

Ή μαζί μου ή εναντίον μου!

Αφορά τη Ρωσία, με την οποία σήμερα οι τουρκικές δυνάμεις και οι μισθοφόροι τους συγκρούονται σε τρία μέτωπα – τη Συρία, τη Λιβύη και τώρα τον Καύκασο, που αποτελεί μια παλιά πληγή και η Μόσχα δεν θέλει με τίποτα να ανοίξει. Αφορά προφανώς και την ΕΕ, την οποία ο Ερντογάν εκτιμά ότι κρατά δεμένη χειροπόδαρα με την υπόθεση του προσφυγικού, αλλά και των σημαντικών οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται (κυρίως της Γερμανίας).

Αφορά ειδικότερα τη Γαλλία, που είναι ουσιαστικά η μοναδική ισχυρή δύναμη η οποία, ζυγίζοντας τα δικά της συμφέροντα και φιλοδοξίες, έχει πάρει μέχρι στιγμής θέση απέναντι στον Ερντογάν και έχει χαράξει κόκκινες γραμμές – ενώ παράλληλα, διατηρεί στενούς δεσμούς με το Ερεβάν, έχει αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος επενδυτής στην Αρμενία μετά τη Ρωσία. Αφορά, φυσικά, την Ελλάδα και την Κύπρο, τις οποίες ο Ερντογάν αντιμετωπίζει σαν ενοχλητικά αγκάθια στα πλευρά του.

Αφορά, όμως, και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εδώ και δύο πλέον δεκαετίες έχουν διαπιστώσει πως η Τουρκία δεν είναι πλέον το «καλό παιδί» και ο πειθήνιος σύμμαχος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά έχει σηκώσει κεφάλι και διεκδικεί πολλά. Τόσο πολλά ώστε αρκετοί πολιτικοί, διπλωμάτες, αξιωματούχοι και ΜΜΕ δεν κρύβουν την ενόχλησή τους, θεωρώντας πως ο Ερντογάν σηκώνει τον πήχη πολύ ψηλότερα από εκεί που μπορούν να του επιτρέψουν, χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα (κάτι που σφραγίζει και με την σε εξέλιξη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο).

Η Τουρκία, λοιπόν, αναδεικνύεται αντικειμενικά στον «μεγάλο ταραξία» της περιοχής. Το κάνει δε εκμεταλλευόμενη τις γενικευμένες ανακατατάξεις, μέχρι και αλλαγές συνόρων, οι οποίες έχουν δρομολογηθεί – και μάλιστα, χωρίς κατά βάση να είναι η ίδια που έχει κάνει το πρώτο βήμα.

Κι αν πέσει;

Δεν χωράει αμφιβολία, πάντως, ότι το άνοιγμα που επιχειρεί ο Ερντογάν, φιλοδοξώντας να γράψει το όνομά του στην ιστορία με λίγο μεγαλύτερα γράμματα από εκείνο του Κεμάλ Ατατούρκ, είναι τεράστιο και ενέχει ασύλληπτους κινδύνους. Πολύ περισσότερο καθώς, όσο ικανός πολιτικός και αν είναι, δεν είχε καταστρώσει τα σχέδιά του υπολογίζοντας και την παράμετρο του νέου κορονοϊού και της πανδημίας Covid-19 την οποία προκάλεσε, φέροντας τα πάνω-κάτω σε όλα τα επίπεδα – συμπεριλαμβανομένης της οικονομίας, όπου όλα κρέμονται κυριολεκτικά από μία κλωστή.

Δυστυχώς γι' αυτόν, όμως, ο δρόμος της επιστροφής μοιάζει για την ώρα να είναι κλειστός. Κάτι που σημαίνει ότι παίζει σε μια ζαριά όχι μόνο τη δική του τύχη και υστεροφημία, αλλά και το μέλλον της Τουρκίας των σχεδόν 85 εκατομμυρίων κατοίκων, πολλοί από τους οποίους ήδη βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση ή διώκονται απηνώς (κυρίως οι Κούρδοι). 

Γιώργος Παυλόπουλος
Liberal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση