Η οσμή του αίματος

Του Χρήστου Χωμενίδη

Φαντάζομαι την κυρία Φώφη Γεννηματά το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι, μόλις ολοκληρώθηκε η συνάντηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τη φαντάζομαι να κλείνει την πόρτα του γραφείου της και να ξεσπάει σε επιφωνήματα άγριας χαράς. Να χοροπηδάει κατενθουσιασμένη, όπως ένας μπασκετμπολίστας που μόλις πέτυχε το παρθενικό του τρίποντο. Το βλέμμα της να πηγαίνει από το πορτρέτο του Ανδρέα Παπανδρέου στη φωτογραφία τού πατέρα της, να νοιώθει για πρώτη φορά πως δεν την ατενίζουν αφ' υψηλού, συγκαταβατικά. Πως επιτέλους την κοιτούν σαν ίση τους.

Μία μόλις ώρα νωρίτερα, ριγούσε από την αγωνία. "Αυτή είναι η χρυσή σου ευκαιρία" τής έλεγε ο μυστικοσύμβουλός της "Τώρα θα τον τελειώσεις ή ποτέ. Αυτοπαγιδεύτηκε, τον πρόδωσε -όπως συχνά στις κρίσιμες στιγμές- ο χαρακτήρας του. Τι το' θελε να το ξεκόψει ότι δεν ξανακατεβαίνει στη Θεσσαλονίκη; Να εξαρτήσει την παραμονή του στη Βουλή από μία απόφαση που δεν θα είναι καν δική του; Σού πρόσφερε το κεφάλι του στο πιάτο. Καλή όρεξη!" "Μήπως να προτιμήσουμε μια μέση λύση;" δίσταζε εκείνη. "Να του προτείνω να εκτεθεί με σταυρό; Το πιθανότερο είναι να αρνηθεί..." "Θέλεις να είσαι ηγέτης; Πρέπει να χύσεις αίμα!" της το ξέκοψε ο κονσιλιέρος.

Μόλις ανακοινώθηκε η ρήξη, οι βενιζελικοί λύσσαξαν. Η Φώφη -έλεγαν και έγραφαν- αυτοκτόνησε πολιτικά. Το δε Κινάλ το' ριξε στον γκρεμό. Έβριζαν, χλεύαζαν... Δεν ίδρωσε το αυτί της. Ούτε και στους δικούς της έδινε ωστόσο ιδιαίτερη προσοχή όταν ανέλυαν και προσθαφαιρούσαν για να την πείσουν πως ό,τι τυχόν έχει να χάσει προς τα δεξιά θα το κερδίσει με τον επαναπατρισμό των παραδοσιακών πασόκων απ' τον Σύριζα. Πως στην ωμή γλώσσα των αριθμών μονάχα κέρδος θα' χει. "Το κόμμα δυναμώνει ξεκαθαρίζοντας τις γραμμές του..." θυμήθηκε ένας παλιός τη φράση του Νίκου Ζαχαριάδη. Με δυσκολία τούς παρακολουθούσε. Βρισκόταν σε μεθύσι, σε μια ευδαιμονική παραζάλη.


Εκείνο που κυρίως την ηδόνιζε ήταν τα εγκώμια που πλέκονταν για τον Βενιζέλο. Όσο άκουγε να τον αποκαλούν "στυλοβάτη της Παράταξης", "κόσμημα του Κοινοβουλίου", "νου και ψυχή του αγώνα ενάντια στον Εθνολαϊκισμό", τόσο η ίδια ψήλωνε. "Μα δεν καταλαβαίνουν" απορούσε "ότι υμνώντας την αρκούδα, τιμούν τον κυνηγό που τη σκότωσε;" Και τα ρουθούνια της πετάριζαν και η ψυχή της ευφραινόταν από την οσμή του αίματος...

Θυμήθηκε ξανά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πόσους και πόσους δεν είχε θέσει "εκτός κινήματος" δίχως δεύτερη σκέψη; Είχε διστάσει εμπρός στη δημοφιλία του Αντώνη Τρίτση; Στις αγωνιστικές περγαμηνές τού καθηγητή Σάκη Καράγιωργα; Εδώ κοτζάμ Κωνσταντίνο Καραμανλή είχε εκθρονίσει εντελώς αιφνίδια -μπαμπέσικα θα έλεγαν οι Δεξιοί- από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Δεν τις ξεχνούσε η Φώφη εκείνες τις μέρες του 1985, με τα λευκά και τα γαλάζια ψηφοδέλτια.

Και ο Τσίπρας εξάλλου πώς αναδείχθηκε, πώς έφτασε ταχύτατα στην κορυφή; Με μια σειρά από ασεβείς πατροκτονίες. Αλαβάνος, Γλέζος, Κουβέλης - να μην αναφερθούμε σε Λαφαζάνηδες, Ζωές και Βαρουφάκηδες... Δεν θέλει ρώτημα, έτσι πάει. Μόνο σκοτώνοντας ανέρχεσαι.

Είναι χαρακτηριστικό των μετρίων ανθρώπων να θέλγονται από την απώλεια τού μέτρου. Στη θέση του χαρίσματος -το οποίο στερούνται- να βάζουν τον μακιαβελισμό, όπως απλοϊκά τον καταλαβαίνουν. Μη έχοντας γκάζι να πατήσουν ώστε να αυξήσουν ταχύτητα, να καταργούν το φρένο της ηθικής. Κι έτσι, αποχαλινωμένοι, να χυμούν σε έναν δρόμο χωρίς προορισμό, τυφλωμένοι από τα ίδια τους τα φώτα.

Αυτό ακριβώς συνέβη το περασμένο Σάββατο στην κυρία Γεννηματά. Με χέρι που έτρεμε, με όπλο δανεικό σημάδεψε την αρκούδα. Τη σώριασε. Σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει τι να την κάνει. Το κρέας της δεν είναι για τα δόντια της. Άμα τη γδάρει, η γούνα της θα την σκεπάσει, θα την εξαφανίσει. Το σώμα δε, το εκτόπισμα τού θηρίου, γεμίζει ήδη το δωμάτιο - χώρος δεν περισσεύει για την ίδια. Πρόκειται για μια από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις όπου ένας φόνος ισοδυναμεί με αυτοχειρία.

"Εγώ είμαι η Πρόεδρος του Κινάλ, εγώ αποφασίζω!" δήλωσε και κοίταξε βλοσυρά γύρω της, έτοιμη να πατάξει όποιον φρονούσε διαφορετικά. Η σιωπή που απλώθηκε θύμιζε περισσότερο μοναξιά παρά κυριαρχία. Στα ρουθούνια της έφτανε η ίδια βαριά μυρωδιά. Μιά φρικτή τότε υποψία την κατατάραξε. Μήπως επρόκειτο για το δικό της αίμα;

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση