Ένας καβγάς που αξίζει να γίνει

Όταν οι πλησιέστεροι εταίροι σου βρίσκονται σε ανάγκη ή ακόμη και σε κίνδυνο, τότε οφείλεις να τους συνδράμεις. Οτιδήποτε διαφορετικό θα τους ανάγκαζε, αν μη τι άλλο, να στραφούν αλλού, ώστε να εξασφαλίσουν αυτά που χρειάζονται. Τότε, όμως...

Για ένα διεθνικό πολιτικό και οικονομικό μόρφωμα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η «λειτουργία» του οποίου εδράζεται στην ύπαρξη δυνατότητας συμβιβασμού, ο καβγάς για τα κορωνο-ομόλογα είναι ένας καβγάς που πρέπει να γίνει. Που αξίζει να γίνει.

Και τούτο διότι αφορά θεμελιώδεις αρχές και αξίες, τυχόν υπέρβαση των οποίων θα συνιστούσε όχι μόνον ομολογία ήττας εκ μέρους των συμμετεχόντων σε αυτό το μόρφωμα αλλά κυριότερα ακύρωση του λόγου ύπαρξής του.

Είτε έλκεται εκ των προτεσταντικών καταβολών της είτε εξ εθνικών ή άλλων λόγων, η εμμονική άρνηση της Γερμανίας και της συνοδοιπόρου της, Ολλανδίας, να συναινέσουν στην έκδοση των λεγόμενων κορωνο-ομολόγων παρά τις υπέρμετρες χρηματοδοτικές ανάγκες που δημιουργεί η τρέχουσα πανδημία, αντικατοπτρίζει ένα βαθύ έλλειμμα.

Έλλειμμα μνήμης αλλά και επίγνωσης, αφενός, ως προς τον τρόπο με τον οποίο ανοικοδομήθηκε η Γερμανία από τα ερείπια στα οποία βρισκόταν στο τέλος του Β' Π.Π., ώστε να οδηγηθεί στη συνέχεια σε οικονομικό «θαύμα» και αφετέρου, του πώς επανενώθηκε, με το τέλος του Ψυχρού πολέμου. Μέσω της έμπρακτης αλληλεγγύης και διορατικότητας τόσο των ΗΠΑ όσο και των κρατών της Ευρώπης.


Όλα αυτά, δε, με στόχο την εξασφάλιση συνθηκών ειρήνης και ευημερίας για τους πολίτες όλων των κρατών-μελών του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Συνθηκών οι οποίες πλέον τίθενται ευθέως υπό αμφισβήτηση, ακόμη κι αν ο «πόλεμος» αφορά μία πανδημία όπως η τρέχουσα.

Έτσι, λοιπόν, όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζ. Κόντε προειδοποιεί ότι «τα εθνικιστικά ένστικτα, στην Ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες, θα είναι πολύ δυνατά, αν η Ευρώπη δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων», προαναγγέλλοντας ακόμη και σενάρια εξόδου των κρατών αυτών από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δεν συντρέχει λόγος έκπληξης.

Όπως, αντίστοιχα, δεν συνιστά αιτία έκπληξης η προειδοποίηση του επιτρόπου της ΕΕ για την Οικονομία και πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας Πάολο Τζεντιλόνι ότι «το ευρωπαϊκό σχέδιο κινδυνεύει να βυθιστεί».

Όπως είπε ο Τζεντιλόνι, «είναι σαφές ότι αν οι οικονομικές αποκλίσεις ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες αυξηθούν και αν η κρίση ενισχύσει τις διαφορές ανάμεσα σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, αντί να τις αμβλύνει (...), θα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί το ευρωπαϊκό σχέδιο».

Όταν, δε, ο επικεφαλής του Eurogroup -της πολιτικής ομάδας η οποία έχει αναλάβει, κατ' εντολήν των ηγετών της ΕΕ, να βρει την «άκρη του νήματος»- Μάριο Σεντένο δηλώνει ότι «οφείλουμε να διερευνήσουμε μέτρα εφαρμογής των υφιστάμενων εργαλείων, αλλά πρέπει να είμαστε ανοικτοί στο να εξετάσουμε άλλες λύσεις, όταν τα πρώτα αποδειχθούν ανεπαρκή», καθώς συντρέχει κίνδυνος «κατακερματισμού» της Ευρωζώνης, τότε, ίσως, η ώρα των «άλλων λύσεων» να είναι κοντά.

Λύσεων οι οποίες έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας (FT) και αφορούν στην από κοινού έκδοση ομολόγων εκ μέρους των εννέα κρατών-μελών, τα οποία ήδη προτείνουν το εγχείρημα και όσων άλλων κρατών-μελών επιθυμούν να τους συνοδεύσουν σε αυτό.

Αυτή η λύση μπορεί να μην είναι όσο αποδοτική θα ήταν εκείνη της έκδοσης ενός ευρω-ομολόγου εκ μέρους των κρατών-μελών της ευρωζώνης ή ακόμη και της ΕΕ, όμως θα αναδείκνυε την πορεία που μπορούν να λάβουν τα πράγματα. Αυτήν της αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Τότε, ίσως επιδειχθεί επίγνωση εκ μέρους του Βερολίνου ως προς την τροπή που μπορούν να λάβουν τα πράγματα και του ενδεχομένου να χάσει τη θέση του προνομιακού προμηθευτή που κατέχει σήμερα στην Ευρώπη.

Τότε, η «ανησυχία» δεν θα αφορά μόνον στο ενδεχόμενο αμοιβαιοποίησης χρέους.

Ν. Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση