Όταν η φασίζουσα αποχή, γίνεται δεκανίκι της δημοκρατίας των μειοψηφιών

Του Γιώργου Νούτσου

Το πλέον σημαντικό γεγονός, που σημάδεψε τις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση στις 2 Ιουνίου 2019, υπήρξε η τεράστια αποχή που καταγράφηκε.

Δεν είναι σίγουρα Ελληνική πρωτοτυπία, δεν παύει όμως, να αποτυπώνει την παθογένεια, που σαν σαράκι κατατρώει τα σωθικά της πολύπαθης Ελληνικής κοινωνίας, των θεσμών της Αυτοδιοίκησης και φυσικά κι αυτού ακόμα του θεσμού της Δημοκρατίας μας.
Μπορεί να ακούγονται βαρύγδουπα και τετριμμένα τα προηγούμενα, όμως, ούτε το ένα, ούτε πολύ περισσότερο το άλλο, είναι.
Κι εξηγούμαι…

Όσο περισσότερο εκπροσωπείται ο πολίτης σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, τόσο πιο αντιπροσωπευτική είναι η εκφρασμένη βούληση μιας μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που επιθυμεί με την συμμετοχή της στην εκλογική διαδικασία να καθορίσει τις εξελίξεις.
Τουναντίον, η ισχνή συμμετοχή, αποδυναμώνει τους θεσμούς Διοίκησης, τους καθιστά τρωτούς σε κριτική και κυρίως, αμφισβητεί την δυνατότητά τους να αποτελέσουν τους κατά το δυνατόν πλειοψηφικούς εκφραστές του λαού, την στιγμή που ποσοστά της τάξης του 65% και πλέον, επιλέγουν να σιωπούν δια της αποχής, όσο αν κι αυτή ακόμα, βγάζει μήνυμα - ίσως θολό κι αντισυμβατικό, πάντως μήνυμα - εκκωφαντικό προς κάθε κατεύθυνση.


Όλα τα παραπάνω συνεπακόλουθα, προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στη Δημοκρατία κι αποδεικνύουν, πως ο σύγχρονος πολίτης – εξαιρετικά «απαίδευτος» μέσα στην πολυπραγμοσύνη του - επιλέγει, βαφτίζοντας υποκριτικά την απουσία σε συνειδητή πολιτική άποψη-θέση , να καταδεικνύει, πως παρά τα παραπάνω, εξακολουθεί να αποτελεί το πρότυπο του υπεύθυνου πολίτη!!!

Δεν είναι έτσι όμως. Και δεν αρκεί η όποια προσωπική απογοήτευση, θλίψη και οργή για την πορεία της ζωής του, τις δυσκολίες και τα κενά της, ακόμα και για την επαναλαμβανόμενη ανακολουθία των πολιτικών, των λόγων και των πρακτικών τους, να τον ξεστρατίσουν από την συντεταγμένη, σοφή και ιστορικά αναγνωρισμένη αξία του ενεργού και μάχιμου πολίτη, που μετέχει, διαμορφώνει, πλάθει και επιλέγει εκείνους, που στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, θα τον εκπροσωπήσουν.

Όχι φίλοι. Η απουσία είναι άρνηση. Δεν είναι θέση. Είναι ατελέσφορη διαμαρτυρία. Δεν είναι δημιουργική συμμετοχή και σύνθεση, που μέσα από την διαφωνία, θα μπορούσε να αποτελέσει την άλλη κριτική φωνή, που δικαίως αμφισβητεί, κακίζει, αντιδρά με επιχειρήματα… αλλά και με επιχειρήματα επίσης, προτείνει αυτόν τον άλλον δρόμο της υποκειμενικής του προσέγγισης κι επιλέγει εκείνους που θα τον καταστήσουν αντικείμενο της πολιτικής διεργασίας, αφού οι εκλογές θα έχουν τελειώσει.

Το «δεν ψηφίζω», όταν εκφράζει απαξία, δυστυχώς, εμπεριέχει μέσα του και τον ίδιο τον απαξιούντα, σε έναν κλειστό, μάλιστα, εσωστρεφή κύκλο, από τον οποίο τελικά, κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος. Όταν πάλι, εκφράζει διάθεση χαβαλετζίδικη και συνοδεύεται από «γελαδερή» διάθεση, λες και όποιος ενεργεί έτσι εκείνη την ώρα, κάνει κάτι πολύ μεγάλο και σημαντικό, τότε το κακό καθίσταται ανεπίτρεπτο, καθώς καταρρέουν παντελώς οι ίδιοι οι πυλώνες του οικοδομήματος της αναγκαίας κοινωνικής αυτοοργάνωσης, που αποτέλεσε στόχο, πεδίο εμβάθυνσης και λαμπρής προσφοράς των αρχαίων μας προγόνων, στο μετέπειτα παγκόσμιο οικοδόμημα.

Και μόνη η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, καταδεικνύει πως ακόμα υπάρχουν αντιστάσεις, άσχετα αν αυτές αποκτούν την μορφή μιας θετικής ψήφου σε προτάσεις πολιτικής ή την ολοκληρωτική απόρριψή τους, με την επιλογή του λευκού έστω ψηφοδελτίου. Η πράξη της συμμετοχής από μόνη της, το στήσιμο στην ουρά, η όσμωση με τους υπόλοιπους συντοπίτες, το κλείσιμο στο παραβάν και το ρίξιμο του φακέλου στην κάλπη, αποτελούν το απαράγραπτο δικαίωμα, αλλά και την ανά τετραετία υποχρέωση του πολίτη να μιλήσει για τη ζωή του και προσωπικά, θεωρώ πολύ μικρό και αξιοκατάκριτο, αυτή την ελάχιστη ευκαιρία συμ-μετοχής και συν-διαμόρφωσης του μέλλοντος του, να την εξωπετάει έτσι αβασάνιστα.

Οι συνέπειες μιας τέτοιας πρακτικής, φυσικά και είναι αυτονόητες. Δεν μετέχεις στα της ζωής σου ; Δεν δικαιούσαι και να ομιλείς για αυτήν. Ούτε και να κρίνεις, πόσο μάλλον να επικρίνεις εκείνους, που εκπροσωπώντας ένα αμελητέο κοινωνικό ποσοστό υπεύθυνων πολιτών της τάξης του 25 με 30%, είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη, να επιβαρυνθούν με τις επικριτικές κρίσεις ενός ανεύθυνου και αντιπαραγωγικού συνόλου.

Θέλησα με τις λίγες σκόρπιες αυτές σκέψεις μου, να προβληματίσω… γιατί όχι και να θυμώσω εκείνους, που διαφωνούν μαζί μου.

Στην ακινησία, οφείλουμε να ταράζουμε τα νερά, καθώς, ακόμα και ο μικρότερος κυματισμός, είναι σαφώς προτιμότερος από την θανατερή ραστώνη του σάπιου ωχαδερφισμού μας…!



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση