Οι Γερμανοί και (εμείς) οι άλλοι

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν ξέρω αν θα έχουν υπάρξει αποφάσεις του Eurogroup για το Ευρο-ομόλογο και ποιες θα είναι αυτές. Μπορώ όμως, με βάση την μελέτη της ιστορίας, να διακινδυνέψω κάποιες προβλέψεις που αφορούν την εν γένει στάση των Γερμανών στο ζήτημα αυτό. Μην ακούτε για Ολλανδίες ή Αυστρίες που εμφανίζονται σ’ αυτή την συγκυρία οι σκληρότερες της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα το κλειδί το κρατά το Βερολίνο.

Δεν υπονοώ ότι οι μικρότερες βορειοευρωπαϊκές χώρες είναι τόσο πιόνια και υποχείρια των Γερμανών ώστε να παίζουν κατ’ εντολή τους ακόμα και το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου μέσα στα ευρωπαϊκά όργανα. Ενδέχεται να συμβαίνει και αυτό, όμως καλόπιστα ας δεχτώ ότι στην σημερινή συγκυρία τα στενά εθνικά οικονομικά τους συμφέροντα συμβαδίζουν περισσότερο με την Γερμανία απ’ όσο με τις χώρες του νότου.

Όμως ούτε η Ολλανδία, ούτε η Αυστρία ή η Σουηδία διαθέτουν το οικονομικό, εθνικό και ιστορικό ειδικό βάρος, ώστε να οδηγήσουν μια ολόκληρη Ευρώπη στα πρόθυρα ενός σχίσματος. Μόνο η Γερμανία μπορεί να το κάνει αυτό. Από το μπλοκ των αντιδρώντων στην πρόταση, μόνο η Γερμανία θεωρεί τον εαυτό της ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη. Και ήταν ανέκαθεν, δυστυχώς όχι μόνο στα καλά, αλλά κυρίως στα κακά.


Μπορεί οι χώρες που ζητούν ευρο-ομόλογο να είναι (εδαφικά, πληθυσμιακά και ως άθροισμα ΑΕΠ) περισσότερες και μεγαλύτερες απ’ αυτές που το αρνούνται, όμως το ομόλογο αυτό για να υπάρξει πρέπει να πατήσει πάνω σ’ ένα χρηματοκιβώτιο που περιέχει κυρίως γερμανικά λεφτά και του οποίου το κλειδί βρίσκεται στην τσέπη της καγκελαρίου. Δίχως την δική της συγκατάθεση, η βαριά πόρτα που συγκρατεί τα αδρανή υπερπλεονάσματα της γερμανικής οικονομίας, δεν πρόκειται ν’ ανοίξει.

Οι νότιοι διατείνονται βέβαια ότι αυτά τα πλεονάσματα των γερμανικών προϋπολογισμών που συσσωρεύτηκαν χρόνο με τον χρόνο, είναι αποτέλεσμα της στρεβλής επίδρασης του σκληρού ενιαίου νομίσματος που δούλεψε υπέρ των Γερμανών. Στην πραγματικότητα –λένε- είναι υπεραξίες του νότου, που μέσω του ευρώ μεταφέρθηκαν στον βορρά. Άρα η επιστροφή τους μέσω ενός κοινού ομολόγου είναι επιβεβλημένη όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά. Οι Γερμανοί δεν θα το δεχτούν ποτέ αυτό, όπως δεν θα δεχτεί ποτέ ένας βιομήχανος ότι τα κέρδη της βιομηχανίας του ανήκουν ισόποσα σ’ αυτόν και στους εργάτες του, επειδή όλοι μαζί την έκαναν να προκόψει. Αν είναι ανοικτόμυαλος μπορεί ως και να τους βάλει στο Διοικητικό Συμβούλιο, τα λεφτά του όμως δεν θα τα μοιράσει ποτέ.

Θα πείτε ότι εδώ πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας για την οποία δεν φταίει κανείς, άρα η Γερμανία δεν θα μπορέσει ν’ αντέξει για πολύ την πίεση των κατεστραμμένων ν’ ανοίξει το πουγκί. Εγώ αυτά τα θεωρώ ανοησίες. Η Γερμανία, στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ζωτικό οικονομικό χώρο, τον προηγούμενο αιώνα οδήγησε τον πλανήτη σε δυο παγκόσμιους πολέμους με πάνω από 100.000.000 νεκρούς. Και παρά τις δύο απανωτές ολοκληρωτικές καταστροφές που έπαθε η ίδια και η Ευρώπη, δεν άλλαξε το παραμικρό ούτε στην οικονομική της λογική, ούτε στην προτεσταντική της ηθική. Θα τα αλλάξει τώρα μέσα σε μια νύχτα ενός Eurogroup για 30.000 νεκρούς του κορωναϊού; Αστεία πράγματα.

Σκληροπυρηνικοί της παραγωγής οι Γερμανοί και όχι των άυλων χρηματοπιστωτικών κινήσεων σαν τους Αγγλοσάξονες ή του εμπορίου και της μεσολάβησης όπως οι νότιοι, θα δώσουν για την κρίση ακριβώς όσα χρειάζονται για να μην ισοπεδωθούν πλήρως οι αγορές (γερμανικών προϊόντων) του νότου. Και θα τα δώσουν με τρόπο που δεν θα επηρεάσει την κυριαρχία του δικού τους μοντέλου στο σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας. Κάθε άλλη νότια ελπίδα (να δανείζεται ο Έλληνας ή ο Ιταλός και να υπογράφει ως εγγυητής του δανείου ο Γερμανός), απλώς καλπάζει πάνω στα σύννεφα.

Δημήτρης Καμπουράκης
Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση