Ο Ερντογάν θέλει εκδίκηση για τη Συνθήκη των Σεβρών

Ομιλούν ανοικτά για στρατιωτική σύγκρουση

Για ‘εκδίκηση’ του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν προς τη Δύση για τη Συνθήκη των Σεβρών, κάνει λόγο ο διπλωματικός συντάκτης της εφημερίδας Washington Post, Ishaan Tharoor σε ανάλυση αναφορικά με τη συμπεριφορά της Τουρκίας στην εξωτερική της πολιτική.

Μπορεί η Δύση να έχει ξεχάσει, σε μεγάλο βαθμό, τη Συνθήκη των Σεβρών, γράφει και σημειώνει ότι η Συνθήκη επέβαλε όρους στην ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία που θεωρήθηκαν περισσότερο τιμωρητικοί και από τους όρους που επιβλήθηκαν στη Γερμανία από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών νωρίτερα το ίδιο έτος (1920) – ωστόσο οι μνήμες των αποικιοκρατικών Δυτικών σχηματισμών με στόχο να στερήσουν την Τουρκία από την κυριαρχία της και ο ένοπλος αγώνας που ακολούθησε για την ανατροπή των σχεδίων τους, ακόμα στοιχειώνει το τουρκικό πολιτικό φαντασιακό, γράφει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος.

«Η Συνθήκη των Σεβρών σχεδόν έχει ξεχαστεί στη Δύση, ωστόσο στην Τουρκία έχει μια ισχυρή κληρονομιά και έχει πυροδοτήσει μια μορφή εθνικιστικής παράνοιας που κάποιοι ακαδημαϊκοί ονομάζουν ‘σύνδρομο των Σεβρών’» σχολιάζει ο ιστορικός και μελετητής της Τουρκίας του 20ού αιώνα Nicholas Danforth και προσθέτει:

«Η Συνθήκη των Σεβρών σίγουρα παίζει ένα ρόλο στην ευαισθησία της Τουρκίας για τις κουρδικές αποσχιστικές τάσεις καθώς και στην πεποίθηση ότι η αρμενική γενοκτονία – η οποία χρησιμοποιήθηκε ευρέως από Ευρωπαίους διπλωμάτες για να δικαιολογήσουν τα σχέδιά τους για την Ανατολία το 1920 – υπήρξε πάντα μια συνωμοσία κατά της Τουρκίας και όχι μια ιστορική αλήθεια». Αναφερόμενος στην επίμαχη συμφωνία της Τουρκίας με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης για τα θαλάσσια σύνορα, ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος συνέδεσε τη συμφωνία αυτή καθώς και συνολικά την τολμηρή εξωτερική πολιτική του με μια στιγμή ιστορικών διευθετήσεων, δηλώνοντας χαρακτηριστικά:


«Χάρη σε αυτή την στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία, ανατρέψαμε τη Συνθήκη των Σεβρών». «Βασική κινητήρια δύναμη για τη συμπεριφορά της Τουρκίας είναι το γεγονός ότι, με εξαίρεση την κυβέρνηση της Τρίπολης που ελέγχει τη μισή από την εμπόλεμη Λιβύη, η Άγκυρα δεν έχει συμμάχους στην περιοχή», σχολιάζει ο αρθρογράφος της WSJ Yaroslav Trofimov και εξηγεί ότι «Η πρώτη περιφερειακή οργάνωση για τη συνεργασία στον τομέα της ενέργειας που δημιουργήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο πέρυσι, ενώνει Αίγυπτο, Ισραήλ, Κύπρο, Ελλάδα, Ιορδανία, Παλαιστινιακή Αρχή και Ιταλία. Η Γαλλία, ξεκάθαρος αντίπαλος των επιδιώξεων της Τουρκίας στην περιοχή, έχει επίσης αιτηθεί συμμετοχή».

Και ενώ η Τουρκία μιλά για την ιδέα της ‘γαλάζιας πατρίδας’ – ένα επεκτατικό όραμα των δικαιωμάτων και διεκδικήσεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα – αξιωματούχοι στην Αθήνα, μιλούν ανοιχτά για μια πραγματική προοπτική στρατιωτικής σύγκρουσης με την Τουρκία, αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Για τον Erdogan, τα παιχνίδια αυτά αποτελούν εθνικιστικά παιχνίδια εξουσίας, που δεν τα συναντά κανείς μόνο στην Τουρκία, καταλήγει ο αρθρογράφος.

Μεταφέρει την άποψη του ακαδημαϊκού και μελετητή της Τουρκίας με έδρα το Παρίσι Yohanan Benhaim, ο οποίος έγραψε ότι οι κινήσεις της Τουρκίας «αντηχούν αυτά που βλέπουμε σε άλλες χώρες, τη θέση του Ισραήλ που θέλει να προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη και της Ρωσίας που προσάρτησε την Κριμαία. Η διεθνής τάξη τίθεται υπό αμφισβήτηση. Αυτό που βλέπουμε στην Τουρκία είναι μόνο μια πτυχή ενός παγκόσμιου φαινομένου αμφισβήτησης της διεθνούς τάξης πραγμάτων που επικρατεί».

WashingtonPost
HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση