Τρώει και τα καρότα κρατάει και το μαστίγιο…

Είναι βεβαίως θετικό και ενθαρρυντικό το ότι, έστω και αργοπορημένα, επιχειρείται η εγκατάλειψη την πολιτικής του Κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία – Κατακτητή.

Αναγκαία υπενθύμιση:

Η πολιτική του Κατευνασμού είχε λάβει τ’ όνομα και τον ορισμό της από το Σύμφωνο του Μονάχου 1938 που προσέφεραν οι ηγέτες Τσάμπερλεν της Αγγλίας και Νταλαντιέ της Γαλλίας στον Αδόλφο Χίτλερ της ναζιστικής Γερμανίας. Πολλαπλασιάζοντας, έτσι, την επεκτατική του βουλιμία. Και θηριώνοντας την αλαζονική του αυτοπεποίθηση, τόσο ώστε: Αφού κατασπάραξε την Τσεχοσλοβακία, με πρόσχημα την προστασία της εκεί μειονότητας των Σουδητο-γερμανών, το επόμενο έτος το χιτλερικό Βερολίνο να εκτοξεύσει τον αστραπιαίο του πόλεμο «Blitzkrieg» εναντίον και της γειτονικής Πολωνίας, για την πολεμική κατάκτηση του «ζωτικού χώρου – Lebensraum», προκαλώντας την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Την πολιτική του κατευνασμού, τηρουμένων των αναλογιών, απολαμβάνει ως γνωστόν, καθ’ όλην την διάρκεια των 46 χρόνων του συνεχιζόμενου Αττίλα Κατακτητή που εκτόξευσε η Άγκυρα εναντίον της Κύπρου με πρόσχημα την προστασία της μειονότητας των Τουρκο-κυπρίων:

– Όχι μόνο ατιμώρητη, αλλά και πανταχόθεν θωπευόμενη.

– Μέχρι και από τα θύματά της… εκλιπαρούμενη για win-win situation και kazan-kazan αμοιβαίο συμβιβασμό!

Παράγοντας αυτός, ο οποίος ασφαλώς συνέδραμε στην αύξηση της επεκτατικής της βουλιμίας. Και εξέθρεψε την νεο-οθωμανική αλαζονική της αυτοπεποίθηση. Έως την εσχάτως διατυπωθείσα θεωρία της τουρκοϊσλαμικής «γαλάζιας πατρίδας».

– Δηλαδή του δικού της Lebensraum, που ονομαστικά είχε προαναγγείλει και γερμανιστί από το 2001, γραπτώς και αναλυτικώς, με το «Στρατηγικό Βάθος» του ο Τουρκο-ισλαμιστής Αχμέτ Νταβούτογλου των «μηδενικών προβλημάτων»…


Είναι βεβαίως ωσαύτως θετικό και το ότι, κρίνεται ως επιβεβλημένη και αναγκαία επιτέλους, η πολιτική του καρότου και του μαστιγίου – όπως ειπώθηκε από κάποιους ισχυρούς εντός Ευρωπαϊκής Ενώσεως – έναντι της τουρκικής εξουσίας.
– Αλλ’ όμως, δεν είναι η Τουρκία κάποιο συμπαθές τετράποδο ώστε να εκπαιδευτεί και να πειθαρχήσει με την εν λόγω μέθοδο. Και, πάντως, φαίνεται πολύ πιο βεβαιωμένο εμπράκτως διαχρονικά γεγονός ότι:
– Η Τουρκία επιτυγχάνει αφενός να καταβροχθίζει όλα τα προσφερόμενα κατά καιρούς καρότα, αφετέρου η ίδια χρησιμοποιεί αποφασιστικά και απειλητικά έναντι πάντων το μαστίγιο…

Αληθές είναι εν μέρει εκείνο που είπε αυτή την εβδομάδα, στις πρωτοφανούς εξαχρείωσης προεκλογικές αντιμαχίες με τον ανθυποψήφιό του Τζο Μπάιντεν για τις προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου, ο ανεκδιήγητος πρόεδρος των ΗΠΑ, θαυμάζοντας τον Ερντογάν της Τουρκίας και αναγορεύοντας τον ως …ικανότατο διεθνώς σκακιστή!
– Επειδή προφανώς ο κ. Τραμπ, εξ επαφής και εκ των προσωπικών μπίζνες, βίωσε να τον παίζει στα δάχτυλά του ο Τούρκος ομόλογός του:
– Στην τουρκική, γνώριμη παλαιόθεν, τακτική του εκκρεμούς μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας.
– Κατ’ αντιγραφήν της γνωστής προ αιώνος Κεμαλικής τακτικής του 1919-1922, μεταξύ Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν της νεοσύστατης τότε κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και των Δυτικών νικητριών δυνάμεων του Α΄ Παγκ. Πολέμου. Εκατόν χρόνια αργότερα:
– Από τους ρωσικούς πυραύλους S-400 του Βλαντιμίρ Πούτιν, έως τον εξαναγκασμό της Ουάσιγκτον να προδώσει στη Συρία, για χάρη της Άγκυρας, τους Κούρδους σκληροτράχηλους μαχητές, επί του πεδίου ικανότερους συμμάχους των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους».

ΜΕ ΤΟΣΑ και τέτοια καρότα στο Κουρδιστάν, στη Συρία, στη Λιβύη, στην κυπριακή ΑΟΖ, στο «γκριζαρισμένο» Αιγαίο, στην ενδοτουρκική εξόντωση με φυλακίσεις κάθε αντιφρονούντα και ούτω καθεξής, φυσιολογικά επόμενο ήταν να ανεμίζει απειλητικό έναντι πάντων και έναντι της ΕΕ (με το μεταναστευτικό κοκ) το μαστίγιο του ο Ερντογάν.
– Τόσο αλαζονικά και υβριστικά πλέον, όσο περίπου και ο Ξέρξης – Εισβολέας – Κατακτητής το 480 πρό Χριστού που διέταξε τις… τριακόσιες μαστιγώσεις του Ελλησπόντου!

Αλλά, ωσαύρως φυσιολογικά επόμενο ήταν, αυτή η οιονεί νεο-χιτλερική αλαζονική βουλιμία του Ερντογάν, να προκαλέσει σιγά-σιγά και την εκκόλαψη σθεναρότερου αντι-τουρκικού συνασπισμού κρατών.

Άλλωστε το είχαν προαναγγείλει εναργώς και «προφητικώς» οι δυστυχέστατοι Μήλιοι το 416 προ Χριστού απευθυνόμενοι στους επιτιθέμενους κατά της Μήλου κατακτητές και ευθύς μετέπειτα ανελέητους σφαγείς τους, τους αλαζόνες Αθηναίους ιμπεριαλιστές, στο 15^ο έτος του 27ετούς Πελοποννησιακού Πολέμου 431-404 π.Χ., όπως το κατέγραψε στον Μηλίων Διάλογο (Ε-98) της αειθαλούς Ξυγγραφής του ο Θουκυδίδης:

Μήλιοι προς Αθηναίους: «Και με την πολιτική σας αυτή τι άλλο κατορθώνετε, παρά να ενισχύσετε εκείνους που είναι ήδη εχθροί σας και να στρέψετε εναντίον σας παρά τη θέλησή των, εκείνους που ουδέποτε σκέφθηκαν να γίνουν εχθροί σας;» Σημείωση: Σε τρία χρόνια, κατόπιν, οι Αθηναίοι υπέστησαν το 413 π.Χ. την πανωλεθρία στην Σικελία. Και το 404 π.Χ. την τελειωτική τους ήττα…

Πρώτη φορά μετά το 1974, εν έτει 2020, η τουρκοϊσλαμική νεο-οθωμανική ιμπεριαλιστική βουλιμία, παράγει εναντίον της τον αντι-τουρκικό συνασπισμό, γειτονικών κρατών καθώς και άλλων ισχυρών δυνάμεων:
– Με την Ελλάδα και την Κύπρο, έναντι της τουρκικής βουλιμίας δείχνουν να συντάσσονται αποφασιστικότερα πλέον, η Αίγυπτος, ο Ισραήλ, η Γαλλία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η όση Λιβύη του Χαφτάρ και, σιγά-σιγά κι άλλες χώρες της ΕΕ. Σε τέτοιο προσώρας βαθμό ώστε η Άγκυρα να… καταγγέλλει κραυγάζοντας οδυρόμενη ότι «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι αιχμάλωτο της Ελλάδας και της Κύπρου»…

Το σκηνικό της αντιπαράθεσης (των διεθνών… σκακιστών) είναι βεβαίως ευρύτερο και πολυπλοκότερο.
– Τέτοιο όμως σκηνικό, για τα δύο κράτη του Ελληνισμού, πρώτη φορά έχει προκύψει από το 1974 και δώθεν.
– Πρώτη φορά τέτοιο, ραγδαίως πλέον μεταβαλλόμενο και διακυβευόμενο σκηνικό και συσχετισμοί αντιπαρατιθέμενης ισχύος, προσφέρουν ευοίωνες ευκαιρίες αποτελεσματικής Ελληνικής δράσης.

Εναπόκειται λοιπόν, στις κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας και στις πολιτικές δυνάμεις των δύο κρατών (ως εσωτερικό μέτωπο) να το αξιοποιήσουν και να το εκμεταλλευτούν εθνοφελώς με την μέγιστη υπό τις περιστάσεις επιδεξιότητα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, αποτελεσματικής διπλωματίας και προπάντων ένοπλης σοφίας:
– Οι Ένοπλες Δυνάμεις του Ελληνισμού, καταλλήλως ενισχυόμενες, παρέχουν ήδη στις κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας τη δυνατότητα ν’ αξιοποιήσουν εθνοφελέστερα την επί του πεδίου ισχύ αποτελεσματικής άμυνας και αποτροπής του πολέμου, για την σοφότερη οικοδόμηση των προσφερομένων συμμαχιών και  την επιδεξιότερη και αποτελεσματικότερη ανάπτυξη της διπλωματίας του Ελληνισμού.

Λάζαρος Μαύρος
Απόψεις


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση