Ο Μακρόν, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ

Της Kori Schake

Ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron έδωσε μια εξαιρετική συνέντευξη στον The Economist στην οποία δήλωσε "αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ”. Η αιτία αυτής της ασθένειας, είπε, είναι ότι οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την Ευρώπη.

Αμφισβητεί τη βιωσιμότητα της ρήτρας συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ, δηλώνοντας ότι το ΝΑΤΟ "λειτουργεί μόνο εάν ο εγγυητής ύστατης λύσης λειτουργεί ως τέτοιος. Υποστηρίζω ότι πρέπει να επανεκτιμήσουμε την πραγματικά του τι είναι το ΝΑΤΟ υπό το πρίσμα της δέσμευσης των ΗΠΑ”. Αυτό που θέλει είναι η Ευρώπη να ανακτήσει την "στρατιωτική κυριαρχία” της από τις ΗΠΑ. Αυτό είναι τουλάχιστον φιλόδοξο: η τελική τιμή για να αντικαταστήσει η Ευρώπη την στρατιωτική βοήθεια που παρέχουν οι ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ, είναι 347 δισ. δολάρια, και το IISS εκτιμά ότι θα χρειαστεί περίπου 20 χρόνια για να το πετύχει. Αλλά δεν είναι μόνο φιλόδοξοι οι στόχοι του Macron -είναι και απίθανοι.

Κατά πρώτον, ο Macron αποδείχθηκε ένας κακός ιστορικός υποστηρίζοντας ότι ο Donald Trump είναι ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που "δεν συμμερίζεται την ιδέα μας για το ευρωπαϊκό project”. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι Αμερικανοί πρόεδροι δεν έχουν συμμεριστεί την ιδέα της Γαλλίας για το ευρωπαϊκό project -επειδή οι απόψεις της Γαλλίας πάντα είχαν την τάση να ενώνουν την Ευρώπη, αποκλείοντας τις ΗΠΑ. Και η επωδός ότι οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την Ευρώπη είναι επίσης ένα βασικό στοιχείο της διατλαντικής σχέσης.

Ο τωρινός Γάλλος πρόεδρος είναι εν ολίγοις, κάτι σαν τον προκάτοχο του Charles de Gauelle, ο οποίος αναζωπύρωσε την αυτοεκτίμηση της Γαλλίας μετά από την κατοχή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως και ο de Gaulle, ο Macron θα ενοποιούσε την Ευρώπη με βάση την γαλλική αντίληψη, με τη Γερμανία να πληρώνει τον λογαριασμό. Όπως και ο de Gaulle, ο Macron οραματίζεται τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο βασίλειο και τη Γαλλία (εκπροσωπώντας την Ευρώπη) να φέρουν την στρατιωτική τους ισχύ σε ένα Directorate of Three για να καθορίζει τις πολιτικές ασφάλειας για τη Δύση.


Αλλά αυτή η στρατηγική δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, τόσο για τον De Gaulle όσο και για τον Macron. Πρώτον, η Γαλλία δεν έχει ακόμη πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους της ότι είναι πιο αξιόπιστη από τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί πολίτες είναι πιο πρόθυμοι από ό,τι οι Γάλλοι να ασκήσουν στρατιωτική ισχύ για να υπερασπιστούν έναν σύμμαχο, και -παρά τον Trump- οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι η Αμερική έχει παράσχει 70 χρόνια στρατιωτικής ηγεσίας στο ΝΑΤΟ.

Η δεύτερη δυσκολία είναι ότι ο Macron αναμένει από άλλους Ευρωπαίους να αυξήσουν την στρατιωτική τους συνεισφορά ενώ παράλληλα δεν λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες τους. Ο Economist το 2002 ανέφερε ότι η Γαλλία επιδίωκε να είναι ο "πάντα ευέλικτος αναβάτης καβάλα στο πανίσχυρο μεταπολεμικά υπάκουο γερμανικό άλογο”. Το φρένο στις φιλοδοξίες της Γαλλίας δεν είναι οι ΗΠΑ. Είναι οι άλλοι Ευρωπαίοι. Ο Macron συνηγορεί μιας πολιτικής επαναπροσέγγισης της Ρωσίας από την πλευρά της Ευρώπης, με το Κρεμλίνο να διαπραγματεύεται μια νέα τάξη ασφάλειας στην Ευρώπη, την οποία ούτε οι χώρες της Βαλτικής ούτε οι Πολωνοί υποστηρίζουν. Είναι υπέρ ενός ευρωπαϊκού στρατού τον οποίο δεν θέλει η Γερμανία, αλλά τον οποίο θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει, η Γερμανία, περισσότερο από άλλους.

Οι ΗΠΑ παραδοσιακά "κέρδιζαν” τη Γαλλία σε διατλαντικά ζητήματα επειδή οι αμερικανικές πολιτικές ήταν πιο ευέλικτες σε σχέση με τις ευρωπαϊκές ευαισθησίες, και επειδή οι ΗΠΑ πάλεψαν για να οικοδομήσουν μια συναίνεση. Το 1996, ο de Gaulle ενημέρωσε τις ΗΠΑ ότι όλα τα αμερικανικά στρατεύματα η στρατιωτική έδρα του ΝΑΤΟ έπρεπε να φύγουν από τη Γαλλία. Η απάντηση του προέδρου Lyndon Johnson παραμένει ακόμη ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της αμερικανικής ηγεσίας. Μετά από μια μακρά συζήτηση, καταλήγει: "τα άλλα 14 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ δεν έχουν την ίδια άποψη για τα συμφέροντα τους όπως αυτά εκλαμβάνονται από την κυβέρνηση της Γαλλίας. Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να ενωθούν μαζί τους στη διατήρηση του αποτρεπτικού συστήματος του ΝΑΤΟ -πράγματι, στην ενίσχυση του προς υποστήριξη των ζωτικών κοινών σκοπών της Δύσης”.

Αυτή η έμφαση στον "κοινό σκοπό” κράτησε ενωμένο το ΝΑΤΟ στη διάρκεια της κρίσης της δεκαετίας του 1960 και λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι οι ΗΠΑ κερδίζουν ένα τεράστιο πρακτικό πλεονέκτημα από τα ιδανικά του, τα οποία σχηματίζουν τη βάση για την ευρωπαϊκή αφοσίωση. Η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας Annegret Kramp-Karrenbauer έχει δηλώσει ότι η διατλαντική σχέση είναι προσωπική για την ίδια επειδή ο πατέρας της, ως στρατιώτης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τραυματίστηκε από τους Αμερικανούς, και θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που συνελήφθη από Αμερικανούς.

Τα σχόλια του Macron ενισχύουν την άποψη ότι το στυλ διακυβέρνησης του Trump γίνεται ακριβό για τις ΗΠΑ. Η Γαλλία δεν είναι η μόνη χώρα που προσβάλλει τα συμφέροντα της Αμερικής στην Ευρώπη. Στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια από τη γερμανική επανένωση, ο Heiko Maas της Γερμανίας προσφάτως ευχαρίστησε τη Γαλλία, τη Βρετανία και τη Σοβιετική ένωση (όλες τις χώρες που αντιτάχθηκαν στην ενοποίηση) και δεν είπε τίποτα για τις ΗΠΑ (τη μόνη χώρα εκτός της Δυτικής Γερμανίας που την υποστήριξε και εργάστηκε για την επίτευξή της). Αυτό είναι το κόστος του να στέλνεις κάποιον σαν τον Richard Grenell ως πρεσβευτή στο Βερολίνο, κωφεύοντας στις γερμανικές ανησυχίες και καταστροφικό για τα συμφέροντά του. Είναι το κόστος του προέδρου που επικρίνει τις φιλικές κυβερνήσεις στις Συνόδους του ΝΑΤΟ και μεταχειρίζεται την δέσμευση της αμοιβαίας συμφωνίας ως ρακέτα προστασίας.

Η αμερικανική πολιτική οφείλει να μην είναι τόσο ξένη στους Ευρωπαίους όσο του Macron. Που σημαίνει ότι η σωστή αντίδραση πολιτικής από τις ΗΠΑ στην απογοήτευση του Macron είναι να επιστρέψουμε σε αυτό που κάνει καλύτερα η αμερικανική εξωτερική πολιτική: ζει τα αμερικανικά ιδεώδη και στέκεται δίπλα στους συμμάχους της Αμερικής.

Atlantic
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση