Η ΑΟΖ του φόβου, η Χάγη της μωρίας, τα διαχρονικά λάθη

Ένα (δολο)φονικό μείγμα με πιθανές απώλειες και δάκρυα

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Tώρα o Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά από το ταξίδι του στις ΗΠΑ, «θριαμβευτικό» για τους μεν, μηδενικό για τους δε, αλλά ουσιαστικά – επιχειρώντας έναν «μέσον όρο» μεταξύ των δυο εκτιμήσεων – προς αρνητικό πρόσημο, αφού ούτε ένα «εφόδιο» ή «ατού» η Ελλάδα δεν μπόρεσε να κερδίσει για να αντιμετωπίσει πιο άνετα τα όλο και πιο πιεστικά τουρκικά «ανοίγματα», βρίσκεται πλέον αναπόφευκτα μπροστά σε ένα σταυροδρόμι-ευκαιρία, που πολύ σπάνια θα μπορούσε να του εμφανιστεί πάλι στο μέλλον, και μέσα σε ένα πολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον δυσμενή που εξελίσσεται γοργά και μπορεί να γίνει καταστροφικό τις επόμενες εβδομάδες. Δηλαδή:

Ή θα δεχθεί να ακολουθήσει ακόμα την άμυαλη, αγκυλωτική – παράλογη και παράνομη βέβαια – δέσμευση που ο Αμερικανός πριν από χρόνια επέβαλε στην Ελλάδα, να συνεχίσει έτσι την αυτιστική πολιτική του ασφυκτικού κλοιού των 6 μιλίων και, κάποια μέρα κοντινή να έχει τη χαρά να κοιτάξει τον Τούρκο που αλωνίζει μπροστά στα μάτια του χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να τον εμποδίσει μιας και αυτός θα βρίσκεται στα διεθνή ύδατα, λίγο μετά τα 6 μίλια, στα οποία, ως γνωστόν, ο καθείς δικαιούται να πραγματοποιήσει όποιες ενέργειες θέλει διότι τα νερά εκείνα όντας διεθνή δεν ανήκουν σε κανένα και η Ελλάδα δεν έχει κανένα ειδικό δικαίωμα πάνω τους.

Ή θα δείξει επιτέλους την καθεαυτού «ελληνική ψυχή» και θα κάνει ένα γερό «άλμα ποιότητος» στην πολιτική του ανακηρύσσοντας αμέσως την νόμιμη ελληνική ΑΟΖ, και μάλιστα συγχρόνως οριοθετώντας την μονομερώς (όπως έκανε το Ισραήλ) με Κύπρο και Αίγυπτο, υποβάλλοντας έτσι αυτές τις δυο χώρες στην επείγουσα ανάγκη και στην πίεση να δεχθούν γρήγορα τη συζήτηση για τον οριστικό διακανονισμό των αντίστοιχων ΑΟΖ:


1) καθιστώντας τοιουτοτρόπως την Ελλάδα πραγματικό ενεργειακό κέντρο στην ανατολική Μεσόγειο, απ΄ τη μια πλευρά κι απ΄ την άλλη «κόβοντας τα φτερά» στον Τούρκο πριν αυτός με το Λίβυο τσιράκι του ανακηρύξουν/οριοθετήσουν την έστω παράνομη ΑΟΖ τους που ωστόσο τους είναι χρήσιμη για να κάνουν όσες πιο πολλές «φασαρίες» μπορούν, μιας και κανείς ως τώρα δεν τους πείραξε,
2) και συνάμα δημιουργώντας το απόλυτο δικαίωμα κατασκευής και περάσματος του αγωγού East Med, ένα έργο εξαιρετικά ευάλωτο επειδή, μετά την ΑΟΖ της Κύπρου, βρίσκεται σε διεθνή ύδατα(αφού η Ελλάδα δεν έχει ΑΟΖ!), όπου μπορεί να παρεμποδιστεί ή και να σαμποταριστεί με χίλιους τρόπους από οιονδήποτε υπό απειλή σύρραξης,
3) και τέλος ενισχύοντας μαζίί και την επήρεια του Ισραήλ και της Κύπρου μέσα σε ένα πλέγμα άμυνας και δύναμης.

Αλλά ας δούμε τώρα με κάποιες λεπτομέρειες ποια είναι αυτή τη στιγμή ή όντως δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα και θέσουμε υπόψη των όποιων αναγνωστών σε ποια κατατόπια πορεύεται η ελληνική πολιτική και τί λανθασμένο έπραξε έως σήμερα που την υποχρέωσε να ταρακουνιέται σε έναν φαύλο κύκλο δίχως τέλος.

1) Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

Τριανταεπτά ολόκληρα χρόνια ο Θεόδωρος Καρυώτης μόνος του προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες κυβερνώντες για την αξία, το όφελος και την γεωστρατηγική επιρροή της ανακήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με γνώμονα όχι αυθαίρετες φαντασιώσεις (τύπου του Τούρκου Ερντογάν), αλλά το «γράμμα» και τον «νου»(mens) του κατ΄ εξοχήν διεθνούς νόμου περί Δικαίου της Θάλασσας και αναγνώρισης των κεφαλαίων δικαιοδοσιών που είναι ο UNCLOS, ένα νομοθετικό και διαδικαστικό σύνολο, τώρα πια εθιμικό, που εφαρμόζουν περίπου 180 χώρες στον κόσμο.

Τώρα, όπως ξέρουμε, οι μόνες που δεν τον εφαρμόζουν είναι:

– (ειδικά) η Τουρκία, που θέλει να επιβάλλει έναν, ας το πούμε, δικής της «κοπής», εξωφρενικό «δίκαιο της θάλασσας» που συμφέρει μόνο στην ίδια, σε Αιγαίο και Μεσόγειο αν και στη Μαύρη Θάλασσα ακολούθησε τις διατάξεις του UNCLOS μολονότι δεν υπέγραψε αυτή τη Σύμβαση, και

– (ειδικά) η Ελλάδα που ξέχασε τί σημαίνει εθνική αξιοπρέπεια και εθνικό συμφέρον και η οποία:

α) με τον φόβο μήπως οι Αμερικανοί δυσαρεστηθούν και της κάνουν ντα-ντά, αυτοί οι αθεόφοβοι που εφαρμόζουν ξεδιάντροπα το «δυο μέτρα και δυο σταθμά» με Κίνα και Τουρκία, πήραν και παίρνουν ό, τι ήθελαν σε βάσεις και άλλα διάφορα και ούτε πραγματοποίησαν τις τεράστιες που λέγανε επενδύσεις τους σε ελληνικό, τώρα πια ένα από τα παραμύθια της Χαλιμάς για χαζά παιδιά

και β) με τον φόβο μήπως θυμώσουν οι Τούρκοι και καταλάβουν τα πάντα στην Ελλάδα ρίχνοντας το αθηναϊκό καθεστώς της και πάψουν πια να θέλουν την ενεργειακή «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου και την τουριστική «συνεκμετάλλευση» των νησιών από τη Μυτιλήνη έως και τη Κρήτη διαλύοντας έτσι την ελληνική οικονιμία(!), λουφάζει δειλά μέσα στα ανεκδιήγητα αφηγήματα «εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα» και «εμείς έχουμε μαζί μας φίλους και συμμάχους», με μια τραγική αδράνεια που μοιάζει με αυτοχειρία, πιστεύοντας ή νομίζοντας πως μην αντιδρώντας δυναμικά θα «πείσει» την Τουρκία να «καθίσει φρόνιμα» και θα πάψει να θέλει να πάρει ό, τι είναι ελληνικό επειδή η Ελλάδα έχει με το μέρος της το «διεθνές δίκαιο», αυτό το τρομερό σκιάχτρο που «αλλάζει τα φώτα» στους Τούρκους και Αμερικανούς, κι εμείς δεν το πήραμε ακόμη χαμπάρι.

Πιστεύω πως με την υπόθεση ΑΟΖ, για να μην είναι μια υπόθεση χαμένη και για να υπάρξει μια σοβαρή, τεκμηριωμένη, αξιόπιστη και πειστική ανθολογία προτάσεων και παραινέσεων προς τους κουφούς και τυφλούς Έλληνες κυβερνώντες ώστε αυτοί να νιώσουν ότι πρόκειται πραγματικά για έργο ζωής ή θανάτου για την Ελλάδα και επίσης ότι πρέπει να ακολουθήσουν χωρίς πια αργοπορία το ΣΩΣΤΟ που από τόσες υπεύθυνες πλευρές τους προτείνεται αντλώντας απ’ αυτό, έστω για μια φορά στη ζωούλα τους, την ψυχική δύναμη για να πραγματοποιήσουν επιτέλους τις αυτονόητες προτεινόμενες λύσεις για την ΑΟΖ:

– εξαίρετοι πανεπιστημιακοί όπως ο Άγγελος Συρίγος, ειδήμονες με πλήρη πείρα όπως ο Γιάννης Μανιάτης, δημοσιογράφοι εμπνευσμένοι (όχι βέβαια οι «δημοσιολόγοι» των καναλιών) όπως ο Σταύρος Λυγερός, ο Κώστας Βενιζέλος και ο Μιχάλης Ιγνατίου

θα πρέπει να μην αφήσουν πια μόνο του τον Θεόδωρο Καρυώτη και να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στο να εκφράσουν επανειλημμένως και εντόνως την προτροπή τους για άμεση εφαρμογή του UNCLOS από την Ελλάδα «ανοίγοντας τα μάτια» και τ’ αυτιά» στους κακώς προσανατολισμένους και αλλοπρόσαλλους πολιτικούς οι οποίοι, αδικαιολόγητα πλέον, κωλυσιεργούν και, εγκληματικά πια, πιστεύουμε, για τα ελληνικά συμφέροντα, μετά απ’ όσα έκανε και κάνει η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος, συνεχίζουν να είναι ταπεινοί υπάκουοι ραγιάδες των Αμερικανών και, ναι!, των Τούρκων.

Μια εκστρατεία πειθούς των κυβερνητών και ακριβής πληροφόρησης και υπευθυνότητας των Ελλήνων πολιτών εκ μέρους αυτών των μοναδικών σε σοφές τοποθετήσεις επιστημόνων του λόγου, αλλά και άλλων ακόμα που μπορούν να προστεθούν προς ενδυνάμωση των πειστικών αναλύσεων των, νομίζω πως όχι μόνο δεν θα αφήσει πια τον πρώτο διδάξαντα Θ. Καρυώτη να πολεμάει μοναχικά, αλλά θα τον ενδυνάμωνε και θα συμπλήρωνε επαξίως τις χρόνιες προτάσεις του επιτυγχάνοντας μια ανταπόκριση την οποία μόνο εκείνοι που είναι εχθροί της Ελλάδας ή εκείνοι που πούλησαν ατιμωρητί τα ελληνικά ιδανικά στον ξένο που παριστάνει τον φίλο, δεν θα δεχθούν ή θα αγνοήσουν.

Και ο νοών νοείτω.

Όσο, πιο συγκεκριμένα, για την σύνδεση ΑΟΖ Ελλάδας/Αιγύπτου, δεν μπορούμε να μην καυτηριάσουμε σφοδρά την απαράδεκτη στασιμότητα που υπάρχει και διαιωνίζεται στις «συζητήσεις» μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων, ανεξάρτητα από την αληθοφάνεια ή όχι των κάθε είδους εκατέρωθεν «εξαγγελιών».

Σε μια εκτενή ανάλυση (Κώστας Βενιζέλος, Οι εκ των υστέρων κινήσεις της Αθήνας: γιατί φοβάται να καθορίσει την ΑΟΖ με την Κύπρο;) που διαβάσαμε φαίνεται πως «Το Κάιρο δεν αποκλείει το ενδεχόμενο καθορισμού ΑΟΖ με την Ελλάδα, αλλά δεν φαίνεται να βιάζεται», όπως επίσης ότι «τα προηγούμενα χρόνια ήταν η Αίγυπτος που ήθελε να καθοριστεί ΑΟΖ με την Ελλάδα και ήταν η τελευταία που κωλυσιεργούσε», με το συμπέρασμα να είναι μόνο ένα: και η μια και άλλη κυβέρνηση αδρανούν επικίνδυνα και απερίσκεπτα εις βάρος των χωρών τους και προς όφελος μόνο της Τουρκίας, κάτι που κανονικά δεν πρέπει να θέλει καμία απ’ τις δυο!

Επ’ αυτού, δυο επισημάνσεις θα ήθελα να ξεχωρίσω, δυο προφανείς πραγματικότητες τις οποίες Ελλάδα και Αίγυπτος θα πρέπει να αναγνωρίσουν, να εκτιμήσουν κατά το συμφέρον τους και να φερθούν ανάλογα:

1) για τις ΑΟΖ τους Ελλάδα και Αίγυπτος είναι υποχρεωτικό να κατανοήσουν ότι χρειάζεται ρεαλιστικά να προχωρήσουν με ταχείς ρυθμούς βάσει ενός μόνον αλλά τρομερά βασικού γνώμονα:
την επιθετικότητα και τον νέο-αναθεωρητισμό της Τουρκίας, οι οποίοι είναι κίνδυνος-θάνατος, απειλούν με πλήρη απαξίωση και διάλυση και τις δυο χώρες και η Τουρκία τους εφαρμόζει χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
2) καμία απ’ τις δυο χώρες δεν πρέπει να λογαριάζει πως θα δράσει ανάλογα με το πώς η κάθε μια θα φερθεί χωριστά με την Τουρκία!

Αυτός είναι ένας; υπολογισμός τραγικά και επικίνδυνα λανθασμένος με απρόβλεπτες και μάλλον οδυνηρές επιπτώσεις στο άμεσο μέλλον και για τις δυο χώρες…

Η Ελλάδα θα πρέπει να πείσει την Αίγυπτο (και τα ίδια «γεγονότα» που «παράγει» η Τουρκία είναι απόλυτα βοηθητικά στη περίπτωση) πως οι σχέσεις της με την σημερινή Τουρκία, αλλά και με οποιαδήποτε Τουρκία στο ίδιο μήκος κυμάτων, είναι φύσει αδύνατον να εξομαλυνθούν και να γίνουν «κανονικές» με τα κριτήρια του διεθνούς, δηλαδή του καταχωρημένου διεθνούς δικαίου.

Και η Αίγυπτος, απ’ τη μεριά της, θα πρέπει να πειστεί, απ’ την Ελλάδα ή από μόνη της, ότι οι επεκτατικοί σχεδιασμοί της Τουρκίας απ’ την άκρη των συριακών συνόρων έως σχεδόν ολόκληρη τη Κρήτη που υπηρετούν αδιαλείπτως την νέο-οθωμανική νοοτροπία της (όπως ο Ερντογάν προϊδέασε με χρονικό όριο το 2022, και η Αίγυπτος να μη ξεχνά πως πριν από δυο αιώνες ήταν υπό τον τούρκικο ζυγό), προβλέπουν:

1) τον εγκλωβισμό της Αιγύπτου μέσα σε θαλάσσια «σύνορα» ασφυκτικά και απαράλειπτα τουρκικά, και

2) τον ρεαλιστικό κίνδυνο της ισλαμικής επανεμφάνισης και την επιστροφή των προστατευόμενων και υποβοηθούμενων απ’ τη Τουρκία «Αδελφών Μουσουλμάνων» τύπου Morsi, ένα «όνειρο» του Ερντογάν από το οποίο αυτός δεν παραιτήθηκε ποτέ!

Σχετικά, τέλος, με την ΑΟΖ Ελλάδας /Κύπρου, παρατηρώ τα ακόλουθα:

1) θα πρέπει επιτέλους κάποιος να μας πει γιατί έως τώρα μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου δεν προχώρησε και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η διαδικασία καθορισμού των σχετικών ΑΟΖ. Να μας πει κάποιος εάν η έως τώρα τραγική αδράνεια οφείλεται στην Ελλάδα ή στη Κύπρο ή και στους δυο, ή ακόμη αν οφείλεται σε απαγόρευση των ΗΠΑ οι οποίες (όπως ξέρουμε βάζουμε τη μύτη τους παντού, αυτόκλητοι αστυνόμοι της υφηλίου!), καουμπόικα, ως συνήθως, θέλουν ακόμη να ευνοήσουν τους Τούρκους μ’ όλο που αυτοί τους ψήνουν το ψάρι στα χείλη! Σαδιστές αλλά και μαζόχες οι καουμπόιδες.

Να μας το πούνε όμως,

και 2) θα πρέπει επιτέλους να μας πούνε επίσης για ποιον λόγο οι μόνες δυο χώρες στο κόσμο με ελληνική γλώσσα, κουλτούρα και ιστορία συνεχίζουν, προς τέρψην των Τούρκων, να φέρονται σαν να είναι απόλυτα ξένες μεταξύ τους, εχθρικές ή αδιάφορες η μία για την άλλη και, έως τώρα, –και τώρα η ανάγκη έχει γίνει πλέον επιτακτική– δεν ένιωσαν την εθνική υποχρέωση μιας πολιτικο-αμυντικο-οικονομικο-στρατιωτικής σύμπνοιας, που είναι και υπόθεση επιβίωσης, μπροστά στον εισβάλλοντα από παντού κοινό εχθρό, όχι μόνο της ελληνικότητάς των, αλλά και των κυριαρχικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων τους όπως και της ίδιας εδαφικής τους ακεραιότητας!

Και εδώ θα πρέπει να μας πούνε εάν ο καθορισμός ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου δεν απασχολεί την Αθήνα, δεν απασχολεί τη Λευκωσία ή δεν απασχολεί καμία απ’ τις δυο.

Ας έχουν λοιπόν το κουράγιο, την ηθική τιμή και την τιμιότητα να μας το πούν.

Όσο για την ΑΟΖ Ελλάδας και Ιταλίας, έχοντας ήδη, αν δεν απατώμαι, οριστεί η μέση γραμμή σαν όριο (σύνορο) κοινό των δυο χωρών, εάν η Ιταλία δεν θέλει να προχωρήσει στη τελική συμφωνία ανακήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ των, τότε η Ελλάδα να προβεί στην ανακήρυξη και οριοθέτηση της ΑΟΖ της μονομερώς με βάση το UNCLOS, στέλνοντας στον ΟΗΕ για να πρωτοκολληθούν όλα τα σχετικά στοιχεία δημιουργώντας έτσι ένα προηγούμενο.
Η Ιταλία είτε θα αποταθεί στη Χάγη ή θα προσέλθει για συζητήσεις για την τελική οριοθέτηση που θα γίνει με βάση τα ελληνικά ανακηρυχθέντα και δημοσιευθέντα στο ΟΗΕ στοιχεία.

Το θέμα όμως είναι εάν η Ελλάδα δεν θέλει όντως να πραγματοποιήσει την ΑΟΖ με την Ιταλία! Δεν μπορεί και δεν πρέπει να κοροϊδεύει τους πολίτες της: πρέπει να μας το πει μαζί με τους λόγους άρνησης, διότι θα πρέπει να καταλάβει πως η μη πραγματοποίησή της (ειδικά η ανακήρυξη) θα αποτελεί μια παράληψη απόλυτα εις βάρος της επειδή, ως μη όφειλε, θα δώσει το δικαίωμα σε Ιταλούς και άλλους ψαράδες να συνεχίζουν να ψαρεύουν έως τα 6 ν.μ. των ελληνικών χωρικών υδάτων μη έχοντας η Ελλάδα ορίσει ούτε τα 12 ν.μ. ούτε τα υπόλοιπα 194 ν.μ. της ΑΟΖ που της ανήκει (ή, τέλος πάντων, τα μίλια που της ανήκουν από τη μέση γραμμή έως τις ακτές της).

Και δεν λογαριάζουμε την ξένη εκμετάλλευση του βυθού αμέσως έξω από τα ελληνικά 6 ν.μ.

Τελικά μια είναι η κατεύθυνση: ανακήρυξη/οριοθέτηση των ΑΟΖ κι ας αρέσει ή δεν αρέσει σε κάποιους παράνομους και σε άλλους υποκριτές!

2) Χάγη – υφαλοκρηπίδα

Η Ντόρα Μπακογιάννη. σε ανάμνηση της ατυχέστατης θητείας της ως ΥΠΕΞ, είχε την «φαεινή» ιδέα να ξαναβγάλει «στη φόρα» το θέμα της προσφυγής της Ελλάδας στο Δ.Δ. της Χάγης, με την υπενθύμιση/εκβιασμό ότι αυτή η προσφυγή είναι πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής(!), σε αυτό το ατόπημα συνεπικουρούμενη από την ανάλογη «επέμβαση» του πρώην προθυπουργού και αμετανόητου Κώστα Σημίτη, αληθινό zombie της πολιτικής ή και νεκροζώντανος εφιάλτης πάλι της ελληνικής πολιτικής σκηνής (αλήθεια, τί να πρωτοθυμηθούμε από τα πολλά «κατορθώματά» του; πληγές ακόμη και τώρα ανοιχτές για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό!).

Διερωτόμαστε ποιος να είναι ο λόγος της ξαφνικής «ιδέας της Χάγης» που διαδόθηκε ολοταχώς και άρχισε να κατατρώει τα σπλάχνα της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής με όλων των ειδών αναλύσεις, διαπιστώσεις, προτάσεις ως και παραινέσεις, όλα δήθεν αφιλοκερδώς, απλά «για το συμφέρον της Ελλάδας».

Απ’ την πλευρά του ο πάντα «χυμώδης» και δεινός ρήτορας Ευάγγελος Βενιζέλος ξεφούρνισε πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, «τελικός στόχος» της Ελλάδας είναι «η υπογραφή συνυποσχετικού» με την Τουρκία για την προσφυγή στο ΔΔΧ, μάλλον επίτηδες περιφραστικά διατυπώνοντας την ιδέα του, αυτός που ξέρει τα πάντα, σαν ένα είδος πρόκλησης να μπει η Ελλάδα σε «βαθειά νερά»(«τελικός στόχος»), ενώ το συνυποσχετικό, στην πραγματικότητα, είναι το έναυσμα, η αρχική condicio sine qua non που θα δεσμεύει αμετάκλητα ακόμη και σε οποιαδήποτε δυσμενή απόφαση των «διεθνών» δικαστών.

Και επειδή μια απόφαση του ΔΔΧ δεν μπορεί να διευθετήσει ένα ζήτημα υπό συνθήκες και προϋποθέσεις σε μια «αφηρημένη» διακριτικότητα του Δικαστηρίου και των διαδίκων, αλλά μόνο, θεματικά, πάνω στα υπέρ και στα κατά που τα δυο κράτη έχουν προτείνει με προηγουμένως λέξη-λέξη συμφωνημένα, και έχοντας υπόψη ποιες είναι έως τώρα οι λεγόμενες ελληνοτουρκικές «διαφορές» (και πολύ κακώς οι Έλληνες πολιτικοί χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη που ευνοεί τη Τουρκία), που οι κυριότερες είναι η ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, η υφαλοκρηπίδα των νήσων, η αποστρατικοποίηση των νησιών, οι «γκρίζες ζώνες», το FIR, τα χωρικά ύδατα, η περιοχή έρευνας και διάσωσης, οι περιοχές αλιείας και άλλα ακόμη συναφή ή όχι, δεν μπορούμε παρά να πιστοποιήσουμε πως από όλες αυτές τις δήθεν «διαφορές», η μόνη που έχει έναν απλό γεωγραφικό (ως τα βάθη της θάλασσας) χαρακτήρα είναι εκείνη της υφαλοκρηπίδας, και γι’ αυτό πολύ σωστά η Ελλάδα αποφάσισε προ πολλού και διατήρησε άθικτο το δικαίωμα και τη βούληση να «συζητήσει» μόνο και αποκλειστικά για ετούτη τη «διαφορά».

Είναι φανερό πως όλες οι υπόλοιπες δήθεν «διαφορές» εμπεριέχουν έναν αδιαπραγμάτευτο πολιτικό χαρακτήρα (Άγγελος Συρίγος), που ήδη πριν από 33 χρόνια επεσήμανε η κριτική διαύγεια του Ανδρέα Παπανδρέου.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και, σε όλη την «φωτεινότητά της, η διπλοπροσωπία (σε βαθμό εγκληματικό, θα λέγαμε) όλων εκείνων των, πρώην και νυν, Ελλήνων πολιτικών, οι πρώτοι αποδεδειγμένα αποτυχημένοι, οι δεύτεροι ακαθορίστως και θολά οπορτουνιστές, οι οποίοι, στις προτάσεις τους για την Χάγη (50%-50%, 70% υπέρ Ελλάδας και άλλα διαφορετικά ποσοστά, φτάνει δήθεν να «ξεμπερδεύουμε» με το «τουρκικό»!), γνωρίζουν αφ’ ενός πως δεν τους κοστίζει τίποτα να λένε όποιες μπούρδες τους κατεβάζει το μυαλό, αλλά αφ’ ετέρου αποφεύγουν επιμελώς να διευκρινίσουν τί εννοούν με τις μπούρδες τους ξέροντας πως πρόκειται για κάτι το πονηρό, εξευτελιστικό για την Ελλάδα και «βούτυρο στο ψωμί» για την Τουρκία.

Ρίχνουν το δίχτυ και περιμένουν να δουν πόσα αφελή «λαυράκια» θα πέσουν μέσα, αναμένοντας να είναι όσο πιο πολλά γίνεται γιατί μια προσφυγή που παρουσιάζεται ως «δυναμική» σε ένα τόσο μεγάλο και έγκυρο Δικαστήριο μπορεί να φαντάζει σε αρκετούς σαν μια σίγουρη δυνατότητα να «βγάλουμε απ’ τη μέση μια για πάντα» τους ενοχλητικούς Τούρκους.

Αυτό γίνεται ακόμη πιο πειστικό εάν επιπλέον κάποιος παρουσιάσει σαν θέσφατο την, όχι και πολύ μακρινή στο χρόνο, «τοποθέτηση» ενός πολύ αγαπημένου και σεβαστού κατά τα άλλα Προέδρου της Δημοκρατίας όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος.

Και ο αφελής… πείθεται και επαυξάνει, μη έχοντας ποτέ εμβαθύνει (ούτε καν γνωρίσει!) τις εναντίον ενστάσεις και διαπιστώσεις οι οποίες φανερώνουν την λανθασμένη εκτίμηση, την απόλυτα λανθασμένη αντίληψη που εμπεριέχει η τόσο «έγκυρη» πρόταση ενός Προέδρου της Δημοκρατίας.

«Ευτυχώς που ο κ. Στεφανόπουλος δεν είναι ο προθυπουργός της Ελλάδας!»(Λάζαρος Μαύρος, Η…Χάγη, οι δειλοί και οι αδηφάγοι, στο Infognomon Politics).

Βέβαια, και άλλα «φαιδρά» στον τέως Πρόεδρο καταλογίζονται απ’ τον συγγραφέα στο κείμενό του από 31.5.2006, αλλά δεν είναι επί του παρόντος.

Ένα μόνο απόσπασμα (για τον Κ. Σημίτη) απ’ το κείμενο του Λ. Μαύρου θα παραθέσουμε προς υπενθύμιση των πολιτικών ανδρών που πολύ εύκολα «λησμονούν» και προς γνώση των Ελλήνων πολιτών για να μπορούν να καταλάβουν τουλάχιστον ένα μέρος των αιτιών της σημερινής κατάντιας της Ελλάδας να τρέχει και να μη προλαμβάνει τα «τουρκικά βήματα»:

«το ευτύχημα» είναι «το ότι το εν Ελλάδι εκλογικό μας σώμα απάλλαξε από την προθυπουργία τον κ. Σημίτη των Ιμίων 1996, της Μαδρίτης 1997, του Ελσίνκι 1999, της εξορίας των S-300 1998, της κατάργησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας-Κύπρου 2001, της απαγόρευσης του «Τοξότη 2001» και της αποδοχής του Σχεδίου Ανάν 2002-2004 (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Τόσα πολλά και ποικίλα τα ανδραγαθήματα αυτού του πολιτικού «φωστήρα» στο τόσο μικρό χρονικό διάστημα της προθυπουργικής του εξουσίας, αλλά και τόσες πολλές, πάρα πολλές, δυστυχώς, για τους μετέπειτα Έλληνες οι καταθλιπτικές συνέπειες αυτών των ανδραγαθημάτων, που τελικά κανείς και με κανέναν τρόπο δεν δικαιούται να ξεχάσει και να δώσει άφεση αμαρτιών στον δημιουργό τους. Απεναντίας…

Ωστόσο, και πάλι για να μη ξεχνάμε, η ελληνική πολιτική γέννησε και εκείνους που ονειρεύτηκαν να «εφαρμόσουν τις Πρέσπες» ακόμη και στις ελληνοτουρκικές δήθεν «διαφορές»(!!), δηλαδή τους περνά απ’ το μυαλό να «επαναλάβουν» τώρα (ατιμωρητί) το έκτρωμα των «Πρεσπών» πάνω σε αυτές τις «διαφορές» στις οποίες τολμούν να σκεφτούν πως η Ελλάδα δεν έχει δικαιώματα!

Βέβαια, θα πρέπει να δει κανείς εάν αυτή η «αναπαραγωγή» των «Πρεσπών» είναι αυτόφωτη ή ετερόφωτη, ήγουν εάν είναι πρωτότυπη ελληνική «εφεύρεση» ή ξένη καταλλήλως εμφυτευμένη στα ελληνικά μυαλά.

Επιστρέφοντας στην «Χάγη» και την προκαταρκτική «διαπραγμάτευση/συμβιβασμός» με πολύ πιθανό αν όχι σίγουρο αντικείμενο τις όλο και περισσότερες τουρκικές παράνομες αξιώσεις, η απάντηση είναι μόνο μια: Αφήστε τη Χάγη/Αιγαίο στην … ησυχία τους, διότι εκεί η Ελλάδα μόνο να δώσει καλείται και η Τουρκία μόνο να πάρει.

Σοφό λοιπόν είναι να πάψει η οποιαδήποτε, εν όψει της όποιας Χάγης, ιδέα/προοπτική «διαπραγμάτευσης/συμβιβασμού» με ένα τουρκικό καθεστώς το οποίο αναλλοίωτο παραμένει από το 1910 έως σήμερα και η διευθύνουσα πολιτική γραμμή του οποίου, πάνω στον καμβά ενός σχεδίου υπολογισμένου στην παραμικρή λεπτομέρεια, από τότε έως και τώρα ανελλιπώς υπήρξε και παραμένει η εξουθένωση του Ελληνισμού και στην ίδια την ελληνική επικράτεια, αυτή τη φορά, (στην τουρκική επικράτεια ήδη έχει εξοντωθεί σταδιακά έως το 1964, κάτι που οι Έλληνες πολύ εύκολα ξεχνούν!), ο εδαφικός ακρωτηριασμός της Ελλάδας (νησιά, Θράκη, θάλασσες), ο εκμηδενισμός της οποιασδήποτε ελληνικής κυριαρχίας σε στερεά και θάλασσα και, όσο κι αν φαίνεται εκτός λογικής, η τελική κατάπτωση της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής οντότητας και παρουσίας σε ένα είδος κράτους-δορυφόρου της τουρκικής ηγεμονίας και επιβολής στη περιοχή.

Αυτό άλλωστε είναι κάτι που καμία αμερικανική «παρέμβαση» δεν πρόκειται ποτέ να αποτρέψει διότι στους Αμερικανούς συμφέρει τα μάλα να μπορούν να πατούν και στις δυο απέναντι όχθες του Αιγαίου και να ελέγχουν είσοδο και έξοδο στον Βόσπορο και στα Δαρδανέλλια, αναγκαστικό πέρασμα των ρωσικών πολεμικών πλοίων, όπως ξέρουμε.

Ο ανεπίτρεπτος Σημίτης ακόμη μια φορά επιχειρεί να σπρώξει την Ελλάδα σε ένα Δικαστήριο της Χάγης το οποίο θα αποφανθεί σχετικά μόνο με ελληνικά κυριαρχικά εδάφη και δικαιώματα, τα οποία η Ελλάδα επ’ ουδενί λόγω μπορεί και πρέπει να απεμπολήσει.

Και τί κάνει ο κύριος Σημίτης; Με το τραγελαφικό σκεπτικό του ότι οι «εκκρεμότητες» (έτσι αυτός ο άνθρωπος ονομάζει τα «ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα»!!) θα παραμείνουν εάν δεν πάμε στη Χάγη και θα μπορεί να δημιουργηθεί ένα «θερμό επεισόδιο» (δεν λέει καθαρά ότι είναι οι Τούρκοι που «πάνε γυρεύοντας», όχι οι Έλληνες!!), επισείει πάλι το φοβικό σύνδρομο των Ελλήνων κυβερνητών με την ελπίδα πως αυτοί θα «καμφθούν» και θα πιστέψουν στις ανύπαρκτες ευνοϊκές αποφάσεις του ΔΔΧ.

Στην ουσία θέλει οι σημερινοί κυβερνώντες να κάνουν ακριβώς όπως έκανε εκείνος στα «ανδραγαθήματα» που έχουμε απαριθμήσει παραπάνω, δηλαδή θέλει να ρίξει πάλι την Ελλάδα στη φάκα, υπέρ της Τουρκίας! Αδιόρθωτος ανθέλληνας, με όλα τα κακά που έπραξε, ο μόνος προθυπουργός της (αλίμονο!) με τόσες μαύρες περγαμηνές στο ενεργητικό του, και ακόμη, ελεύθερος, να μπορεί να μιλάει με σκοτεινά υπονοούμενα και υπονομεύσεις!

Πολύ σωστά λοιπόν ειπώθηκε (Νίκος Μελέτης, Η υποχωρητικότητα είναι στο αίμα μας! Συζητούμε για τη Χάγη, κάνουμε πανηγύρια μόνοι μας) ότι «η Χάγη δεν είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή. Πρέπει να είναι επιλογή της Τουρκίας» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Είναι οι Τούρκοι που πρέπει να κόπτονται να «πείσουν» τους Έλληνες να δεχθούν σε ένα συνυποσχετικό τις παράνομες και παράλογες απαιτήσεις τους, οι οποίες όμως – για κοίτα τι παράξενο! – άμεσα αντιστοιχούν σε ανάλογα αδιαπραγμάτευτα και παγιωμένα ελληνικά δικαιώματα, σε στερεά και σε θάλασσα.

Κι ο κύριος Σημίτης, όπως και οι άλλοι συν αυτώ διαφορετικών κομματικών χρωματισμών, φαίνεται πως επιδιώκουν η Ελλάδα να συναινέσει στη κρίση της Χάγης απαυδισμένη πλέον από την «απελπισία της» να «τελειώνει μια για πάντα» (δήθεν) με τις συνεχείς «προστριβές» που προκαλεί η γείτονα Τουρκία!

Και τί γίνεται; Επειδή οι Τούρκοι δεν μπορούν φανερά και δημόσια να τα ζητήσουν αυτά απ’ τους Έλληνες κυβερνώντες, βάζουν τα πρόθυμα εντόπια φερέφωνα μέσα στην Ελλάδα να «δουλέψουν» γι’ αυτούς, αφού αυτά επανειλημμένως έδειξαν, με λόγια αμφίσημα και με πράξεις, αμφιλεγόμενες τώρα και στο παρελθόν, την ενδόμυχη «έμμεση συμπάθειά» τους για τους Τούρκους, δηλαδή το πώς «συμπάσχουν» με αυτούς.

Έτσι «βγαίνουν παγανιά» οι διάφοροι Σημίτης, Μπακογιάννη, Ε. Βενιζέλος και άλλοι μικρότερης εμβέλειας στα κανάλια (τα οποία «ακούν» όλοι όσοι – πολλοί ή λίγοι; – Έλληνες κοινοί πολίτες είναι αποχαυνωμένοι) και στο «οδηγημένο» διαδίκτυο.

Βεβαίως αυτοί ποτέ δεν θα πουν ευθαρσώς πως είναι με τους Τούρκους και εργάζονται υπέρ τους. Αλίμονο αν γινόταν κάτι τέτοιο! Πρέπει όμως να δει κανείς προς τα πού τείνουν οι προτάσεις τους, τί «κρύβουν» μες στις λέξεις, έχοντας υπόψη πως κι εμείς γνωρίζουμε την αξία των λέξεων και των υπονοούμενων.

Για να τελειώνουμε με την «Χάγη, το είπαμε και το ξαναλέμε: τους Τούρκους και μόνο τους Τούρκους συμφέρει η «Χάγη», εφόσον οι Έλληνες διαπράττουν το έγκλημα να συμφωνήσουν σε συζήτηση πάνω στις παρανοϊκές τουρκικές απαιτήσεις, ή έστω και σε μερικές απ’ αυτές, διότι σε αυτή τη περίπτωση η «Χάγη», επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια πιέσεων πάνω στην Ελλάδα, με την απόφασή της, έστω και μόνο 50% ευνοϊκή για την Τουρκία, θα μπορεί να νομιμοποιήσει αρκετές αυθαίρετες διεκδικήσεις της εις βάρος της Ελλάδας – όχι μόνο, αλλά και θα «της ανοίξει την όρεξη» για μελλοντικές, συμπληρωματικές προσπάθειες καταπάτησης των υπολοίπων και άλλων ελληνικών δικαιωμάτων.

Πάντως, η Τουρκία ουδέποτε θα δεχθεί μια συζήτηση στη Χάγη μόνο για την υφαλοκρηπίδα, όπως ζητάει η Ελλάδα.

Κατά τα άλλα, όλοι γνωρίζουμε` πως η Τουρκία έχει καταρτίσει προ πολλού ένα πολυετές σχέδιο υπονόμευσης και «σμίκρυνσης» της Ελλάδας. Και είδε καθαρά πως, με τη βοήθεια μερικών Ελλήνων προθυπουργών και υπουργών, όλο και κάτι το ενδιαφέρον μπορεί και κερδίζει.

Κουνάει επιπλέον και τον «μπαμπούλα» ενός πολέμου, τον οποίο μόνο οι Έλληνες φοβούνται και θεωρούν δυνατόν και γι’ αυτό αυτοευνουχίζονται.

Γιατί λοιπόν να μη συνεχίσει; Τίποτα δεν χάνει, μόνο κερδίζει. Οπότε…

Ας όψεται η Ελλάδα. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει: πρέπει επιτέλους να αποβάλλει απ’ το αίμα της, ή απ’ όπου αλλού είναι, το μικρόβιο της υποχωρητικότητας, όχι μόνο προς τη Τουρκία, γονιδιακός εχθρός, αλλά και προς σε ΗΠΑ, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Σκόπια, Βουλγαρία, κλπ. παύοντας δεχόμενη να υποκύπτει συστηματικά στα συμφέροντα αυτών και ταυτόχρονα να παραγνωρίζει και να παραμερίζει η ίδια τα δικά της εθνικά και κυριαρχικά συμφέροντα.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια παροιμία που λέει «τα (πολλά) λόγια είναι φτώχεια». Δυστυχώς στην Ελλάδα πολύ αρέσουν στους κυβερνήτες και μεγάλους αξιωματούχους τα πολλά, περίπλοκα και «εντυπωσιακά» λόγια όπως λ.χ. να λένε και να ξαναλένε πιστεύοντας πως πείθουν: «δεν θα αφήσουμε σε κανένα` να καταπατήσει τα συμφέροντά μας», «δεν θα ανεχθούμε κανείς να παραβιάσει τα κυριαρχικά μας σύνορα» και άλλα τοιαύτα βαρύγδουπα μπλα μπλα μπλα, ενώ καθημερινά τα τουρκικά αεροπλάνα μπαίνουν από διάφορα σημεία μέσα σε ελληνικό έδαφος και θάλασσα και καθημερινά βλέπουμε στην Ελλάδα τα ξένα συμφέροντα να πρωτεύουν και τα εθνικά να «ξεχνιούνται» (λέτε η τρομερά εκτεταμένη «γλωσσική αγγλολαγνεία» των Ελλήνων να μη σημαίνει τίποτα;).

Πράξεις όμως ουδεμία, μη τυχόν και ο τάδε ξένος σκιαστεί, ο δείνα στεναχωρηθεί, ο άλλος θυμώσει, ο παρ’ άλλος πάθει ζημιά ο καημένος.

Νομίζουμε πως καλό θα ήταν οι Έλληνες υπουργοί και διπλωμάτες (δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση) αντί να τρέχουν λαχανιασμένοι και πάντα εκ των υστέρων δεξιά κι αριστερά για να προλάβουν καταστάσεις εις βάρος της Ελλάδας που οι Τούρκοι έχουν προκαλέσει και για να πείσουν για τα ελληνικά δίκια τους ξένους που στη συνέχεια μόνο μερικά λόγια «υποστήριξης» ξοδεύουν και καμία πράξη, και να πάψουν να επαναλαμβάνουν αυτό το τεράστιο λάθος ενεργώντας έτσι ώστε να είναι αυτοί οι ίδιοι (δηλαδή ή ίδια η ελληνική κυβέρνηση) που θα προκαλέσουν καταστάσεις στους Τούρκους και θα διαμορφώσουν ευθύς εξαρχής τις ευνοϊκές που θέλουν πολιτικές και οικονομικο-στρατηγικές περιστάσεις πίσω απ’ τις οποίες οι άλλοι να τρέχουν και μαζί οι Τούρκοι..

Αλλά μετά απ’ όλα αυτά, ας δούμε όμως τί έχουν σημάνει για την Ελλάδα τα κούφια λόγια, ή έλλειψη πράξεων, η αγνόηση ιδικών συμφερόντων, ο απαράδεκτος φόβος και η λάγνα υποτέλεια στους ξένους.

3) Τα λάθη που πληρώνονται

Ετούτη η διαπίστωση μας οδηγεί απευθείας στο μεγάλο «κεφάλαιο» των «λαθών» στα οποία υπέπεσαν (ποιος ξέρει; το έχουν συνειδητοποιήσει;) σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις στη διαχείριση των εθνικών συμφερόντων σε διεθνές επίπεδο.

Από το 1920 και μετά η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει τα πολλά, επανειλημμένα λάθη ανίκανων, αδύνατων και αλαζονικών κυβερνώντων, λάθη η συχνότητα και ο εκτροχιασμός των οποίων από το 1974 και μετά την οδήγησαν στη πολιτική απαξίωση και στην οικονομική χρεωκοπία και απώλεια διεθνούς κύρους, όχι μόνο, αλλά και σε μια αδυσώπητη, παραλυτική υπαγωγή σε ΕΕ και ειδικά ΗΠΑ, όπως επίσης βασικά και σε ένα ατελέσφορο αδιέξοδο σχέσεων με Τουρκία και, πολύ λυπηρώς, με Κύπρο, λάθη που είχαν σαν αποτέλεσμα μια τρομαχτική απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις «ων ουκ έστι αριθμός», αλλά θα έλεγα και «τέλος».

Το αποκορύφωμα θεωρούμε πως είναι το αχαρακτήριστο, απαράδεκτο και τελείως παράνομο (οποιοδήποτε άλλο κράτος με σεβασμό για τον εαυτό του θα το είχε στείλει στον αποστολέα με τους τόκους) τούρκικο casus belli, το οποίο η Ελλάδα κουβαλάει στη καμπούρα της σαν διεθνές βαρίδιο γιατί ποτέ δεν θέλησε, όπως θα μπορούσε, να το ακυρώσει μέσα στο πλέγμα της διεθνούς νομολογίας, και στο οποίο συνεχίζει να υπομένει απολύτως αδικαιολόγητα καθώς – κακά τα ψέματα – αυτό κατάντησε σε πολύ μεγάλο βαθμό να καθορίζει την συμπεριφορά της ειδικά σε ύψιστης σημασίας θέματα όπως τα 12 μίλια, η ΑΟΖ, το status στη Θράκη, τα πάντα υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος των ελληνικών δικαιωμάτων και αρχών εξουσίας.

Να παραθέσουμε λοιπόν εν συντομία, αλλά με πόνο καρδιάς από στεναχώρια και βαθιά απογοήτευση, τα μεγάλα ελληνικά λάθη όπως δυστυχώς τα ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, με την υπόμνηση ότι διόλου δεν σημαίνει πως δεν έγιναν και άλλα λάθη.

Είναι πολλά τα λάθη, υπερβολικά, απ’ ένα κράτος οι κυβερνήσεις του οποίου (όπως και οποιουδήποτε άλλου κράτους) είναι εντεταλμένες να πραγματοποιήσουν τα συμφέροντά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα και όχι βέβαια εκείνα τρίτων χωρών, εχθρικών ή φιλικών, μεγάλων ή μικρών, όπως κατά κόρον έχει συμβεί έως τώρα.

Ιδού λοιπόν τα κυβερνητικά λάθη που «προέκυψαν» κατά τη διάρκεια των χρόνων εξ αιτίας των οποίων η Ελλάδα πληρώνει βαρύ απολογισμό και ακόμη θα πληρώνει στο μέλλον (σε μερικούς ίσως δεν θα αρέσει η ανάγνωση, αλλά για έναν λαό είναι καλύτερη η τύφλωση απ’ την αλήθεια;):

– μη συγκρότηση με Κύπρο ενός ενιαίου πολιτικο-στρατιωτικού μετώπου

– μη σύναψη αμυντικο-στρατιωτικής συμφωνίας με Ισραήλ

– «πολιτική» της κυβέρνησης Σημίτη το 1999 στο Ελσίνκι

– μη δημοσίευση απ’ την Ελλάδα, από το 1983 και μετά, ούτε ενός χάρτη με και για τα νόμιμα θαλάσσια και ηπειρωτικά δικαιώματά της

– απειλούμενη παραπομπή στη Χάγη των λεγόμενων «διαφορών» με τη Τουρκία

– μη δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας

– συμπεριφορά Σημίτη το 1996 για τα Ίμια

– «πολιτική» της κυβέρνησης Σημίτη στη Μαδρίτη το 1997

– απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για τα S-300 το 1998

– απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας απ’ τη Κύπρο το 1967

– κατάργηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας-Κύπρου το 2001

– απόφαση υποστήριξης του Σχεδίου Ανάν εναντίον στον Κύπριο Πρόεδρο Παπαδόπουλο για το δημοψήφισμα το 2002, σχέδιο που θα μετέτρεπε τη Κύπρο σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο (Λάζαρος Μαύρος)

-πολιτική της αυταπάτης και των ευσεβών πόθων της Αθήνας με την ελλαδική υποστήριξη της Τουρκίας ως υποψήφια για την ΕΕ με βάση το απόλυτα λανθασμένο σκεπτικό πως έτσι η Τουρκία θα «εξημερωνόταν»(Λάζαρος Μαύρος)

– πολιτική του «να τα βρούμε» με την Τουρκία για να «ευχαριστηθούν» οι ΗΠΑ

– εγκατάλειψη («ξεφόρτωμα») της Κύπρου στις τουρκικές επιθέσεις

– εγκατάλειψη του ελληνικού Αιγαίου με την «ιδέα» ελληνο-τουρκικής «συνεργασίας» και, χειρότερα, «συνδιαχείρησης» των εκεί φυσικών πόρων

– συναίνεση της Ελλάδας, το 1983, ώστε να μην εφαρμοστεί στη Μεσόγειο η «ζώνη των 12 ν.μ.» που η ΕΕ ζήτησε να καθορίσουν όλα τα μέλη της. Το τρομερό λάθος της Ελλάδας: μολονότι αυτή την «εξαίρεση» για την Μεσόγειο την είχε ζητήσει η Τουρκία, ξένη προς την ΕΕ και από το 1912 εχθρικά φερόμενη προς την Ελλάδα, ως μη όφειλε την δέχθηκε και από μόνη της έδεσε τα ίδια της τα χέρια

– καταστροφική πολιτική στην Θράκη από το 1951 και μετά, που συνεχίζεται ακόμα

– καμία αντίδραση κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη πρόσκληση συνέλευσης στην Άγκυρα όλων των πρέσβεων των μελών της ΕΕ, εξαιρουμένου του Έλληνα πρέσβη, για να ζητήσει η Τουρκία την μη εφαρμογή της κοινοτικής απόφασης των 12 μιλίων στην Μεσόγειο. Ελλείψει αντίλογου η ΕΕ αποδέχτηκε το τουρκικό αίτημα και η Ελλάδα αποκλείστηκε από το να ασκήσει κυριαρχικά της δικαιώματα

– δήλωση (Τσίπρας 2015) ότι «δεν έχει σύνορα η θάλασσα»(το Αιγαίο) νομιμοποιώντας τις παράνομες τουρκικές θαλάσσιες απαιτήσεις στο Αιγαίο

– μη προβολή ποτέ απ’ την Ελλάδα του χάρτη της ΕΕ με τις ΑΟΖ όλων των μελών της, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης της Ελλάδας που η Τουρκία την βλέπει σαν κόκκινο πανί

– εγκληματική μη εφαρμογή απ’ την Ελλάδα των παραμέτρων του χάρτη ΑΟΖ της ΕΕ

– πολιτική της εφαρμογής των 6 ν.μ. ως χωρικά ύδατα και μη καθιέρωση των 12 ν.μ. που εφαρμόζουν όλες οι χώρες του κόσμου(και η ίδια Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα)

– μειοδοτική «πολιτική» η οποία, με τις συνεχείς τουρκικές πιέσεις, δημιούργησε το γνωστό πλέον σε όλους «φοβικό σύνδρομο» μπροστά στις αυθαιρεσίες της Τουρκίας

– μη υιοθέτηση της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και μη μεταφορά εκεί της ελληνικής πρεσβείας. Το να αναγνωρίσεις την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την ίδια πόλη ως πρωτεύουσα ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους, όταν η πόλη είναι διαιρεμένη σε δυο αναγνωρίσιμους τομείς (εβραϊκός και παλαιστινιακός), όντας η Ιερουσαλήμ πράγματι και εβραϊκή και παλαιστινιακή

– η πρόσφατη ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας όπου, απ’ ό, τι φαίνεται, η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε τα βασικά ελληνικά συμφέροντα: «τα έδωσε όλα χωρίς να απαιτήσει συγκεκριμένα ανταλλάγματα»(Σταύρος Λυγερός).

Αφήνουμε σε όποιον θέλει να βγάλει τα συμπεράσματά του. Εκ μέρους μας, και επειδή παίρνουμε μέρος με πολύ αγωνία στα συμβάντα που έχουν κέντρο την Ελλάδα, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε μια βαθύτατη απογοήτευση για όσες φορές, υπέρ του δεόντως πολλές, η Ελλάδα «si è data la zappa sui piedi», όπως λέμε στην Ιταλία, δηλαδή «βάρεσε με τη τσάπα τα ίδια τα πόδια της», ή ίδια ζημιώθηκε με τα ίδια της τα χέρια.

Μια τελευταία, βασική, παρατήρηση: ο ΟΗΕ συνεχίζει να μην εκφράζει τον πραγματικό ρόλο που πρέπει να έχει. Η Γραμματεία του ΟΗΕ, ο Γραμματεύς, είναι επιεικώς απαράδεκτο να συμπεριφέρεται σαν Πόντιος Πιλάτος σε όλες τις «ελληνικές υποθέσεις» υποστηρίζοντας αδιάκριτα και ξεδιάντροπα εισβολείς και κατακτητές και αγνοώντας ξεκάθαρα την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.

Η Γραμματεία δεν μπορεί συνεχώς να νίπτει τας χείρας της μπροστά στις ανομίες μιας χώρας που κατάντησε να είναι ο διεθνής ταραξίας στη Μέση Ανατολή, και αυτό για να μη δυσαρεστήσει τον αμερικανό πάτρωνα που πληρώνει τα περισσότερα λεφτά για τη «συντήρηση», και στην ουσία την «ύπαρξη», την επιβίωση του Οργανισμού, της ίδιας της Γραμματείας και του ίδιου του Γραμματέα!

Δεν μπορεί αυτή η Γραμματεία να υπεκφεύγει και να σωπαίνει όταν μια χώρα διεθνώς παράγει συνεχείς παρανοϊκές καταστάσεις.

Και προπαντός δεν έχει κανένα δικαίωμα και καμιά υποχρέωση να δέχεται και να καταχωρεί ντοκουμέντα μιας χώρας αποδεδειγμένα παράνομα και παράλογα, που εμφανώς καταπατούν βασικές Συμβάσεις και νομολογίες Διεθνούς Δικαίου – ντοκουμέντα που αυτή η Γραμματεία πρέπει, για τους παραπάνω λόγους, που η ίδια ουδόλως δικαιούται να αγνοεί και να μην εφαρμόζει, να απορρίψει χωρίς συζήτηση ως φύσει απαράδεκτα.

Εδώ πάλι όμως βρίσκεται ακόμη ένα μεγάλο λάθος των ελληνικών κυβερνήσεων/διπλωματίας που αδρανούν τελείως και δεν επιβάλλουν στην Γραμματεία την νομιμότητα που αυτή ξεχνάει κόντρα στην ανομία που η ίδια δέχεται να επικυρώσει!!

Αυτό είναι ένα από τα διαχρονικά «υποχρεωτικά χρέη» της ελληνικής κυβέρνησης/διπλωματίας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Η Ελλάδα κινδυνεύει να ακρωτηριαστεί, να χάσει εδάφη. Το πότε αυτό θα μπορούσε να συμβεί δεν το γνωρίζουμε ακόμα, έστω κι αν γίνει «τμηματικά». Ωστόσο πολλά ύποπτα γίνονται που πρέπει να μας βάζουν σε επιφυλακή.

Πάντως πιστεύουμε ακράδαντα πως ο ελληνικός λαός (όπως οποιοσδήποτε άλλος λαός στη θέση του) θα πρέπει να μάθει τί, με την πρόθυμη συναίνεση ντόπιων στοιχείων, «ετοιμάζουν» να κάνουν οι ξένοι με την χώρα του, κάτι που, όσο και να φαίνεται παράλογο, ήδη ακούστηκε πριν από περίπου είκοσι χρόνια, και πέρασε στα ψιλά(!), όταν η τότε Πρόεδρος της Βουλής, Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, στις 8.2.2005, προσφωνώντας τον Κάρολο Παπούλια μετά την εκλογή του ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ξεστόμισε μεταξύ άλλων και τα εξής φοβερά: «…τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης και της ευημερίας και της ασφάλειας…».

Και θα πρέπει επίσης να ξέρει αυτός ο λαός και τί είπε, πέντε μήνες αργότερα, ο ίδιος ο Κάρολος Παπούλιας στους ΑΧΕΠΑ Αμερικής και Καναδά: «Στις μέρες που έρχονται θα επιτελεσθούν σημαντικές αλλαγές στον συνοριακό χάρτη της περιοχής σε βάρος της Ελλάδας», θέλοντας να επισημάνει στους απόδημους Έλληνες την ανάγκη ανάληψης δράσης αντίστασης σε ό, τι χαλεπό σχεδιαζόταν.

Τώρα, εκτός του ότι είναι πολύ παράξενο που ο Παπούλιας απευθύνθηκε όχι στους Έλληνες στην Ελλάδα, άμεσοι ενδιαφερόμενοι, αλλά στους Έλληνες 10.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ την Ελλάδα (μήπως γιατί κάτι «μαγειρευόταν» στις ΗΠΑ;!), θα ήταν καλό η κυρία Μπενάκη να μας ανακάλυπτε πλέον ποιους χάρτες μεταβολών της ελληνικής επικράτειας είχε υπόψη της και ποιος, όντας στη σκιά, της υπαγόρευσε (ή την διέταξε ή την υποχρέωσε να πει) όλα όσα είπε για ακρωτηριασμό και αλλαγή συνόρων της Ελλάδας!

Μήπως όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο νατοϊκό σχέδιο «Φαιδωρα», μυστικό «πρόγραμμα» διάλυσης της Ελλάδας, όπως και, σε άλλο κομβικό τομέα, και η λεγόμενη «Σύμβαση Cooper» για το ξεπούλημα στους ξένους (μάλλον Αμερικανούς) των μοναδικών πολύτιμων γαιών που είναι πλούσια η Ελλάδα;

Εκείνο βέβαια που κάνει μεγάλη και αλγεινή εντύπωση είναι ότι τότε, το 2005, ειπώθηκαν εκείνες οι βαρύτατες κουβέντες και ήταν σαν να μην είχε γίνει τίποτα, κανείς δεν αντέδρασε, ενώ θα έπρεπε να είχε γίνει σεισμός!

Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα; Κόμματα, ΜΜΕ, οργανώσεις πολιτών, διανοούμενοι, εργαζόμενοι, φοιτητές Εκκλησία; Κανείς;!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Η Γερμανία μαζί με τον ΟΗΕ πάλι «κακοποίησαν» την Ελλάδα, τη μόνη χώρα (μαζί με την Ιταλία) που βρίσκεται απέναντι απ’ τη Λιβύη, αποκλείοντάς την απ’ τη Διάσκεψη του Βερολίνου, μια Διάσκεψη που οργανώθηκε με πρωτοφανή, πολύ ύποπτη ταχύτητα αυτές τις τελευταίες μέρες (άσχετο κι αν λένε οι Γερμανοί, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια, πως ετοιμαζόταν από το…2015!). Γελοίοι!

Στη Διάσκεψη πήραν μέρος τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αλγερία(!), αλλά όχι η Ελλάδα, άμεσα ενδιαφερόμενη μετά και τη «συμφωνία» Τουρκίας-Λιβύης που «κόβει» την ελληνική ΑΟΖ!!

Η ελληνική διπλωματία έκανε πάλι flop, πάλι απέτυχε, πάλι κατόρθωσε να μην την υπολογίζει κανείς, ενώ θα έπρεπε να επιβάλλει την απαραίτητη ελληνική παρουσία.

Η «δικαιολογία» των Γερμανών ότι η Διάσκεψη δεν θα ασχοληθεί με «θέματα θαλασσίων συνόρων» είναι τελείως προσχηματική και δεν πείθει κανέναν.

Και να ασχοληθεί όντως η Διάσκεψη με το θέμα της «ασφάλειας της Λιβύης», πάλι και η Ελλάδα έχει άμεσο συμφέρον και κανείς δεν μπορεί να την αποκλείσει διότι και εκείνη άμεσα επηρεάζεται απ’ ό, τι συμβαίνει στη Λιβύη.

Ή έχει περισσότερη σχέση η Τουρκία, γεωγραφικά πολύ πιο μακριά απ’ την Ελλάδα;, μια Τουρκία που θα έπρεπε να είναι και κατηγορούμενη για όλες τις παράνομες αναταράξεις που δημιουργεί στη Μεσόγειο!

Τώρα όμως, αφού η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να παραστεί την τελευταία στιγμή στη Διάσκεψη, μόνο ένα της μένει να κάνει: αμέσως να δηλώσει με τον πιο σκληρό τρόπο πως δεν αναγνωρίζει και βάζει βέτο σε ό, τι ενδεχόμενο μπορεί να αποφασιστεί και είναι εναντίον των ελληνικών δικαιωμάτων και κυριαρχικών απαιτήσεων.

Το πιο κακό βέβαια είναι αν αληθεύει το δημοσίευμα του Bild η οποία μιλάει για τον Ερντογάν που ζήτησε απ’ τη Μέρκελ να αποκλείσει την Ελλάδα και εκείνη δέχθηκε,, πράγμα που αυτομάτως θα πρέπει να φέρνει σε άμεση σύγκρουση την Ελλάδα με την Γερμανία και την «κανονική» υποχρέωση της Ελλάδας αντιποίνων εναντίον της Γερμανίας, αν βαστάν τα κότσια του Κυριάκου. Μητσοτάκη!

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση