Ζούμε στην εποχή που έχει χαθεί το μέτρο…

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Σε αυτή την χώρα μάθαμε να μιλάμε γενικά και αόριστα, με απλουστεύσεις και ποτέ δεν μπαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων.
Προσεγγίζουμε επιφανειακά τα γεγονότα και τα ερμηνεύουμε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω και όχι σύμφωνα με το πως ακριβώς συμβαίνουν.

Είμαστε ένας λαός της υπερβολής, χωρίς μέτρο, χωρίς όρια και χωρίς την κοινή λογική.

Αντιδρούμε περισσότερο με το συναίσθημα και λιγότερο με το μυαλό.
Από την μια ο ενθουσιασμός και από την άλλη η απογοήτευση και ενδιάμεσα το μεγάλο κενό.

Μάθαμε ότι είναι πιο εύκολο να αναμασάμε τις θεωρίες κάποιου άλλου, από το να βάζουμε το μυαλό μας να σκέφτεται.

Είναι πιο εύκολο αυτό, πιο «ξεκούραστο», μόνο που έχει ένα τεράστιο τίμημα: Μας κάνει φερέφωνα των άλλων.

Εκπαιδευτήκαμε να είμαστε απλοί αναγνώστες, ακροατές και κλακαδόροι χωρίς δική μας άποψη.

Μάθαμε να εκπροσωπούμε κάποιον άλλον, να αναμασάμε τις δικές του «αλήθειες», χωρίς να τις ψάχνουμε για να δούμε αν ταιριάζουν στην δική μας φιλοσοφία και τις δικές μας αρχές.

Τις δικές μας αλήθειες τις κρύβουμε κάτω από το χαλάκι των λαθών μας γιατί αρνούμαστε να τα ομολογήσουμε.

Αυτή ήταν μια πρώτης τάξης διαταραχή του συστήματος των προσωπικών μας αξιών, όλα τα υπόλοιπα ήρθαν μετά και χωρίς να το καταλάβουμε...

Πιο πρόσφατο παράδειγμα, αυτό που συμβαίνει σήμερα με τους μπαχαλάκηδες στα Πανεπιστήμια και στα κτίρια που τελούν υπό κατάληψη.
Χωριστήκαμε πάλι σε δύο στρατόπεδα, από την μια αυτοί που υποστηρίζουν σαν αναγκαίο κακό την αστυνομική βία για την αποκατάσταση της νομιμότητας και από την άλλη, οι υποστηρικτές των μπαχαλάκηδων.

Και να συμφωνήσουμε όλοι, ότι όπου η αστυνομία αυθαιρετεί και ξεπερνά τα όρια, πρέπει όχι μόνο να την καταγγείλουμε, αλλά και να μην επιτρέψουμε την αναβίωση του παρακράτους της δεξιάς και την επιστροφή στην εποχή της ζαρντινιέρας.

Μέχρι εκεί όλοι μαζί.


Αλλά να μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο, να αποδεχόμαστε και να βλέπουμε με συμπάθεια ό,τι κι αν κάνουν οι μπαχαλάκηδες.

Διάλυση των πανεπιστημίων, κατάληψη ιδιωτικών και δημοσίων κτιρίων, επιδρομές με μολότοφ, αποκλεισμός στην πρόσβαση μιας ολόκληρης συνοικίας, απειλές κατά προσώπων, βιαιοπραγίες εναντίον ανυποψίαστων πολιτών, επιθέσεις σε ξένες πρεσβείες και καταστροφές περιουσιών.

Και αν οι μπαχαλάκηδες είχαν και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο ακόμα και ασαφές, θα μπορούσε κάποιος να πατήσει πάνω σε αυτό και να υποβαθμίσει την παραβατική τους συμπεριφορά.
Αλλά δεν έχουν.

Αλήθεια, μπορεί να μας πει κάποιος από όλους αυτούς που τους κλείνουν το μάτι με συμπάθεια ποιά είναι τα αιτήματά τους;

Για ποιο λόγο καταστρέφουν, πυρπολούν και τρομοκρατούν;

Μήπως γιατί θέλουν αναβαθμισμένη παιδεία με ανοιχτά πανεπιστήμια;

Μήπως γιατί επιθυμούν καλύτερη υγεία;

Για περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία;

Γιατί θέλουν καθαρές γειτονιές και με τις «δράσεις» τους εκφράζουν την ανησυχία τους για την μόλυνση του περιβάλλοντος;

Για θέματα εξωτερικής πολιτικής και την αγωνία τους για την πορεία αυτού του τόπου;

Για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη;

Για τα δικαιώματα ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων όπως είναι τα άτομα με αναπηρία, για το μπούλινγκ και την βία κατά των γυναικών;

Για την μείωση της ανεργίας ίσως;

Μήπως αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση στους μισθούς τους;

Για ποιά από όλα αυτά αγωνίζονται;
Για τίποτα από όλα αυτά.

Δεν είναι αγωνιστές, αλλά κάποιες ομάδες με ακραία όχι πολιτική αλλά ποινική βία, που αμφισβητούν τους κανόνες της Δημοκρατίας
και τα μέλη της έχουν παραβιάσει όλους τους κανόνες του ποινικού κώδικα.

Για αυτές τις ομάδες, η βία έχει πάψει να είναι το μέσο που θα τους οδηγήσει στην επανάσταση αλλά έχει γίνει αυτοσκοπός.

Βιαιοπραγούν όχι για την επίτευξη μιας κοινωνικής αλλαγής, αλλά για την αυτοϊκανοποίησή τους.

Φτάσαμε στο σημείο κάποιοι να ισχυρίζονται:
Εεεε και τι έγινε που βρέθηκαν μολότοφ και εκρηκτικά στα πανεπιστήμια.
«Καλά, δεν βρήκαν και καλάσνικοφ».

Και το πρόβλημα δεν είναι που αυτά τα λένε ο Φίλης και ο Τζανακόπουλος, αυτοί ενδεχομένως να επιθυμούν τα Πανεπιστήμια να γίνουν γιάφκες και όχι πεδίο μάθησης και γνώσης, το πρόβλημα είναι που αυτά τα αναπαράγουν οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι.

Και το χειρότερο ακόμα δεν είναι ότι αυτά τα υιοθετούν άνθρωποι που ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούν να δώσουν στην βία έναν ιδεολογικό μανδύα για να γίνει αρεστή, αλλά ότι γίνονται σύνθημα στα χείλη των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.

Και αναρωτιέσαι - επειδή όπως και να το κάνουμε είμαστε μια μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας - τι συνέβη ξαφνικά και όλοι οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της δεξιάς που σαγηνεύτηκαν από τις αυταπάτες του Τσίπρα, (δική του η ομολογία) ανακάλυψαν την ιδιόμορφη αριστερά του και ταυτίστηκαν με το περιθώριό του;

Από πότε οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ήταν οπαδοί της ανομίας και της αναρχίας;

Ξέραμε ότι το 4.5% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ πρόσκεινται φιλικά προς τους μπαχαλάκηδες και αν δεν είναι υποστηρικτές της τρομοκρατίας, δεν είναι και απέναντί της και το είχαμε αποδεχτεί.

Αυτοί ήταν, αυτό έκαναν και δεν το κρύβουν και σήμερα.

Υποδέχονται τρομοκράτες με εναγκαλισμούς έξω από τις φυλακές στις άδειές τους και ήταν παρόντες με πλακάτ στήριξης και μάρτυρες υπεράσπισής τους στα δικαστήρια.

Αλλά το υπόλοιπο 30% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ από που και ως που ταυτίζεται μαζί τους;
Πότε ανακάλυψε αυτό το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ την συμπάθειά του προς τα «ανήσυχα» παιδιά των Εξαρχείων, τα υποστηρίζει και δικαιολογεί τις πράξεις τους;

Γιατί αν θυμάμαι καλά και δεν με απατά η μνήμη μου, στα Δεκεμβριανά του 2008 όταν οι ίδιοι μπαχαλάκηδες, που επί μία βδομάδα έκαιγαν το Σύνταγμα αλλά και άλλες πόλεις της Ελλάδας αν όχι με την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά με την ανοχή του, οι ίδιοι άνθρωποι σαν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τότε, ήταν απέναντί τους και καταδίκαζαν ως βαρβαρότητα αυτό που έκαναν.

Τι συνέβη ξαφνικά μέσα τους και όλοι αυτοί, οι πρώην του ΠΑΣΟΚ και νυν του ΣΥΡΙΖΑ, ανακάλυψαν ότι με τις μολότοφ και τις καταλήψεις, με τις απειλές και τις καταστροφές υπερασπίζεσαι και προστατεύεις καλύτερα την δημοκρατία;

Πως ξαφνικά όλοι αυτοί, ασπάστηκαν σήμερα την θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αστυνομία είναι ένας βίαιος μηχανισμός καταστολής και όχι υπεράσπισης και τήρησης της έννομης τάξης όπως πίστευαν τότε;

Κάποτε επιτέλους σε αυτή την χώρα θα πρέπει να μιλήσουμε για την ουσία της πολιτικής και να πούμε αλήθειες.

Να δούμε τα προβλήματα σε βάθος και στην ρίζα τους και να μην ασχολούμαστε μόνο με τα απόνερά τους.

Μα πάνω από όλα, κάθε ένας από μας να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του και των λανθασμένων του επιλογών.

Ας παραδεχτούν επιτέλους κάποιοι - δεν είναι κακό - το αντίθετο μάλιστα, δείχνει τόλμη ευαισθησία και υπευθυνότητα, ότι έπεσαν θύματα ενός ανόητου δημαγωγού της δεκάρας, η ας μας πουν πότε είχαν δίκιο και πότε άδικο.

Τότε η τώρα;

Γιατί δεν μπορεί να είναι και τα πρώτα καλά ειπωμένα και τα δεύτερα καλά καμωμένα.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση