Ο λαϊκισμός ως όχημα φυγής από την πραγματικότητα

Ο λαϊκιστής εκμεταλλεύεται πέντε στοιχεία που οι διεθνείς συγκυρίες διαμορφώνουν :τον φόβο , την αγνοία, την απελπισία , την απληστία και την ευπιστία. Οι λαϊκιστές είναι πάντα αδίστακτοι και κυνικοί, προσφέροντας στους πάντες τα πάντα χωρίς να αναλογίζονται το κόστος των εξαγγελιών τους.

Γράφει ο Σαράντος Λέκκας

Η ιστορία διδάσκει, είτε αναφορικά με πρόσφατα γεγονότα είτε με γεγονότα που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Η μόνη διαφορά είναι ότι για τα πρόσφατα γεγονότα η μνήμη δεν χρειάζεται βοήθεια για να επαναφέρει διδάγματα και παθήματα αφού ο χρόνος δεν έχει αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά της οπότε είναι ισχυρή.

Για παλαιότερα γεγονότα που πολλές φόρες αναφέρονται σε καταστάσεις που έλαβαν χώρα ακόμη και σε προηγούμενους αιώνες οι απόγονοι χρειάζονται την στήριξη των ιστορικών ώστε να μάθουν την αλήθεια, να βγάλουν τα συμπεράσματα τους ώστε να μην επαναλάβουν λάθη που στοιχίζουν σε χρήμα και αξιοπρέπεια.

Σχετικά πρόσφατο γεγονός, η υπερψήφιση του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ το 2009 με την υιοθέτηση του λαϊκίστικου «λεφτά υπάρχουν».

Οι πολίτες δεν ήταν έτοιμοι να δουν την αλήθεια.

Η χώρα βρίσκονταν στα όρια της κατάρρευσης όμως οι προεκλογικές αναφορές του Καραμανλή δεν εισακούστηκαν.

Τότε ο Καραμανλής μιλούσε για πάγωμα μισθών , συντάξεων και επιδομάτων, για περιορισμό των προσλήψεων, για περικοπή των υπερωριών και των σπαταλών λειτουργίας της κεντρικής διοίκησης, για νέο μισθολόγιο, για επανεξέταση των φοροαπαλλαγών και γενικότερα για μέτρα περιορισμού της σπατάλης.

Εάν λαμβάνονταν τότε αυτά τα μέτρα σήμερα δεν θα βρισκόμασταν σε κατάσταση πλήρους διάλυσης.
Εάν ο Καραμανλής εισακούγονταν δεν θα βρισκόμαστε υπό το έλεγχο της τρόικας και δεν θα είχε τσαλαπατηθεί η εθνική μας αξιοπρέπεια.


Η πλειοψηφία όμως του ελληνικού λαού είχε άλλη άποψη ,πίστεψε το «λεφτά υπάρχουν», πίστεψε τα ωραία λόγια των δημαγωγών του ΠΑΣΟΚ, πίστεψε τους πρόσκαιρα ευχάριστους στέλνοντας τους χρήσιμους (ευθύνονται και οι ίδιοι για το γεγονός ότι δεν έλαβαν τα προαναφερόμενα μέτρα νωρίτερα με τόλμη και αποφασιστικότητα) στην αντιπολίτευση με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση της χώρας και την υπαγωγή της σε μνημονιακές διαδικασίες.

Η μνήμη ως εκ τούτου δεν χρειάζεται βοήθεια για να επαναφέρει τις καταστάσεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.

Είναι ισχυρή και το μόνο που χρειάζεται είναι να επεξεργαστεί με ορθολογισμό τις επιπτώσεις που υπάρχουν όταν ο λαϊκισμός επιβάλλεται της σοβαρότητας.

Για γεγονότα όμως που έγιναν σε άλλους αιώνες η μνήμη ενισχύεται με την βοήθεια των ιστορικών.

Η ουσία πέρα του χρόνου που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα είναι ίδια.

Η επικράτηση του λαϊκισμού έναντι της σοβαρότητας, η επικράτηση των σειρήνων της δημαγωγίας έναντι της λογικής, η φυγή από την ζώσα πραγματικότητα διαμορφώνει τις εξελίξεις με δυσάρεστα αποτελέσματα.

Βέβαια σε παλαιότερες εποχές η οικονομική παρακμή συνοδεύονταν πάντα από ταπεινωτικές στρατιωτικές ήττες.

Περίοδος 1878-1898 στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος πρωταγωνιστούν ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης.
Από τα είκοσι χρόνια αυτής της περιόδου ο Τρικούπης διατέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός για δέκα συνολικά χρόνια και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης διατέλεσε 5 φορές πρωθυπουργός μεταξύ των περιόδων που ο Τρικούπης βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.

Ο πρώτος είχε μεταρρυθμιστικό όραμα και προς αυτή την κατεύθυνση διέθετε τα χρήματα από τον εξωτερικό δανεισμό, με αδύναμο σημείο αυτών των μεταρρυθμίσεων ότι δεν παρήγαγαν άμεσα έσοδα (εκσυγχρονισμός σιδηροδρομικού δικτύου, διάνοιξη διώρυγας Κορίνθου, αποξήρανση Λίμνης Κωπαΐδας) οπότε η αποπληρωμή των δανείων γίνονταν με αύξηση της φορολογίας.

Ο δεύτερος βρίσκει την ευκαιρία με λαϊκίστικο τρόπο να αξιοποιεί την κόπωση του εκλογικού σώματος από την σκληρή φορολογία και να κερδίζει τις εκλογές.

Αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν μείωνε τους φόρους αλλά με την εκκόλαψη εξωπραγματικών προσδοκιών οδηγούσε την χώρα σε αδιέξοδα όπως σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η επίσημη πτώχευση του 1893, η επιβολή διεθνούς ελέγχου της χώρας και η ταπεινωτική ήττα στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 ήταν απόρροια της επικράτησης της δημαγωγίας έναντι της υγιούς αντιμετώπισης της πραγματικότητας.

Τα γεγονότα είτε πρόσφατα, είτε κρυμμένα στο βάθος της ιστορίας δείχνουν ότι ο λαϊκισμός ποτέ δεν ωφέλησε. Το αντίθετο, παρότι χρησιμοποιήθηκε ως αντίδοτο για την ομαδική φυγή από την πραγματικότητα πάντα δημιούργησε τεράστια και ανυπέρβλητα προβλήματα με κυριότερο την κατάρρευση της εθνικής αξιοπρέπειας.

Επομένως είναι επιτακτική ανάγκη για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη να διαχωρίζουμε τον λαϊκιστή από τον φιλολαϊκό.

Ο λαϊκισμός ποτέ δεν είναι χρήσιμος και ποτέ δεν είναι φιλολαϊκός παρότι εμπεριέχει ψευδαισθήσεις που μπερδεύουν τον απλό πολίτη.

Ο λαϊκιστής εκμεταλλεύεται πέντε στοιχεία που οι διεθνείς συγκυρίες διαμορφώνουν :τον φόβο, την αγνοία, την απελπισία, την απληστία και την ευπιστία.

Οι λαϊκιστές είναι πάντα αδίστακτοι και κυνικοί, προσφέροντας στους πάντες τα πάντα χωρίς να αναλογίζονται το κόστος των εξαγγελιών τους.

Παροχές, επιδόματα και κυρίως προσδοκίες διαμορφώνουν το πλαίσιο προσέγγισης των μαζών με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει όπως έχουμε δει στη χώρα μας από την δεκαετία του 1980 έως τα χρόνια της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης.

Ας ελπίσουμε ότι ο αδίστακτος λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπερφίαλες προσεγγίσεις του και τα χωρίς τέλος ψέματα του θα αλλάξουν την οπτική γωνία και τον τρόπο αντιμετώπισης του λαϊκισμού από τους Έλληνες ψηφοφόρους.

Ας ελπίσουμε!

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση